Tagarchief: verdriet

Vonkelwater

De zon brandt op m’n arm, ik kijk naar de witgelakte motorbootjes voor me met op de achtergrond welig groen en hier en daar een dansende vlinder. Tonic met citroen wordt zo gebracht, er is geen wolkje aan de lucht op een paar schaapjes na, toch is het voor een groot deel schijn. In werkelijkheid speelt mijn leven zich niet louter af op terrassen in de zon al dan niet aan het water.

Vlakbij ligt een te grote hond aan een veel te lange lijn mij aan te staren. ‘Zou hij voelen dat ik niet op m’n gemak ben of heeft-ie toevallig een voorkeur voor broodjes kaas?’ vraag ik me af. Ik besluit nog een kop thee te bestellen als ik hond en getatoeëerde baas zie vertrekken. De rust keert weer, al is het aan de oppervlakte, vanbinnen knaagt het. ‘Grote liefdes raak je nooit meer kwijt. En dat hoeft ook niet. Verdriet en koestering’* stond er laatst in de reactieruimte en zo is het.

Een felwit pak en rode schoenen trekken m’n aandacht, na Aboutaleb is dit de tweede BN’er die ik tegen het lijf loop. Hij geeft samen met Herman den Blijker hotels een make-over, z’n naam weet ik niet. Ik hou er wel van als mensen en dingen omgetoverd worden, maar het moet geen extreme vormen aannemen. Een tafeltje verder zit een leuke man met lange krullen, jongensachtig, beetje druk, echt Rotterdams. De zon verstopt zich opeens achter donkere wolken en ik twijfel tussen teruggaan of doorfietsen het onbekende tegemoet.

Via een slingerpaadje steeds dieper het bos in beland ik ten slotte bij een hertenkamp. Ik klim op een van de bankjes om de dieren van bovenaf te fotograferen, maar dat schiet niet op met m’n 1.64m. Ik besluit tussen de spijlen door foto’s te maken, een vak apart blijkt later. Een pauw volgt me trots en nieuwsgierig, maar weet nog niets van stilteposes. Sommige herten komen op kruimels af die ik niet in m’n hand heb. Op het laatst zie ik nog een stoere eland die te beweeglijk is voor m’n camera. Later als ik de weg weer kwijt ben, word ik door een aardige student op het juiste pad gezet. Aan m’n linkerhand zie ik de Schone Lei liggen waar ik een glas wijn neem en geen laatste sigaret.
Marjelle

Vonkelwater

Ek het gedink
Ek het gedink dat ek jou kon vergeet,
en in die sagte nag alleen kon slaap,
maar in die eenvoud het ek nie geweet
dat ek met elke windvlaag sou ontwaak:

Dat ek die ligte trilling van jou hand
weer oor my sluimerende hals sou voel-
Ek het gedink die vuur wat in my brand
het soos die wit boog van die sterre afgekoel.

Nou weet ek is ons lewens soos ’n lied
waarin die smarttoon van ons skeiding klink
en alle vreugde terugvloei in verdriet
en eind’lik in ons eensaamheid versink.

Ingrid Jonker

Glass Ingrid Michaelson

*Aad Verbaast

Remember my name

Toen ik vanmiddag de deur uitging dacht ik weer aan hem. Hij zit op de gekste momenten in m’n hoofd, laatst klonk bij elke stap die ik zette z’n naam. Het deed me even aan vroeger denken toen ik als kind bepaalde tegels altijd moest overslaan, maar verder hopelijk wel gelukkig was. Foto’s zeggen niet alles en sommige van mijn herinneringen zijn vaag.



Wat is er gebeurd waardoor dat kleine meisje van toen nu een leven leidt waar ze nooit van gedroomd heeft, vraag ik me weleens af de afgelopen jaren. Soms komen nachtmerries uit – ik denk aan de onheilsboodschap van m’n moeder lang geleden die uiteindelijk toch bewaarheid is geworden – en is het erg lastig om er weer een sprookjesachtige draai aan te geven als je al moe opstaat en alle bierkaaigevechten inmiddels meer dan beu bent. Je best doen is prima, maar niet jaren achter elkaar.



Doorworstelen tot in het oneindige, ik heb er steeds vaker geen zin meer in.
Mag ik dat hardop zeggen? Ja, dat mag. Niemand is er ooit iets mee opgeschoten met steeds dingen onder dat verdomde tapijt te vegen. Integendeel. In de loop der tijd ballen die ondergeschoven krachten zich samen tot de boel ontploft.

‘Hoe kwetsbaar kun je zijn’.
Ik weet ook niet waarom dit ene zinnetje blijft hangen, maar toch is het zo.

Marjelle



Breakable Ingrid Michaelson
Small blue thing Suzanne Vega