Na wat zappen val ik midden in ‘Septembers’, een beklemmend-mooie documentaire over het leven in de Soto del Real-gevangenis in Madrid. De rode draad is muziek en liefde. Een jaar lang werden acht mensen gevolgd, wat zeer persoonlijke verhalen opleverde. Hoe mensen weten te overleven tussen vier muren zonder de moed op te geven en tegelijkertijd ook te blijven geloven in de liefde. De titel verwijst naar de karaokewedstrijd die er elk jaar in september plaatsvindt en waarvan beelden tussen de verhalen door worden uitgezonden. Het deed me denken aan ‘Veroordeeld’, een andere documentaire die toentertijd veel indruk op me heeft gemaakt met indringende muziek van Astrid Seriese.
Arturo, die al twee jaar op z’n vonnis wacht en het portret van z’n vrouw op z’n borst heeft laten tatoeëren, zodat ze toch altijd een beetje bij hem is. Z’n echtgenote brengt de dagen door met poetsen en denken aan hem, ze blijft loyaal, ook als hij uiteindelijk tot tien jaar wordt veroordeeld.
Mooie sterke Norma, met haar lange blonde vlecht, die de sterren van de hemel zingt en opnieuw de zangwedstrijd wint. Haar verhaal is schrijnend, en haar kinderen weten nog steeds niet dat ze in de gevangenis zit.
Fortu, die binnenkort gaat trouwen met de man die ze binnen de poorten heeft ontmoet en die nu een eventuele overplaatsing boven het hoofd hangt.
Rudolf, die in z’n leven meer tijd in de cel dan erbuiten heeft doorgebracht en nog steeds hoop heeft dat het ooit goed komt, zeker nu hij weer een vriendin heeft.
De beelden ontroeren, mensen die ondanks gemaakte fouten de hoop niet opgeven, hun ziel en zaligheid in de muziek leggen en openstaan voor de liefde— Opeens denk ik aan de mail die ik heb gekregen waarin wantrouwen de boventoon voerde. Triest dat sommige mensen zich vooral daardoor laten leiden in plaats van open te staan. Wat een schril contrast met de hoofdpersonen uit de docu gaat het door m’n hoofd. M’n hart gaat uit naar echte mensen met zo min mogelijk maskers, af en toe net zo bang als jij en ik, en die dat niet uiten middels argwaan. Soms moet je een hoop ellende meemaken om er mooier* uit te komen.
Marjelle
Blow wind blow Astrid Seriese (cover Tom Waits)
*Waarmee ik niet goedpraat wat ze hebben gedaan, maar er is ook een andere kant
Mooi blog Marjelle. Ken jij als Belg ‘Leuven Centraal’? Ook zo’n beklijvende serie.
Bedankt & leuk zo’n snelle reactie ook, Wattman. Die serie ken ik niet, is dat lang geleden?
Ik ben trouwens wel Nederlandse, hoor. 😉 Met Belgische wortels bedoelde ik laatst dat ik m’n jeugd (2-16 jaar) in Brussel, meer precies Sint-Pieters-Woluwe heb doorgebracht.
Mooie logs lees ik, fraaie foto’s zie ik.
Het gaat goed met het bloggen, merk ik, maar Engels is nog niet geregeld.
How come? Zou het een leuke uitdaging vinden.
En even Oude Haven zou moeten kunnen.
Lentegroet, O.
Dank voor het compliment, O.
Even Oude Haven moet kunnen idd, dan hebben we het nog wel over dit en dat en zus en zo.
hoe sterk kan liefde in gevangenschap niet zijn?
Ik weet het niet, Mae, maar ik weet wel hoe sterk liefde kan zijn… zelfs als iemand op een dag volkomen onverwacht uit je leven wegwandelt.
Soms gaat liefde een levenlang mee (ik schreef het eerder, maar het is zo waar dat ik deze keer mezelf mag herhalen).
Oliphant snapt er helemaal niks van met z’n Oude Haven en ‘lentegroetjes’…hahaha!
‘Ben ik nou zo slim of jij nou zo dom?’ Citaat Louis van Gaal
Ja O…, Marjelle is een slimme meid en op haar toekomst voorbereid….in Rotjeknor…
Ik denk altijd: You get what you espect. Dus bij argwaan kan je niks positiefs meer terug krijgen. Frappant, dat juist gevangenen geloven in liefde, nietwaar?
*Ik ga niet over wie wel wat of niet snapt, Rubio, dus ik weet niet waar dit opeens vandaan komt, maar wel lief doen tegen m’n reageerders, hoor. 🙂
*Bij argwaan houdt het idd algauw op, Kitty, ik heb echt geen zin om me tegen de hersenspinsels van een ander te gaan verdedigen. ‘Get real’ en ‘stel een vraag als je iets niet begrijpt’. It’s a simple. 😉
Ik denk verder dat iedereen in meer of mindere mate gelooft in / hoopt op liefde, maar in in een omgeving als een gevangenis waar je heel erg op jezelf teruggeworpen wordt, zal die behoefte nog versterkt worden, je moet / wil overleven en de hoop niet opgeven is daarbij essentieel volgens mij.
Ja, dat was zeer indrukwekkend
goed verhaal en altijd aangrijpend die beelden, marjelle
de behoefte aan liefde wordt ook buiten die poorten pas echt voelbaar als men in het nauw zit
gebrek aan liefde is bovendien een ‘crimogene’ factor
zoals het ook mensen gek kan maken
de gevangenis heeft vaak een averechtse werking
laat je je fouten niet echt aanpakken noch goed maken
omdat het instituut op repressie gebaseerd is
en de opgeslotenen hun gedrag er inblikken tot en met vergergeren
als je de verslaafden (meer dan 70% van deze bevolking) effectieve therapie zou geven
dan zouden we op een betere weg zijn dan nu met dat herhaaldelijk opsluiten
van mensen die de controle over hun leven kwijt zijn
Prachtblog, Marjelle. Ik wou dat ik die documentaire ook gezien had.
Argwanende mensen vinden vaak juist zichzelf onbetrouwbaar, alleen gebeurt dat onbewust. Die argwaan is dus eigenlijk niets anders dan projectie. Je zal er maar mee zitten.
groet,
cor
Marjelle en Oliphant, sorry!
Had vannacht een slokje teveel op….gebeurt me niet vaak, jammer.
Hoop dat ik hiermee eea recht heb kunnen zetten
*Dan hadden we daar hetzelfde gevoel bij, Paco.
*Verder ben ik het volledig eens met wat je schrijft, Marius. En dat gebeurt ook niet elke dag, meestal heb ik wel wat kritische nootjes en vraagjes, al dan niet hardop geuit. 😉
*Ja, het was een ontroerende docu, Cor.
Klopt, dat soort dingen zijn bijna altijd projectie, en idd je zal er maar mee zitten, dat besef ik dan ook wel weer. Sowieso valt het me de laatste (blog)jaren steeds meer op dat juist degenen die ontzettend fulmineren tegen hypocrisie, slijmen, oneerlijkheid, etc., vaak zelf de ergsten zijn (nu moet ik natuurlijk ook zelf oppassen dat ik er niet teveel de nadruk op leg ;)), maar dat is weer een heel ander verhaal. 🙂
*Geeft helemaal niets, Rubio, dat overkomt mij ook weleens. 😉 Leuk dat je er nog even voor / op terugkomt.
Leuven Centraal is nog niet zo gek lang geleden op de VRT geweest. Misschien dat je ‘m daar nog kunt scoren.
Excuses overigens dat ik je voor Belg uitschold 😉
Oké, Wattman, ga ik daar weleens kijken.
Geeft niet, hoor, ik heb een zwak voor Belgen. 😉 En ik ga over niet al te lange tijd voor het eerst in jaren weer naar Brussel e.o. toe.