Tagarchief: zomer

Hot, hot, hot…


Klik op de foto voor een groter formaat

Groentjes?

Klik op de foto voor meer groen

Sit down beside me Patrick Watson

Desert rose

Klik op de foto voor een groter formaat

Sting & Cheb Mami

Speelbal!

Klik op de foto voor meer ballen

In the sea Ingrid Michaelson

Nooit meer naar huis

Gisteren
De zomer is terug
, Rotterdam veert op. Wat een verschil met het regengordijn dat wekenlang boven de stad hing en zelfs de groenste plekjes in een grauwsluier dompelde. Toch voel ik me niet in een juichstemming, de situatie met vriendin zit me dwars en het gesprek met M., bijzondere vrouw, heeft nog meer vragen opgeroepen. Omstandigheden kunnen veranderen, dat begrijp ik, maar daarmee hoeft de intentie, empathie en interesse niet minder te worden. Als dat wel gebeurt wordt het tijd om te praten. Iets waar ik niet naar uitkijk, mensen voelen zich algauw aangevallen terwijl ik alleen maar duidelijkheid wil in plaats van afwachten wat ik te vaak gedaan heb. Met vriendin nog in m’n hoofd besluit ik naar Trompenburg Tuinen te gaan, dankzij Rotterdampas kan ik deze keer gratis naar binnen.

Ik heb behoefte aan rust, aan natuur om me heen, puur & ongekunsteld, even ver weg van lawaaierige buren en oppervlakkige contacten. Het weer is prachtig, de botanische tuinen schitterend, maar het knagende gevoel blijft. Ik mis de laatste jaren herkenning, iemand met dezelfde humor, intelligent, niet doorsnee. Op de terugweg kom ik langs de flat van H., ex-liefste vriend, ertegenover zie ik een makelaar en in een opwelling loop ik naar binnen. ‘We verhuren voornamelijk aan expats’, zegt de man en kijkt naar m’n hoopvolle verhitte gezicht, ‘vanaf 1100 euro begint het zo’n beetje.’ Dat is vér boven m’n budget. Ik dwaal verder over de Oostmaaslaan langs luxeappartementen en koophuizen. De term haves and have-nots komt opeens in me op, die tweedeling is ook in Rotterdam steeds meer zichtbaar.

H. zei ooit tegen me toen we nog in Kralingen woonden op een achenebbisj etage met boven en onder slaande en stonede buren, ‘ik wil aan de goede kant terechtkomen later’. Hem is dat gelukt, en gegund denk ik erachteraan, ik zit nu al bijna vier jaar vast in Crooswijk in een van de meest gehorige flats die ik ooit heb gehad, je hoort hier letterlijk het water van de buren stromen. Het doet me denken aan een nummer van Tom Waits, Fumblin’ with the blues. Ik wandel verder in de brandende zon, zie de Willemsbrug in de verte, m’n voeten doen pijn van het urenlang lopen maar ik wil nog niet naar huis. Nooit meer terug naar stampende buren, stress en slaapproblemen, naar de eindeloze cirkel die me soms de adem beneemt. Opeens zie ik rechts een leuke flat, ‘daar zou ik wel willen wonen’, denk ik. Dan valt m’n oog op het bord ernaast: Wilt u hier huren? Já, zeg ik, maar niemand die het hoort.
Marjelle

Vandaag voel ik me beter na een wandeling met L. rond de Kralingse plas, Rotterdam is mooi, ik hou van de zomer. Bij thuiskomst vind ik een uitnodiging voor de bezichtiging van een fout huis (duurder, kleiner, mensen boven me) op een goede locatie (Blijdorp) op dezelfde tijd als morgen mijn gesprek is met de woningbouw en bovenburen. Donderdag ga ik een goed huis bekijken (gerenoveerd, maisonettemodel, geen bovenburen) op een foute locatie (Spangen). Geen idee of ik überhaupt voor een van beide in aanmerking kom.

Heart of gold

On an ocean Lisa Gerrard

Naar lucht happen!

Them heavy people Kate Bush

Goor!

28-06-2012
In de trein
Wat is het benauwd, ik veeg de zweetdruppels van m’n voorhoofd, niet bepaald de ideale dag om uren met de trein te reizen. Naast wat extra T-shirtjes prop ik ook m’n sandalen nog snel in de weekendtas. M’n hoofd bonkt in reactie op het plakkerigwarme Nederlandse weer. Voor het eerst in een jaar zie ik m’n vriendin uit Curaçao die momenteel op een camping in Overijssel zit. Haar familie is er deze keer ook bij, ik ben benieuwd naar man en drie kinderen die ik nooit ontmoet heb. Drie uur later rolt de trein loom Lochem binnen. M’n B&B ligt op een half uur lopen, gelukkig brengt een taxibus me gratis halverwege. Wanneer ik in de verte een idyllische vijver zie compleet met donzige zwanenfamilie weet ik dat ik m’n bestemming bereikt heb. Prachtige oude villa in een mooie omgeving, de foto’s op de site waren beslist niet gephotoshopt.

Op de camping
M’n vriendin schenkt groene thee in, we zitten in de zon voor het huisje met uitzicht op zwembad en spelende kinderen. Leuk om haar weer te zien, maar ook een beetje onwennig voor het eerst met de hele familie te midden van alle campingdrukte. Als ik uren later, inmiddels is het donker, word teruggebracht naar m’n B&B ben ik moe van de hitte en alle verhalen. Voor de derde keer die dag neem ik een lauwwarme douche, kruip onder de schone lakens en denk aan het engeltje dat ik van haar dochter gekregen heb. Na een paar uur slaap word ik wakker door een hels gebonk, de oude leidingen rammelen en steunen. Het is 06.00 uur, de buren staan op. Ik probeer weer in slaap te vallen, maar blijf woelen tot om 09.00 uur de wekker op m’n mobieltje afgaat. Mijn god wat zijn de muren hier flinterdun, wilde ik juist een paar dagen bijkomen van de burenoverlast in Rotterdam beland ik in een nog gehoriger pand.


In de B&B
Na een uitgebreid ontbijt, mensen converseren hier op fluistertoon, besluit ik m’n vriendin & kids op hun gemak wakker te laten worden en bekijk op m’n laptop de laatste tweets en mail. Inmiddels heb ik bedacht dat het voor m’n nachtrust toch beter is om naar een ander hotel te gaan. Om kwart voor één sms’t vriendin of ik mee wil naar Natuurdiorama Holterberg en of ze me binnen een half uur kan komen ophalen. Haar berichtje blijkt een uur eerder verstuurd en als ik haar bel zit ze al hoog en droog in Holten terwijl ik in m’n uppie in Lochem ben. Het is een voorbode voor de rest van de dag, alles wat mis kan gaan gaat ook mis. Op dat moment heb ik maar twee dingen in m’n hoofd: genoeg slapen en m’n vriendin een paar ritjes Lochem besparen. Ik regel een hotel dichterbij, check uit en loop in de stromende regen naar het station. Onderweg passeer ik twee bordjes die elk een andere kant opwijzen, ik kies de verkeerde en kom ten slotte pas een uur later aan terwijl de trein net voor m’n neus wegrijdt.

In Goor
Op het stationsplein vertelt een jongen me dat de dichtstbijzijnde busstop zo’n 2 1/2 km lopen is van het hotel, geen doen met al die bagage. Het lijnbusje gaat de andere kant op en ook een taxi is in geen velden of wegen te bekennen. Daar sta ik dan in Goor, the middle of nowhere, vriendin in museum, ik gestrand. Uiteindelijk biedt een meisje aan om mij er met de auto naartoe te brengen, lieve mensen bestaan nog gelukkig. Het parkeerterrein van het hotel staat tjokvol auto’s als we aan komen rijden, ook een lange rij mensen staat voor de ingang. Er is een besloten feest en ik word door een medewerkster haastig weggeloodst naar m’n kamer. Iets eten – ik barst van de honger – of drinken op het zonnige terras kan vandaag niet krijg ik te horen, ook het restaurant is vanavond niet open voor hotelgasten. De moed zakt in m’n schoenen, heb ik de hele dag van A naar B gesjouwd om uiteindelijk híer terecht te komen. Het is vijf uur inmiddels, nog steeds geen bericht van mijn vriendin.



Bij de Watermolen

Na een drukke campingavond met de nodige wijn en wederom een korte nacht, m’n nieuwe buren vonden het nodig om al om 08.00 uur ’s morgens een verhitte discussie voor m’n deur te voeren, bijt ik vermoeid in een zacht bolletje met kleffe kaas. Wel lekker dat ik nu op het terras kan zitten, alle feestgangers zijn verdwenen, ik heb het rijk bijna alleen en kijk naar de overkant waar het gras echt groener is. Met de warme zon op m’n gezicht droom ik even weg. Dan zie ik opeens het vertrouwde gezicht van vriendin om de hoek komen. ‘Zullen we naar de Watermolen gaan, daar kun je ook foto’s maken’, zegt ze. Als ik even later de koeien in de wei zie liggen, een paard in z’n element, de contouren van een waterrad en een pittoresk terrasje leeft m’n hart op. Fijn dat we nog even rustig kunnen praten voordat ik aan de drie uur durende terugreis naar Rotterdam begin.
Marjelle

River of Time Van Morrison

Droom & daad

Het zomert in Rotterdam, alles groeit en bloeit, Bob Ross zou z’n vingers aflikken bij zoveel tinten groen. De ideale dag om naar Trompenburg Tuinen & Arboretum te gaan. M’n Rotterdampas blijkt niet nodig, vandaag kan iedereen tot 15.00 uur gratis naar binnen. Heerlijk om hier voor het eerst in een jaar weer te zijn, het publiek is dan wel overwegend grijs, maar dat wordt ruim gecompenseerd door alle felle bloemenkleuren. Zoals gewoonlijk stoor ik me niet aan plattegronden en volg lukraak de pijlen naar de Uithoek, een idyllisch theehuis. Half in de schaduw geniet ik van m’n Cola light en het fleurige uitzicht. Wat een contrast vormt deze stille plek met m’n gehorige etage in hartje Crooswijk met lawaaierige, asociale bovenburen. Soms droom ik dat ik nooit meer terug hoef… maar dat op een dag iemand naar me toekomt en zegt ‘ik weet een leuk huisje voor je, het is er rustig en niet duur, hier is de sleutel.’ Ja, dromen mag.


Er lopen een paar mensen het terras op die niet meteen in het clichéplaatje van groenliefhebber passen, eentje geheel in het zwart,  een ander met een wat dramatische uitstraling qua kleding en make-up. Op de terugweg zie ik een vrouw achter een piano zitten, microfoons staan opgesteld evenals rijen stoelen, hier en daar zitten plukjes toeschouwers en bezige mannen lopen rond. Ik ben midden in een opera-uitvoering beland, momenteel zijn ze nog aan het inzingen. Nieuwsgierig kijk ik toe en besluit, ook al ben ik geen liefhebber, toch een poosje te blijven en te ervaren hoe zon, natuur en muziek samensmelten. Het thema van de Operadagen is dit jaar ‘Droom & daad’ lees ik in het boekje wat ik net toegestopt kreeg. Als tien minuten later Leon van Liere, een van de studenten van de Dutch National Opera Academy inzet laat ik me meevoeren, de combinatie van opera en buitenlucht werkt aanstekelijk. Zo is kunst bedoeld, op een klapstoeltje in het gras, toegankelijk voor iedereen.
Marjelle

Fragment Operadagen in Rotterdamse Tramremise (12-06-2012)

Blotevoetenweer


Adventures in your own backyard Patrick Watson