Zeist (2)
Wat is de herfst groen dit jaar en wat is het vandaag zonnig net nu ik op weg ben naar Driebergen-Zeist. Na vier uur slaap werd ik vanochtend midden in een nachtmerrie wakker met de beelden van m’n vader, zus en laatste ex nog op m’n netvlies. Ik heb me weleens uitgeruster gevoeld en als ik in de spiegel kijk wordt dat direct bevestigd. De reis verloopt voorspoedig en die paar minuten op Utrecht Centraal zijn net genoeg om in de volgende trein te stappen. Een blond jongetje met een roze kauwgumbel lacht tegen me, door het raam zie ik een wolk met een fonkelend goudrandje, maar ik ben helaas te laat met m’n camera. Bij aankomst op het station kijkt het zonnetje me zo vriendelijk aan dat ik besluit te lopen naar de Sophialaan.
na m’n afspraak beland ik uiteindelijk bij het kasteel, ik slenter door de slotlaan en zie opeens een wit bruidje en zenuwachtige bruidegom verscholen in het herfstgroen, ze poseren breedglimlachend voor de fotograaf en kijken mij en m’n camera met een schuin oog aan. heel even moet ik me bedwingen om geen foto’s te maken, maar het is hún dag, die ga ik niet verstoren. ik loop verder, wandel door de openslaande deuren naar binnen en kom in een bargedeelte terecht waar de open haard al lekker brandt. misschien plof ik straks wel met een glas wijn neer in zo’n mollige leren fauteuil waar heel andere muziek bijhoort dan wat er nu uit de luidsprekers sijpelt.
Het knapperige brood wordt geserveerd met schattige kleine schijfjes tomaat en komkommer, geflankeerd door wat plukjes sla gedoopt in olijfolie. Precies goed, ook een kasteel voelt zich niet te groot voor een eenvoudig stokbroodje-met, iedereen is verder opvallend vriendelijk hier. Inmiddels stromen de familie en vrienden van het bruidspaar binnen, het doet me denken aan die keer lang geleden dat m’n vader* z’n verjaardag vierde in een ander Bilderberghotel. Toen waren we nog een gezin, al hing dat wel met losse touwtjes aan elkaar, het zou zijn laatste keer zijn. Even daarvoor was hij beter verklaard, maar hij wist dat dat niet klopte en kort daarna bleek dat hij maagkanker had. Die avond zag ik in z’n ogen dat hij het opgegeven had. Drie maanden later was hij dood.
Marjelle
Farewell Apocalyptica
* ‘Hij is nooit aan mij toegekomen en ik nooit aan hem’
Uit: De zinloosheid van Noach Sjaal
@ Jeez Marielle, heftig blog. Mooie vertelling.
Herfst.
Warmte.
Oh, wat hebben we die warmte toch nodig.http://delachendesjaal.nl/varttina.WAV
Dank je, Sjaal. Warmte, ja, dat mis ik mss nog wel het meest het afgelopen jaar.
Ik ga zo naar je link luisteren. 🙂
Verdrietige herinneringen dus. Het mooie Zeist, maar de trouwerijen, het Slot en de hotels doen denken aan familiegebeurtenissen en daarbij horend verdriet.
Een droevig feit mooi beschreven, ik heb dat vaker meegemaakt dat iemand zelf wist dat er nog kanker zat.
Indrukwekkend verhaal Marjelle. Ik ben er stil van.
Mooi Marjelle, ik sluit me bij Aad aan.
groet,
cor
Ja, hier word ik ook stil van, MArjelle
Mooi met dat randje goud.
*Ja, een mooi plekje (ik heb nog even aan je gedacht toen ik er was) en verdrietige associaties, René, such is life. Gelukkig niet altijd.
*Dank je, Antoinette. Soms voelen mensen veel meer wat er aan de hand is dan welke wetenschap(pelijke test) dan ook kan vaststellen. Maar goed (niks goeds aan dus ;)), die staart zich meestal ook blind op één aspectje in plaats van de hele mens in ogenschouw te nemen.
*Bedankt voor jullie reacties, Aad, Cor en Paco, ik spreek jullie even tegelijk aan omdat ik hetzelfde wil zeggen tegen jullie. 😉
Bij dit soort zeer persoonlijke blogs waardeer ik het extra als mensen reageren (ik denk dat dat voor de meeste mensen andersom ook zou gelden, al doet dat niet echt ter zake ;)). Ook omdat ik weet dat het soms moeilijk is om hierop een reactie te geven (ik spreek nu voor mezelf, ik peins me af en toe suf wat ik ergens op zal zeggen en reageer ook daardoor o.a. minder), en dat mensen dan eerder afhaken dan bij bv. een gestolen fiets of spelletje. Wat ik jammer vind. Hoewel dat ook deels te maken zou kunnen hebben met het feit dat ik de laatste tijd gewoon niet genoeg energie meer heb helaas om op veel mensen te reageren.
*Dat was idd echt mooi, Martin. 🙂 Ik was altijd al iemand die de kleine dingen om me heen zag, maar door m’n camera (en mijn reactie daar weer op) is dat nog versterkt de afgelopen maanden en dat vind ik wel een leuk effect ervan.
Wat een contrast Marjelle; gevoelig blog.
Mooie foto ook.
Oef Marjelle, je komt me vaker dicht op de huid, ook nu weer. En dan die quote onderaan je blog:
"Hij is nooit aan mij toegekomen en ik nooit aan hem"!
Ik heb van een "lotgenoot" bij de stichting Verlaat Verdriet ooit een cd gekregen met daarop dit http://www.youtube.com/watch?v=BWrrd6hqJI0 nummer, wil dat met je delen, hoop dat je de intentie "proeft". Denk je in die "mollige leren fauteuil" en luister er eens onbevangen naar. Ik kan het niet zonder droge ogen, maar voel me na die tijd altijd een stukkie beter.
En alles wat je wilde dat er nog gezegd zou worden, is niet gezegd. Droevig.
En Zeist maakt me niet vrolijker.
Een mooi en droevig verhaal, ja….
*Dingen staan soms in schril contrast idd, Joost, en leuk dat je de bloemfoto mooi vindt.
*Dat gevoel heb ik andersom af en toe ook, Trek, ik herken iets. Bedankt voor je link, die ga ik straks op m’n gemak eens luisteren. Ik wist niet dat er een stichting bestond als ‘Verlaat verdriet’, de woorden geven wel een beetje weer waar ik o.a. mee worstel. I.p.v. m’n nieuwe leren bank waarop je eerder stuitert dan er lekker in wegzakt (miskoop van het jaar) zal ik doen alsof ik in zo’n heerlijk zachte fauteuil weggekropen ben. 🙂
En alles wat je wilde dat er nog gezegd zou worden, is niet gezegd.
*Dat klopt helemaal, j-p, en niet alleen bij hem. Er zijn teveel dingen onuitgesproken gebleven, soms doordat dementie of de dood (me) te snel (af) was, soms doordat mensen (zoals ik een keer schreef) opeens woordenloos uit m’n leven zijn verdwenen. Over rode draden gesproken, mss ga ik daar eens een blog over schrijven.
Het was ook niet bedoeld om vrolijk van te worden. 😉 Ik ken Zeist verder niet, wat maakt je niet vrolijker?
*Bedankt, Bart, dan is mijn gevoel overgekomen…
Zeist. Mooie omgeving, maar er staan ook kostscholen…
Op het laatst woonde mijn vader naast dat kasteeltje.
Hij overleed en had niets meer te zeggen. Zeist dus 😉
Kostscholen, nooit op gezeten wel op een nonnenlagereschool in België, maar het lijkt me vreselijk, j-p. Het doet me ook even denken aan een ‘vakantie’kamp ooit waar de schoenen in het gelid stonden en rijen wasbakken achter elkaar hingen. Van die dingen.
Triest wat je vertelt.
M’n vader op het einde nog wel, maar niet tegen mij.
Hier de link naar de website, ik heb er veel aan gehad.http://www.verlaatverdriet.nl/home.html
*Mooie tekst, Trek, ik kende hem, en ja, ‘ik hou van mij, van mij’. 🙂
Bedankt ook voor je link, in welke vorm heb je er veel aan gehad? Hoef je niet op in te gaan, hoor, want ik kan me voorstellen dat je dat liever niet in de reactieruimte neerzet.
Sowieso de her- en erkenning bij "lotgenoten" hoewel ik dat een vreselijk woord vind.
Vind ik ook een gruwelijk woord, Trek. 😉 Precies, de (h)erkenning, daar gaat het om op allerlei gebieden, een rode draad in m’n leven. Ik heb even op de (doorklik)sites gekeken, mijn situatie is weer anders (kon jij niet weten), ik was bv. ouder dan 20 in het geval van m’n vader, en verder gaat het ook om onverwerkt / verlaat verdriet m.b.t. een paar mensen die niet dood zijn, als ik het zo lees denk ik dat het voor een andere doelgroep bestemd is. But thanks anyway. 😉