Tagarchief: blogger

Met Zapnimf in het bos

Moe en een beetje rozig van de wijn stap ik in Roosendaal over op de trein naar Rotterdam. Het was een drukke dag vandaag met veel mensen, zon, groen, vuur en later ook motregen. Na wat twijfel heb ik toch ‘ja’ gezegd op de blogmeeting in Kapellen, als enige Nederlandse in het hol van ‘de Vlaamse leeuw’. Leuk om weer in België te zijn waar ik een groot deel van m’n jeugd heb doorgebracht, ook leuk om Zapnimf en medezapjes nu een keer live te aanschouwen. Als ik ’s middags op het station arriveer vallen me meteen de huizen op, groot, klein, modern en met tierelantijntjes gebroederlijk naast elkaar, zo anders dan in ons regeltjesland waar je al een boete krijgt als je pui een cm te ver uitsteekt.

Even later word ik opgehaald door Appelmoose, vriend van, ze wonen midden in het bos waar geen bus ooit komt. ‘Mooi!’ roep ik als ik hun uitgestrekte weelderige tuin zie, een minipark op zich, het grote huis daarachter, de hoge statige bomen. Een Belgisch paradijsje… hier zou ik wel loom in een hangmat willen hangen. Zapnimf komt enthousiast op me af, het voelt meteen vertrouwd. ‘Pak gewoon waar je zin in hebt, mijn huis is jouw huis.’ Daar hou ik van, ik ben niet zo van opzitten en pootjes geven. Ze is een echte wervelwind, drukke prater, met tien dingen tegelijk bezig en heel gastvrij. Ik schuif aan bij de lange tafel onder de schaduwrijke bomen en maak kennis met bloggers en niet-bloggers.

Vogels fluiten, kinderen pingpongen, ik luister naar de mij zo bekende Vlaamse tongval, nip van m’n witte wijn en voel me redelijk ontspannen tussen louter vreemden. In plaats van de hangmat kies ik later voor de boswandeling in de zon. Na anderhalf uur lopen door het hoge gras, T-shirt uiteindelijk toch nog natgeregend, heb ik honger gekregen en ben benieuwd naaar alle lekkere hapjes die iedereen heeft meegenomen. Inmiddels zijn een paar mensen, voornamelijk mannen bezig met vuur maken, ik moet even aan Expeditie Robinson denken. Prachtig zo’n groot vuur midden in het bos. Helaas moet ik nu echt weg, m’n trein vertrekt al om 20.58 uur. Met een zoen voor de gastvrouw en een zwaai naar de rest neem ik afscheid en spring snel bij Appelmoose in de auto.
Marjelle

Little Green Joni Mitchell

Beer wil meer!

‘Schaam je je soms voor mij?’ vraagt Beer enigszins gepikeerd. Ik kijk hem verbaasd aan, ‘hoe kom je daar nu toch bij!’ Hij trekt opeens een verdrietig snuitje en bromt iets in de trant van ‘ik was altijd welkom op het VK-blog, maar mag-niet meebloggen op WordPress.’ Opgelucht haal ik adem. ‘Dat is een misverstand, Beer, natuurlijk ben je hier hartstikke welkom, ik heb alleen zoveel aan m’n hoofd dat ik er niet meer aan gedacht heb om dat tegen je te zeggen. Gelukkig begin je er zelf over, ik heb er een hekel aan als mensen dingen voor me invullen zonder iets te vragen.’ Hij knikt instemmend, ‘daar hou ik ook niet van, het leven is al moeilijk genoeg zonder dat je je tegen de breinspinsels van anderen moet gaan verdedigen.’

Die opmerking doet me denken aan een recente ervaring met een blogger, zelden heb ik meegemaakt dat iemand vrijwel alles wat ik schreef zo volledig uit z’n verband rukte, humoristische opmerkingen steeds letterlijk nam en telkens om de kern heen draaide. Het heeft me iets voorzichtiger gemaakt in het initiële contact met mensen, dit soort personen zuigt alle energie uit je– Beer knijpt in m’n arm, ‘waar zit je met je hoofd?’ vraagt-ie. ‘Nou, niet bepaald in de wolken’, grinnik ik, ‘een aantal nare herinneringen kwam weer boven, maar laten we aan leuke dingen denken, waar heb jij zin in?’ Hij denkt geen seconde na en roept ‘in honing natuurlijk!’
Marjelle

As Jy Weer Skryf Chris Chameleon (tekst Ingrid Jonker)

Foto Witold Riedel

Meer Beer o.a. in:
‘Wát ga je doen?’
Ik heb zo’n zin in je!
Turkse buurtflarden

Dóm schaap!

Met zon vertrek ik uit Rotterdam, naarmate de trein steeds dichter bij Ermelo komt pakken donkere wolken zich samen. Weeronline zat er deze keer helemaal naast. Ik heb niet alleen geen paraplu bij me, ook m’n kleren zijn nog in lentestemming. Mistroostig kijk ik naar m’n blote voeten in sandalen en ril in m’n dunne shirt. Bij aankomst op het station barst de bui echt los, ik vlieg op de eerste de beste auto af en zie gelukkig daarachter het enthousiaste gezicht van Arda opduiken. ‘Wat een weer!’ roepen we bijna in koor. ‘De schaapjes zijn inmiddels bijna verdronken’, voeg ik er grinnikend aan toe.

Het plan was om naar de Schaapskooi te gaan, bij mijn vorige bezoek in het kader van ‘Beeld van een blogger’ was dat er niet meer van gekomen. We hadden toen afgesproken in de lente een nieuwe poging te wagen, allebei dol op pluizig en fotograferen. Ook deze keer verloopt de communicatie moeiteloos, we herkennen een aantal dingen in elkaar en dat is fijn. Na een lunch in haar idyllisch gelegen huis piepen de eerste stralen voorzichtig door de wolken heen, we besluiten toch naar de hei te gaan. Wel met de auto in plaats van met de fiets, dat komt wellicht een andere zomerse keer. Helaas zijn we te laat voor kuddeplaatjes en worden weggeblaft door de schaapshonden die hun taak er voor vandaag op hebben zitten.

Na een kort intermezzo bij Boshuis Drie, waar we beide bepaald niet gecharmeerd zijn van de gastvrouw die de regels wel heel star toepast en het ene deel van het terras met volop zon voor gesloten verklaart, komen we terecht bij de Dorpskamer, een leuk, druk etablissement. Bij een paar glazen wijn en iets teveel wesp  praten we verder over ons leven, over hoogte- en dieptepunten. Als even later de zalmmoot en slibtongetjes arriveren gegarneerd met sla, friet en heerlijke gebakken aardappeltjes die naar Griekenland smaken, proosten we op elkaar. Het is een gezellige middag op een doordeweekse dag. Alleen jammer dat het zo’n tweeëneenhalf uur reistijd is van mijn deur tot haar deur.
Marjelle

All the King’s Men Wild Beasts (live-uitvoering)

Hello goodbye!

Hello Evanescence

Hello Goodbye

Beeld van een blogger (9) – Met Henk op het Binnenhofplein

Na 22 ‘Bloggers in beeld’ was ik toe aan iets anders, toen werd het idee voor een nieuwe serie geboren die ‘Beeld van een blogger’ als titel meekreeg. Virtuele associaties hebben plaatsgemaakt voor een kijkje in het echte leven. Op zoek naar de mens achter de avatar ontmoet ik een blogger (M/V) in zijn stad. Het is daarbij niet de bedoeling om een diepte-interview te maken, wel om op speelse wijze foto’s van de stad, mijn impressie en de inbreng van de blogger zelf te combineren. Zijn wensen staan daarbij centraal, in het ene geval betekent dit dat hij je misschien wel paginagroot aanstaart of z’n diepste (bed)geheimen onthult, in het andere geval wordt er slechts een tipje van de blogsluier opgelicht…


Eerder verschenen in deze serie:

Beeld van een blogger (1) – Kuzz voor Guzz

Beeld van een blogger (2) – Gewoon gelul, Trektocht!
Beeld van een blogger (3) – Back to where I once belonged met Annelies!
Beeld van een blogger (4) – Op z’n Rotterdams met Marius!
Beeld van een blogger (5) – So what, man!
Beeld van een blogger (6) – He blew me away!
Beeld van een blogger (7) – Kiezels in m’n schoenen

Beeld van een blogger (8) – Tweestemmig met Geroma!


(9)
Als het de dag voor mijn afspraak met Henk
opeens in m’n schouder schiet, sta ik op het punt om af te bellen. Na een aantal uren slaap en een pijnstiller besluit ik toch de gok te wagen en naar Den Haag af te reizen. Vergeleken met de 2½ uur reistijd vorige keer naar Maastricht zijn 24 treinminuten een peulenschil. Op het perron kijkt een vriendelijke man met grijs haar en dito baardje me vragend aan, ik herken hem van de foto en glimlach bevestigend. In het druilerige weer lopen we even later langs bouwputten en zandhopen door naar Het Plein waar ik nog even gauw een paar foto’s maak voordat we De Haagsche Kluis binnenstappen. Het is er lekker warm en rustig, we hebben de zaak bijna voor ons alleen. Onderweg heeft hij me al iets verteld over z’n twee dochters van 38 en 35 die heel belangrijk voor hem zijn, hij praat vol liefde over ze.

Bij een espresso en een kop thee passeren de kleinkinderen de revue, hij laat me trots een aantal foto’s zien en vertelt over die zware periode in 2007 toen zijn eerste kleinkind te vroeg geboren werd, diezelfde nacht nog een hartstilstand kreeg en in het ziekenhuis moest worden opgenomen. Hij praat zacht en snel, ik heb moeite hem bij te houden op papier, maar wil niet steeds het gesprek onderbreken met vragen. Het verhaal springt van werk – een jaar nadat hij zijn diploma Brandwacht tweede klas behaalde begon hij als machine-operator bij de ANWB – naar de liefde. Als op z’n negentiende een eind komt aan zijn relatie en hij verteerd wordt door liefdesverdriet besluit hij naar Canada te emigreren. Zijn toenmalige chef die hij als een soort van tweede vader beschouwde, zei bij z’n vertrek ‘ik verwacht je binnenkort weer terug, neem dan wel een fles Canadian Club voor me mee’. Die woorden werden al snel bewaarheid, eenmaal in Calgary greep hij er net naast qua werk, ‘het was een kwestie van verpauperen of teruggaan’.

 

Een maand later zette hij weer voet
op Nederlandse bodem. Gelukkig kon hij bij z’n oude werkgever terecht, van machine- en vervolgens computer-operator ging hij zich allengs meer op de gebruikerskant richten, hij redigeerde reisgidsen en gaf later ook lessen tekstverwerking. Na een reorganisatie volgden er een aantal grafische cursussen, hij noemt zichzelf ‘een techneut die altijd wil weten hoe dingen werken’. Ook na de tweede reorganisatie bleef hij werken bij de ANWB, in de avonduren studeerde hij rechten en kwam vervolgens op de beleidsafdeling terecht. De laatste jaren hield hij zich vooral bezig met verkeersonderzoek. Hij was inmiddels stafmedewerker en leerde met name in die periode snel kamerstukken door te lezen en teksten te screenen op hun essentie. Standaard ondertekende hij zijn artikelen met ‘MVA‘, niemand vroeg hem ooit wat dat betekende, pas op de laatste werkdag werd duidelijk waar het voor stond. Toen hij op z’n 61ste met de vut ging, werd hij redacteur bij de Nieuwe Loosduinse krant, met die werkzaamheden is hij vorig jaar april gestopt.



In 1965 ontmoette hij zijn eerste vrouw, M., tijdens dansles. ‘Kun je goed dansen?’ vraag ik. Hij glimlacht, ‘ach, af en toe struikel je de goede kant op’. Toen ze vijftien jaar getrouwd waren brak er een moeilijke periode aan die jarenlang zou duren, na een initiële ontkenningsfase bleek zijn vrouw uiteindelijk toch meer van vrouwen te houden. Ruim dertig jaar nadat ze elkaar het jawoord hadden gegeven, koos zij definitief voor een vrouw en een jaar later werd de scheiding uitgesproken. Hij heeft er het volgende adagium aan overgehouden, ‘mensen kunnen niet kiezen voor hun geaardheid, wel hoe ze ermee omgaan en hoe ze met anderen omgaan’. Naast verdriet over het mislukken van zijn huwelijk is er ook een nieuw verworven gevoel van vrijheid, hij gaat voor het eerst weer daten en merkt dat hij best nog wel in trek is bij de vrouwen.

een paar jaar later komt hij c. tegen. de vrouw  van z’n beste vriend had een soort van blind date geregeld, eigenlijk niets voor hem, maar hij besluit er toch in mee te gaan. als die bewuste avond de deur opengaat en hij in haar helderblauwe ogen kijkt, weet hij één ding zeker, ‘die wil ik hebben!’ inmiddels zijn ze al tien jaar gelukkig met elkaar. ook barney, een van de huwelijkscadeaus, hoort er helemaal bij. ‘ik ben de gelukkigste man van de wereld’, zegt hij, en ik geloof hem. van de liefde gaat het gesprek over op prozaïscher onderwerpen als films, boeken en tv-programma’s. enthousiast begint hij te vertellen over de tv-serie colditz, naar aanleiding daarvan heeft hij zo’n beetje alles gelezen over de tweede wereldoorlog waaronder de complete memoires van winston churchill. andere favoriete boeken zijn ‘in europa’ van geert mak en ‘millennium trilogie’ van stieg larsson.

het meest geraakt werd hij door ‘tranen van de krokodil’ van piet vroon. ‘het was het eerste boek dat ik niet in een keer uitgelezen heb’, zegt hij. net als ik houdt hij van de engelse detectiveserie ‘inspector morse’, verder kijkt hij graag naar ‘dalziel and pascoe’. een paar van zijn lievelingsfilms zijn ‘some like it hot’ en ‘seven years in tibet’.  hij heeft niet alleen een brede muzieksmaak, van de beatles, lynyrd skynyrd, alison krauss en de dixie chicks tot jackson browne, hij houdt ook van muziek máken. vroeger speelde hij in de band delicia, de laatste tijd is hij het gitaarspelen weer aan het oppakken. daarnaast is hij dol op motorrijden en lid van theatergroep mimicri, iets waar hij samen met z’n vrouw veel plezier aan beleeft, de mensen van de toneelvereniging  zijn zelfs in korte tijd echte vrienden geworden. op de vraag wie hij als eerste zou kiezen als hij deze serie zou doen, antwoordt hij meteen ‘gus bolden’. inmiddels is het buiten donker, we lopen de kou in en ik neem afscheid met de belofte dat ik bij mooier weer graag op zijn uitnodiging inga om samen met z’n vrouw in kijkduin te gaan eten.
marjelle


Henk van Loon draait:

Leonard Cohen


Foto Barney: Henk


Beeld van een blogger (8) – Tweestemmig met Geroma!

Na 22 ‘Bloggers in beeld’ was ik toe aan iets anders, toen werd het idee voor een nieuwe serie geboren die ‘Beeld van een blogger’ als titel meekreeg. Virtuele associaties hebben plaatsgemaakt voor een kijkje in het echte leven. Op zoek naar de mens achter de avatar ontmoet ik een blogger (M/V) in zijn stad. Het is daarbij niet de bedoeling om een diepte-interview te maken, wel om op speelse wijze foto’s van de stad, mijn impressie en de inbreng van de blogger zelf te combineren. Zijn wensen staan daarbij centraal, in het ene geval betekent dit dat hij je misschien wel paginagroot aanstaart of z’n diepste (bed)geheimen onthult, in het andere geval wordt er slechts een tipje van de blogsluier opgelicht…


Eerder verschenen in deze serie:

Beeld van een blogger (1) – Kuzz voor Guzz

Beeld van een blogger (2) – Gewoon gelul, Trektocht!
Beeld van een blogger (3) – Back to where I once belonged met Annelies!
Beeld van een blogger (4) – Op z’n Rotterdams met Marius!
Beeld van een blogger (5) – So what, man!
Beeld van een blogger (6) – He blew me away!
Beeld van een blogger (7) – Kiezels in m’n schoenen

(8)
M’n afspraak met Geroma
brengt me op een herfstige vrijdagmiddag in Ermelo. Het plan om naar de Schaapskooi te gaan hebben we laten varen, je kunt nu eenmaal niet alles in een paar uur proppen, de schaapjes moeten nog even wachten. Als ik over het perron loop zie ik aan de overkant een flinke bos haar boven een auto uitsteken, dat kan niet missen en ik zwaai enthousiast. Vanaf de eerste minuut beginnen we te praten, beiden druk, een beetje chaotisch en lacherig, onze woorden buitelen af en toe over elkaar heen. Voordat we naar haar huis gaan, drinken we onderweg nog wat bij De Schout van Ermel waar ik ook getrakteerd word op een warme panini. Ze vertelt dat Geroma een samentrekking is van Ger, de eerste letters van de naam van haar vriend, Ro, de beginletters van de naam van haar jongste dochter en Ma, die van haar oudste dochter. Ook ‘oma’ zit erin, ze heeft inmiddels twee kleinkinderen, het derde kan elk moment geboren worden. 


Bruinverbrand, net terug van een heerlijke vakantie in Portugal moet ze nog erg aan de lagere temperaturen hier wennen. Het was rond de 24°C in Almancil, lekker weer om te zwemmen. Een hobby van haar, vroeger deed ze het twee keer per week, baantjes trekken puur voor de lol. Ze is net als ik een waterteken en houdt van strand en zee. Ook joggen heeft ze jarenlang gedaan, totdat haar enkel roet in het eten gooide. Inmiddels gaat het na de operatie van mei dit jaar gelukkig weer een stuk beter. Ze vertelt over Tónárd, haar samenwerkingsverband met Lebonton, hoe leuk het is wanneer bloggers elkaar kunnen inspireren.





eenmaal thuis in haar knusse woning verscholen in het groen vraagt ze of ik er bezwaar tegen heb als ze een sigaret opsteekt. ‘ga je gang, hoor’. na haar scheiding tien jaar geleden is ze meer gaan roken, vertelt ze. ik vraag waar ze het meest aan moest wennen toen ze plotseling weer alleen woonde. ‘thuiskomen in een huis waar niemand op je wacht, maar ook de stilte om me heen vond ik confronterend’. in die tijd probeerde ze zoveel mogelijk afleiding te vinden. inmiddels is ze eraan gewend om af en toe alleen te zijn, bovendien zit ze nu in een heel andere situatie. de afgelopen zes jaar heeft ze een intense lat-relatie met gerrit, elk weekend zijn ze samen en doordeweeks skypen ze voor het slapengaan.


via lexa hebben ze elkaar leren kennen, wat haar aantrok in zijn profiel was dat hij ook van niet-alledaagse dingen hield zoals wandelen bij windkracht 10, wroeten in de aarde, het oerol-festival, anderzijds zag hij haar ook zitten getuige z’n berichtje ‘met jou zou ik wel een beschuitje willen eten’. toen ze aan de telefoon zijn rustige, mannelijke stem hoorde, was ze blij verrast. een stem is heel belangrijk, vindt ze, het zegt veel over iemand. ik herken dat gevoel en zou dan ook nooit kunnen vallen op iemand met een vervelende stem. naar aanleiding van haar blog ‘latten’ werd ze door een redactrice van libelle uitgenodigd voor een interview, een bijzonder leuke ervaring.


het gesprek springt van latten naar boeken, films en muziek. ‘eten bidden beminnen’ van elizabeth gilbert is het eerste boek dat in haar opkomt, ‘mam, ik bel je zo terug’ van wanda beemsterboer-avenarius ligt nu op haar nachtkastje. de film ‘as it is in heaven’ heeft indruk gemaakt, net als ‘de storm’ en ‘komt een vrouw bij de dokter’ met carice van houten, maar ook ‘the sound of music’ die ze als achtjarig meisje voor het eerst zag heeft een onuitwisbare indruk achtergelaten. naar programma’s als ‘the voice of holland’ kijkt ze net als ik met veel plezier. haar muzieksmaak is breed, van queen, karl jenkins, libera en pink floyd tot anglicaanse koren en klassieke muziek. ze zingt graag, is al een aantal jaar werkzaam als zangcoach en heeft vorig jaar ook geauditeerd voor una voce particolara. ze moest toen voorzingen onder het toeziend oog van een jury van vier waaronder ernst daniël smid. het was een onvergetelijke happening die haar zangontwikkeling gestimuleerd heeft en resulteerde in het maken van een demo.




Als ik een paar foto’s genomen heb
met m’n trouwe en eenvoudige Kodak-camera laat ze me haar imposante Sony F828 zien waarmee ze onder andere bruidsreportages en portretfoto’s gemaakt heeft. Een aantal hangt ingelijst aan de muur, andere komen tot leven in mooi vormgegeven fotoboeken. We praten verder over haar lat-relatie met Gerrit, voor hem is het de ideale situatie na twee huwelijken, voor haar ligt dat iets anders. Al hebben ze het momenteel heel fijn met z’n tweeën, toch ziet ze zichzelf niet haar hele leven latten, ‘het is net niet helemaal voor het echie’. Van Gerrit komt het gesprek op zingen, ik vraag wanneer ze daarmee is begonnen. Vanaf haar vierde zat ze al in een kinderkoor, daarna in een jeugdkoor en vervolgens in een gemengd koor. Toen ze op haar negentiende verhuisde van Moerkapelle naar Ermelo kwam ze bij een kamerkoor terecht.

Zang is haar passie, ze heeft jarenlang onder andere privéles gehad van Annemarie Ezinga en Talitha Nawijn, twee vrouwen die haar zeer geïnspireerd hebben. Een bijzondere ervaring was ook de week in Papendal met het Eurokoor, met als hoogtepunt het ‘Requiem’ van de componist Andrew Lloyd Webber. Na haar scheiding werd ze voor het eerst anderhalf jaar koorloos. Toen haar dochter vroeg of ze bij haar huwelijk wilde zingen, begon het idee te rijpen om bij (t)rouwdiensten op te treden. De laatste vijf jaar maakt ze deel uit van Duo ‘Momentum’, daarnaast heeft ze een parttime baan in de thuiszorg en werkt ze sinds 1998 als freelance correspondent. Nadat ik op de valreep nog een mini-zangles gekregen heb, eindigen we met Hallelujah. ‘Wat is zingen toch lekker’, denk ik, en neem me voor binnenkort weer op korenjacht te gaan.

Marjelle

Geroma draait:

Helen Sjöholm


Beeld van een blogger (6) – He blew me away!

Na 22 ‘Bloggers in beeld’ was ik toe aan iets anders, toen werd het idee voor een nieuwe serie geboren die ‘Beeld van een blogger’ als titel meekreeg. Virtuele associaties hebben plaatsgemaakt voor een kijkje in het echte leven. Op zoek naar de mens achter de avatar ontmoet ik een blogger (M/V) in zijn stad. Het is daarbij niet de bedoeling om een diepte-interview te maken, wel om op speelse wijze foto’s van de stad, mijn impressie en de inbreng van de blogger zelf te combineren. Zijn wensen staan daarbij centraal, in het ene geval betekent dit dat hij je misschien wel paginagroot aanstaart of z’n diepste (bed)geheimen onthult, in het andere geval wordt er slechts een tipje van de blogsluier opgelicht…


Eerder verschenen in deze serie:

Beeld van een blogger (1) – Kuzz voor Guzz

Beeld van een blogger (2) – Gewoon gelul, Trektocht!
Beeld van een blogger (3) – Back to where I once belonged met Annelies!
Beeld van een blogger (4) – Op z’n Rotterdams met Marius!
Beeld van een blogger (5) – So what, man!


(6)
M’n afspraak met Blew is om drie uur en ik besluit me deze keer eens niet te haasten in de zomerse hitte. Het was zijn idee om me op het strand van Katwijk te ontmoeten, Blew’s territorium, in plaats van in z’n woonplaats Leiden. Om half één zit ik in een koele trein van CocoRosie te genieten zodat ik straks ruim op tijd bij de KatwijkseKust aankom en m’n spullen kan neerzetten. Alleen de kamernaam Zee en Zand is het haast waard om daar te overnachten, al moet je wel je best doen om dat plukje zee uit het raam te ontwaren blijkt als ik rond tweeën gearriveerd ben. Ik krijg een vakantiegevoel als ik even later laptoploos over de boulevard slenter en achter de met helmgras begroeide duinen de zee zie opgolven.

Ook bij deze ontmoeting werkt het weer prachtig mee, ik kies een terrasje vlak bij bushalte Nieuw Brittenburg waar we hebben afgesproken. Een paar mannen zitten er te wachten op een bankje, bij elke nieuwe man die zich aandient vraag ik me af ‘zou dat Blew zijn?’ Opeens zie ik een lange, tengere man met halflang grijs haar en blote voeten, in een impuls zwaai ik, de man zwaait ietwat aarzelend terug. Ik loop naar hem toe en krijg drie zoenen. ‘Wat ben je lang!’ flap ik eruit, ‘ik voel me haast een kabouter met m’n 1,64 m’. Dat laatste is niet zo vreemd, want hij is met 1,96 m de langste man waar ik ooit naast heb gelopen. Groengrijze ogen kijken me onderzoekend aan vanuit een sympathiek gezicht, hij heeft een zachte, vriendelijke stem die me ergens bekend voorkomt.

We gaan meteen op zoek naar een leuk strandtentje, ik heb wel zin in een cola light. Het gesprek komt al snel op Blew de blogger, die de dingen af en toe net iets anders verwoordt dan de man erachter, bepaalde zaken worden soms uitvergroot, andere weggelaten. Blew is ook iets brutaler en directer, vertelt hij, en wil graag to the point blijven zodat een mening geven niet ontaardt in kankeren, al kan hij wel heel verontwaardigd zijn over misstanden in de natuur en politiek. Tijdens het praten blijkt steeds meer dat de virtuele Blew en de man die tegenover me zit op een bijzondere manier verweven zijn, maar toch weer anders dan ik dacht. Hij praat rustig, weloverwogen, wikt en weegt, of zoals hij het zelf verwoordt ‘eerst nadenken voordat je iets doms doet’.

Het gaat om afwegingen maken, zegt hij, een gevoel voor verhoudingen hebben in brede zin. Het verbaast me dan ook niet dat hij Weegschaal als zonneteken heeft. Hij geniet van mooie dingen, houdt van de films van Wim Wenders en Werner Herzog en leest onder andere Camus, Kafka en Wolkers. Daarnaast is hij gevoelig voor aandacht, complimenten. In dat verband worden reacties op zijn blog en aanbevelingen ook gewaardeerd, al is het eerste belangrijker. Op een gegeven moment komen we bij de periode na de middelbare school terecht toen hij als negentienjarige besloot voor de pedagogische academie te kiezen. De opleiding was erg leuk, de kinderen een stuk minder, vandaar dat hij het na acht maanden voor gezien hield.

Ondanks zon, zee, zand komt het gesprek toch op werk, een onderwerp dat hij zoveel mogelijk vermijdt in z’n blog – Blew is altijd onderweg, altijd een beetje op vakantie. Hij werkt bij het secretariaat van een adviescommissie, een stressbaan waarbij je steeds achter de feiten aanloopt. Gelukkig heeft hij wel bijna elke vrijdag vrij, dan is het weer Blew-tijd, genieten en wandelen op het strand. ‘Je loopt alle ellende van de afgelopen week er letterlijk uit’, zegt hij, ‘de negatieve energie en frustraties verdwijnen onderweg’. Hij geeft een voorbeeld van een typische winterwandeling, die gaat zo’n twaalf kilometer lang van Scheveningen naar Katwijk met een tussenstop bij de Hema voor een vers broodje kaas of een kop lekkere erwtensoep.

Aan zijn zomerwandeling komen we niet meer toe, inmiddels hebben we het over fotograferen, iets wat hij met veel plezier doet. De foto die hij vandaag maakt, moet er ook vandaag op, een ijzeren Blew-wet, een oudere foto is als de krant van gisteren. Drie camera’s spelen daarbij een rol, deze keer heeft hij alleen z’n zwarte Sony bij zich. Hij houdt wel van abstracte opnames getuige ook zijn strandpaalfoto’s. Een andere grote liefde is muziek. Het is ooit begonnen met The Velvet Underground en Soft Machine, hij zat toen tussen hippie en punk in tijdens de puberteit en kon ook Nico en Eno zeer waarderen. Als ik hem vraag naar recente ontdekkingen noemt hij Eleh en Drone-muziek, daarnaast heeft hij Jefferson Airplane en Jimi Hendrix herontdekt.

Het grappige is dat we virtueel met elkaar ook in contact gekomen zijn via de muziek, toen ik een keer in een blog aandacht besteedde aan Van der Graaf Generator was hij een van de weinigen die de band kende. Het onderwerp komt nog even op werk, hij is zich langzaam aan het oriënteren op iets anders, maar wil daar niet veel over kwijt. ‘Werk is de tijd tussen twee blogs’, zegt hij met een glimlach, ‘ik wil genieten van het leven, wandelen, praten en leuke dingen doen’. Ondertussen wordt zijn broodje Kwekkeboom-kroket bezorgd. Zeer tegen m’n gewoonte in neem ik deze keer geen pistoletje-met, de warmte eist z’n tol, m’n hongergevoel is verdwenen.

Als we later door het hete zand teruglopen komen we onderweg meeuwen in allerlei soorten en maten tegen. Hij vertelt over alles wat hij van deze vogels heeft geleerd, over de zilvermeeuw en de kleine mantelmeeuw—, opeens roept een vrouw geschrokken ‘dat was míjn broodje!’ We zien nog net een brutale Blew ervandoor gaan met de buit in z’n bek, ik maak snel een foto van plaats delict. Wanneer ik de volgende middag na een strandochtend en een duik in het Katwijkse water weer op hetzelfde terrasje op de bus zit te wachten, zie ik plotseling een bekend gezicht verschijnen. Blew komt op me af, soms is de wereld heel klein.
Marjelle


Blew zwevend tussen stad en kust.
The best of two worlds?


Blew draait:

Alice Coltrane

Beeld van een blogger (5) – So what, man!

Na 22 ‘Bloggers in beeld’ was ik toe aan iets anders, toen werd het idee voor een nieuwe serie geboren die ‘Beeld van een blogger’ als titel meekreeg. Virtuele associaties hebben plaatsgemaakt voor een kijkje in het echte leven. Op zoek naar de mens achter de avatar ontmoet ik een blogger (M/V) in zijn stad. Het is daarbij niet de bedoeling om een diepte-interview te maken, wel om op speelse wijze foto’s van de stad, mijn impressie en de inbreng van de blogger zelf te combineren. Zijn wensen staan daarbij centraal, in het ene geval betekent dit dat hij je misschien wel paginagroot aanstaart of z’n diepste (bed)geheimen onthult, in het andere geval wordt er slechts een tipje van de blogsluier opgelicht…


Eerder verschenen in deze serie:

Beeld van een blogger (1) – Kuzz voor Guzz

Beeld van een blogger (2) – Gewoon gelul, Trektocht!
Beeld van een blogger (3) – Back to where I once belonged met Annelies!
Beeld van een blogger (4) – Op z’n Rotterdams met Marius!


(5)
Uitgerekend op de heetste dag van het jaar heb ik een afspraak met Wattman in Antwerpen. ‘Zullen we elkaar ontmoeten bij de fontein op de Grote Markt’, stelde hij per mail voor. Ik vond het wel een mooie openingszin, herinneringen aan een heerlijke vakantie met H. in Rome kwamen naar boven. Het is nog een hele toer om in een tropische 35° met laptop en weekendtas op de fiets te blijven zitten op weg naar Rotterdam Centraal. Gelukkig heb ik diverse T-shirts en ander zomerspul ingepakt, het zweet stroomt nu al van m’n voorhoofd. ‘Straks lekker douchen in het B&B vlak bij het station’, flitst het door me heen. Gedachtenloos hou ik m’n OV-chipkaart voor de incheckpaal, later als ik in de trein m’n mp3-speler aanzet besef ik dat ik natuurlijk een buitenlandkaartje had moeten kopen bij de automaat.

Aangezien ze in België het systeem van chippen niet kennen, is er ook geen paal die zo meteen bevestigt dat ik inderdaad in Antwerpen ben gearriveerd. Ondertussen word ik afgeleid door de stem van de conducteur die ons nu al voor de vijfde keer in drie talen op de hoogte houdt van elke vertraagde minuut en moet glimlachen als ik hem weer geduldig hoor uitleggen ‘the train was standing still at the platform because…’. Ik zet het zonder-kaartje-reizen uit m’n hoofd en duw ook de gedachte aan X. weg. Unfinished business is een van de vervelendste dingen die er is en met ruzie uit elkaar gaan de slechtst denkbare manier. Ik concentreer me op hier en nu en vraag me af welk beeld ik de komende uren van deze blogger en zijn gezin ga krijgen. Hopelijk hebben ze een vijver of opblaasbadje in de tuin, dan kan ik lekker pootjebaden. De trein kabbelt voorbij stationnetjes als ‘Kijkuit‘ en ‘Heide‘, Antwerpen komt langzaam steeds dichterbij.

Enige vertraging en een verkwikkende douche later tref ik Wattman bij de fontein op de zinderende markt. Een vriendelijke, grote man met bril, ik herken hem niet onmiddellijk van z’n avatar en spreek eerst de verkeerde aan. We lopen naar een cafeetje vlakbij, het is er ongewoon rustig midden in de stad en ik drink gretig van m’n cola light. Zijn Limburgse accent doet vertrouwd aan, hij komt uit de buurt van Roermond, vertelt-ie. Mijn ouders kwamen uit Heerlen, ik versta Limburgs dan ook goed, spreek het alleen zelf niet. We springen algauw van de hak op de tak, hij druk gebarend, een snelle prater, ik nog enigszins bedwelmd door de hitte, het gesjouw en de drukte in deze grootstad. Ik ben benieuwd naar zijn huis midden in de Antwerpse haven in een van de vele forts die de stad rijk is.

Als we binnenkomen staat de tv nog aan, Nederland heeft net met 2-1 van Brazilië gewonnen, roept A., z’n echtgenote, enthousiast. Een aardige vrouw met een lief gezicht, die in tegenstelling tot Wattman het voetballen op de voet volgt, gedenkwaardig is zijn uitspraak ‘schatteke, ik zal wel afwassen, kijkt gij maar naar de voetbal’. Ondertussen ligt baby C. op de bank de wereld door donkerbruine ogen te bekijken. Voorzichtig pak ik een garnalenvingertje beet en begroet hem. Hij trekt eerst een snuitje, maar dan breekt er toch een lachje door. Hij is schattig en ook zo rustig, iets dat ik die avond nog vaker zal zeggen. Ik kijk om me heen in dit prachtige oude fort, de zware houten voordeur en vuistdikke muren vallen meteen op, de mooie ovale ramen met uitzicht op de terrastuin, het is een bijzondere ruimte op een idyllische groenplek vlak bij de Schelde. Gelukkig is het er ook relatief koel waardoor we besluiten hier verder te praten.


Het gesprek komt op relaties, nieuwe mensen ontmoeten. ‘In de kroeg kom je ze niet tegen’, zegt hij en vertelt dat hij zich een paar jaar na zijn scheiding had ingeschreven bij Parship waar hij algauw A. leerde kennen. Vanaf dat moment ging het in sneltreinvaart, na zes maanden woonden ze samen en een jaar later waren ze getrouwd. De keuze om in Antwerpen te gaan wonen was een relatief eenvoudige. Voor zijn werk was hij al gewend om van z’n Roermondse boerderij naar Tilburg te rijden, waar hij een leuke baan heeft als docent geschiedenis en ook communicatievakken en coaching geeft, de rit Antwerpen-Tilburg duurde ongeveer even lang. Inmiddels woont hij er nu drie jaar en het bevalt hem uitstekend. Het grootste verschil met Nederland vindt hij de meer bourgondische aard van de Belg, iets dat hem zeer aanspreekt. ‘Ik zou niet meer terug willen’, beklemtoont hij.



Wel is hij hier meteen lid geworden
van de Antwerpse Politiekapel
nadat hij 25 jaar bij een Limburgse harmonie heeft gespeeld, want muziek maken is zijn grote hobby, daarnaast heeft hij er ook een aantal goede vrienden aan overgehouden. Verder is hij een liefhebber van Beethoven, renaissancemuziek, Duitse schlagers en chansonniers als Shaffy en Bécaud. Op een gegeven moment komt het gesprek op voeding en diëten, hij blijkt in anderhalf jaar tijd 65 kilo te zijn afgevallen door middel van een streng dieet en intensief bewegen, een bijzondere prestatie. Als even later zijn vrouw erbij komt zitten, vraag ik wat haar in eerste instantie in Wattman het meeste aantrok. ‘Zijn schrijfstijl, vlotte pen en levenswijsheid’, antwoordt ze zonder nadenken, ‘en hij zag er ook nog eens goed uit’.


We praten even over haar baan als hoofdverpleegkundige op een geronto-psychiatrische afdeling. Momenteel is ze nog met zwangerschapsverlof, in België begint dat een maand eerder dan in Nederland en duurt het ook een maand langer. De korte nachten beginnen nu wel hun sporen achter te laten, voor twaalven gaan ze nooit naar bed, want baby C. krijgt dan een dubbele voeding in z’n PEG-sonde. Om zes uur gaat onverbiddelijk de wekker weer omdat hij dan een nieuwe sonde nodig heeft, iets dat in de loop van de dag om de vier uur herhaald moet worden. Het is inmiddels al na middernacht, ik ben moe van de warmte, alle indrukken en neem afscheid van Wattman. Ik loop mee met A. die zo aardig is om mij terug te brengen naar de B&B vlak bij het station. Een rit van een half uur, maar de tijd vliegt terwijl we aan het praten zijn. Als ik even later de voordeur van het slot haal, zwaai ik nog even naar haar.

Marjelle


Wattman draait:

Jacques Brel

Beeld van een blogger (4) – Op z’n Rotterdams met Marius!

Na 22 ‘Bloggers in beeld’ was ik toe aan iets anders, toen werd het idee voor een nieuwe serie geboren die ‘Beeld van een blogger’ als titel meekreeg. Virtuele associaties hebben plaatsgemaakt voor een kijkje in het echte leven. Op zoek naar de mens achter de avatar ontmoet ik een blogger (M/V) in zijn stad. Het is daarbij niet de bedoeling om een diepte-interview te maken, wel om op speelse wijze foto’s van de stad, mijn impressie en de inbreng van de blogger zelf te combineren. Zijn wensen staan daarbij centraal, in het ene geval betekent dit dat hij je misschien wel paginagroot aanstaart of z’n diepste (bed)geheimen onthult, in het andere geval wordt er slechts een tipje van de blogsluier opgelicht…


Eerder verschenen in deze serie:

Beeld van een blogger (1) – Kuzz voor Guzz

Beeld van een blogger (2) – Gewoon gelul, Trektocht!
Beeld van een blogger (3) – Back to where I once belonged met Annelies!


(4)
Op een zonnige vrijdagmiddag fiets ik over de Erasmusbrug, ik ben op weg naar Pincoffs, een bijzonder hotel zag ik op de site. Hier hebben Marius en ik om twee uur afgesproken. In de verte zie ik iemand geheel in het bruin gekleed op een bankje voor het hotel zitten, dat moet ‘m zijn. Er is even twijfel over een zoen of een hand, het wordt ’t laatste. ‘Zullen we toch maar naar de bageltent gaan vlakbij?’ stelt hij voor, ‘het is zo warm binnen’. Ik knik bevestigend en ben benieuwd naar m’n allereerste bagel. We lopen door een deel van Zuid waar ik niet eerder ben geweest. Aan de ene kant doemen zakelijke torenflats op, aan de andere kant heb je een prachtig uitzicht op alle bedrijvigheid op en rond het water.


we strijken neer op het terrasje van bagels & beans en hij steekt een chesterfield op. ik pak er ook een en ruik er even aan. ik hou nog steeds van de geur van tabak, het spelen met een sigaret. het gesprek springt van geboortestad papendrecht en veelvuldig verhuizen naar de kunsthal die hij in architectonisch opzicht mooi vindt. hij droomt er weleens van om zijn eigen kunsthal te creëren die toegankelijk moet zijn voor een breed publiek. daarbij stelt hij zich een enorm oppervlak voor waarop talloze grote sculpturen tot hun recht komen en noemt als voorbeeld het werk van auke de vries. die naam doet een belletje rinkelen, zeker als hij het daarna over de waslijn heeft. naar aanleiding van die sculpturen schreef hij een paar verhalen over luchtvruchten.

Tussen kunst en lekkere bagels door hebben we het over politieke voorkeuren, hij stemt PvdA. Vervolgens komt het onderwerp op z’n directe familie, die zoals hij het uitdrukt ‘in de godsdiensthandel zat’. Het beroep van dominee werd generaties lang van vader op zoon doorgegeven. Zijn vader zat zelfs op de boerenkar z’n gymnasiumexamens voor te bereiden om uiteindelijk zijn roeping te kunnen volgen. Marius en zijn lievelingsbroer, die later leraar Nederlands is geworden, zijn de enigen van de hele familie die een andere kant zijn opgegaan. Het was een harde opvoeding waarbij lichamelijk en geestelijk geweld niet geschuwd werden. Hij groeide op in een diepgelovig milieu waar de God van het Oude Testament zijn wrakende scepter zwaaide.

De mannelijke tak bestond voornamelijk uit streng orthodoxen die geroepen waren tot God. Ze waren niet alleen lid van de Nederlands Hervormde Kerk, maar als dominees ook verenigd in de Gereformeerde Bond. Hij vertelt verder over zijn familie, over een andere broer die ook overleden is aan kanker. Later bleek er een erfelijk kankergen aanwezig. In 1996 moesten er bij hem tweemaal kwaadaardige poliepen worden verwijderd en vanaf die tijd gaat hij elk jaar op controle. Hij praat ook over z’n ouders die inmiddels dood zijn en verhaalt hoe z’n moeder toentertijd alles had opgegeven voor zijn vader, zich later steeds meer in haar schulp terugtrok en ook leed onder zware epileptische aanvallen die ze een paar keer per maand had.


de term ‘bevindelijkheid’ valt, je moest geraakt worden door de kerk, terwijl zijn moeder juist meer door de wereld werd aangeraakt. het gesprek komt vervolgens op seksualiteit. vanaf zijn twaalfde wist hij dat hij homoseksuele gevoelens had, daarna begint een zware periode waarbij hij als jongen in de prostitutie en kleine criminaliteit belandde. hij was een swinger, een joyrider, vertelt-ie, en is vaker ‘langs het randje gelopen’. op school niet te handhaven, wist hij toch via de mulo uiteindelijk op de hbs te komen waarna hij psychologie is gaan studeren in leiden. tijdens z’n eerste studiejaar is hij na een keiharde confrontatie met z’n vader van huis weggelopen en bij een vriend ingetrokken waarmee hij een langdurige relatie kreeg.

In zijn leven heeft hij niet alleen een aantal lange relaties gehad met mannen, maar ook een paar korte met vrouwen. Hij gelooft niet zo in labels als ‘100% homoseksueel’. Vanaf zijn studententijd is hij steeds meer voor het normale leven gaan kiezen. Toen het uitging met z’n eerste vriend heeft hij vervolgens tien jaar in een woonwerkgroep geleefd. Daartussendoor studeerde hij af als sociaal psycholoog en werkte een aantal jaar als docent op de Sociale Academie waar hij naderhand projectcoördinator werd. Veel later is hij naar de Hogeschool Rotterdam gegaan waar hij de laatste paar jaar de functie van directeur bekleedde. Via outplacement is hij daarna terechtgekomen in Vlissingen waar hij beleidsadviseur van het College werd.
 

Zijn huidige relatie duurt nu ruim 21 jaar, ze hebben nog steeds ieder een eigen huis, al is z’n vriend meestal bij hem. Wanneer we het over jaloezie hebben, zegt hij dat het bij hem werkt als een mes dat heel erg naar binnen is gericht en ziet daarbij een parallel met Christus die alles naar zich toetrok. Wat vind je het mooiste aan je vriend, vraag ik hem. ‘Dat hij open is als een boek, eerlijk is’. Hij voegt eraantoe ‘hij liegt ook eerlijk’. Er is vertrouwen tussen hen, ze brengen het beste in elkaar naar boven. Van welke muziek hou je, informeer ik. Hij noemt klassiek, onder andere Bartók, maar is ook een fan van Amy Winehouse en Anouk. Hij heeft ze allebei een keer getekend.


in 2008 is hij met vervroegd pensioen gegaan. hij kreeg steeds meer zin om te schrijven en later ook om te publiceren, zo is hij met bloggen begonnen. de afgelopen paar jaar is zijn leven een stuk rustiger geworden met meer tijd voor leuke dingen zoals fietsen, wandelen, schrijven. er is een grotere regelmaat, hij runt z’n huishouden beter en kookt nu elke dag. waar hij ook plezier aan beleeft is het ontwerpen en opknappen van meubels, het klussen in huis. naast tekenen en etsen wil hij zich nu gaan toeleggen op schilderen. ‘ik zou graag van een aantal van mijn prenten schilderijen maken’, besluit hij. de zon en vele glazen thee hebben me rozig gemaakt, we nemen afscheid, deze keer met een welgemeende zoen.
marjelle


Marius draait:

Anouk

Beeld van een blogger (3) – Back to where I once belonged met Annelies!

Na 22 ‘Bloggers in beeld’ was ik toe aan iets anders, toen werd het idee voor een nieuwe serie geboren die ‘Beeld van een blogger’ als titel meekreeg. Virtuele associaties hebben plaatsgemaakt voor een kijkje in het echte leven. Op zoek naar de mens achter de avatar ontmoet ik een blogger (M/V) in zijn stad. Het is daarbij niet de bedoeling om een diepte-interview te maken, wel om op speelse wijze foto’s van de stad, mijn impressie en de inbreng van de blogger zelf te combineren. Zijn wensen staan daarbij centraal, in het ene geval betekent dit dat hij je misschien wel paginagroot aanstaart of z’n diepste (bed)geheimen onthult, in het andere geval wordt er slechts een tipje van de blogsluier opgelicht…


Eerder verschenen in deze serie:

Beeld van een blogger (1) – Kuzz voor Guzz
Beeld van een blogger (2) – Gewoon gelul, Trektocht!


(3)

Vandaag staat er weer een ontmoeting gepland, deze keer verleg ik zelfs m’n grenzen om een blogger in beeld te brengen. Voor het eerst in jaren ga ik naar België, niet jeugdstad Brussel, maar Grimbergen is het uiteindelijke doel. Voor de zekerheid ben ik ruim op tijd vertrokken, geen overbodige luxe bleek algauw. Toen de kaartautomaat Vilvoorde noch Mechelen herkende en ik in allerijl naar de ticketservice aan de andere kant van het station moest rennen waar de wachtruimte uitpuilde, begonnen de stress en het zweetdruppelgehalte toch wel iets op te lopen. ‘Het ergste dat er kan gebeuren is dat ik m’n trein mis en een uur later aankom’, sprak ik mezelf toe en legde me toen bij de situatie neer.

In dat soort gevallen moet ik altijd denken aan bamboe, aan meebewegen in plaats van je te verzetten. Gelukkig was ik toch nog snel aan de beurt waarna de loketdame meedeelde dat dit kaartje wel duurder was en dat de automaat een aparte België-toets had. Uiteindelijk kwam ik nog net op tijd op spoor 6 aan. Het moment dat ik eenmaal m’n zware tas en nieuwe laptop de trein in had gesleurd, The Black Swan van CocoRosie op m’n mp3-speler hoorde en in een klef broodje beet, voelde ik me gelukkig. ‘Ik ben veel te lang thuisgebleven’, dacht ik, ‘wat is het lekker om niet alleen met je gedachten ergens anders te zijn’. België, ik wil je nu
Tot zover deze inleiding naar m’n eerste blogvrouw in beeld.




in de verte zwaait iemand. ik loop naar haar toe en vraag ‘ben jij annelies?’ een brede glimlach is het antwoord. ze is iets kleiner dan ik met m’n 1.64 m. onder haar jeans prijken zilverkleurige nikes, erboven draagt ze een donkerblauw shirt. vanaf dat punt gaan de dingen in een stroomversnelling, uiteindelijk zullen we pas de volgende middag ophouden met praten. na een ritje naar hotel thermae waar ik m’n spullen drop en zij bij een kiosk nog gauw de humo en de morgen voor me koopt, rijden we door naar het huis waar zij en haar man midden in een landelijk stukje grimbergen wonen. eerst krijg ik een tour de la maison, de inrichting is een mix van oud en nieuw, van warm en strak, een mooie combinatie met veel oog voor details.

Het is een prachtige zonnige dag en we belanden dan ook al snel in de tuin waar we verder van de hak op de tak springen. Iets dat ongetwijfeld ook in dit blog tot uiting komt. Annelies heeft een vederlicht Belgisch accent en haar stem doet me even aan die van Sylvia Kristel denken, ook stopwoordjes als ‘voila’ en ‘bon’ geven het iets charmants. Als ik even later wat foto’s ga maken moet Josepha eraan geloven, bevallig leunt ze tegen een spar. Aan de vooravond van Nederlandse en Belgische verkiezingen komt het gesprek algauw op politiek terecht. Ze stemt vanaf haar achttiende op D66, Van Mierlo sprak haar zeer aan, maar ook Pechtold vindt ze een interessante man en goed debater. Mileubewust, democratisch, sociaal-liberaal, zo vat ze haar keus voor D66 samen.







als de thee inmiddels is verruild voor wijn komt het gesprek op de bloggers die we ontmoet hebben. in 2007 heeft ze een keer een bloggerslunch gehouden in brussel, maar dat was voor mijn vk-tijd. we praten verder over haar leven, man en bezigheden. 57 jaar geleden werd ze als ram geboren in rotterdam, niet een stereotiep meisje-meisje meer een tomboy. na de mulo kwam ze uiteindelijk bij procter & gamble terecht op de afdeling verkoop, waar ze later werk met avondhavo combineerde. ze vertelt me ook over die keer dat ze na twee weken kluizenieren weer eens wat mensen wilde zien en naar het vliegveldje vlak bij grimbergen fietste. daar werd ze door een wildvreemde man uitgenodigd om een tochtje te maken in een cessna. ’n bijzondere ervaring, naderhand werd ze ook lid van die club en leerde er veel leuke mensen kennen.

dat was nog voordat ze stefan, die later haar man zou worden, ontmoette
bij procter & gamble waar ze toen al jaren werkte. inmiddels was ze 39 en wat wilde haren kwijt. ze vullen elkaar aan, vertelt ze, zij druk, beweeglijk, hij rustig, lief, en verstaan elkaar met een half woord. op dat moment komt het onderwerp van gesprek de tuin in lopen en stelt zich voor, een aardige, bescheiden man. rond achten vertrekken we met z’n drieën naar ’s gravenmolen waar annelies een tafeltje heeft gereserveerd en me via mail al duidelijk heeft gemaakt dat zij trakteren. hun gastvrijheid voelt als een warme deken, ik sputter maar niet tegen. het uitgestrekte terras grenst aan een vijver waarin ik tot m’n blijdschap een zwanenfamilie aantref. vijf zwanendonsjes dobberen braaf achter pa en ma aan en ik pak onmiddellijk m’n camera.






even later zitten we geanimeerd te praten bij zeetong, steak, vlaamse frieten, salade en rode wijn, het is lekker buiten. ook hier komt politiek ter sprake, maar nu de belgische situatie. er is veel veranderd sinds ik jaren geleden in tweetalig brussel woonde. ik hoor over de n-va van bart de wever, die streeft naar een onafhankelijke staat vlaanderen binnen europa, over militante vlamingen, het arme wallonië. zelf zijn ze absoluut tegen een splitsing van belgië. inmiddels is het donker en worden de muggen brutaler, we zijn de laatste gasten en de ober wacht geduldig tot we aanstalten maken om weg te gaan. belgen zijn over het algemeen bescheidener dan nederlanders, valt me weer op. nadat ik bij een uitgestorven hotel ben afgezet en annelies gesms’t heb dat ik veilig op m’n kamer ben aangekomen, voel ik pas goed hoe moe ik ben. de enorme hitte die er hangt versterkt dat.

Opeens krijg ik het een beetje benauwd in deze ruimte helemaal bovenin, ik voel me niet op m’n gemak. M’n blik wordt getrokken door de deurklink en ik probeer er niet naar te kijken. Er is niemand die ik nu kan bellen voor wat afleiding, ik besluit met het licht aan te slapen en bereid me voor op een korte nacht. Het is lang geleden dat ik ’s nachts bang was. Drie uur later word ik wakker door het geluid van m’n mobieltje. ‘Heb je goed geslapen?’ vraagt Annelies. Ik mompel iets onduidelijks en we spreken af dat ze me na het ontbijt op komt halen. In de eetzaal hangt een serene rust, ik ben inderdaad de enige gast en geniet van een knapperig Belgisch pistoletje en versgeperst vruchtensap. De struise madam van de receptie informeert of ik lekker heb geslapen, vriendelijk maar beslist zeg ik nee.







een voorbijganger die een kop koffie komt drinken, knoopt een praatje aan en voordat ik het weet ben ik opeens midden in een discussie over politiek verzeild geraakt. hij gaat op de n-va stemmen, vertelt-ie me. als ik vraag waarom, krijg ik te horen dat die de wever een sympathieke gast is, dat het geld al jaren van vlaanderen in wallon gepompt wordt en dat dat nu eens moet ophouden! wat is de sfeer hier veranderd, de standpunten verhard, de messen geslepen… althans zo lijkt het voor een buitenstaander als ik. toch voel ik me ook wel weer thuis, net als annelies heb ik belgische én nederlandse wortels. het nadeel daarvan vind ik dat je uiteindelijk nergens echt bijhoort, het voordeel dat het je blik verruimt.

Even later zie ik het bekende autootje al de bocht om komen, ik stap in en we gaan op weg naar de struisvogelfarm vlakbij. M’n handen jeuken om zo’n gekke, verbaasde struisvogelkop op de foto te zetten, helaas blijkt het hek bij aankomst gesloten. Voorzichtig sluipen we dichterbij om toch nog een glimp op te vangen, maar de struisen steken hun kop in het zand. In plaats daarvan besluiten we naar de historische kern van Grimbergen te rijden en verder te praten op een terras. Als we langs de St. Servaasbasiliek komen, stelt Annelies voor om er even in te gaan. Het is járen geleden dat ik voor het laatst een kerk vanbinnen heb gezien, ik twijfel, maar ga dan toch de drempel over.


De orgelmuziek zwelt aan in de lege kerk en ik sta opeens oog in oog met Maria. Het doet me aan H.* denken, in een opwelling loop ik naar haar toe en en steek een paar kaarsjes aan, eentje voor hem en een voor iemand anders die me lief is. Enigszins ‘verlicht’ wandelen we vervolgens naar Het Fenikshof waarna Annelies de draad oppakt en vertelt over haar ervaringen in Engeland en Zwitserland waar ze samen met haar man een aantal jaar gewoond heeft. In Genève heeft ze een heel leuke tijd gehad, het was er schoon, zuivere lucht en Franstalig. Ze vertelt ook dat ze goed alleen kan zijn, wat mooi uitkwam aangezien haar man in de periode dat hij nog werkte zo’n 70% van de tijd op reis was. Inmiddels zijn ze allebei met onbetaald verlof tot hun zestigste en genieten van elkaar, de tuin en leuke dingen ondernemen.

Voor volgend jaar staat er een concert van Roger Waters in Antwerpen op het programma en kortgeleden zijn ze nog naar een optreden van The Cranberries geweest. Andere favorieten zijn The Editors en Amy Winehouse. Verder houdt ze ook van cryptogrammen en quizzen. Tot voor kort belde ze elke vrijdag met haar moeder om samen de Vrij Nederland-puzzel door te nemen. Aan de Nationale Krakercompetitie doet ze elk jaar fanatiek mee. Ik herken de liefde voor taal, het spelen met puzzelwoorden en de onderste googlesteen boven willen krijgen. Welk boek heeft veel indruk op je gemaakt, vraag ik haar. Ze noemt meteen ‘Millennium Trilogie’ van Stieg Larsson, behalve schrijver ook een bevlogen mensenrechtenactivist. Daarnaast houdt ze van films als ‘Death in Venice’, ‘Broken Flowers’ en kijkt graag naar ‘Later… with Jools Holland’, ‘De Canvascrack’ of mooie docu’s.


Donkere wolken pakken zich samen als we bij het terras vertrekken. ‘De Belgische dondergoden vinden het de hoogste tijd dat ik naar Rotterdam ga’, zeg ik tegen Annelies. Op de terugweg zie ik een bordje met Peutie en moet onmiddellijk aan Raymond van ’t Groenewoud denken. De gereedstaande trein naar Mechelen haal ik gelukkig nog net, onderweg rijdt hij langs stationnetjes als Eppegem en Weerde. Door ‘panne’ aan de computer bij de ticketbalie in Vilvoorde moet ik weer een kaartje kopen in Mechelen. Aangezien ik m’n aansluiting daardoor mis en de volgende trein pas over een uur gaat, slenter ik de stad in. Wat is het hier lawaaierig en grauw, een paar terrasjes aan drukke straten, veel vermoeide gezichten bij de bushalte. M’n tas voelt loodzwaar, m’n hoofd bonst en ik besluit een kop thee te gaan drinken, dan kan ik ondertussen nog wat ansichtkaarten schrijven. ‘M’n eerste keer in België na zoveel jaar mag niet onopgemerkt voorbijgaan’, bedenk ik en moet om mezelf glimlachen.
Marjelle

Annelies draait:

Wim Mertens

*Ex-liefste vriend na 25 jaar

‘Back to where I once belonged’ titel van een nummer van m’n broer (componist & gitarist) geboren in België