Tagarchief: tilburg

Tilburg spoort wel!

Een aantal jaar geleden kwam ik door omstandigheden opeens in Tilburg terecht. Stad waar ik ooit een blauwe maandag op school zat. Met pijn in mijn hart liet ik Rotterdam achter. Ik herinner me nog goed hoe ik een van de eerste dagen door de Piushaven doolde. Een muisgrijze sfeer, vrijwel geen mens op straat. Ik was een klein, onbetekenend stipje in een vreemde stad die in niets op Rotterdam leek. Ik dacht terug aan de schuimende watertaxi’s, de imposante schepen op de Maas, de Kralingse Plas en het dito Bos, het Museumpark, Trompenburg Tuinen, hotel New York, de Euromast. (En nog veel meer.)

IJskar, Kralingse Bos, Rotterdam

Kralingse Bos, Rotterdam

Inmiddels is het vijf jaar later. Tilburg heeft zich van zijn beste kant laten zien. Altijd druk in de weer, plannen maken, nieuwe dingen uitproberen. The sky is the limit. Horecatentjes schieten her en der als paddenstoelen uit de grond, wegwerkzaamheden en opbrekingen zijn aan de orde van de dag (dat dan weer wel). Het station wordt op de schop genomen; opeens kun je weer dóór het kroepoekdak heen kijken. Kortom, Tilburg zit bepaald niet stil. De Piushaven is steeds levendiger en aantrekkelijker geworden. Sinds kort is er ook een heus handbediend pontje, De Ferry. Vanaf het dakterras van RAK heb je een prachtig uitzicht over de haven. Alleen jammer van de Love Boat, dat blijft een vreemde eend in het water.

Wat is er allemaal veranderd? Er is een gloednieuw busstation, de immense LocHal staat er nog maar net en heeft al een paar prijzen in de wacht gesleept. Dan heb je de Spoorzone met onder andere het gezellige RAW, en Station88, een waar walhalla voor ondernemers, waar je ook gratis workshops kunt volgen. Het enthousiasme spat ervan af bij Hostel Roots, dat onlangs is uitgebreid met een Tiny House waar ik eerst stiekem een beetje verliefd op was. Elke keer als ik langsfietste, dacht ik: wat zou dit een leuke werkplek zijn. Verder is er nog Vittorio die een bijzondere ontmoetingsplek heeft gecreëerd bij de draaibrug van de Piushaven waar iedereen altijd welkom is.

Spoorpark, Tilburg

Spoorpark, Tilburg (groene kant)

Last but not least is in juni het Spoorpark geopend, bedacht en ontworpen door Tilburgers. Groots opgezet, met aandacht voor jong & oud. Op een terrein van twintig voetbalvelden groot vind je onder andere zonneweiden, sport- en speelplekken, een vijver, camping, skatebaan, waterplein en T-Huis. Behalve schaduwrijke bomen mis ik nog wel een beetje het échte parkgevoel. Het gras moet nog veel groener worden en alles wat groeit en bloeit heeft een flinke dot pokon nodig. Alles bij elkaar is het zeker een aanwinst. Ten slotte ben ik benieuwd naar het reuzedoolhof Doloris en de rooftopbar met uitzicht op de skyline van Tilburg. Doloris sla ik over in verband met claustrofobie dat is toch echt een brug te ver maar die bar zie ik helemaal zitten.

En Rotterdam? De stad zit nog steeds in mijn hart.
Op een dag ga ik terug – maar niemand weet wanneer.
Marjelle

‘Ik heb een strafblad’, zei de man

Een dweilorkest komt luid toeterend en blazend voorbij. Kennelijk is er ergens een feestje waar ik niet voor uitgenodigd ben. Als ik door het raam kijk, zie ik de zon een dappere poging doen om door de wolken heen te breken. De grijze lucht is vermengd met blauw en ik besluit de fiets te pakken. Tilburg waar ik sinds ruim drie jaar woon is niet bepaald moeders mooiste, maar de stad heeft wel een groen hart. Ik loop de deur uit met de fiets aan mijn hand en stuit op een lange sliert lopers die zich hijgend en bezweet een weg banen over het afgezette parcours. Nu snap ik waar die hoempapaklanken vandaan kwamen. Snel even een paar foto’s maken voordat ik naar Moerenburg vertrek met als einddoel een terras waar de ijskoude tonic altijd heerlijk smaakt.


Moerenburg een week eerder
(Klik op de foto voor een groter formaat.)

Na enige omzwervingen het was niet echt handig om uitgerekend tijdens de Tilburg Ten Miles door de stad te willen fietsen kom ik aan op de plaats van bestemming. Met magazine en krant vlij ik me in een stoel, de septemberzon brandt op m’n gezicht. Mmm, lekker zo… Opeens worden m’n gedachten wreed verstoord. Een mannenstem klinkt: ‘Aan het puzzelen? Dan heb je zeker heel veel kennis en kun je zo aan een quiz meedoen.’ Ik kijk op, een vent met een verweerd gezicht en armen vol tatoeages staat voor me. Hij luistert nauwelijks naar m’n antwoord en gaat in één ruk verder. ‘Ik heb ook een hoog IQ, 146’, vertelt hij met enige trots.

‘En ik heb rechten gestudeerd, maar ik kon toen geen baan krijgen, want ik heb een strafblad. Daar kom je nooit meer vanaf.’ Ik knik begrijpend. ‘Ja, en ik ben ook borderliner. Kijk, ik druk soms sigaretten uit.’ Hij toont de littekens op zijn armen. Ik mompel iets. ‘Maar daarna ben ik in de slachtverwerking terechtgekomen. De varkenshouderij en de slacht interesseerden me van jongs af aan. Mooi werk.’ Hij glimlacht. ‘Nu ben ik afgekeurd, maar ik begin wel weer iets voor mezelf. Dat zit in me, dat krijgen ze er niet uit.’ Ik pak langzaam m’n spullen bij elkaar. Het wordt frisser en ik moet nog een eind terugfietsen. We nemen afscheid. Terwijl ik wegloop, bedenk ik dat het best wel een vreemde gewaarwording is als iemand zijn hart bij je uitstort tijdens een toevallige ontmoeting op een terras.
Marjelle

‘Koorddansen’

LeijparkKlik op de foto voor een groter formaat

Wegdromen op de fiets

Heerlijk nazomerweer… ondanks gezondheidsperikelen verlang ik ernaar om de deur uit te gaan. Frisse lucht opsnuiven, de wind door mijn haren voelen en mijn zorgen weg laten waaien. Vér weg. Als ik beneden in de gang aankom, zie ik mijn fiets al verleidelijk knipperen met haar koplamp. ‘Kom nou!’ seint ze. Ik moet lachen, vooruit dan maar. Het wordt fietsen in plaats van wandelen. Ik leg mijn tas met ‘belangrijke’ dingen – camera, telefoon, portemonnee, pas – onder een paar snelbinders en spring op de fiets.

Nazomer in Moerenburg
Klik op de foto voor een groter formaat.

Kon het maar altijd zomer zijnDe wereld ziet er mooier uit – al weet ik ook wel dat dat voornamelijk een illusie is. Mensen glimlachen, staan meer open, je hoeft geen jas aan, staat niet te bibberen bij een bushalte of te kleumen onder een deken in een huis met gebrekkige verwarming zoals hier. Fietsen en wandelen worden aanlokkelijke activiteiten in combinatie met een tonic of witte wijn met ijs op een zonnig terras. Onderweg genieten van Moerenburg, mijn favoriete groenplek.
Marjelle

Vijftig tinten groen

Nazomer in het Leijpark, Tilburg
Klik op de foto voor een groter formaat.

De zon straalt.
Bomen wuiven.
Gras steekt zijn voelsprieten uit.
Herfstbladeren knisperen onder m’n zolen.
Vijftig tinten groen in het Leijpark…
Marjelle

Gothic

Sloom hang ik achter de pc. De hitte van de afgelopen week heeft haar sporen achtergelaten, het noodgedwongen slapen op een bloedhete zolder was daarbij de druppel. Ik bedwing de neiging om helemaal niets te doen en besluit op de fiets te stappen. Goed voor vermoeide spieren en een dito hoofd. Buiten begint het gelukkig op te klaren, de zon piept tussen de wolken door. In plaats van naar Moerenburg te fietsen – m’n favoriete Tilburgse stukje groen – rij ik naar de Oude Warande, lieflijk sterrenbos vlak bij de universiteit. Mijn gedachten dwalen af… ooit werkte mijn vader daar als wetenschappelijk medewerker en ging ik weleens mee joggen in het bos met m’n moeder en een vriendin. Maar dat was toen.

Expositie Luster - Anne Wenzel
Klik op de foto voor een groter formaat (sculptuur Anne Wenzel).

Nu is er een expositie met diverse sculpturen van keramiek en klei. Van ‘monsterlijke waternimfen, kolkende toverputten tot kolossale ”gothic” damesbustes’ las ik gisteren in het Brabants Dagblad en mijn nieuwsgierigheid was meteen gewekt. Ik hou van de natuur, van beelden en van een combinatie van beide. Het sterrenbos ligt er mooi bij op deze zondagmiddag, af en toe passeert een wandelaar, rijden een paar fietsers voorbij of komt een hond net iets te enthousiast op me af. Dan daalt de rust weer neer. Ik tuur tussen de bomen naar sculpturen – ze hebben zich goed verstopt. Opeens zie ik een gothic hoofd door het groen heen schitteren, ik stap af, trek me niets aan van haar boze blikken en maak een foto. Voor wie ook zin heeft gekregen, de expositie is nog tot 30 oktober te zien in het bos.
Marjelle

Expositie Luster in Warandepark

Summer in the city…


100_1480-001Klik op de foto voor een groter formaat

Paard-en-wagen

Paard-en-wagen Moerenburg, Tilburg
Klik op de foto voor een groter formaat

Alaaf!

Nog even snel boodschappen doen, denk ik, en loop naar beneden waar m’n fiets al trouw op me staat te wachten. Als ik de deur opendoe, dreunt de carnavalsmuziek me tegemoet. Tilburg is ondergedompeld in carnavalssferen en iedereen mag het weten. Onderweg kom ik plukjes feestgangers tegen, sommigen uitgedost in de vreemdste creaties, bij anderen herinneren alleen een paar geschminkte vlaggetjes op het gezicht nog aan carnaval. Een enkeling kijkt duf door bloeddoorlopen ogen en ziet er nu al uit alsof zijn laatste uur geslagen heeft.

carnaval man
Het is pas zondag
, echte diehards gaan door tot dinsdag. In de supermarkt lopen de meeste mensen er onverkleed bij, net als ik in m’n doordeweekse kloffie. Er stroomt geen druppel Tilburgs bloed door m’n aderen, ik woon hier pas twee jaar en kijk met nuchtere ogen naar het fenomeen carnaval. Als ik kleumende carnavalsvierders voorbij zie komen moet ik onwillekeurig denken aan het Zomercarnaval in Rotterdam, stad waar ik heel lang gewoond heb. Zomerse temperaturen, swingende klanken en dito lijven, dat is meer míjn idee van carnaval vieren. Gelukkig valt er over smaak niet te twisten. 😉
Marjelle

Tilburg, typisch kruikenstad

Foto Pixabay

Als ik kon toveren…

Bijna een maand is het nu doodstil op m’n blog. Geen verhalen, geen overpeinzingen of foto’s. De afgelopen periode is er een van vallen en veel opstaan. De eerste woorden die in me opkomen zijn: pijn, dokters, deken tegen de kou, huizenjacht en oogmigraine. Dat laatste is een nieuw fenomeen dat z’n intrede heeft gedaan. M’n ogen – die ik zo hard nodig heb om de wereld te bezien en m’n freelance werk te doen – zijn overgevoelig geworden voor licht en schitteringen. Met name beeldschermwerken levert veel problemen op. Zo’n migraineaanval gaat gepaard met lichtflitsen, duizeligheid, misselijkheid en soms ook hoofdpijn. De eerste keer dat het beeld van de pc begon te golven en ik bewegende caleidoscopische figuren zag, was dan ook best angstaanjagend. Ik zwabberde door het huis, zocht onderweg af en toe steun tegen een muur en had geen flauw idee wat er aan de hand was. ‘Rustig blijven’, mantra-de ik. Ik heb al zoveel overleefd, dacht ik erachteraan.

Toverstokje

Aan de ene kant wilde ik niets liever dan alles opschrijven. ‘Het moet eruit’. Aan de andere kant verstarde ik bij het idee om erover uit te weiden. De benarde situatie waarin ik al een hele tijd zit, wordt er niet beter op ondanks al mijn inspanningen en wie zit er nou te wachten op verhalen daarover. Mensen willen success stories horen. Ze willen dat hun geloof in de maakbaarheid van de wereld intact blijft en papegaaien elkaar zonder enige kennis van zaken na: ‘Alles komt goed.’ Het is dan ook geen toeval dat termen als ‘toverstokje’ en ‘lucky break’ steeds vaker opduiken in m’n berichten en gesprekken. Ik zit dus in een bizarre spagaat. Uit deze ongezonde leefomgeving wegkomen lukt (nog) niet, omdat ik een weinigverdienende freelancer ben, die slechte woonsituatie heeft weer negatieve effecten op m’n gezondheid, wat weer zijn weerslag heeft op m’n inkomen et cetera. De cirkel is vicieus, je spreekt het bijna uit als vicious. 😉 Een parttime baan of een ander huis, één van beide kan al een wereld van verschil maken. Voor mij & mijn gezondheid.
Marjelle