Tagarchief: vermoeidheid

‘Jij hebt écht je huiswerk gedaan!’

In de wachtkamer zitten drie mensen zwijgend voor zich uit te staren, ik strooi groeten rond en schuif aan op de bank. Opnieuw bestudeer ik het A4’tje met bloeduitslagen en maak nog een paar aantekeningen. Na ruim twintig minuten wachten ben ik aan de beurt. Ik schud de uitgestoken hand, vriendelijke man, blauwe ogen, maar m’n vertrouwen in hem heeft een deuk gekregen door een aantal dingen. ‘Hoe gaat het?’, informeert hij. ‘Niet goed’, antwoord ik, ‘helemaal niet goed’. Ditmaal glimlach ik er niet ietwat verontschuldigend bij zoals ik anders wel vaker doe. Ik vertel hem over de afgelopen periode, de vermoeidheid die toesloeg, extra vatbaar zijn voor infecties, nekpijn en stem- en slikproblemen. Juist die dag heeft m’n stem er helemaal geen zin in, hij is een schim van wat-ie was, hees doe ik m’n verhaal.

TSH- en T4-waarden vliegen over tafel, ik vraag om welke vorm van hypothyreoïdie het gaat: primaire, secundaire of tertiaire en of het zin heeft extra jodium te slikken in de vorm van kelptabletten bijvoorbeeld. We praten over de schildklierwerking en -problemen, ik vul af en toe aan. ‘Je weet er meer van dan ik’, zegt hij lachend, ‘jij hebt écht  je huiswerk gedaan!’ ‘Als ik iets doe, dan wil ik het altijd goed doen’, grinnik ik. Wanneer hij even later niet meteen op het woord voor hormoonspecialist kan komen, fluister ik ‘endocrinoloog’. Weer moet hij lachen, schuift z’n receptenboekje naar me toe, ‘ga je gang, wil jij het schrijven?’ Vervolgens raadt hij een specialist aan in het Sint Franciscus Gasthuis, aangezien degene in het Havenziekenhuis wat voor mij veel dichterbij is nogal pinnig is.

‘Dan ga ik liever naar die eerste’, zeg ik. ‘Die andere is te schools, ouderwets en strikt voor jou’, beaamt hij. We glimlachen. Op dat moment besef ik dat ik hem misschien toch het beste als huisarts kan houden, hij geeft me in ieder geval de ruimte en dat is ook veel waard. Tot slot beklopt en beluistert hij m’n longen nog even, hoort iets wat hem niet bevalt en stelt voor om volgende week een longfunctietest te doen. ‘Ik ben een wrak!’ zeg ik met veel zelfspot, ‘gelukkig ben ik m’n gevoel voor humor nog niet kwijt, als ik dat niet meer heb dan houdt het echt op’. Eenmaal buiten stap ik op de fiets, rij naar de bieb toe waar ik midden in een Loesje-tentoonstelling beland, loop door naar café dikT., bijt even later in een baguette met kaas terwijl ik het cholesterolvoedingsadvies doorneem en besluit voorlopig roomboter en 48+-kaas van m’n boodschappenlijstje te schrappen en een vleugje Jozozout eraan toe te voegen.
Marjelle

Bring it on Nick Cave

Wat een klier!

Vanmiddag moet ik voor een tweede scan naar Delft, ik ben benieuwd wat er deze keer uitkomt, m’n nek en schouders laten steeds vaker merken dat ze niet zo gediend zijn van de behandelingen. Het kan soms raar lopen, het ene moment race je nog door Rotterdam en probeer je op alle fronten een nieuw leven op te bouwen na verhuizing, verlies van relatie, werk en liefste vriend ooit. Als daar na een tijd een beetje ’n stijgende lijn in lijkt te zitten, val je doodleuk een paar keer van je fiets, pats-boem midden op straat. Voordat je het weet kom je vervolgens weer in een spiraal terecht waarbij je onder andere je arm niet meer goed kunt bewegen en er op de foto niets te zien is. Vervolgens word je maandenlang van het kastje naar de muur gestuurd door fysiotherapeut, osteopaat en ten slotte beland je bij de chiropractor.

‘Terwijl het met je arm beter gaat beginnen andere onderdelen te protesteren, ondertussen hoop je wel dat alle rekeningen vergoed worden, want inmiddels ben je zestien behandelingen verder ad 50,00 euro per keer. Je probeert je daar niet druk over te maken, want je portie stress krijg je door een aantal andere factoren al genoeg binnen en je worstelt vrolijk door als daarbovenop de vermoeidheid toeslaat, je stemproblemen verergeren en last but not least je longen bij het minste of geringste tegensputteren. Soms heb je het zo koud ondanks 21 graden, warme trui en vest dat je zin hebt om onder een dekbed weg te kruipen op de bank’. De afgelopen maanden probeert m’n lichaam dus uit alle macht duidelijk te maken dat het niet goed gaat, ben ik soms te moe om daar aandacht aan te schenken, de huisarts te ongeïnteresseerd, de mensen om me heen vooral met zichzelf bezig op een enkeling na.

Na een aantal bloedonderzoeken blijkt dat m’n schildklier steeds slechter functioneert, een groot deel van m’n klachten hangt daarmee samen, van zware vermoeidheid tot slikproblemen aan toe. De geijkte doktersremedie is zwaaien met een potje schildklierhormoon. Je moet het alleen je levenlang slikken en in bepaalde gevallen helpt het niet of weinig, maar dat vertellen ze er niet bij. Ik wil geen levothyroxine, ik wil op een natuurlijke manier m’n schildklier weer in balans krijgen. Na een aantal uur googlen begint het me te duizelen, wat is de beste aanpak, wie de beste therapeut… De een zweert bij acupunctuur, de ander zegt kelp en de volgende weer wat anders. Ik wil iemand met verstand, liefst van zaken, die echt wil dat ik beter word. ‘Je bent toe aan een verwenvakantie’, zei R. laatst, ik knikte. Maar ik zie ertegen op om dat zelf te regelen en ook daadwerkelijk te gaan, dacht ik erachteraan.
Marjelle

To be by your side Nick Cave

Foto’s Witold Riedel

Schildklierinfo: serieuze tips zijn meer dan welkom!

‘Oogjes dicht en snaveltjes toe!’

Vandaag heb ik mijn dag niet en dat komt ook niet meer goed. ‘Jij mag van mij voorbij zijn, zeg ik streng en dan morgen weer met gruwelijk frisse moed ertegenaan. ’s Avonds is er dan de laatste Franse les met veel vin, pain en boursin, dat vond de docente een goed idee en dit keer waren we het eens. Tussen de hapjes door wellicht de sterren van de hemel zwijmelen in het Frans, iedereen ietwat overmoedig geworden door de drank.

Er zijn een aantal dingen die in mijn hoofd zitten, maar elk onderwerp is of te beladen of te moeilijk. Sommige dingen mag je niet eens denken, laat staan uitspreken. Nu trekken mijn gedachten zich nergens wat van aan en soms ontsnappen ze even uit de dagelijkse tredmolen aan de Goudse Rijweg en droom ik ver weg. Ik zet alvast een streepje door de 14de, ik ben moe.



Wat wel leuk is, ik geef mezelf even een peptalk, is de tomatenplant die ik recent gekocht heb. Trots staat hij in de keuken te pronken met z’n roodgroene sappige vruchtjes, althans dat maak ík ervan. Eigenlijk eet ik nooit tomaat, maar dit terzijde. Straks misschien even een paar schijfjes bakken met ei, wat verse peterselie en kaas eroverheen, dat klinkt best lekker. Gisteren was het weer prachtig en heb ik nog een rits foto’s gemaakt op een ander deel van de Boompjes of misschien was het de Westblaak. Later nog een t-shirt geruild om 5 voor sluitingstijd. Maar gisteren is vandaag niet. Vandaag, ik zei het al, ben ik moe van alle dingen die voorbijgaan.
Marjelle

Riverman Nick Drake