Tagarchief: woningbouw

Het inlevingsvermogen van een garnaal

Toen ik de trap opklom om weer een nieuw peertje in de ganglamp te draaien en even later op weg was naar AH om m’n lichtvoorraad aan te vullen was ik in gedachten al een blog aan het schrijven over m’n laatste dagen. Buren-stampen-nooit-meer-slapen en dat dan op de maat van ‘Hoeren neuken nooit meer werken’. Funny how the mind works. Inmiddels thuis staat er nog geen letter op papier en ben ik niet alleen twee peertjes rijker maar ook een groot knapperig stokbrood waarvan ik meteen, jas nog aan, een flinke hap neem. De afgelopen periode staat in het teken van stress en oververmoeidheid veroorzaakt door aanhoudende geluidsoverlast waardoor m’n slaappatroon danig verstoord is geraakt, m’n lijf weinig weerstand meer heeft en rugklachten veel langer voortduren dan normaal. Ook de herstart van m’n puzzelwerkzaamheden heeft eronder te lijden gehad, de laatste maanden zelfs helemaal stilgelegen.


Inmiddels ben ik een aantal telefoontjes met Havensteder, mails en vele gesprekken met diverse buren verder en is eindelijk duidelijk geworden wie die stampende kwelgeesten zijn. De voordeur van m’n bovenburen grenst namelijk aan een andere galerij waardoor ik heel lang geen idee had wie het waren. Tot deze week. Nadat ik eerst een Turkse familie benaderd had, sprak ik gisteren het enige andere gezin op de tweede etage met jonge kinderen en ook hier laminaat op de vloer. De vrouw hoorde me aan, ze vertrok geen spier, ook niet toen ik vertelde dat bij mij de plafondlampen aan de lopende band kapot gaan en ik inmiddels kook bij een schemerlampje. Ze knikte, zei af en toe ‘oh’ en vertelde toen dat ze regelmatig naar Bonje Met de Buren! keek. ‘Mijn god, ze heeft het inlevingsvermogen van een garnaal’, drong langzaam tot me door.
Marjelleh

Two tongues at one time Mariee Sioux

Foto Witold Riedel

Heerlijk, helder, …

De bel gaat, ik trek snel de handdoek van m’n hoofd en haast me naar de gang. Voor me staat een man met een ontwapenende glimlach die zich voorstelt als ‘de loodgieter’.  ‘Je bent veel te vroeg, ik kom net uit de douche vandaan’, hijg ik, ‘maar dat geeft niet, ik ben blij dat je er bent!’ Al wekenlang weigert de koudwaterkraan dienst en vul ik m’n glas en gieter inmiddels op de automatische piloot bij in de douche. Hij volgt me naar de keuken, verwisselt in een handomdraai de oude mengkraan voor een nieuwe en zet er ook nog een vers filtertje op. Wanneer hij aanstalten maakt om te vertrekken, zeg ik ‘euh, ik heb nog een vraagje, maar dat heeft niets met loodgieterwerk te maken’.

Verwachtingsvol kijkt hij me aan. Ik vertel hem over de kapotte plafonnière waardoor ik de laatste weken steeds in het donker moet douchen. ‘Heb jij misschien enig idee waar het aan ligt?’ vraag ik en leg uit dat volgens de Woningbouw een monteur pas vergoed wordt als het met de leidingen te  maken heeft. Onmiddellijk pakt hij z’n mobieltje, ik hoor een vrouwenstem aan de andere kant. Hij beëindigt het gesprek en roept ‘het is voor mekaar! Hoe het precies zit snap ik ook niet, maar er komt een elektricien en het kost je niets. Een kleine, kale Joegoslaaf, dat is ‘m, mocht hij vragen hebben dan moet-ie mij maar bellen’. Zie je nou, aardige mannen bestaan wél.
Marjelle

Carry me Nick Cave and the Bad Seeds

Foto gemaakt in ‘De Tuin’
Trust me Janis Joplin