Tagarchief: vriendschap

Maria

Vandaag heb ik de spullen van ex-liefste vriend weggegeven. Dozen met boeken, van Carmiggelt en Van Gulik tot Van Dis aan toe. Ook het complete werk van Edgar Allan Poe kwam ik tegen, ergens ver weggestopt op de onderste plank. Le Lotus Bleu, een ingelijste poster van Kuifje of moet ik zeggen Tintin, zal hier ook niet lang meer hangen, binnenkort vrolijkt hij de muur van een kinderclubje op. Of ik echt ga verhuizen weet ik morgen pas zeker – er heeft zich een onverwachte wending voorgedaan, het gaat nu niet meer om het huis in het Nieuwe Westen – maar dat de berging leeg moet is sowieso een feit. Door rugproblemen ziet het er daar uit alsof er een bom ontploft is.


Klik op het beeld voor een groter formaat

Toen ik laatst in de Laurenskerk foto’s aan het maken was moest ik weer aan ex-liefste vriend denken. Elke keer als ik een Mariabeeld zie komt zijn naam in me op. Nu ben ik zelden in een kerk, met het katholieke geloof heb ik nooit iets gehad, zelfs als kind al niet. Ik herinner me nog wel de jurken en sluiers die bij diverse communies hoorden, de familie uit het Zuiden beladen met cadeaus en vlaaien, een gevoel van onwennigheid, maar– ik dwaal af. Ex-liefste vriend had iets met Maria en hij had een voorliefde voor Reve, die zelf weer heel veel met Maria en het katholicisme had. Al heb ik weinig van hem gelezen, dat heb ik wel onthouden. En ik, het zal wel toeval zijn, een van m’n doopnamen is Maria.
Marjelle

Foto gemaakt in de Laurenskerk Rotterdam

Nooit meer naar huis

Gisteren
De zomer is terug
, Rotterdam veert op. Wat een verschil met het regengordijn dat wekenlang boven de stad hing en zelfs de groenste plekjes in een grauwsluier dompelde. Toch voel ik me niet in een juichstemming, de situatie met vriendin zit me dwars en het gesprek met M., bijzondere vrouw, heeft nog meer vragen opgeroepen. Omstandigheden kunnen veranderen, dat begrijp ik, maar daarmee hoeft de intentie, empathie en interesse niet minder te worden. Als dat wel gebeurt wordt het tijd om te praten. Iets waar ik niet naar uitkijk, mensen voelen zich algauw aangevallen terwijl ik alleen maar duidelijkheid wil in plaats van afwachten wat ik te vaak gedaan heb. Met vriendin nog in m’n hoofd besluit ik naar Trompenburg Tuinen te gaan, dankzij Rotterdampas kan ik deze keer gratis naar binnen.

Ik heb behoefte aan rust, aan natuur om me heen, puur & ongekunsteld, even ver weg van lawaaierige buren en oppervlakkige contacten. Het weer is prachtig, de botanische tuinen schitterend, maar het knagende gevoel blijft. Ik mis de laatste jaren herkenning, iemand met dezelfde humor, intelligent, niet doorsnee. Op de terugweg kom ik langs de flat van H., ex-liefste vriend, ertegenover zie ik een makelaar en in een opwelling loop ik naar binnen. ‘We verhuren voornamelijk aan expats’, zegt de man en kijkt naar m’n hoopvolle verhitte gezicht, ‘vanaf 1100 euro begint het zo’n beetje.’ Dat is vér boven m’n budget. Ik dwaal verder over de Oostmaaslaan langs luxeappartementen en koophuizen. De term haves and have-nots komt opeens in me op, die tweedeling is ook in Rotterdam steeds meer zichtbaar.

H. zei ooit tegen me toen we nog in Kralingen woonden op een achenebbisj etage met boven en onder slaande en stonede buren, ‘ik wil aan de goede kant terechtkomen later’. Hem is dat gelukt, en gegund denk ik erachteraan, ik zit nu al bijna vier jaar vast in Crooswijk in een van de meest gehorige flats die ik ooit heb gehad, je hoort hier letterlijk het water van de buren stromen. Het doet me denken aan een nummer van Tom Waits, Fumblin’ with the blues. Ik wandel verder in de brandende zon, zie de Willemsbrug in de verte, m’n voeten doen pijn van het urenlang lopen maar ik wil nog niet naar huis. Nooit meer terug naar stampende buren, stress en slaapproblemen, naar de eindeloze cirkel die me soms de adem beneemt. Opeens zie ik rechts een leuke flat, ‘daar zou ik wel willen wonen’, denk ik. Dan valt m’n oog op het bord ernaast: Wilt u hier huren? Já, zeg ik, maar niemand die het hoort.
Marjelle

Vandaag voel ik me beter na een wandeling met L. rond de Kralingse plas, Rotterdam is mooi, ik hou van de zomer. Bij thuiskomst vind ik een uitnodiging voor de bezichtiging van een fout huis (duurder, kleiner, mensen boven me) op een goede locatie (Blijdorp) op dezelfde tijd als morgen mijn gesprek is met de woningbouw en bovenburen. Donderdag ga ik een goed huis bekijken (gerenoveerd, maisonettemodel, geen bovenburen) op een foute locatie (Spangen). Geen idee of ik überhaupt voor een van beide in aanmerking kom.

Goor!

28-06-2012
In de trein
Wat is het benauwd, ik veeg de zweetdruppels van m’n voorhoofd, niet bepaald de ideale dag om uren met de trein te reizen. Naast wat extra T-shirtjes prop ik ook m’n sandalen nog snel in de weekendtas. M’n hoofd bonkt in reactie op het plakkerigwarme Nederlandse weer. Voor het eerst in een jaar zie ik m’n vriendin uit Curaçao die momenteel op een camping in Overijssel zit. Haar familie is er deze keer ook bij, ik ben benieuwd naar man en drie kinderen die ik nooit ontmoet heb. Drie uur later rolt de trein loom Lochem binnen. M’n B&B ligt op een half uur lopen, gelukkig brengt een taxibus me gratis halverwege. Wanneer ik in de verte een idyllische vijver zie compleet met donzige zwanenfamilie weet ik dat ik m’n bestemming bereikt heb. Prachtige oude villa in een mooie omgeving, de foto’s op de site waren beslist niet gephotoshopt.

Op de camping
M’n vriendin schenkt groene thee in, we zitten in de zon voor het huisje met uitzicht op zwembad en spelende kinderen. Leuk om haar weer te zien, maar ook een beetje onwennig voor het eerst met de hele familie te midden van alle campingdrukte. Als ik uren later, inmiddels is het donker, word teruggebracht naar m’n B&B ben ik moe van de hitte en alle verhalen. Voor de derde keer die dag neem ik een lauwwarme douche, kruip onder de schone lakens en denk aan het engeltje dat ik van haar dochter gekregen heb. Na een paar uur slaap word ik wakker door een hels gebonk, de oude leidingen rammelen en steunen. Het is 06.00 uur, de buren staan op. Ik probeer weer in slaap te vallen, maar blijf woelen tot om 09.00 uur de wekker op m’n mobieltje afgaat. Mijn god wat zijn de muren hier flinterdun, wilde ik juist een paar dagen bijkomen van de burenoverlast in Rotterdam beland ik in een nog gehoriger pand.


In de B&B
Na een uitgebreid ontbijt, mensen converseren hier op fluistertoon, besluit ik m’n vriendin & kids op hun gemak wakker te laten worden en bekijk op m’n laptop de laatste tweets en mail. Inmiddels heb ik bedacht dat het voor m’n nachtrust toch beter is om naar een ander hotel te gaan. Om kwart voor één sms’t vriendin of ik mee wil naar Natuurdiorama Holterberg en of ze me binnen een half uur kan komen ophalen. Haar berichtje blijkt een uur eerder verstuurd en als ik haar bel zit ze al hoog en droog in Holten terwijl ik in m’n uppie in Lochem ben. Het is een voorbode voor de rest van de dag, alles wat mis kan gaan gaat ook mis. Op dat moment heb ik maar twee dingen in m’n hoofd: genoeg slapen en m’n vriendin een paar ritjes Lochem besparen. Ik regel een hotel dichterbij, check uit en loop in de stromende regen naar het station. Onderweg passeer ik twee bordjes die elk een andere kant opwijzen, ik kies de verkeerde en kom ten slotte pas een uur later aan terwijl de trein net voor m’n neus wegrijdt.

In Goor
Op het stationsplein vertelt een jongen me dat de dichtstbijzijnde busstop zo’n 2 1/2 km lopen is van het hotel, geen doen met al die bagage. Het lijnbusje gaat de andere kant op en ook een taxi is in geen velden of wegen te bekennen. Daar sta ik dan in Goor, the middle of nowhere, vriendin in museum, ik gestrand. Uiteindelijk biedt een meisje aan om mij er met de auto naartoe te brengen, lieve mensen bestaan nog gelukkig. Het parkeerterrein van het hotel staat tjokvol auto’s als we aan komen rijden, ook een lange rij mensen staat voor de ingang. Er is een besloten feest en ik word door een medewerkster haastig weggeloodst naar m’n kamer. Iets eten – ik barst van de honger – of drinken op het zonnige terras kan vandaag niet krijg ik te horen, ook het restaurant is vanavond niet open voor hotelgasten. De moed zakt in m’n schoenen, heb ik de hele dag van A naar B gesjouwd om uiteindelijk híer terecht te komen. Het is vijf uur inmiddels, nog steeds geen bericht van mijn vriendin.



Bij de Watermolen

Na een drukke campingavond met de nodige wijn en wederom een korte nacht, m’n nieuwe buren vonden het nodig om al om 08.00 uur ’s morgens een verhitte discussie voor m’n deur te voeren, bijt ik vermoeid in een zacht bolletje met kleffe kaas. Wel lekker dat ik nu op het terras kan zitten, alle feestgangers zijn verdwenen, ik heb het rijk bijna alleen en kijk naar de overkant waar het gras echt groener is. Met de warme zon op m’n gezicht droom ik even weg. Dan zie ik opeens het vertrouwde gezicht van vriendin om de hoek komen. ‘Zullen we naar de Watermolen gaan, daar kun je ook foto’s maken’, zegt ze. Als ik even later de koeien in de wei zie liggen, een paard in z’n element, de contouren van een waterrad en een pittoresk terrasje leeft m’n hart op. Fijn dat we nog even rustig kunnen praten voordat ik aan de drie uur durende terugreis naar Rotterdam begin.
Marjelle

River of Time Van Morrison

To date, or not to date

Op de vraag van m’n vriendin waarom ik niet eens op een datingsite ga rondkijken antwoord ik dat ik niet per se op zoek ben naar een relatie, er wel voor opensta, maar dat het me bovendien een beetje geforceerd lijkt. ‘Misschien ontmoet je heel interessante mannen’, dringt ze aan. ‘Ik kan het me nauwelijks voorstellen’, grinnik ik. Kort daarna zie ik een Lexa-reclame voorbijkomen waarin staat dat je gratis en geheel vrijblijvend profielen kunt inzien. Zonder nadenken klik ik erop en voor ik het weet ben ik bezig m’n gegevens in te vullen en doe daarna nog snel een relatiepersoonlijkheidstest.

In het verleden heb ik eerder meegemaakt dat er vreemde dingen uit dit soort testen kwamen, zo zou ik in dit geval onder andere vóór een traditionele rolverdeling zijn, niets is minder waar. Daarmee komen mijn matches ook in een ander licht te staan, die mannen zijn dus op bepaalde punten op zoek naar iets wat ik niet ben en andersom. Vervolgens blader ik door een paar profielen waarvan er één me vooral aanspreekt, een Perzische man die een aantal jaar jonger is dan ik. Inmiddels heb ik spijt dat ik hem niet meteen als favoriet heb opgeslagen, want nu kan ik hem niet meer vinden. Als daarna de Lexa-mailtjes me om de oren vliegen, de meeste met een link naar een bericht of foto die je pas kunt bekijken als je betaald lid bent, zakt mijn animo.

Bij sommige introducties denk ik ‘zelfs al was hij McDreamy himself, van iemand die dit soort dingen zegt krijg ik wegren-neigingen’. Hieronder mijn persoonlijke afknap top-10:
– Ik ben een vrijgezellige man.
– Hou van een vrouw met een goede hak.
– Lieve knuffelbeer zoekt…
– Alleen is ook maar alleen.
– Ik ben best een leuke man, ik hoor het iedereen zeggen.
– Daarom probeer ik langs deze weg …
– Ik ben een man met een wat dikkere buik.
– Oh ja ik heb schoenmaat 41, hahaha.
– Ik ben een verzorgd type.
– Een dag niet gelachen is een dag niet geleefd.
Marjelle

Kelé Fatoumata Diawara

‘Vriendschap geeft ogen aan de afstand en een stem aan de stilte’

De situatie met mijn vriendin ver weg laat me niet los. Ik probeer te achterhalen waar en wanneer de toon veranderd is. Binnenkort spreek ik haar waarschijnlijk voor het eerst in een maand weer. De afgelopen vijf jaar is er nooit een wolkje aan de lucht geweest. Zij is een van de zeer weinige mensen bij wie ik mezelf kan zijn en aan wie ik m’n diepste gedachten toevertrouw. Deze keer voelt het anders, er zijn een aantal dingen gebeurd die ik niet begrijp, die ik niet kan rijmen met hoe ik haar heb leren kennen. Wat is mijn aandeel erin? Kritisch neem ik m’n eigen gedrag onder de loep. Als het niet goed met me gaat en er daarbovenop vervelende dingen gebeuren heb ik de neiging om me terug te trekken. Iets waar ik me steeds meer tegen probeer te verzetten, niet alleen geeft het de ander alle ruimte om dingen voor me in te vullen, ook wil ik af van dat verlammende gevoel.

'It's the friends you can call up at 4 a.m. that matter'

Het idee dat je in de verkeerde film bent beland en niets anders meer kunt doen dan gelaten toekijken terwijl mensen om je heen de ene na de andere voorbarige conclusie trekken. Wat ook steeds duidelijker wordt is dat ik ondanks dat ik assertief ben op sommige gebieden me af en toe toch te bescheiden opstel. Een beetje bescheiden is prima, maar als je te veel rekening met andere mensen probeert te houden dan bestaat het gevaar dat dat als normaal wordt gezien en doe je bovendien jezelf tekort. Voor een deel ligt dat aan mij omdat ik mensen vaak te veel ruimte geef, ten dele ligt dat ook aan de ander die zelf verantwoordelijk is voor zíjn reactie daarop. Hoe dit verder gaat weet ik niet*, laat ik van het positieve uitgaan zoals ik meestal doe en hopen dat wederzijdse eerlijkheid, openheid en vertrouwen de vriendschap instandhouden.
Marjelle

Postcards from Italy Beirut

Titel: uit het werk van Johan Daisne

*Inmiddels is alles uitgesproken

De boot gemist?

Gisteren de slotvijver, idyllische plek in hartje Kralingen, vandaag staat de watertoren op het fietsmenu. Ik rij door een mij nog vrij onbekend deel van Rotterdam, voorbij Trompenburg Tuinen & Arboretum, het chique restaurant In Den Rustwat en op een steenworp afstand van waar m’n ex-liefste vriend woont. Op goed geluk fiets ik verder tot ik geen idee meer heb waar ik ben, een behulpzame jongen vertelt me welke kant ik op moet. Al snel zie ik in de verte de contouren van de watertoren verschijnen. Mooi, oud bouwwerk, een rijksmonument, alleen ben ik op dit moment meer geïnteresseerd in wat café Tom Tom op de begane grond te bieden heeft. Dat verhaal is gauw verteld, want de kroeg blijkt gesloten. Op het pand ertegenover zie ik 010 publishers staan, heel even overweeg ik te polsen of ze misschien een freelance corrector nodig hebben, maar vrijwel meteen laat ik dat idee varen, geen goed plan om zomaar binnen te vallen.

Op de terugweg kom ik langs de logeerboot, alleen de naam al is leuk, maar ook het dek vol bloemen ziet er uitnodigend uit. Als ik niet in Rotterdam woonde, zou ik graag een nachtje op het water willen slapen in goed gezelschap. Maar m’n eerstvolgende overnachting zal niet op een boot zijn, wel in een B&B in het verre Twente. Binnenkort ga ik m’n vriendin uit Curaçao opzoeken die een paar weken op een camping in Diepenheim verblijft. Aangezien de treinreis via Apeldoorn gaat, combineer ik het misschien wel met een bezoek aan de Apenheul. Het lijkt me nog steeds leuk om losspringende aapjes te ontmoeten en te fotograferen… Opeens betrekt de lucht, ik besluit naar huis te sprinten voordat de zomerse regenbui losbarst.
Marjelle

Hometown glory Adele

Zal ik weggaan of zal ik blijven?

Wat zal ik doen? M’n ex bellen naar aanleiding van z’n mail over puzzeldingen en andere dingen die voorbijgaan, een nummer van de Fleet Foxes opzetten, piekeren over de verkeerde dingen en mensen, nog meer toegeven aan m’n Tweetbui, van het kastje naar de muur lopen, kijken of er tussen wolk en zon nu wel een regenboog tevoorschijnkomt, niet aan H. denken en ook niet aan–, googlen op fitness-dvd’s, m’n mail checken, gro(o)t(s)e plannen maken, een duik nemen in de kast op zoek naar chocola, een druilerig zondagmiddagblogje schrijven, Ceylon-thee zetten, hopen dat het morgen niet regent in verband met m’n wandelafspraak, alvast een ei hardkoken voor in de sla, een wereld aan mogelijkheden strekt zich voor me uit, maar om met het begin te eindigen…
Zal ik weggaan of zal ik blijven?

Marjelle

Mykonos Fleet Foxes

Zal ik weggaan?
Zal ik verdrietig worden en weggaan?
Zal ik het leven eindelijk eens onbelangrijk vinden,
mijn schouders ophalen
en weggaan?
Zal ik de wereld neerzetten (of aan iemand anders geven), denken:
zo is het genoeg,
en weggaan?
Zal ik een deur zoeken,
en als er geen deur is: zal ik een deur maken,
hem voorzichtig opendoen
en weggaan- met kleine zachtmoedige passen?
Of zal ik blijven?

Zal ik blijven?
Toon Tellegen

Run… Roparun!

Maandag 13 juni, de 20ste editie van de Roparun, een estafetteloop van 520 km van Parijs naar Rotterdam met als doel geld op te halen voor mensen met kanker. De Coolsingel is een grote deinende massa, mensen op tafels en bankjes, onder de opzwepende klanken van een blaasorkest en aangemoedigd door bloemige spijkerbroekenmeisjes wordt elk team enthousiast binnengehaald. Er hangt een geweldige sfeer, ik geniet en maak de ene foto na de andere al dan niet gehinderd door tegen me aan springende kinderen en een spekgladde ondergrond. Rotterdam, stad met een hart.
Marjelle

‘Leven toevoegen aan de dagen, waar geen dagen meer kunnen worden toegevoegd aan het leven’

[slideshow]

Summer light The Cave Singers

Dances with Wolves (18)

Kicking Bird [in Lakota; ondertiteld] ‘I was just thinking that of all the trails in this life there is one that matters most. It is the trail of a true human being. I think you are on this trail and it is good to see’

Muziek
‘Two-socks Theme’ John Barry
‘Touch of Your Hand’ Rodney A. Grant
(Wind in His Hair in de film)

Wolf-scène
Fire dance-scène

Eerder verschenen in deze film****serie:
(1) – The Hours
(2) – U Turn
(3) – Dogville
(4) – The Shawshank Redemption
(5) – Festen
(6) – Fucking Åmål
(7) – Raise the Red Lantern
(8) – Annie Hall
(9) – Le mari de la coiffeuse
(1
0) – Dancer in the Dark
(11) – A Few Good Men
(12) – The Deer Hunter
(13) – One Flew Over the Cuckoo’s Nest
(14) – Nothing Personal
(15) – Slumdog Millionaire
(16) – This is England
(17) – Fierce Creatures

Jij is lief!

Limonadeglazen wodka Spinvis

Jijislief