Was ist Los?

De warmte valt boven op me, het is ergens wel lekker om de hete zon te voelen branden op m’n huid. Ik zit heel stil en laat me onderdompelen. Straks komt E. ook hiernaartoe en gaan we daarna naar het idyllische plekje in Het Park, waar ik het woord ‘broodje’ sinds vorige keer nauwelijks meer over m’n lippen krijg. De dame naast me heeft dezelfde soort muizige stem als de vriendin van H. valt me op, haar continue woordenstroom kabbelt half langs me heen. Ik probeer me er helemaal voor af te sluiten en duw ook de gedachte aan hem weg.


Afgelopen zondag toen ik rustig wegdobberde op de fluisterboot in Den Bosch voelde ik opeens iets scherps in m’n mond, ik schrok en besefte dat het een stukje van een kroonhals moest zijn, een heel slecht teken aangezien m’n bruggen en kronen vrijwel geen nieuwe aanslag meer overleven en dat geldt ook voor mij. Vandaag boorde de pijn zich licht naar de oppervlakte, ondertussen probeer ik m’n ongerustheid te bedwingen en duw ook de gedachte hieraan weg.
‘Whóesj!’


M’n vriendin is een stuk kribbiger dan anders, ze heeft last van de warmte blijkt en dat zal ik weten ook. Op dat soort momenten heb ik vaak de neiging om de ander op te peppen, af te leiden, mee te leven, kortom veel te veel begrip te hebben, observeer ik weer. Als later ook nog blijkt dat in Parkzicht een bruiloft aan de gang is en we er niet terecht kunnen, wordt het geklaag erger. Ik begin het nu echt beu te worden en vraag me af of we uberhaupt nog gaan uiteten of wellicht beter naar huis kunnen gaan. Ik besluit er iets van te zeggen, al is het alleen maar voor mezelf.





nadat ik onderweg meermalen heb aangehoord hoe ver het allemaal wel niet lopen is, dat er tóch niets in de buurt is waar je wat kunt eten en dat het veel te warm is, belanden we uiteindelijk bij restaurant panorama op de schiedamsedijk waar h. en ik vroeger jaren gewoond hebben. terwijl ze neerzijgt op een stoel slaat meteen haar humeur om en verschijnt er daadwerkelijk voor het eerst weer een glimlach op haar gezicht. wat ben ik dan eigenlijk makkelijk met dit soort dingen, gaat het door m’n hoofd en dat zeg ik ook tegen haar. ze beaamt het volmondig.


het menu heeft hier en daar een exotisch tintje, maar er is ook gewoon kabeljauw als je bepaalde kruiden niet kunt verdragen zoals ik. lekkere muziek klinkt vanuit de bar die wordt gerund door een paar vriendelijke portugezen. de stemming is een stuk beter nu en ik kijk ontspannen om me heen. hier kom ik nog weleens terug, denk ik, misschien met o.
Het eten ziet er heerlijk en kleurig uit, maar omdat het plotseling begint te regenen slepen we het tafeltje snel onder de grote parasol. De kok komt ook nog een handje helpen en geeft net dat ene laatste niet noodzakelijke zetje waardoor alle gerechten van tafel vliegen en een bord omgekeerd in de stoel belandt. Het versgeserveerde eten ligt nu overal.


Hij biedt onmiddellijk aan om het allemaal opnieuw te maken en ijlt terug naar de keuken. Het was ergens wel een komisch gezicht, maar we vinden het vooral sneu voor hem. Bovendien heb ik niet zo’n honger meer nadat ik me al tegoed had gedaan aan een half mandje stokbrood en een deel van de vis. Een glas wijn later komt de tweede versie die er even lekker uitziet. Echt wel een aanrader dit restaurantje aan het water als je van ongedwongen, niet duur, vriendelijk en gezellig houdt.
‘Eet smakelijk!’ zeg ik tegen E., nu voor de tweede keer.
Marjelle


Porcelain fists Ingrid Michaelson