Afgelopen zondag
‘Wat een debielen toch hier allemaal, niemand zegt wat!’ roept de man achter me geïrriteerd, we staan in de rij voor koffie & thee. ‘Nou, dat debiele valt wel mee, hoor’, zeg ik, ‘ik wilde iemand voor laten gaan, maar die begreep het niet’. Hij mort nog wat, z’n vrouw doet alsof ze er niet bijhoort. Het is het type kortaangebonden man waar ik niet van hou. Voorzichtig manoeuvreer ik m’n dienblad door de ruimte en kies een tafeltje aan het raam. De thee in een soort van soepkom is inmiddels handwarm geworden en de kaas op de ciabatta smaakt bitterzoet net als de gedachte aan Scheveningen.
Daar had ik nu moeten zijn met I., lekker uitwaaien op een winters strand met schuimige golven om daarna weer warm te worden bij een van de vele vuurkorven die restaurant Columbus rijk is. Ik was er vandaag speciaal vroeger voor opgestaan en had me zelfs door de slechte wisselwerking met de NS niet laten weerhouden, daardoor moest ik via Gouda omreizen wat twee keer zo lang duurde. Soms heb ik zo’n behoefte aan natuur, aan onderweg en ergens anders zijn, dat ik er wel wat voor overheb. Maar toen vanochtend de telefoon ging en ik het bekende nummer op de display zag verschijnen, wist ik het eigenlijk al. Het strand moest nog even wachten helaas, want I. was ziek geworden.
ik kijk rond in la place, niet bepaald de gezelligste place to be en neem nog een hap van m’n ciabatta. je krijgt wel honger van dat eerder opstaan. ‘nu ik hier toch ben kan ik misschien ook even naar esprit, dat zit een aantal etages lager‘, bedenk ik, ‘het is de hoogste tijd dat m’n klerenkast wordt uitgemest en aangevuld met nieuwe spullen’. opruiming, letterlijk en figuurlijk, dat heb ik nodig op meer dan één gebied.
marjelle
the great escape patrick watson
de zee
De zee kun je horen
met de handen voor je oren,
in een kokkel, in een mosterdpotje,
of aan zee.
Judith Herzberg
Debiel ben ik wel maar ik kan ook schrijven. Ooit heb ik tegen een gek gezegd: jij bent gek. De gek zei: jij ook. Toen dacht ik,… zo zit de wereld in elkaar, de ene gek zegt tegen de andere gek: jij bent gek.
Ik kom net zeiknatgesneeuwd terug uit… Scheveningen. 😉
Wie is er gek en wie niet, dat vraag ik me ook weleens af, Robert. 😉 Sowieso is ‘normaal’ een betrekkelijk begrip idd.
Dus dat verhaal krijgen we morgen? Deze ook leuk.
Ik vrees van niet, Blew, ik loop een aantal blogs achter (met publiceren, niet met schrijven ;)). Dan krijg je straks van die verwarrende toestanden dat het bij mij nog vriest en het hier ondertussen al aan het dooien is enzo. 😉 Ik wilde net een paar reacties gaan typen, maar ik moet nu heel voorzichtig doen met m’n muis (typt lastig dus), want die slaat bij het minste of geringste op hol en ik kon nog geen goede opvolger vinden. It’s a very old ergonomic little bugger. 😉
Leuk het gedichtje van Judith Herzberg, ik deed het wel als kind, met mijn hand, of een kopje, aan mijn oor, en dan zachtjes heen en weer bewegen…en daar was de zee! :))
En opruiming, letterlijk en figuurlijk heeft een mens soms nodig, ja…
Voor mijn doen al knap late groetjes, Bart 😉
Vandaag lag de zee letterlijk even aan m’n voeten, Bart, groengrijzig, ’n heel ander gezicht dan afgelopen zomer, maar zelfs nu heeft ze iets moois. 😉
Welterusten als je dit nog net op de valreep van waken en slapen leest.
Altijd mooi hè de zee, in welk seizoen dan ook…en die eeuwige beweging van de golven…
Ja, hier worden de voorbereidingen gemaakt om het mandje in te kruipen (Knor ligt er trouwens al letterlijk in) … 🙂
Voor jou ook een goede nacht gewenst Marjelle, ik hoop zelf niet te dromen van tegensputterende computers, heb een voor mij bewerkelijke operatie aan de Helse Machine achter de rug. De DVD/CD drive was stuk, en is nu vervangen…maar wat een geklooi altijd! Met 26 kabels die altijd in de weg zitten, en te kort zijn om even lekker ruimte te kunnen maken….. ;-))
Knor heeft het goed voor elkaar, Bart. 🙂
Bedankt, en nee, dat is idd niets, hier vliegen mij de windows vanavond steeds om de oren als ik ook maar een klein stapje teveel doe met m’n muis, aarrgghh, dus kan me voorstellen dat jij ‘daarvan buiten kunt’. 😉 Goed dat het gelukt is met je drive vervangen!
‘Wat een debielen toch hier allemaal, niemand zegt wat!’ roept de man achter me geïrriteerd, we staan in de rij voor koffie & thee"
Daar zit een column in
Be my guest, Paco. ;))
Sterkte met je ‘einstürzende’ Windows en hyper-muisje, Marjelle! 😉
Een instabiel of haperend systeem is irritant, ook daar weet ik alles van. Iedereen heeft vast wel zijn of haar eigen historie van kleine en grote computerrampjes…
ik lees over verlangen naar verlangen
is dat niet heerlijk?
liefs van Annet:) (ook fan van Herzberg)
(dwz ik ben fan) 🙂
Breek me de bek niet open over de debielen (met de achterliggende gedachte dat er eigenlijk maar één normaal mens is en dat ben ik). In Finland doet men dat gelukkig niet.
De zee
De zee klotst voort in eindeloze deining
De zee, waarin mijn ziel zichzelf weerspiegeld ziet
De zee is als mijn ziel, in wezen en verschijning… enz.
Die tachtigers wisten an gevoel en van mooi. Kloos was een prachtig dichter.
Groet, O. L? Who the fuck is…!
*Bedankt, Bart! Zeer irritant idd, inmiddels vertoont hij gelukkig iets minder kuren, ik heb hem streng toegesproken, wie weet hielp dat. ;))
*Dat kan soms lekker zijn, Annet, maar op een gegeven moment mogen er nu wel een paar verlangens vervuld worden. 🙂
kMoest glimlachen om je laatste opmerking. 😉
*In je tussenhaakjesopmerking kan ik me wel vinden, Paul. 😉
*What the fuck is dat voor een reactie, O…! Ik pas me even aan jou aan.
Debielen zijn de verstandigsten, die kramen geen onzin uit.
Mooi lied he, The Great escape.
Mijn liefste vriend, die erg ziek is, heeft het voor zijn crematie uitgekozen. Ik durf er op dit moment niet naar te luisteren.
Mensen die onzin uitkramen hoef ik ook niet idd.
Zeker een mooi nummer.
Daar kan ik me iets bij voorstellen, Appelvrouw, woorden zijn maar woorden, maar ik wens je wel veel sterkte.