Vanmiddag gaat het voor het eerst mis met m’n bestelling. In plaats van een broodje kaas-naturel krijg ik een tostini rijkelijk besmeerd met tomatensaus en belegd met ham én kaas, die ik vriendelijk weer teruggeef aan het meisje dat op dat gebied nog wel iets van mij kan leren, bedenk ik, als ik naar haar chagrijnige gezicht kijk. Op het tweede bord dat een tijdje later gebracht wordt blijkt nu een tosti de plaats van een tostini te hebben ingenomen, en jawel… daar piept weer een plak ham ondeugend onder de kaas uit. Ik zeg lachend tegen het andere wel-aardige meisje dat er alweer ham opzit en zie op de achtergrond de vorige naar mij kijken en hardop verzuchten ‘wat is er nóu weer!’
Die opmerking en toon bevallen me niet zo en ik twijfel even of ik mijn assertieve ik tevoorschijn tover en er vriendelijk maar duidelijk iets van zeg of dat ik me een beetje ongemakkelijk blijf voelen hier op dit zonnige terras midden in Het mooie Park. Ik besluit tot het eerste en spreek haar aan. ‘Nee’, zegt ze verontschuldigend en legt uit dat ze het helemaal niet tegen mij had, maar tegen de keuken waar ze ruzie mee heeft en die steeds fouten maakt. ‘Sorry, hoor’, vervolgt ze. ‘Oké’, reageer ik, ‘ik begreep het al niet, want ik had niets verkeerds besteld en zit hier voor m’n lol’, voeg ik er glimlachend aan toe.
Later komt dan de derde poging, driemaal is…? Deze keer een mix van tosti en tostini, wat inhoudt een paar slappe sneetjes brood bedolven onder een berg kaas met daaronder rauwe tomaatjes die bulten vormen onder de kaasvlakte. Het lijkt wel een maanlandschap, maar dan vergeeld. Manmoedig neem ik er een hap van en pulk de koude tomaatjes eronderuit. Dit is gewoon echt niet te (vr)eten, concludeer ik en dat zeg ik vrijwel nooit. Ik schuif het bordvol kaastomaten na een paar happen aan de kant, besluit een glas witte wijn te bestellen en er verder niets meer over te zeggen.
Mijn vertrouwen in een goede broodjekaasafloop is inmiddels verdwenen als sneeuw voor de zon – en het is warm vandaag. Later hoor ik dat ik noch de thee noch de gemuteerde tosti hoef te betalen, wat fijn is, alleen denkt m’n maag daar heel anders over.
M’n blik valt opeens op het bordje tegenover me, ik vraag aan de aardige serveerster of het betekent wat ik denk dat het betekent. Grappig dat uitgerekend ik naast een wespennest kom te zitten, grinnik ik, terwijl ik nog wat ijsklontjes in m’n wijn gooi en een slokje neem. Humor is overal.
Marjelle
Be OK Ingrid Michaelson
Broodje aap
dat ene glas wijn was toch iets teveel op een lege maag blijkbaar
