Afgelopen dagen heb ik heel weinig achter de pc gezeten. Gisteren kon ik zelfs de minuten tellen op de vingers van één hand. Een vreemde gewaarwording om van het ene moment op het andere af te kicken. Niet meer mailen, facebooken, tweeten, niet meer gedachtenloos klikker-de-klikken op een keur aan open vensters tussen alle dagelijkse dingen door. Door een aantal redenen was ik opeens pc-loos. In eerste instantie kreeg ik m’n computer niet meer aan. Wat ik ook deed, de ene keer bleef het knopje steken – het frontje zit niet goed – de andere keer gaf de computer gewoonweg geen krimp. Hij vond een kamertemperatuur van 13 ° C te koud, denk ik. Daarom had ik ‘m dan ook al tijden dag en nacht aan staan, wat steeds meer protest oplevert in de vorm van toenemend gereutel.
In tweede instantie, toen de pc dan toch eindelijk acte de présence gaf na een aantal uur, begon het te draaien voor m’n ogen terwijl ik op het beeldscherm zat te turen. Dit was de tweede keer in een paar weken tijd, maar nu erger. Niet alleen kreeg ik vlekken voor m’n ogen en werd ik duizelig en misselijk, deze keer zag ik ook flikkeringen. De zinnen op de monitor sprongen op en neer en toen ik naar de keuken wegvluchtte deinden de flikkerende lichtstootjes met me mee. Best een enge gewaarwording als je alleen thuis bent. Ik sprak mezelf moed in en hield me rustig. Zsm de opticien bellen, nam ik me voor. Inmiddels staat de afspraak gepland voor morgen. Ik ben zeer benieuwd of een aangepaste beeldschermbril met Blue Control-coating m’n ogen weer helemaal in het gareel krijgt.
Die middag stonden m’n bammetje met kaas, jus d’orange en beker rooibosthee er een beetje verloren bij. Ik lunch meestal met de online Volkskrant. Een boek!, dacht ik, ik ga een boek lezen. Lang geleden dat ik daar echt voor ben gaan zitten. Na mijn studietijd boordevol empirische en filosofische geschriften, vaak ook in het Duits, ben ik van een hongerige veellezer veranderd in een kortestukjeslezer. Ik pakte vastberaden ‘A prologue to love’ van Taylor Caldwell uit de kast, een van m’n favoriete boeken, op de voet gevolgd door ‘A word child’ van Iris Murdoch. Het boek is beduimeld, de kaft hangt los, ik heb het zo’n vijf tot tien keer gelezen. Een ontroerend verhaal, intens verdrietig, aangrijpend – over eenzaamheid, wanhoop en liefde. Gisteravond toen ik de laatste bladzijde omsloeg besefte ik dat ik in deze fase van m’n leven de essentie van het boek meer voelde dan ooit.
Marjelle
Foto Pixabay
