Tagarchief: weekend weg

Chillen in het klooster

Buurman laat z’n ongenoegen over de uitnodiging van de woningbouw duidelijk blijken, drumsolo’s gieren door het plafond. Ik pak de laatste spullen in, geef nog wat dorstige plantjes water en haal opgelucht adem als het tijd is om naar het station te gaan. Een paar dagen logeren in een voormalig klooster in een landelijke omgeving is precies waar ik nu behoefte aan heb. Het kost ook weinig want met m’n foto voor HotelSpecials heb ik een cadeaubon van 80,- euro gewonnen. Na een overstap op Utrecht en Eindhoven beland ik ten slotte in de trein naar Deurne, een plaats in Brabant waar ik niet eerder ben geweest. Als ik uitstap voel ik de lentezon op m’n gezicht, het ruikt hier ook anders, landelijk en puur. De man aan wie ik de weg vraag naar Willibrordhaeghe vertelt me dat hij er als voetbaltrainer met de internen heeft gewerkt toen het nog een klooster was.

‘Daar heb ik m’n eerste meisje leren kennen’, voegt hij er lachend aan toe. ‘Is ze uiteindelijk ook je vrouw geworden?’ De vraag is eruit voordat ik er erg in heb. ‘Nee, dat niet, maar m’n vrouw heeft wel dezelfde achternaam al zijn ze geen familie.’ We nemen afscheid. Kort daarna zie ik een auto luid toeterend voorbijrijden en opeens stoppen. Ik loop door totdat dezelfde man heftig gebarend uit de auto springt en roept: ‘daar is het hotel!’ Wat zijn ze aardig hier, die positieve indruk wordt nog bevestigd als ik even later de brede oprijlaan oploop en bij de balie verwelkomd word door de vriendelijke receptioniste. Mooi gebouw en dito granieten trap, er hangt een serene sfeer. Ik bestel een tonic op het terras, leun lui achterover en denk even helemaal nergens aan.
Marjelle

Oh Susannah
Neil Young

Mountain queen

Bepakt en bezakt rijd ik naar het station, of je nu een weekend weggaat of een week, je hebt bijna evenveel spullen nodig. Behoedzaam balancerend op de fiets met twee tassen om m’n nek en een laptop achterop baan ik me een weg door het verkeer. Dit soort toeren haalde ik niet uit toen ik twee jaar geleden net vanuit klein-Weesp naar groot-Rotterdam was verhuisd. Ondertussen ben ik steeds overmoediger geworden en sprint ik door de stad. Aan het einde van de reis wacht m’n broer in Tilburg. De laatste keer dat we elkaar ontmoetten was het hartje winter en glibberden we ’s avonds naar een eetcafé. Inmiddels is het zomer, vandaag doet het weer er alles aan om dat ook waar te maken, een stralende zon verwelkomt me als ik de trein uitstap.




toen ik laatst aan de telefoon voorstelde om naar hilvarenbeek te gaan, reageerde hij met ‘o, die dierenshit’. even later bleek dat positief bedoeld, want hij wilde best weer een keer naar de beekse bergen toe. zaterdag om twee uur staat een slaperige broer op het station. hij komt net uit bed, vertelt hij, en tovert uit een van de vele zakken van zijn jas een banaan tevoorschijn. na kluisje huren, paalcontact en treintaxi komen we ten slotte bij het safaripark aan. het eerste wat me opvalt is hoe groots het is opgezet. je kunt er met de bus, boot of wandelend doorheen. ik kies voor boot, hij voor lopen, het compromis wordt wandelen en de boot terug. het is lekker om samen door het park te slenteren, naar de dieren te kijken die her en der loom liggen of aan een tak bungelen, foto’s te maken met de zon op je gezicht. de meeste hebben gelukkig de ruimte, ik hou niet van dieren en mensen in hokjes.

er hangt een gemoedelijke, ontspannen sfeer, van drukte is weinig te merken. op een gegeven moment zijn we zelfs de enigen in de wijde omtrek. ‘heerlijk rustig is het nu’, zeg ik tegen hem terwijl we naar de vreedzame coëxistentie van runderen, kamelen en onagers kijken. plotseling horen we een luid geloei opstijgen, even later komt er een jeep met voer aanrijden, hét sein voor de dieren om er eensgezind naar toe te draven. in een poging dat beeld zo natuurgetrouw mogelijk vast te leggen loop ik over verboden grasland steeds dichterbij. op dat moment verschijnt er uit het niets een ranger, blond met blauwe ogen. hij vertelt me vriendelijk dat ik daar niet mag komen en dat het park inmiddels gesloten is. m’n broer en ik kijken elkaar verbaasd aan, dan wordt duidelijk waarom. aangezien onze afspraak vorige week niet doorging zijn er inmiddels andere openingstijden. geen wonder dat het zo rustig was.

marjelle

I wish I could Alquin