De situatie met mijn vriendin ver weg laat me niet los. Ik probeer te achterhalen waar en wanneer de toon veranderd is. Binnenkort spreek ik haar waarschijnlijk voor het eerst in een maand weer. De afgelopen vijf jaar is er nooit een wolkje aan de lucht geweest. Zij is een van de zeer weinige mensen bij wie ik mezelf kan zijn en aan wie ik m’n diepste gedachten toevertrouw. Deze keer voelt het anders, er zijn een aantal dingen gebeurd die ik niet begrijp, die ik niet kan rijmen met hoe ik haar heb leren kennen. Wat is mijn aandeel erin? Kritisch neem ik m’n eigen gedrag onder de loep. Als het niet goed met me gaat en er daarbovenop vervelende dingen gebeuren heb ik de neiging om me terug te trekken. Iets waar ik me steeds meer tegen probeer te verzetten, niet alleen geeft het de ander alle ruimte om dingen voor me in te vullen, ook wil ik af van dat verlammende gevoel.
'It's the friends you can call up at 4 a.m. that matter'
Het idee dat je in de verkeerde film bent beland en niets anders meer kunt doen dan gelaten toekijken terwijl mensen om je heen de ene na de andere voorbarige conclusie trekken. Wat ook steeds duidelijker wordt is dat ik ondanks dat ik assertief ben op sommige gebieden me af en toe toch te bescheiden opstel. Een beetje bescheiden is prima, maar als je te veel rekening met andere mensen probeert te houden dan bestaat het gevaar dat dat als normaal wordt gezien en doe je bovendien jezelf tekort. Voor een deel ligt dat aan mij omdat ik mensen vaak te veel ruimte geef, ten dele ligt dat ook aan de ander die zelf verantwoordelijk is voor zíjn reactie daarop. Hoe dit verder gaat weet ik niet*, laat ik van het positieve uitgaan zoals ik meestal doe en hopen dat wederzijdse eerlijkheid, openheid en vertrouwen de vriendschap instandhouden.
Marjelle
Postcards from Italy Beirut
Titel: uit het werk van Johan Daisne
*Inmiddels is alles uitgesproken
