Tagarchief: blog

Liebste(r) Myriam

Nu Myriam me voor de tweede keer genomineerd heeft voor de Liebster Award heb ik besloten een uitzondering te maken en haar persoonlijke vragenlijstje te beantwoorden. 😉 Ik maak meestal alleen lijstjes in m’n hoofd – voor de boodschappen bijvoorbeeld – maar deze keer zet ik m’n antwoorden op virtueel papier. Als je geen idee hebt wat de Liebster Award inhoudt: hier vind je meer info. Laat ik meteen beginnen met de boel om te gooien – ik ben niet zo van de regels – en Myriams vragen van de dag ervoor beantwoorden, omdat die meer bij mij aansluiten.

Tilburg

  • Wat is voor jou de belangrijkste reden om te bloggen?
    Schrijven is creëren, een manier om me te uiten, woorden tot leven laten komen. Mijn kijk ergens op, mijn verhaal vertellen. Het is ook soms een uitlaatklep, dat kan op persoonlijk gebied zijn en ook als er onrecht in het spel is. Dan wil ik mijn stem laten horen, iets wat ik te weinig heb gedaan. Ondanks dat ik kritisch ben, heb ik me jarenlang te veel aangepast. [maar nu dwaal ik af]
  • Wat zijn je drie meest positieve karaktereigenschappen?
    Eerlijkheid, trouw tot op het bot, grappig, groot gevoel voor rechtvaardigheid, lief en behulpzaam. [oeps, het mochten er maar drie zijn]
  • En wat zijn dan de meest negatieve eigenschappen bij jezelf?
    Ik kan geen twee dingen tegelijk doen, dus een bijbaantje in de horeca zat er nooit in en ik heb ook geen rijbewijs. Verder voel ik me minder op m’n gemak in groepen en kom ik het meest tot m’n recht face to face. Ook heb ik de neiging door mensen heen te kijken en dat wordt vaak niet gewaardeerd. Iets meer opportunisme – ik heb het altijd een slechte eigenschap gevonden, maar besef steeds meer dat je een bepaalde dosis nodig hebt om te kunnen overleven – zou wel handig zijn. In tijden van nood trek ik me eerder terug in plaats van om hulp te vragen.
  • Welke quote omschrijft het meest je levenshouding?
    Nelson Mandela – bijzondere man – heeft veel wijze dingen gezegd en gedaan. Sowieso heel mooi om te zien dat iemand na zoveel jaren gevangenis er ongebroken en zonder wrok weer uitkomt. Deze quote, het is niet zozeer een levensmotto, spreekt me erg aan: “Do not judge me by my successes, judge me by how many times I fell down and got back up again.”
  • Wat is je meest geliefde bezigheid op een warme zomeravond?
    In de late zon op een terrasje of op een uitgestrekt strand met veel golven en weinig mensen (alleen heb ik dat strand niet zo snel bij de hand).  Met een glas witte wijn in de ene hand en een lief iemand naast me. [o ja, en lekkere hapjes, altijd goed]
  • Wat is je minst geliefde bezigheid op een hete zomerdag?
    Op m’n bloedhete zolder de was ophangen en er ’s avonds ook nog móéten slapen.
  • Wat is je meest geliefde bezigheid op een ijzig koude winteravond?
    Me opwarmen bij de open haard of houtkachel die ik beide niet heb, dus enige fantasie is wel vereist. Gedachteloos in de vlammen turen, een sigaret opsteken, deze associatie komt opeens in me op, ik rook al ruim tien jaar niet meer. [cold turkey afgekickt, je zou het er warm van krijgen]
  • Wat is je minst geliefde bezigheid op een donkere duistere en koude winterdag?
    Herinneringen aan m’n middelbareschooltijd komen terug. Om 7.00 uur wakker gemaakt worden door de wekker. Het is nog pikdonker, de ramen hebben ijsbloemen. Dik ingepakt naar buiten en verkleumd wachten op de bus die maar niet komt, vervolgens in de tram, terwijl ik steeds dichter bij school kom. [de laatste plek op aarde waar ik toen wilde zijn]
  • Wat is je lievelingsseizoen en waarom?
    Ik ben een lente- en zomervrouw. Lente: het einde van de winter, de temperatuur stijgt, bloemknoppen ontluiken, jong grut huppelt in de weiden, tussenstops op terrasjes in de zon. Zomer: het wordt nog warmer, zonderjasweer, fietsen, wandelen, genieten van de natuur, lome middagen op terrasjes in de schaduw.
  • Hoe ga je het liefst op reis?
    Met beide ogen open, ook onderweg is het al vakantie. Vanwege gezondheidsredenen mag ik niet vliegen, maar de trein heeft ook wel wat. Uitstappen wanneer je wilt, geen extreme temperatuurovergangen. Bijzondere verhalen van onbekenden.
  • Waar ga je het liefst heen op vakantie?
    Griekenland komt het eerst in me op, mooi land met heerlijke retsina en fasolakia. Ik zou ook graag naar Andalusië reizen, nog één keer Rome zien, de woeste natuur in Schotland bewonderen, een gezellige Ierse pub bezoeken… er zijn zoveel mooie plekken. M’n droom is om ooit wildlife-foto’s te maken in Afrika, maar met de trein is dat toch echt een brug te ver.
    Marjelle
  • Vragen
    1 Hoe voel je je vandaag?
    2 Wat zou je anders doen met de kennis van nu?
    3 Van wie heb je het meest geleerd?
    4 Heb je nog dromen, zo ja welke?
    5 Aan wie of wat erger je je?
    6 Wat vind je werkelijk belangrijk in het leven?
    7 Welke eigenschap waardeer je het meest bij een vriend(in)?
    8 Welke eigenschap waardeer je het meest bij jezelf?
    9 Wat is je levensmotto?
    10 Waar ben je trots op/blij mee?
    11 Welke vraag ontbreekt er nog in dit rijtje?
    Succes & plezier!

Als de rook om je hoofd is verdwenen!

Aangezien ik de afgelopen paar jaar de Volkskrant-bloglayout was gewend, had m’n allereerste kennismaking met WordPress nogal wat voeten in de aarde. Niet alleen deden de widgets niet precies wat ik wilde, er was zelfs eentje spoorloos verdwenen.  Wat ik ook probeerde, de ‘Recente reacties’-widget kreeg ik maar niet boven water. Later bleek dit met de verschillende thema’s te maken te hebben, een optie die niet door mijn Coraline ondersteund werd. Ook het essentiële verschil tussen pagina en bericht werd allengs pas duidelijk nadat ik voor de zoveelste keer pagina- en berichtinstellingen had aangepast en ze tot mijn verbijstering onvermurwbaar op een andere plek bleven staan.

Door het exporteren van m’n Volkskrant-blog naar WordPress gebeurden er onderweg wat vreemde dingen met foto’s, witregels, lettertypen en hoofdletters. Zo kwam ik erachter dat je hier niet even snel een lettertype kunt aanpassen in de  tekst. Sterker nog, je kunt behalve door middel van je themakeuze, paragraaf- of kopinstellingen er zo te zien verder niets aan wijzigen. De optie ‘Typekit Fonts’ sprak me daarom ook aan, een goede manier om aan extra lettertypen te komen. Helaas kreeg ik een foutmelding nadat ik m’n Typekit-ID had ingevuld. Positief is dat de foto’s op WordPress veel meer tot hun recht komen, al ben ik qua mogelijkheden na ‘formaattypen en foto uitlichten’ nu blijven steken bij ‘CSS Class’ en ‘Rand’.

‘Wat moet dat?’

Bij de uitlichtoptie is het onderschrift het enige zichtbare verschil, maar wellicht kijk ik ergens overheen, inmiddels ben ik een beetje duizelig geworden van alle twinkelende knopjes op het Dashboard. Dat hier veel meer kan qua layout, overzichtspagina’s en andere snufjes is onderweg steeds duidelijker geworden, dat er nog een hele hoop te ontdekken en te leren valt ook. Wat gebeurt er bijvoorbeeld als je ‘Galery’ aanvinkt, welke handige opties zijn er allemaal nog meer… Kortom, de rook is nog lang niet om m’n hoofd verdwenen, maar er gloort wel licht aan het einde van de tunnel.
Marjelle

Limit to your love James Blake

Vluggertje?

Gisteren
Op het moment dat ik de deur uitstap begint het te sneeuwen. Even heb ik de neiging weer om te draaien en behaaglijk bij de verwarming te gaan zitten. Ik verman me, wikkel de rode wollen sjaal om m’n hoofd en fiets naar de Kralingse plas. Al snel begint het nog harder te sneeuwen, een gure wind slaat in m’n gezicht. ‘Ik lijk wel gek om uitgerekend nu op pad te gaan’, denk ik, en veeg de natte slierten van m’n voorhoofd. Onderweg kom ik letterlijk geen hond tegen, alleen een paar diehard-joggers en een enkele versneeuwde wandelaar. Terwijl ik hijgend tegen de wind opboks, moet ik ineens aan het nummer van Boudewijn de Groot denken.

Als ik het hertenkamp nader probeer ik een glimp van de dieren op te vangen. Ze staan bibberend op een kluitje en zien er zo aandoenlijk uit dat ik m’n Kodak-camera ondanks de sneeuwbui toch tevoorschijn haal. Nadat we elkaar kleumend in de reebruine ogen hebben gekeken rij ik snel door naar de Schone Lei. Zelfs in dit grauwe winterweer ligt de plas er sereen bij, al mist hij wel die schittering die hem in de zomer en lente zo bijzonder maakt. Ik loop de brasserie in, pel langzaam wat kleren van m’n lijf, nu eerst opwarmen bij een kop Earl Grey.

Opeens hoor ik m’n naam vallen, niet bepaald in positieve zin. De twee blonde vrouwen voor me nemen hun medecursisten onder de loep. Zonder één onvertogen woord wordt de een na de ander afgeserveerd. Het leidt enigszins af en doet me denken aan de laatste keer in de bibliotheek toen een oude vrouw vlak achter me met een indringend hoog stemmetje in m’n nek blies en door m’n gedachten heen praatte. Ze klonk als een konijntje uit een Disneyfilm, maar dan de irritante variant.

Afgelopen dagen twijfelde ik of ik nog snel een twaalfde blogger zou bespringen in het kader van m’n ‘Beelden van…‘-serie voordat op 1 maart het bloggordijn definitief zou neergaan. Terwijl ik jongleerde met een paar namen kwam plotseling de uiterst summiere en late aankondiging van Remarque on-line. M’n eerste gedachte bij het uitstel tot 1 juni was, ‘nu heb ik meer tijd om m’n blogs op te slaan’, m’n tweede, ‘nee, ik blijf niet jojoën, hoogste tijd om m’n koffers te pakken, Beer onder de arm te nemen en te vertrekken!’

Al is m’n nieuwe webstek slechts Spartaans ingericht, weet ik de weg nauwelijks in het virtuele labyrint, krijgen titel en naam wellicht nog een make-over… ook de verste reis begint met één stap. Vanaf 1 maart ga ik op WordPress door met bloggen en ontmoeten, Drasties en Blogspot hou ik even in reserve. Wie de volgende hoofdpersoon wordt in ‘Beeld van een blogger’ is nog onbekend, eerst een likje verf, wat plantjes hier en daar, foto’s, muziek en woorden, hopelijk druppelen dan algauw de eerste lezers en reacties binnen.
Marjelle

Muziek: Bevor Du gehst Xavier Naidoo

The pros and cons of blogging

Met het einde van het Volkskrant-blog in zicht denk ik terug aan de beginperiode toen ik, bloggroentje nog, in 2008 met ‘Door de doornen naar de sterren‘ m’n schreden op het blogplatform zette. Een van de eerste reacties die ik kreeg is me bijgebleven, ‘Welkom in de wondere wereld van de volkskrantblog-software die alleen maar doet wat je wilt als je hem zachtjes streelt met je muis 😉‘, maar ook andere mensen hebben me een welkom gevoel bezorgd. Dat niet alles louter rozengeur en maneschijn was in die wereld van het bloggen werd me al snel duidelijk.



Om me heen doemden rechts en links
kampen op waarin heuse vetes werden uitgevochten en menig ad hominem je om de oren vloog. Een eindeloze herhaling van zetten waarbij niemand een duimbreed toegaf. Sowieso hou ik van duidelijkheid, liever Jip en Janneke-taal dan elkaar proberen af te troeven met tu quoque’s en dergelijke. Niet alleen Latijnse benamingen zorgden hier en daar soms voor brallerige onduidelijkheid, ook onderhuidse opmerkingen gevolgd door aanminnig kijkende emoticons brachten menigeen in verwarring.

Bepaalde commentaren herinner ik me nog bijna letterlijk, zoals ‘wat een azijnlucht hangt hier opeens‘. Ik weet de namen zelfs nog. Gek dat juist dít is blijven hangen terwijl er veel ergere dingen waren. Ondertussen blogde ik vrolijk verder, want er waren ook een boel positieve reacties. Bovendien kreeg het schrijven mij steeds meer te pakken, niet alleen was het heel leuk om te doen, ik kon er ook m’n ei in kwijt. In m’n infokolom verwoordde ik het toentertijd als volgt: ‘in dit blog heb ik het over de kleine dingen, alles wat in me opkomt en waar ik over wíl schrijven. Soms samen met Beer, soms alleen. De grote dingen – hoewel die grens niet altijd heel duidelijk is – komen misschien later nog aan bod, maar misschien ook niet’.



Een van de dieptepunten was die keer
dat ik midden in de nacht een haatmail kreeg uit onverdachte hoek en letterlijk stond te trillen op m’n benen. Ook de overtreffende trap van kinderachtig heb ik hier meegemaakt, variërend van scheldkanonnades omdat ik niet op iemands blog had gereageerd tot het verkrachten van tekst. Ik was vooral verbaasd over de kleinzieligheid en benepenheid van een aantal bloggers, die dingen deden waar een kleuter zich zelfs kapot voor zou schamen. Maar nog steeds blogde ik onvermoeibaar door, ik kreeg genoeg aanmoediging en ontmoette af en toe een blogger in het wild.

Ook hiervoor gold dat er mooie en minder mooie ontmoetingen bij waren. Sommige mensen presenteren zich op virtueel papier nu eenmaal een stuk warmer en geïnteresseerder dan bij een kop thee heb ik ervaren. Toch heb ik ook daarvan geleerd, al laat m’n gewone intuïtie me zelden in de steek, dat geldt niet voor m’n virtuele intuïtie, na veel vallen en opstaan ben ik mijn blogmensbeeld dan ook steeds meer gaan bijstellen. Inmiddels schrik ik weliswaar minder hard van steken onder water en ronduite leugens, een olifantenhuid zal ik nooit krijgen.



De steun die ik van een aantal mensen in de verhuisperiode heb gekregen is belangrijk voor me geweest. Ik kon elke druppel support gebruiken aangezien ik in een bijzonder roerige fase zat. Toen een week na m’n verhuizing ook nog eens m’n liefste vriend-ooit van de ene dag op de andere uit m’n leven wandelde na ruim twintig jaar lief en leed was dat de druppel. Daar zat ik opeens in m’n eentje in een relatief vreemde grootstad tussen halfuitgepakte dozen vol herinneringen zonder internetverbinding of telefoon. Schrijven was een van de manieren om te overleven in die tijd.

In januari 2009 begon ik genoeg te krijgen van het hele aan- en afbevelingencircus en de vriendjespolitiek en heb ik na ampele overwegingen m’n blog verwijderd, met één druk op de knop losten m’n bijdragen zich in het niets op. Toch begon het blogvirus na een aantal maanden alweer op te spelen. Eind maart ben ik teruggekomen met de toepasselijke blogtitel ‘Het nieuwe komt achter de punt’ en het voornemen me minder druk te maken om azijnpissers en overig virtueel gekrakeel. Ik had er meteen weer plezier in en het was fijn om een aantal mensen terug te zien.

Het bloggen heeft me ook op een aantal andere gebieden gestimuleerd. Geïnspireerd door diverse fotoblogs ben ik anderhalf jaar geleden begonnen met fotograferen. Sindsdien gaan m’n Kodak-camera en ik regelmatig samen op pad. Door het fotograferen ben ik meer door de ogen van een toerist naar Rotterdam gaan kijken en heb ik ontdekt hoeveel moois mijn stad te bieden heeft. Het heeft m’n interesse voor de natuur doen opbloeien, voor het eerst slenterde ik door botanische tuinen en genoot van kinderboerderijdieren. Het gras is lang niet altijd groener aan de overkant wat ondermeer sprookjesachtig verbeeld wordt door de Muizenpolder, maar vlak ook Het Park en de schitterende Kralingse plas niet uit.

De combinatie van bloggen, fotograferen en muziek heeft uiteindelijk tot het ontstaan van een aantal series geleid. ‘Bloggers in beelden‘ was de eerste, vervolgens zagen ‘Dierenmix‘, ‘Filmblik‘ en ‘Live‘-bands het licht. De meest recente serie ‘Beeld van een blogger‘ heeft onlangs haar eigen webstek ‘Beelden van…‘ gekregen, daarin ben ik op zoek gegaan naar de mens achter de avatar en ontmoet(te) ik een blogger in zijn of haar stad. Op het moment dat ik bezig was met nieuwe ideeën voor deze reeks viel de brief van Remarque plots in m’n mailbox. Mijn blogtoekomst is nog onzeker, hopelijk heb ik binnenkort weer genoeg energie om me in het doolhof van mogelijkheden te gaan verdiepen.
Marjelle

Sleep Poets of the Fall


Foto ‘Beer’ Witold Riedel

Naar The pros and cons of hitchhiking Roger Waters

Beeld van een blogger (9) – Met Henk op het Binnenhofplein

Na 22 ‘Bloggers in beeld’ was ik toe aan iets anders, toen werd het idee voor een nieuwe serie geboren die ‘Beeld van een blogger’ als titel meekreeg. Virtuele associaties hebben plaatsgemaakt voor een kijkje in het echte leven. Op zoek naar de mens achter de avatar ontmoet ik een blogger (M/V) in zijn stad. Het is daarbij niet de bedoeling om een diepte-interview te maken, wel om op speelse wijze foto’s van de stad, mijn impressie en de inbreng van de blogger zelf te combineren. Zijn wensen staan daarbij centraal, in het ene geval betekent dit dat hij je misschien wel paginagroot aanstaart of z’n diepste (bed)geheimen onthult, in het andere geval wordt er slechts een tipje van de blogsluier opgelicht…


Eerder verschenen in deze serie:

Beeld van een blogger (1) – Kuzz voor Guzz

Beeld van een blogger (2) – Gewoon gelul, Trektocht!
Beeld van een blogger (3) – Back to where I once belonged met Annelies!
Beeld van een blogger (4) – Op z’n Rotterdams met Marius!
Beeld van een blogger (5) – So what, man!
Beeld van een blogger (6) – He blew me away!
Beeld van een blogger (7) – Kiezels in m’n schoenen

Beeld van een blogger (8) – Tweestemmig met Geroma!


(9)
Als het de dag voor mijn afspraak met Henk
opeens in m’n schouder schiet, sta ik op het punt om af te bellen. Na een aantal uren slaap en een pijnstiller besluit ik toch de gok te wagen en naar Den Haag af te reizen. Vergeleken met de 2½ uur reistijd vorige keer naar Maastricht zijn 24 treinminuten een peulenschil. Op het perron kijkt een vriendelijke man met grijs haar en dito baardje me vragend aan, ik herken hem van de foto en glimlach bevestigend. In het druilerige weer lopen we even later langs bouwputten en zandhopen door naar Het Plein waar ik nog even gauw een paar foto’s maak voordat we De Haagsche Kluis binnenstappen. Het is er lekker warm en rustig, we hebben de zaak bijna voor ons alleen. Onderweg heeft hij me al iets verteld over z’n twee dochters van 38 en 35 die heel belangrijk voor hem zijn, hij praat vol liefde over ze.

Bij een espresso en een kop thee passeren de kleinkinderen de revue, hij laat me trots een aantal foto’s zien en vertelt over die zware periode in 2007 toen zijn eerste kleinkind te vroeg geboren werd, diezelfde nacht nog een hartstilstand kreeg en in het ziekenhuis moest worden opgenomen. Hij praat zacht en snel, ik heb moeite hem bij te houden op papier, maar wil niet steeds het gesprek onderbreken met vragen. Het verhaal springt van werk – een jaar nadat hij zijn diploma Brandwacht tweede klas behaalde begon hij als machine-operator bij de ANWB – naar de liefde. Als op z’n negentiende een eind komt aan zijn relatie en hij verteerd wordt door liefdesverdriet besluit hij naar Canada te emigreren. Zijn toenmalige chef die hij als een soort van tweede vader beschouwde, zei bij z’n vertrek ‘ik verwacht je binnenkort weer terug, neem dan wel een fles Canadian Club voor me mee’. Die woorden werden al snel bewaarheid, eenmaal in Calgary greep hij er net naast qua werk, ‘het was een kwestie van verpauperen of teruggaan’.

 

Een maand later zette hij weer voet
op Nederlandse bodem. Gelukkig kon hij bij z’n oude werkgever terecht, van machine- en vervolgens computer-operator ging hij zich allengs meer op de gebruikerskant richten, hij redigeerde reisgidsen en gaf later ook lessen tekstverwerking. Na een reorganisatie volgden er een aantal grafische cursussen, hij noemt zichzelf ‘een techneut die altijd wil weten hoe dingen werken’. Ook na de tweede reorganisatie bleef hij werken bij de ANWB, in de avonduren studeerde hij rechten en kwam vervolgens op de beleidsafdeling terecht. De laatste jaren hield hij zich vooral bezig met verkeersonderzoek. Hij was inmiddels stafmedewerker en leerde met name in die periode snel kamerstukken door te lezen en teksten te screenen op hun essentie. Standaard ondertekende hij zijn artikelen met ‘MVA‘, niemand vroeg hem ooit wat dat betekende, pas op de laatste werkdag werd duidelijk waar het voor stond. Toen hij op z’n 61ste met de vut ging, werd hij redacteur bij de Nieuwe Loosduinse krant, met die werkzaamheden is hij vorig jaar april gestopt.



In 1965 ontmoette hij zijn eerste vrouw, M., tijdens dansles. ‘Kun je goed dansen?’ vraag ik. Hij glimlacht, ‘ach, af en toe struikel je de goede kant op’. Toen ze vijftien jaar getrouwd waren brak er een moeilijke periode aan die jarenlang zou duren, na een initiële ontkenningsfase bleek zijn vrouw uiteindelijk toch meer van vrouwen te houden. Ruim dertig jaar nadat ze elkaar het jawoord hadden gegeven, koos zij definitief voor een vrouw en een jaar later werd de scheiding uitgesproken. Hij heeft er het volgende adagium aan overgehouden, ‘mensen kunnen niet kiezen voor hun geaardheid, wel hoe ze ermee omgaan en hoe ze met anderen omgaan’. Naast verdriet over het mislukken van zijn huwelijk is er ook een nieuw verworven gevoel van vrijheid, hij gaat voor het eerst weer daten en merkt dat hij best nog wel in trek is bij de vrouwen.

een paar jaar later komt hij c. tegen. de vrouw  van z’n beste vriend had een soort van blind date geregeld, eigenlijk niets voor hem, maar hij besluit er toch in mee te gaan. als die bewuste avond de deur opengaat en hij in haar helderblauwe ogen kijkt, weet hij één ding zeker, ‘die wil ik hebben!’ inmiddels zijn ze al tien jaar gelukkig met elkaar. ook barney, een van de huwelijkscadeaus, hoort er helemaal bij. ‘ik ben de gelukkigste man van de wereld’, zegt hij, en ik geloof hem. van de liefde gaat het gesprek over op prozaïscher onderwerpen als films, boeken en tv-programma’s. enthousiast begint hij te vertellen over de tv-serie colditz, naar aanleiding daarvan heeft hij zo’n beetje alles gelezen over de tweede wereldoorlog waaronder de complete memoires van winston churchill. andere favoriete boeken zijn ‘in europa’ van geert mak en ‘millennium trilogie’ van stieg larsson.

het meest geraakt werd hij door ‘tranen van de krokodil’ van piet vroon. ‘het was het eerste boek dat ik niet in een keer uitgelezen heb’, zegt hij. net als ik houdt hij van de engelse detectiveserie ‘inspector morse’, verder kijkt hij graag naar ‘dalziel and pascoe’. een paar van zijn lievelingsfilms zijn ‘some like it hot’ en ‘seven years in tibet’.  hij heeft niet alleen een brede muzieksmaak, van de beatles, lynyrd skynyrd, alison krauss en de dixie chicks tot jackson browne, hij houdt ook van muziek máken. vroeger speelde hij in de band delicia, de laatste tijd is hij het gitaarspelen weer aan het oppakken. daarnaast is hij dol op motorrijden en lid van theatergroep mimicri, iets waar hij samen met z’n vrouw veel plezier aan beleeft, de mensen van de toneelvereniging  zijn zelfs in korte tijd echte vrienden geworden. op de vraag wie hij als eerste zou kiezen als hij deze serie zou doen, antwoordt hij meteen ‘gus bolden’. inmiddels is het buiten donker, we lopen de kou in en ik neem afscheid met de belofte dat ik bij mooier weer graag op zijn uitnodiging inga om samen met z’n vrouw in kijkduin te gaan eten.
marjelle


Henk van Loon draait:

Leonard Cohen


Foto Barney: Henk


Beeld van een blogger (8) – Tweestemmig met Geroma!

Na 22 ‘Bloggers in beeld’ was ik toe aan iets anders, toen werd het idee voor een nieuwe serie geboren die ‘Beeld van een blogger’ als titel meekreeg. Virtuele associaties hebben plaatsgemaakt voor een kijkje in het echte leven. Op zoek naar de mens achter de avatar ontmoet ik een blogger (M/V) in zijn stad. Het is daarbij niet de bedoeling om een diepte-interview te maken, wel om op speelse wijze foto’s van de stad, mijn impressie en de inbreng van de blogger zelf te combineren. Zijn wensen staan daarbij centraal, in het ene geval betekent dit dat hij je misschien wel paginagroot aanstaart of z’n diepste (bed)geheimen onthult, in het andere geval wordt er slechts een tipje van de blogsluier opgelicht…


Eerder verschenen in deze serie:

Beeld van een blogger (1) – Kuzz voor Guzz

Beeld van een blogger (2) – Gewoon gelul, Trektocht!
Beeld van een blogger (3) – Back to where I once belonged met Annelies!
Beeld van een blogger (4) – Op z’n Rotterdams met Marius!
Beeld van een blogger (5) – So what, man!
Beeld van een blogger (6) – He blew me away!
Beeld van een blogger (7) – Kiezels in m’n schoenen

(8)
M’n afspraak met Geroma
brengt me op een herfstige vrijdagmiddag in Ermelo. Het plan om naar de Schaapskooi te gaan hebben we laten varen, je kunt nu eenmaal niet alles in een paar uur proppen, de schaapjes moeten nog even wachten. Als ik over het perron loop zie ik aan de overkant een flinke bos haar boven een auto uitsteken, dat kan niet missen en ik zwaai enthousiast. Vanaf de eerste minuut beginnen we te praten, beiden druk, een beetje chaotisch en lacherig, onze woorden buitelen af en toe over elkaar heen. Voordat we naar haar huis gaan, drinken we onderweg nog wat bij De Schout van Ermel waar ik ook getrakteerd word op een warme panini. Ze vertelt dat Geroma een samentrekking is van Ger, de eerste letters van de naam van haar vriend, Ro, de beginletters van de naam van haar jongste dochter en Ma, die van haar oudste dochter. Ook ‘oma’ zit erin, ze heeft inmiddels twee kleinkinderen, het derde kan elk moment geboren worden. 


Bruinverbrand, net terug van een heerlijke vakantie in Portugal moet ze nog erg aan de lagere temperaturen hier wennen. Het was rond de 24°C in Almancil, lekker weer om te zwemmen. Een hobby van haar, vroeger deed ze het twee keer per week, baantjes trekken puur voor de lol. Ze is net als ik een waterteken en houdt van strand en zee. Ook joggen heeft ze jarenlang gedaan, totdat haar enkel roet in het eten gooide. Inmiddels gaat het na de operatie van mei dit jaar gelukkig weer een stuk beter. Ze vertelt over Tónárd, haar samenwerkingsverband met Lebonton, hoe leuk het is wanneer bloggers elkaar kunnen inspireren.





eenmaal thuis in haar knusse woning verscholen in het groen vraagt ze of ik er bezwaar tegen heb als ze een sigaret opsteekt. ‘ga je gang, hoor’. na haar scheiding tien jaar geleden is ze meer gaan roken, vertelt ze. ik vraag waar ze het meest aan moest wennen toen ze plotseling weer alleen woonde. ‘thuiskomen in een huis waar niemand op je wacht, maar ook de stilte om me heen vond ik confronterend’. in die tijd probeerde ze zoveel mogelijk afleiding te vinden. inmiddels is ze eraan gewend om af en toe alleen te zijn, bovendien zit ze nu in een heel andere situatie. de afgelopen zes jaar heeft ze een intense lat-relatie met gerrit, elk weekend zijn ze samen en doordeweeks skypen ze voor het slapengaan.


via lexa hebben ze elkaar leren kennen, wat haar aantrok in zijn profiel was dat hij ook van niet-alledaagse dingen hield zoals wandelen bij windkracht 10, wroeten in de aarde, het oerol-festival, anderzijds zag hij haar ook zitten getuige z’n berichtje ‘met jou zou ik wel een beschuitje willen eten’. toen ze aan de telefoon zijn rustige, mannelijke stem hoorde, was ze blij verrast. een stem is heel belangrijk, vindt ze, het zegt veel over iemand. ik herken dat gevoel en zou dan ook nooit kunnen vallen op iemand met een vervelende stem. naar aanleiding van haar blog ‘latten’ werd ze door een redactrice van libelle uitgenodigd voor een interview, een bijzonder leuke ervaring.


het gesprek springt van latten naar boeken, films en muziek. ‘eten bidden beminnen’ van elizabeth gilbert is het eerste boek dat in haar opkomt, ‘mam, ik bel je zo terug’ van wanda beemsterboer-avenarius ligt nu op haar nachtkastje. de film ‘as it is in heaven’ heeft indruk gemaakt, net als ‘de storm’ en ‘komt een vrouw bij de dokter’ met carice van houten, maar ook ‘the sound of music’ die ze als achtjarig meisje voor het eerst zag heeft een onuitwisbare indruk achtergelaten. naar programma’s als ‘the voice of holland’ kijkt ze net als ik met veel plezier. haar muzieksmaak is breed, van queen, karl jenkins, libera en pink floyd tot anglicaanse koren en klassieke muziek. ze zingt graag, is al een aantal jaar werkzaam als zangcoach en heeft vorig jaar ook geauditeerd voor una voce particolara. ze moest toen voorzingen onder het toeziend oog van een jury van vier waaronder ernst daniël smid. het was een onvergetelijke happening die haar zangontwikkeling gestimuleerd heeft en resulteerde in het maken van een demo.




Als ik een paar foto’s genomen heb
met m’n trouwe en eenvoudige Kodak-camera laat ze me haar imposante Sony F828 zien waarmee ze onder andere bruidsreportages en portretfoto’s gemaakt heeft. Een aantal hangt ingelijst aan de muur, andere komen tot leven in mooi vormgegeven fotoboeken. We praten verder over haar lat-relatie met Gerrit, voor hem is het de ideale situatie na twee huwelijken, voor haar ligt dat iets anders. Al hebben ze het momenteel heel fijn met z’n tweeën, toch ziet ze zichzelf niet haar hele leven latten, ‘het is net niet helemaal voor het echie’. Van Gerrit komt het gesprek op zingen, ik vraag wanneer ze daarmee is begonnen. Vanaf haar vierde zat ze al in een kinderkoor, daarna in een jeugdkoor en vervolgens in een gemengd koor. Toen ze op haar negentiende verhuisde van Moerkapelle naar Ermelo kwam ze bij een kamerkoor terecht.

Zang is haar passie, ze heeft jarenlang onder andere privéles gehad van Annemarie Ezinga en Talitha Nawijn, twee vrouwen die haar zeer geïnspireerd hebben. Een bijzondere ervaring was ook de week in Papendal met het Eurokoor, met als hoogtepunt het ‘Requiem’ van de componist Andrew Lloyd Webber. Na haar scheiding werd ze voor het eerst anderhalf jaar koorloos. Toen haar dochter vroeg of ze bij haar huwelijk wilde zingen, begon het idee te rijpen om bij (t)rouwdiensten op te treden. De laatste vijf jaar maakt ze deel uit van Duo ‘Momentum’, daarnaast heeft ze een parttime baan in de thuiszorg en werkt ze sinds 1998 als freelance correspondent. Nadat ik op de valreep nog een mini-zangles gekregen heb, eindigen we met Hallelujah. ‘Wat is zingen toch lekker’, denk ik, en neem me voor binnenkort weer op korenjacht te gaan.

Marjelle

Geroma draait:

Helen Sjöholm


‘Can I ask you a weird question?’

Soms klik je per ongeluk ergens op en ziet je pagina er opeens anders uit. Niet alleen m’n huidige berichten, ook alle blogs-in-de-wachtrij die ik nog steeds niet weggewerkt heb kregen plotseling een Engels accent. Grappig dat sommige titels nu een heel andere betekenis hebben dan oorspronkelijk bedoeld. Nostalgia for Mongolia springt er zangerig uit, terwijl Mouse I want back! meer op Double Dutch lijkt. In dit blogje over bloggen hoort natuurlijk wel een foto, anders is het zo’n kale boel.

Marjelle




Write a new message
| All posts | Refresh your blog page

Fly on!

Monday, October 18, 2010 6:25 p.m.

   

‘Would you take a Polaroid picture of us?’

Tuesday, October 12, 2010 6:49 p.m.

   

In Your Honor

Wednesday, October 6, 2010 7:45 p.m.

   

A bit strange, but nice

Monday, October 4, 2010 5:42 p.m.

   

Banana with wine

Sunday, October 3, 2010 6:54 p.m.

   

Image of a blogger (7) – xxxxxxx

Thursday, September 23, 2010 8:35 p.m.

   

Away with it!

Wednesday, September 22, 2010 7:06 p.m.

   

Mouse I want back!

Monday, September 20, 2010 11:42 p.m.

   

There was once a girl Loos

Monday, September 20, 2010 6:46 p.m.

   

‘Touch Me, Heal Me’

Wednesday, September 15, 2010 6:44 p.m.

   

Yet a few more nights (2) 

Tuesday, September 14, 2010 6:41 p.m.

   

Bananas! 

Tuesday, September 14, 2010 6:40 p.m.

   

The princess and the pea (1) 

Tuesday, September 7, 2010 7:09 p.m.

   

Light? 

Monday, September 6, 2010 8:54 p.m.

   

‘You must enter a headline’ *

Monday, September 6, 2010 6:51 p.m.

   

‘Can I ask you a weird question?’

Monday, September 6, 2010 6:27 p.m.

   

‘Work, work!’

Thursday, August 26, 2010 11:26 p.m.

   

‘From Russia With Love’

Wednesday, August 25, 2010 11:25 p.m.

   

Final Scenes

Tuesday, August 24, 2010 11:24 p.m.

   

Film Look (10) – Dancer in the Dark

Monday, August 23, 2010 11:28 p.m.

   

More blue on the street?

Sunday, August 22, 2010 11:27 p.m.

   

Film Look (9) – Le mari de la hairdresser

Thursday, August 19, 2010 10:42 p.m.

   

Little Mermaid

Wednesday, August 18, 2010 11:03 p.m.

   

Film Look (8) – Annie Hall

Friday, August 13, 2010 10:58 p.m.

   

Canal?

Thursday, August 12, 2010 10:58 p.m.

   

Film Look (7) – Raise the Red Lantern

Wednesday, August 11, 2010 10:58 p.m.

   

Nostalgia for Mongolia

Tuesday, August 10, 2010 10:58 p.m.

   

Film Look (6) – Show Me Love

Sunday, August 8, 2010 10:38 p.m.

   

Film Look (5) – Festen

Friday, 6 August 2010 10:51 p.m.

   

Return trip to Rotterdam-Antwerp

Thursday, August 5, 2010 11:18 p.m.

   


<Previous   1   2   3   4   5   6   7   8   Next>



Sod off Bjö rk


Beeld van een blogger (6) – He blew me away!

Na 22 ‘Bloggers in beeld’ was ik toe aan iets anders, toen werd het idee voor een nieuwe serie geboren die ‘Beeld van een blogger’ als titel meekreeg. Virtuele associaties hebben plaatsgemaakt voor een kijkje in het echte leven. Op zoek naar de mens achter de avatar ontmoet ik een blogger (M/V) in zijn stad. Het is daarbij niet de bedoeling om een diepte-interview te maken, wel om op speelse wijze foto’s van de stad, mijn impressie en de inbreng van de blogger zelf te combineren. Zijn wensen staan daarbij centraal, in het ene geval betekent dit dat hij je misschien wel paginagroot aanstaart of z’n diepste (bed)geheimen onthult, in het andere geval wordt er slechts een tipje van de blogsluier opgelicht…


Eerder verschenen in deze serie:

Beeld van een blogger (1) – Kuzz voor Guzz

Beeld van een blogger (2) – Gewoon gelul, Trektocht!
Beeld van een blogger (3) – Back to where I once belonged met Annelies!
Beeld van een blogger (4) – Op z’n Rotterdams met Marius!
Beeld van een blogger (5) – So what, man!


(6)
M’n afspraak met Blew is om drie uur en ik besluit me deze keer eens niet te haasten in de zomerse hitte. Het was zijn idee om me op het strand van Katwijk te ontmoeten, Blew’s territorium, in plaats van in z’n woonplaats Leiden. Om half één zit ik in een koele trein van CocoRosie te genieten zodat ik straks ruim op tijd bij de KatwijkseKust aankom en m’n spullen kan neerzetten. Alleen de kamernaam Zee en Zand is het haast waard om daar te overnachten, al moet je wel je best doen om dat plukje zee uit het raam te ontwaren blijkt als ik rond tweeën gearriveerd ben. Ik krijg een vakantiegevoel als ik even later laptoploos over de boulevard slenter en achter de met helmgras begroeide duinen de zee zie opgolven.

Ook bij deze ontmoeting werkt het weer prachtig mee, ik kies een terrasje vlak bij bushalte Nieuw Brittenburg waar we hebben afgesproken. Een paar mannen zitten er te wachten op een bankje, bij elke nieuwe man die zich aandient vraag ik me af ‘zou dat Blew zijn?’ Opeens zie ik een lange, tengere man met halflang grijs haar en blote voeten, in een impuls zwaai ik, de man zwaait ietwat aarzelend terug. Ik loop naar hem toe en krijg drie zoenen. ‘Wat ben je lang!’ flap ik eruit, ‘ik voel me haast een kabouter met m’n 1,64 m’. Dat laatste is niet zo vreemd, want hij is met 1,96 m de langste man waar ik ooit naast heb gelopen. Groengrijze ogen kijken me onderzoekend aan vanuit een sympathiek gezicht, hij heeft een zachte, vriendelijke stem die me ergens bekend voorkomt.

We gaan meteen op zoek naar een leuk strandtentje, ik heb wel zin in een cola light. Het gesprek komt al snel op Blew de blogger, die de dingen af en toe net iets anders verwoordt dan de man erachter, bepaalde zaken worden soms uitvergroot, andere weggelaten. Blew is ook iets brutaler en directer, vertelt hij, en wil graag to the point blijven zodat een mening geven niet ontaardt in kankeren, al kan hij wel heel verontwaardigd zijn over misstanden in de natuur en politiek. Tijdens het praten blijkt steeds meer dat de virtuele Blew en de man die tegenover me zit op een bijzondere manier verweven zijn, maar toch weer anders dan ik dacht. Hij praat rustig, weloverwogen, wikt en weegt, of zoals hij het zelf verwoordt ‘eerst nadenken voordat je iets doms doet’.

Het gaat om afwegingen maken, zegt hij, een gevoel voor verhoudingen hebben in brede zin. Het verbaast me dan ook niet dat hij Weegschaal als zonneteken heeft. Hij geniet van mooie dingen, houdt van de films van Wim Wenders en Werner Herzog en leest onder andere Camus, Kafka en Wolkers. Daarnaast is hij gevoelig voor aandacht, complimenten. In dat verband worden reacties op zijn blog en aanbevelingen ook gewaardeerd, al is het eerste belangrijker. Op een gegeven moment komen we bij de periode na de middelbare school terecht toen hij als negentienjarige besloot voor de pedagogische academie te kiezen. De opleiding was erg leuk, de kinderen een stuk minder, vandaar dat hij het na acht maanden voor gezien hield.

Ondanks zon, zee, zand komt het gesprek toch op werk, een onderwerp dat hij zoveel mogelijk vermijdt in z’n blog – Blew is altijd onderweg, altijd een beetje op vakantie. Hij werkt bij het secretariaat van een adviescommissie, een stressbaan waarbij je steeds achter de feiten aanloopt. Gelukkig heeft hij wel bijna elke vrijdag vrij, dan is het weer Blew-tijd, genieten en wandelen op het strand. ‘Je loopt alle ellende van de afgelopen week er letterlijk uit’, zegt hij, ‘de negatieve energie en frustraties verdwijnen onderweg’. Hij geeft een voorbeeld van een typische winterwandeling, die gaat zo’n twaalf kilometer lang van Scheveningen naar Katwijk met een tussenstop bij de Hema voor een vers broodje kaas of een kop lekkere erwtensoep.

Aan zijn zomerwandeling komen we niet meer toe, inmiddels hebben we het over fotograferen, iets wat hij met veel plezier doet. De foto die hij vandaag maakt, moet er ook vandaag op, een ijzeren Blew-wet, een oudere foto is als de krant van gisteren. Drie camera’s spelen daarbij een rol, deze keer heeft hij alleen z’n zwarte Sony bij zich. Hij houdt wel van abstracte opnames getuige ook zijn strandpaalfoto’s. Een andere grote liefde is muziek. Het is ooit begonnen met The Velvet Underground en Soft Machine, hij zat toen tussen hippie en punk in tijdens de puberteit en kon ook Nico en Eno zeer waarderen. Als ik hem vraag naar recente ontdekkingen noemt hij Eleh en Drone-muziek, daarnaast heeft hij Jefferson Airplane en Jimi Hendrix herontdekt.

Het grappige is dat we virtueel met elkaar ook in contact gekomen zijn via de muziek, toen ik een keer in een blog aandacht besteedde aan Van der Graaf Generator was hij een van de weinigen die de band kende. Het onderwerp komt nog even op werk, hij is zich langzaam aan het oriënteren op iets anders, maar wil daar niet veel over kwijt. ‘Werk is de tijd tussen twee blogs’, zegt hij met een glimlach, ‘ik wil genieten van het leven, wandelen, praten en leuke dingen doen’. Ondertussen wordt zijn broodje Kwekkeboom-kroket bezorgd. Zeer tegen m’n gewoonte in neem ik deze keer geen pistoletje-met, de warmte eist z’n tol, m’n hongergevoel is verdwenen.

Als we later door het hete zand teruglopen komen we onderweg meeuwen in allerlei soorten en maten tegen. Hij vertelt over alles wat hij van deze vogels heeft geleerd, over de zilvermeeuw en de kleine mantelmeeuw—, opeens roept een vrouw geschrokken ‘dat was míjn broodje!’ We zien nog net een brutale Blew ervandoor gaan met de buit in z’n bek, ik maak snel een foto van plaats delict. Wanneer ik de volgende middag na een strandochtend en een duik in het Katwijkse water weer op hetzelfde terrasje op de bus zit te wachten, zie ik plotseling een bekend gezicht verschijnen. Blew komt op me af, soms is de wereld heel klein.
Marjelle


Blew zwevend tussen stad en kust.
The best of two worlds?


Blew draait:

Alice Coltrane

Beeld van een blogger (5) – So what, man!

Na 22 ‘Bloggers in beeld’ was ik toe aan iets anders, toen werd het idee voor een nieuwe serie geboren die ‘Beeld van een blogger’ als titel meekreeg. Virtuele associaties hebben plaatsgemaakt voor een kijkje in het echte leven. Op zoek naar de mens achter de avatar ontmoet ik een blogger (M/V) in zijn stad. Het is daarbij niet de bedoeling om een diepte-interview te maken, wel om op speelse wijze foto’s van de stad, mijn impressie en de inbreng van de blogger zelf te combineren. Zijn wensen staan daarbij centraal, in het ene geval betekent dit dat hij je misschien wel paginagroot aanstaart of z’n diepste (bed)geheimen onthult, in het andere geval wordt er slechts een tipje van de blogsluier opgelicht…


Eerder verschenen in deze serie:

Beeld van een blogger (1) – Kuzz voor Guzz

Beeld van een blogger (2) – Gewoon gelul, Trektocht!
Beeld van een blogger (3) – Back to where I once belonged met Annelies!
Beeld van een blogger (4) – Op z’n Rotterdams met Marius!


(5)
Uitgerekend op de heetste dag van het jaar heb ik een afspraak met Wattman in Antwerpen. ‘Zullen we elkaar ontmoeten bij de fontein op de Grote Markt’, stelde hij per mail voor. Ik vond het wel een mooie openingszin, herinneringen aan een heerlijke vakantie met H. in Rome kwamen naar boven. Het is nog een hele toer om in een tropische 35° met laptop en weekendtas op de fiets te blijven zitten op weg naar Rotterdam Centraal. Gelukkig heb ik diverse T-shirts en ander zomerspul ingepakt, het zweet stroomt nu al van m’n voorhoofd. ‘Straks lekker douchen in het B&B vlak bij het station’, flitst het door me heen. Gedachtenloos hou ik m’n OV-chipkaart voor de incheckpaal, later als ik in de trein m’n mp3-speler aanzet besef ik dat ik natuurlijk een buitenlandkaartje had moeten kopen bij de automaat.

Aangezien ze in België het systeem van chippen niet kennen, is er ook geen paal die zo meteen bevestigt dat ik inderdaad in Antwerpen ben gearriveerd. Ondertussen word ik afgeleid door de stem van de conducteur die ons nu al voor de vijfde keer in drie talen op de hoogte houdt van elke vertraagde minuut en moet glimlachen als ik hem weer geduldig hoor uitleggen ‘the train was standing still at the platform because…’. Ik zet het zonder-kaartje-reizen uit m’n hoofd en duw ook de gedachte aan X. weg. Unfinished business is een van de vervelendste dingen die er is en met ruzie uit elkaar gaan de slechtst denkbare manier. Ik concentreer me op hier en nu en vraag me af welk beeld ik de komende uren van deze blogger en zijn gezin ga krijgen. Hopelijk hebben ze een vijver of opblaasbadje in de tuin, dan kan ik lekker pootjebaden. De trein kabbelt voorbij stationnetjes als ‘Kijkuit‘ en ‘Heide‘, Antwerpen komt langzaam steeds dichterbij.

Enige vertraging en een verkwikkende douche later tref ik Wattman bij de fontein op de zinderende markt. Een vriendelijke, grote man met bril, ik herken hem niet onmiddellijk van z’n avatar en spreek eerst de verkeerde aan. We lopen naar een cafeetje vlakbij, het is er ongewoon rustig midden in de stad en ik drink gretig van m’n cola light. Zijn Limburgse accent doet vertrouwd aan, hij komt uit de buurt van Roermond, vertelt-ie. Mijn ouders kwamen uit Heerlen, ik versta Limburgs dan ook goed, spreek het alleen zelf niet. We springen algauw van de hak op de tak, hij druk gebarend, een snelle prater, ik nog enigszins bedwelmd door de hitte, het gesjouw en de drukte in deze grootstad. Ik ben benieuwd naar zijn huis midden in de Antwerpse haven in een van de vele forts die de stad rijk is.

Als we binnenkomen staat de tv nog aan, Nederland heeft net met 2-1 van Brazilië gewonnen, roept A., z’n echtgenote, enthousiast. Een aardige vrouw met een lief gezicht, die in tegenstelling tot Wattman het voetballen op de voet volgt, gedenkwaardig is zijn uitspraak ‘schatteke, ik zal wel afwassen, kijkt gij maar naar de voetbal’. Ondertussen ligt baby C. op de bank de wereld door donkerbruine ogen te bekijken. Voorzichtig pak ik een garnalenvingertje beet en begroet hem. Hij trekt eerst een snuitje, maar dan breekt er toch een lachje door. Hij is schattig en ook zo rustig, iets dat ik die avond nog vaker zal zeggen. Ik kijk om me heen in dit prachtige oude fort, de zware houten voordeur en vuistdikke muren vallen meteen op, de mooie ovale ramen met uitzicht op de terrastuin, het is een bijzondere ruimte op een idyllische groenplek vlak bij de Schelde. Gelukkig is het er ook relatief koel waardoor we besluiten hier verder te praten.


Het gesprek komt op relaties, nieuwe mensen ontmoeten. ‘In de kroeg kom je ze niet tegen’, zegt hij en vertelt dat hij zich een paar jaar na zijn scheiding had ingeschreven bij Parship waar hij algauw A. leerde kennen. Vanaf dat moment ging het in sneltreinvaart, na zes maanden woonden ze samen en een jaar later waren ze getrouwd. De keuze om in Antwerpen te gaan wonen was een relatief eenvoudige. Voor zijn werk was hij al gewend om van z’n Roermondse boerderij naar Tilburg te rijden, waar hij een leuke baan heeft als docent geschiedenis en ook communicatievakken en coaching geeft, de rit Antwerpen-Tilburg duurde ongeveer even lang. Inmiddels woont hij er nu drie jaar en het bevalt hem uitstekend. Het grootste verschil met Nederland vindt hij de meer bourgondische aard van de Belg, iets dat hem zeer aanspreekt. ‘Ik zou niet meer terug willen’, beklemtoont hij.



Wel is hij hier meteen lid geworden
van de Antwerpse Politiekapel
nadat hij 25 jaar bij een Limburgse harmonie heeft gespeeld, want muziek maken is zijn grote hobby, daarnaast heeft hij er ook een aantal goede vrienden aan overgehouden. Verder is hij een liefhebber van Beethoven, renaissancemuziek, Duitse schlagers en chansonniers als Shaffy en Bécaud. Op een gegeven moment komt het gesprek op voeding en diëten, hij blijkt in anderhalf jaar tijd 65 kilo te zijn afgevallen door middel van een streng dieet en intensief bewegen, een bijzondere prestatie. Als even later zijn vrouw erbij komt zitten, vraag ik wat haar in eerste instantie in Wattman het meeste aantrok. ‘Zijn schrijfstijl, vlotte pen en levenswijsheid’, antwoordt ze zonder nadenken, ‘en hij zag er ook nog eens goed uit’.


We praten even over haar baan als hoofdverpleegkundige op een geronto-psychiatrische afdeling. Momenteel is ze nog met zwangerschapsverlof, in België begint dat een maand eerder dan in Nederland en duurt het ook een maand langer. De korte nachten beginnen nu wel hun sporen achter te laten, voor twaalven gaan ze nooit naar bed, want baby C. krijgt dan een dubbele voeding in z’n PEG-sonde. Om zes uur gaat onverbiddelijk de wekker weer omdat hij dan een nieuwe sonde nodig heeft, iets dat in de loop van de dag om de vier uur herhaald moet worden. Het is inmiddels al na middernacht, ik ben moe van de warmte, alle indrukken en neem afscheid van Wattman. Ik loop mee met A. die zo aardig is om mij terug te brengen naar de B&B vlak bij het station. Een rit van een half uur, maar de tijd vliegt terwijl we aan het praten zijn. Als ik even later de voordeur van het slot haal, zwaai ik nog even naar haar.

Marjelle


Wattman draait:

Jacques Brel

Beeld van een blogger (4) – Op z’n Rotterdams met Marius!

Na 22 ‘Bloggers in beeld’ was ik toe aan iets anders, toen werd het idee voor een nieuwe serie geboren die ‘Beeld van een blogger’ als titel meekreeg. Virtuele associaties hebben plaatsgemaakt voor een kijkje in het echte leven. Op zoek naar de mens achter de avatar ontmoet ik een blogger (M/V) in zijn stad. Het is daarbij niet de bedoeling om een diepte-interview te maken, wel om op speelse wijze foto’s van de stad, mijn impressie en de inbreng van de blogger zelf te combineren. Zijn wensen staan daarbij centraal, in het ene geval betekent dit dat hij je misschien wel paginagroot aanstaart of z’n diepste (bed)geheimen onthult, in het andere geval wordt er slechts een tipje van de blogsluier opgelicht…


Eerder verschenen in deze serie:

Beeld van een blogger (1) – Kuzz voor Guzz

Beeld van een blogger (2) – Gewoon gelul, Trektocht!
Beeld van een blogger (3) – Back to where I once belonged met Annelies!


(4)
Op een zonnige vrijdagmiddag fiets ik over de Erasmusbrug, ik ben op weg naar Pincoffs, een bijzonder hotel zag ik op de site. Hier hebben Marius en ik om twee uur afgesproken. In de verte zie ik iemand geheel in het bruin gekleed op een bankje voor het hotel zitten, dat moet ‘m zijn. Er is even twijfel over een zoen of een hand, het wordt ’t laatste. ‘Zullen we toch maar naar de bageltent gaan vlakbij?’ stelt hij voor, ‘het is zo warm binnen’. Ik knik bevestigend en ben benieuwd naar m’n allereerste bagel. We lopen door een deel van Zuid waar ik niet eerder ben geweest. Aan de ene kant doemen zakelijke torenflats op, aan de andere kant heb je een prachtig uitzicht op alle bedrijvigheid op en rond het water.


we strijken neer op het terrasje van bagels & beans en hij steekt een chesterfield op. ik pak er ook een en ruik er even aan. ik hou nog steeds van de geur van tabak, het spelen met een sigaret. het gesprek springt van geboortestad papendrecht en veelvuldig verhuizen naar de kunsthal die hij in architectonisch opzicht mooi vindt. hij droomt er weleens van om zijn eigen kunsthal te creëren die toegankelijk moet zijn voor een breed publiek. daarbij stelt hij zich een enorm oppervlak voor waarop talloze grote sculpturen tot hun recht komen en noemt als voorbeeld het werk van auke de vries. die naam doet een belletje rinkelen, zeker als hij het daarna over de waslijn heeft. naar aanleiding van die sculpturen schreef hij een paar verhalen over luchtvruchten.

Tussen kunst en lekkere bagels door hebben we het over politieke voorkeuren, hij stemt PvdA. Vervolgens komt het onderwerp op z’n directe familie, die zoals hij het uitdrukt ‘in de godsdiensthandel zat’. Het beroep van dominee werd generaties lang van vader op zoon doorgegeven. Zijn vader zat zelfs op de boerenkar z’n gymnasiumexamens voor te bereiden om uiteindelijk zijn roeping te kunnen volgen. Marius en zijn lievelingsbroer, die later leraar Nederlands is geworden, zijn de enigen van de hele familie die een andere kant zijn opgegaan. Het was een harde opvoeding waarbij lichamelijk en geestelijk geweld niet geschuwd werden. Hij groeide op in een diepgelovig milieu waar de God van het Oude Testament zijn wrakende scepter zwaaide.

De mannelijke tak bestond voornamelijk uit streng orthodoxen die geroepen waren tot God. Ze waren niet alleen lid van de Nederlands Hervormde Kerk, maar als dominees ook verenigd in de Gereformeerde Bond. Hij vertelt verder over zijn familie, over een andere broer die ook overleden is aan kanker. Later bleek er een erfelijk kankergen aanwezig. In 1996 moesten er bij hem tweemaal kwaadaardige poliepen worden verwijderd en vanaf die tijd gaat hij elk jaar op controle. Hij praat ook over z’n ouders die inmiddels dood zijn en verhaalt hoe z’n moeder toentertijd alles had opgegeven voor zijn vader, zich later steeds meer in haar schulp terugtrok en ook leed onder zware epileptische aanvallen die ze een paar keer per maand had.


de term ‘bevindelijkheid’ valt, je moest geraakt worden door de kerk, terwijl zijn moeder juist meer door de wereld werd aangeraakt. het gesprek komt vervolgens op seksualiteit. vanaf zijn twaalfde wist hij dat hij homoseksuele gevoelens had, daarna begint een zware periode waarbij hij als jongen in de prostitutie en kleine criminaliteit belandde. hij was een swinger, een joyrider, vertelt-ie, en is vaker ‘langs het randje gelopen’. op school niet te handhaven, wist hij toch via de mulo uiteindelijk op de hbs te komen waarna hij psychologie is gaan studeren in leiden. tijdens z’n eerste studiejaar is hij na een keiharde confrontatie met z’n vader van huis weggelopen en bij een vriend ingetrokken waarmee hij een langdurige relatie kreeg.

In zijn leven heeft hij niet alleen een aantal lange relaties gehad met mannen, maar ook een paar korte met vrouwen. Hij gelooft niet zo in labels als ‘100% homoseksueel’. Vanaf zijn studententijd is hij steeds meer voor het normale leven gaan kiezen. Toen het uitging met z’n eerste vriend heeft hij vervolgens tien jaar in een woonwerkgroep geleefd. Daartussendoor studeerde hij af als sociaal psycholoog en werkte een aantal jaar als docent op de Sociale Academie waar hij naderhand projectcoördinator werd. Veel later is hij naar de Hogeschool Rotterdam gegaan waar hij de laatste paar jaar de functie van directeur bekleedde. Via outplacement is hij daarna terechtgekomen in Vlissingen waar hij beleidsadviseur van het College werd.
 

Zijn huidige relatie duurt nu ruim 21 jaar, ze hebben nog steeds ieder een eigen huis, al is z’n vriend meestal bij hem. Wanneer we het over jaloezie hebben, zegt hij dat het bij hem werkt als een mes dat heel erg naar binnen is gericht en ziet daarbij een parallel met Christus die alles naar zich toetrok. Wat vind je het mooiste aan je vriend, vraag ik hem. ‘Dat hij open is als een boek, eerlijk is’. Hij voegt eraantoe ‘hij liegt ook eerlijk’. Er is vertrouwen tussen hen, ze brengen het beste in elkaar naar boven. Van welke muziek hou je, informeer ik. Hij noemt klassiek, onder andere Bartók, maar is ook een fan van Amy Winehouse en Anouk. Hij heeft ze allebei een keer getekend.


in 2008 is hij met vervroegd pensioen gegaan. hij kreeg steeds meer zin om te schrijven en later ook om te publiceren, zo is hij met bloggen begonnen. de afgelopen paar jaar is zijn leven een stuk rustiger geworden met meer tijd voor leuke dingen zoals fietsen, wandelen, schrijven. er is een grotere regelmaat, hij runt z’n huishouden beter en kookt nu elke dag. waar hij ook plezier aan beleeft is het ontwerpen en opknappen van meubels, het klussen in huis. naast tekenen en etsen wil hij zich nu gaan toeleggen op schilderen. ‘ik zou graag van een aantal van mijn prenten schilderijen maken’, besluit hij. de zon en vele glazen thee hebben me rozig gemaakt, we nemen afscheid, deze keer met een welgemeende zoen.
marjelle


Marius draait:

Anouk