Zes maanden later

Een half jaar geleden ben ik op stel en sprong verhuisd vanuit Rotterdam naar het voor mij nog tamelijk onbekende Tilburg. De situatie was zo acuut door aanhoudende burenoverlast en vijandigheid dat ik die sprong in het diepe heb genomen in een ultieme poging om de negatieve spiraal te doorbreken. Als freelancer was het bijna onmogelijk om een makelaar te vinden die met mij in zee wilde, dus bleven er voornamelijk kneusjes over – huizen waar van alles aan mankeerde in de verkeerde wijken. Aangezien blijven geen optie was moest ik zsm andere woonruimte zien te vinden. Hoe traumatisch die periode is geweest, besefte ik nog meer na de verhuizing. Zelfs tot op de dag van vandaag krijg ik een naar gevoel als ik het oude adres voorbij zie komen. Het is een periode waar ik het liefst zo min mogelijk aan terugdenk. Op een gegeven moment durfde ik zelfs de deur nauwelijks meer uit nadat ik een keer bijna aangevallen was door een hysterische buurvrouw.

Klik op de foto voor een groter formaat*

Inmiddels woon ik zes maanden in Tilburg. Het liefste zou ik nu een himmelhoch jauchend-verhaal vertellen in de sfeer van ‘en ze leefde nog lang en gelukkig’. Helaas verlopen de dingen in werkelijkheid soms heel anders dan in je dromen. Twee dagen na de verhuizing werd ik ziek – een zware griep die naar later zou blijken m’n hele immuunsysteem zodanig had aangetast dat ik zelfs na al die maanden nu nog steeds griepsymptomen heb en ondertussen een aantal hardnekkige infecties heb opgelopen. In diezelfde periode ging ik ook finaal door m’n rug en kreeg ik last van oorsuizen en hyperacusis. Iets wat je je ergste vijanden niet toewenst. Vanaf het begin had ik het gevoel dat al die dingen die maar niet over wilden gaan weleens deels met het huis te maken zouden kunnen hebben. Een tochtig huis met enkele ramen en oude gasgeiser, dat alleen beneden wordt verwarmd door twee elektrische kacheltjes die stroom slurpen.

Boven een ongeïsoleerde slaapzolder die in de zomer in een onleefbare oven verandert en mij afgelopen maanden zoveel slapeloze nachten heeft bezorgd dat ik oververmoeid raakte. Bezoeken aan huisarts, fytotherapeut en extra ondersteunende middelen en kuren ten spijt, het is dweilen met de kraan open als je weerstand telkens weer ondermijnd wordt. Het oorsuizen is iets minder hard geworden, maar nog steeds elke dag aanwezig. Volgens de fytotherapeut is de buis van Eustachius opgezwollen en komt het daardoor. Inmiddels weet ik dat er zich ook een zendmast in de nabije omgeving bevindt. Bovendien is het huis vergeven van de stopcontacten, tot in de wc aan toe. Dat alle gezondheidsproblemen een negatief effect gehad hebben op mijn Brabantse  inburgering en geld verdienen, is dan ook niet verbazingwekkend. Nieuwe mensen leren kennen en nieuwe opdrachtgevers vinden, dat stond boven aan m’n lijstje, maar als je meteen al afspraken moet afzeggen wegens ziekte of moet uitleggen dat je door hyperacusis niet naar bepaalde evenementen kunt wordt dat door de meeste mensen niet gewaardeerd.
Marjelle

* Beeld Stephan Balkenhol (Kasteel Bouvigne, Breda)

10 Reacties op “Zes maanden later

  1. Je bent dus hypergevoelig voor omgevingsinvloeden en elektrostress.
    Ik ken nog iemand die dat heeft. Die is uiteindelijk meerdere keren verhuisd en ook een paar keer van baan gewisseld.

    • Nee, ik heb een immuunsysteem dat verzwakt is door jarenlange stress (burenoverlast) en ziekte. Als er dan ook ziekmakende omstandigheden in huis zijn, dan is dat natuurlijk voor iedereen slecht en zeker voor mij. Mss ben ik gevoelig voor zendmasten etc. maar dat is nog lang niet zeker. Daar heeft het zwellen van de buis van Eustachius niks mee te maken, dat is weer een griepsymptoom.

  2. Het blijft een hele struggle hè…
    Hopelijk toch uiteindelijk wat vooruitgang en beterschap…

    • Ja, het is overleven, vechten tegen aanhoudende ziekte, op allerlei manieren proberen werk te vinden/geld te verdienen, in een nieuwe stad proberen een sociaal leven op te bouwen etc., en op een gegeven moment ben je zo doodmoe van dat vechten tegen de bierkaai dat je nergens meer energie voor hebt.

  3. Ik weet dat het praktisch onmogelijk is, maar de enige oplossing lijkt mij weer verhuizen …

    • Je zegt het zelf al, praktisch onmogelijk. Ondanks m’n recente verhuizingen zou ik er nu voor openstaan als ik de kans kreeg om naar een gezondere leefomgeving / betere woning te verhuizen, maar inmiddels is mijn financiele situatie nog minder aantrekkelijk voor makelaars en dan zit je weer in dezelfde vicieuze cirkel dat als je al wat anders zou kunnen krijgen (die kans is nu extreem klein), het weer een krakkemikkige etage of flat is.

  4. Zou een vaste parttimebaan iets kunnen verbeteren? een pand huren via een woningvereniging is meestal gunstiger qua prijs. Sterkte en beterschap!

    • Ja zeker, daar zoek ik ook naar, ik ben bezig op allerlei manieren werk te vinden, freelance, parttime, in het weekend, afwassen, whatever… maar daar ben ik weer veel te hoog voor opgeleid en te oud (vindt men). Ik kan geen woning huren via een woningbouwvereniging omdat ik hier nog maar een 1/2 jaar woon en je jaren ingeschreven moet staan voordat je aan de beurt komt.
      Bedankt!

  5. Ik wilde het net zeggen: huren via een woningbouwvereniging is een ramp. Ben ingeschreven in Den Haag en Rotterdam sinds twee maanden, maar met al die mensen die reageren en al jaren zijn ingeschreven, maak ik de eerste jaren geen enkele kans ben ik bang :-(.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.