Tagarchief: verhuizen

Naakt in een doos!

Toen ik bij NOC NOC in Rotterdam aanschoof tijdens de koffietentjestour van Bureau Play kwam het gesprek opeens op woonruimte. Ik vertelde dat ik acuut op zoek was naar een ander huis en er niet aan moest denken om nóg een winter onder een deken te bivakkeren. De etage waar ik woon, heeft namelijk een gebrekkige verwarming en hangt verder van plakband aan elkaar. Patty, een van de aanwezigen, zei toen dat ze afgelopen jaar een oproep op Facebook had gezet met de tekst: ‘Leuke chick zoekt een huis in Rotterdam!’ Nou ben ik zeker leuk, maar m’n chickjaren liggen alweer een hele tijd achter me. De oproep had overigens succes, al binnen een week kreeg ze andere woonruimte aangeboden. Het deed me ook denken aan het verhaal van Jesse.
Op Baan zoekt Jesse
beschrijft deze 28-jarige in het kort haar zoektocht naar een baan. Al snel besluit ze tot actie over te gaan. Slechts ‘gekleed’ in een kartonnen doos gaat ze in het centrum van Eindhoven de straat op. De actie trekt meteen de aandacht en levert veel reacties op. Ik ben het beeld van Jesse in die kartonnen doos nooit vergeten … Sowieso vind ik het mooi als mensen op een eigen en ludieke manier hun doel proberen te verwezenlijken. Ook dit verhaal heeft een happy end: inmiddels werkt Jesse als Junior Communication Officer. Nu zoek ik zelf én een ander huis én extra inkomsten in de vorm van meer opdrachtgevers en/of een parttime baan.

Redacteur, corrector, coach, interviewer, puzzelmaker, matchmaker, personal assistant, broodjessmeerder of koffiejuf, ik doe het allemaal met evenveel inzet. Sleutelwoorden zijn: correctie, redactie, taal, bloggen, puzzels, sociaal, accuraat, loyaal, zelfstandig, creatief. Freelance vanuit huis of reizen in een straal van 80 km rond Tilburg. Ook verkassen naar een andere stad is een optie. Als het maar geen Almere of Beverwijk is. Een combinatie van zo’n oproep à la Patty & doosactie à la Jesse is geen goed plan. Als je zoiets doet, moet het wel bij je passen. Bovendien hou ik niet van copycats. De vraag is dus: zal ik het van de daken schreeuwen, social media bekogelen, een makelaar of werkgever levenslang gratis puzzels aanbieden in plaats van taart of moet ik me gewoon in deze outfit hullen, verstand op nul en blik op oneindig …?
Marjelle

Foto Internet

Onder de pannen?

Nadat er een uitnodiging voor een groepsbezichtiging in m’n mailbox plofte –  het gaat om een nieuwbouwflat – besloot ik vanmiddag de buurt te verkennen. Sinds ik anderhalf jaar geleden door omstandigheden op een primitieve etage ben beland met gebrekkige verwarming en dito sanitair, droom ik van een huisje waar ik níet de koude wintermaanden onder een deken hoef te bivakkeren. Ik verlang naar iets wat ik na al die jaren van burenoverlast eindelijk mijn thuis kan noemen, de veilige basis die ik zo gemist heb. Ondanks het feit dat ik als slechtverdienende freelancer weinig kans maak op welk ander huis of stulpje dan ook, probeer ik de hoop en de moed niet op te geven. Nog niet…

Beer

De zon straalt en geeft de herfstbladeren een gouden randje. Het is koud, maar de blauwe lucht maakt veel goed. Ik ben benieuwd naar de flat die ik volgende week ga bekijken samen met een aantal andere kandidaten. Ik sta momenteel op nummer 3. Theoretisch lijkt er dus een kansje in te zitten, al vrees ik dat mijn afwijkende financiële situatie roet in het eten zal gooien zoals al zo vaak gebeurd is. Een schier eindeloze vicieuze cirkel… Inmiddels heb ik ook chronisch geïrriteerde slijmvliezen en is mijn gezondheid een stuk slechter sinds ik hier woon. Ik schud even alle nare gedachten van me af en concentreer me op de omgeving, museum de Pont komt voorbij, ik zie onderwijshotel de Rooi Pannen in de verte liggen.

Eerst sta ik voor de verkeerde flat – ik vond ‘m er al een beetje achenebbisj uitzien – ten slotte kom ik bij het goede flatgebouw aan. Er hangt een rustige, relaxte sfeer, de flat zelf ziet er mooi uit. Ik spreek een man aan op de parkeerplaats – hij woont er, is lovend en kan geen enkel minpuntje bedenken. Ook de ras-Tilburger bij het winkelcentrum is positief over de buurt. Ik besluit even een kop thee te gaan drinken in het onderwijshotel, waar jongens en meisjes in strakke zwarte pakken heel erg hun best doen. Ik blader afwezig door de Volkskrant en denk terug aan de flat. Ja, ik zou er graag willen wonen, besef ik. Het zou me zoveel stimulans geven en m’n gezondheid een boost. Zou er dan eindelijk die lucky break komen waar ik al zo lang op wacht?
Marjelle

Foto Witold Riedel

Cold as ice

Volgens de thermometer van de benedenbuurman is het nu na uren stoken 19 ºC, een unicum, normaliter blijft de temperatuur steken op zo’n 17-18 ºC. De ‘gevoelstemperatuur’ – een weermannenwoord net als spetters en spatje regen – ligt vandaag op 15 ºC. Met name m’n voeten hunkeren naar een extra paar sokken. De laatste weken loop ik nog net niet rond als een Michelinmannetje, hoewel je met twee laagjes T-shirt, een dikke trui met daaroverheen een vest ook niet echt slank oogt. De afgelopen maand was er één van kleumen, ziek worden, proberen te werken en kamperen in dit oude, tochtige huisje grotendeels zonder verwarming. Alleen in de living annex werkkamer hangen twee stroomvreters die hete lucht produceren als substituut voor echte warmte, iets waar ook m’n keel en slijmvliezen niet blij mee zijn. Recent is er een infrarood verwarmingspaneel bijgekomen, hij staat op wankele pootjes en moet nog opgehangen worden.


Momenteel sjouw ik het paneel
een paar keer per dag van de ene kamer naar de andere. ’s Avonds zit ik er pal naast, dan is één kant van m’n gezicht warm en de andere kant niet, maar een kniesoor die daar op let. Sinds ik in dit huis in Tilburg woon heb ik extreme kou en hitte meegemaakt. In de zomer transformeert de zolder in een oven, de zon brandt meedogenloos vanaf ’s ochtends vroeg ondanks het dichtgeplakte raam. In de winter waan je je in een vrieskist, maar dan kun je diep wegkruipen onder de combi dekbed1-deken-dekbed2. Als ik deze zomer nog hier woon – en die kans is groot –  dan zit er niets anders op dan een bed kopen en in de woonkamer gaan bivakkeren. Of verhuizen. Al is drie keer in anderhalf jaar ook voor mij haast een brug te ver. Bovendien wil geen enkele makelaar met me in zee. Als herstartende freelancer ben je vogelvrij*.
Marjelle

* Als ik een vaste baan had gehad was alle ellende van de afgelopen zeven jaar me bespaard gebleven

Foto Witold Riedel

Zes maanden later

Een half jaar geleden ben ik op stel en sprong verhuisd vanuit Rotterdam naar het voor mij nog tamelijk onbekende Tilburg. De situatie was zo acuut door aanhoudende burenoverlast en vijandigheid dat ik die sprong in het diepe heb genomen in een ultieme poging om de negatieve spiraal te doorbreken. Als freelancer was het bijna onmogelijk om een makelaar te vinden die met mij in zee wilde, dus bleven er voornamelijk kneusjes over – huizen waar van alles aan mankeerde in de verkeerde wijken. Aangezien blijven geen optie was moest ik zsm andere woonruimte zien te vinden. Hoe traumatisch die periode is geweest, besefte ik nog meer na de verhuizing. Zelfs tot op de dag van vandaag krijg ik een naar gevoel als ik het oude adres voorbij zie komen. Het is een periode waar ik het liefst zo min mogelijk aan terugdenk. Op een gegeven moment durfde ik zelfs de deur nauwelijks meer uit nadat ik een keer bijna aangevallen was door een hysterische buurvrouw.

Klik op de foto voor een groter formaat*

Inmiddels woon ik zes maanden in Tilburg. Het liefste zou ik nu een himmelhoch jauchend-verhaal vertellen in de sfeer van ‘en ze leefde nog lang en gelukkig’. Helaas verlopen de dingen in werkelijkheid soms heel anders dan in je dromen. Twee dagen na de verhuizing werd ik ziek – een zware griep die naar later zou blijken m’n hele immuunsysteem zodanig had aangetast dat ik zelfs na al die maanden nu nog steeds griepsymptomen heb en ondertussen een aantal hardnekkige infecties heb opgelopen. In diezelfde periode ging ik ook finaal door m’n rug en kreeg ik last van oorsuizen en hyperacusis. Iets wat je je ergste vijanden niet toewenst. Vanaf het begin had ik het gevoel dat al die dingen die maar niet over wilden gaan weleens deels met het huis te maken zouden kunnen hebben. Een tochtig huis met enkele ramen en oude gasgeiser, dat alleen beneden wordt verwarmd door twee elektrische kacheltjes die stroom slurpen.

Boven een ongeïsoleerde slaapzolder die in de zomer in een onleefbare oven verandert en mij afgelopen maanden zoveel slapeloze nachten heeft bezorgd dat ik oververmoeid raakte. Bezoeken aan huisarts, fytotherapeut en extra ondersteunende middelen en kuren ten spijt, het is dweilen met de kraan open als je weerstand telkens weer ondermijnd wordt. Het oorsuizen is iets minder hard geworden, maar nog steeds elke dag aanwezig. Volgens de fytotherapeut is de buis van Eustachius opgezwollen en komt het daardoor. Inmiddels weet ik dat er zich ook een zendmast in de nabije omgeving bevindt. Bovendien is het huis vergeven van de stopcontacten, tot in de wc aan toe. Dat alle gezondheidsproblemen een negatief effect gehad hebben op mijn Brabantse  inburgering en geld verdienen, is dan ook niet verbazingwekkend. Nieuwe mensen leren kennen en nieuwe opdrachtgevers vinden, dat stond boven aan m’n lijstje, maar als je meteen al afspraken moet afzeggen wegens ziekte of moet uitleggen dat je door hyperacusis niet naar bepaalde evenementen kunt wordt dat door de meeste mensen niet gewaardeerd.
Marjelle

* Beeld Stephan Balkenhol (Kasteel Bouvigne, Breda)

Brrr…

Nadat ik met turbopower zestig verhuisdozen in anderhalve dag heb uitgepakt en van plan ben om op m’n gemak m’n nieuwe stad Tilburg te verkennen slaat de griep toe. Een paar afspraken met onbekenden – ik dacht laat ik meteen met inburgeren beginnen – moeten afgezegd worden en voordat ik het weet lig ik in de lappenmand naar een donkerpaarse muur te staren. Ondertussen is er ook gedoe rond de oplevering van m’n oude flat. Na alles wat daarmee de afgelopen zes maanden is misgegaan heb ik de verhuurder voorgesteld om tapijt en varia te laten liggen, never mind the rules, zodat we er allebei een dikke streep onder kunnen zetten. Ook geen terechte claims meer van mijn kant. Een twee man sterke delegatie kwam dinsdag in alle vroegte langs om de sleutels op te halen.

beersneeuw


Wat erg tegenvalt
in het nieuwe huis is dat het slechts verwarmd wordt door twee simpele elektrische kacheltjes. Ik loop nu standaard in een dikke trui en vest en verlang naar de echte warmte van een gaskachel of cv. Zeker nu ik ziek ben mis ik dat nog meer. Dit is vooral een lente- en zomerhuis. Ook de douche is een verhaal apart, negen van de tien keer sta ik na een paar minuten al onder een koud straaltje. M’n grieperige lijf vindt het vreselijk en sputtert steeds meer tegen. Zo’n douche die op een keukengeiser werkt heb ik ooit lang geleden gehad, maar dat het straaltje zo miezerig is en zo snel afkoelt is nieuw. Ik hoop dat er iets aan gedaan kan worden, want normaal kunnen douchen vind ik  wel een basisvoorwaarde. De griep weet van geen wijken, inmiddels heb ik er een blafhoest bij en werd ik vanochtend wakker met hevige rugpijn. Ik strompel nu een beetje door het huis en had me de eerste weken in Brabant iets anders voorgesteld.
Marjelle

Foto Witold Riedel

Op je sloffen

Daar zit je dan in je nieuwe huis in een onbekende omgeving. Bij elke onverwachte knal en ieder vreemd geluid verkrampt m’n lichaam, de afgelopen vijf jaar geluidsoverlast hebben diepe sporen achtergelaten. M’n lijf reageert inmiddels allergisch op slaande deuren, krijsende kinderen en het driftige getik van hakken op laminaat. Toen ik dinsdagochtend wakker werd doordat een lichtstraal door de opening van het rolgordijn heen piepte, moest ik even omschakelen – ik ben nu in Brabant, slaap op een zolderetage en het is berekoud. Snel trok ik het dekbed weer over m’n hoofd en draaide me om, nog even de dag een paar uur uitstellen. Straks is vroeg genoeg.

beervoorschilderijhondje


Vanmiddag komt de eigenaar
en tevens benedenbuurman gelukkig de rails ophangen. Dan kan ik vanavond met gordijnen dicht de inkijk buitensluiten. Nu zit ik elke dag open en bloot voor het raam te typen en dat voelt niet prettig. Raamfolie kopen stond dan ook hoog op m’n to do-lijstje, maar griep gooide roet in het eten. Woensdagochtend werd ik wakker met keelpijn en pijnlijke spieren. Twee keer verhuizen in zes maanden tijd gaat je niet in de koude kleren zitten. Daar komt bij dat er nog geen verwarming is in de keuken en ik uit de douche telkens met m’n blote voeten op de ijskoude stenen vloer beland. Inmiddels leg ik handdoeken op de grond, spring als een vlo van de tegels op het laminaat en heb besloten om voor het eerst in lange tijd sloffen aan te schaffen. Alleen het woord al. ‘Sloffen’. Maar wel lekker warm.
Marjelle

Foto Witold Riedel

Reddende engel

Om 07.00 uur piept de wekker. Ik ben al wakker. Onrustig geslapen, veel te laat naar bed. Groggy gris ik wat kleren bij elkaar en duik de koude douche in. Even wassen en tandenpoetsen voordat de verhuizers arriveren en er geen rustige minuut meer is. Snel trek ik een zwarte spijkerbroek en pluizige wintertrui aan, maak me op en pak nog een paar dozen in met belangrijke spullen. Ik wil net een hap van m’n boterham met pindakaas nemen als de bel gaat. Vanaf dat moment gaat alles in een stroomversnelling. Vele uren later – de verhuizers zijn inmiddels weg – zit ik uit te puffen tussen de dozen in m’n nieuwe huis in Tilburg. De eigenaar heeft gebeld en komt me helpen met de gas-, wasmachine-, tv- en internetaansluiting.

beervoormonalisa


Zo’n reddende engel had ik echt nodig
. Na vijftien dozen uitpakken begint m’n rug al te protesteren, na bijna veertig dozen sputtert-ie hevig tegen. ‘Rustig aan Marjelle, je kunt niet alles vandaag af krijgen’, spreek ik mezelf toe. Mijn lichaam is moe. Het afgelopen jaar, de aanhoudende overlast en slaapproblemen hebben er diep ingehakt. Mijn hoofd is ook moe. De laatste zes maanden was het puur een kwestie van overleven, het gevecht met de verhuurder nadat ik in een onbewoonbaar huis ben terechtgekomen heeft bijna al m’n energie gekost, het er alleen voorstaan in deze periode van m’n leven is beklemmend. Angstaanjagend bij momenten. Toen ik daarstraks uitgeteld op de bank GTST zat te kijken met een beker hete rooibosthee was ik aangeslagen door de nare reactie die ik net van verhuurder Grouwels had gekregen op m’n mail.

beerhotelkamer

Vooral de badinerende toon irriteert me, zijn reactie op langdurige geluidsoverlast bijvoorbeeld is ‘in de praktijk is hier toch al snel sprake van een welles/nietes verhaal‘. De man weet helemaal niet waar het over gaat. Maar ook dan zeg ik tegen mezelf ‘zet het van je af. Ja, je hebt gelijk, maar je zult het niet krijgen. En ja, hun fouten en grove nalatigheid kosten jou heel veel geld, maar je kunt ze niet veranderen. Het zijn opportunisten die net zo lang de waarheid verdraaien tot die in hun voordeel is’. And now I’m going to pour myself a glass of wine. Heel veel dozen zijn uitgepakt, de living, eetkamer en slaapkamer zijn toonbaar. Cheers!
Marjelle

Foto’s Witold Riedel

Een eenzame stoel

De verhuizers zouden vrijdag rond 12.00 uur komen inpakken. Na een telefoontje en een aantal uur vertraging staat de eerste verhuisman dan toch voor de deur. ‘Wat kan er allemaal mee aan meubilair?’ vraagt hij tussen neus en lippen door. ‘Mee?’ papegaai ik, ‘de afspraak was dat jullie alleen maar dozen zouden inpakken en maandag alle spullen verhuizen.’ Hij kijkt opeens een stuk minder vriendelijk, ‘dat heeft de planner dan echt niet goed doorgegeven, want anders redden we het maandag niet.’ Koortsachtig probeer ik te bedenken welke meubels mee kunnen en welke niet. Dit is niet bepaald de soepele verhuizing die me beloofd is en waar ik veel geld voor betaal. Sowieso al vervelend genoeg dat er bijna drie dagen zitten tussen het inpakken van de dozen en de verhuisdatum. Even later is er geen tijd meer om na te denken, de ene na de andere verhuisman valt binnen.

In de chaos ben ik vooral bezig met in de gaten houden of ze niet de verkeerde dingen naar buiten slepen. Ze hebben meer oog voor elkaar dan voor mijn spullen en ik vraag me af of ik eenmaal in Tilburg wijs zal worden uit de cryptische omschrijvingen op de stickers. Degene die dit heeft gepland – op het hoogtepunt staan er zes man elkaar in de weg te lopen – heeft toch echt het verkeerde beroep gekozen. Inmiddels is het rustig geworden, de mannen zijn vertrokken en hebben een spoor van lege dozen en onbeschreven stickerbladen achtergelaten. Wat is het hier opeens kaal. Ik ga op de roodleren bank zitten en kijk om me heen. Alle kasten zijn verdwenen, geen enkel boek of cd’tje meer te zien, in de werkkamer staat alleen nog een bureau. Een eenzame rieten stoel tegenover me, zijn soortgenoot zit al in de verhuiswagen.

Wassen kan ik niet meer, ook de wasmachine en droger zijn weg. Op de plek waar de kledingkast stond, staat nu een doos met wat kleren en handdoeken voor de komende dagen. Eén keukenkastje is nog gevuld zodat ik niet van honger omkom. Als even later een kennis komt helpen met een paar lampen blijkt dat ook de trap meegenomen is. P. balanceert vervaarlijk op het salontafeltje terwijl hij een spotje van het plafond af probeert te halen. ’s Avonds loop ik door de donkere gang, de keuken wordt slechts verlicht door één led-lampje wat ik vanmiddag nog even snel bij Blokker heb gehaald. In het halfdonker bak ik gehakt en denk na over vrienden die het af hebben laten weten, de komende verhuizing, de onbeantwoorde mail over schadevergoeding aan verhuurder Grouwels en de oplevering van dit huis. Dan kom ik weer oog in oog te staan met dezelfde makelaar die afgelopen augustus een onbewoonbaar huis opleverde.
Marjelle

Foto’s Beer: Witold Riedel

210.175 + 1

Vandaag heb ik weer afgesproken met B. Met gemengde gevoelens stap ik de trein in. De verwarming doet het niet en ik kruip diep weg in m’n jas. Onderweg houdt de conducteur ons vriendelijk op de hoogte van allerlei oponthoud, de ene keer zijn dat spelende kinderen bij de spoorwegovergang en het volgende moment staan we in een heuse treinfile. Straks wordt duidelijk of mijn nabije toekomst zich in Rotterdam of in Tilburg gaat afspelen. Na veel gepieker en gedub heb ik afgelopen woensdag ja gezegd. Doorslaggevend was het feit dat ik het hier gewoon niet lang meer volhou, m’n lijf protesteert steeds meer tegen de aanhoudende stress en overlast, en de kans om op korte termijn  een redelijke flat in Rotterdam te huren is vrijwel nul gezien mijn situatie.


B. begroet me met een brede glimlach
. We praten wat over koetjes en kalfjes, ik drink koffie wat ik normaal nooit doe, ondertussen kijk ik rond in het huis wat misschien mijn huis wordt. De zwart-wit geblokte gang, de living annex eetkamer, ik vraag me af of ik m’n boekenkasten überhaupt kwijt kan, de kamers zijn een stuk kleiner dan waar ik nu woon. Het gesprek komt op m’n freelance bestaan, hij heeft ook m’n site bekeken vertelt hij. Ik overhandig hem een aantal documenten en wacht in spanning af of het voldoende garantie voor hem is om met mij als huurder in zee te gaan. Hij knikt wat, stelt geen moeilijke vragen – ik moet wel een heel goede indruk maken – en het volgende ogenblik ligt er een contract voor m’n neus. Nadat ik het doorgelezen heb schrijf ik onderaan bij het kruisje in sierlijke letters mijn naam.
Marjelle

Foto Witold Riedel

Give me a sign

Station Tilburg verdwijnt langzaam in de verte. M’n hoofd zit vol beelden en verhalen. Voor het eerst ben ik hier een huis gaan kijken. Het voelt bijna als verraad aan Rotterdam, stad van m’n hart, maar ik hou het niet lang meer vol in Overschie met buren, geschreeuw, geknal met deuren en vijandigheid. Vanochtend lag ik uren wakker, ik voelde me niet lekker. Toen de krampen eindelijk weg leken te trekken begon de jongen weer aan z’n dagelijkse roep- en renronde. Op de display van de wekkerradio zag ik dat het pas 08.00 uur was. Zaterdag, weekenddag. Na drie kwartier werd het stil, vervolgens zette de buurvrouw, die overspannen is, weer harde muziek op en begon even later het dagelijkse gejojo met het slepen van meubels over de kale laminaatvloer.

Getergd sprong ik uit bed en stampte een paar keer op de grond. Dit werd onmiddellijk beantwoord met een salvo aan beukslagen, 10, 20, 30 keer, en meubels die opnieuw zo hard mogelijk werden verplaatst. Bizar hoe ze telkens de rollen omdraaien en geen enkele verantwoordelijkheid nemen voor hun eigen lawaai, maar woedend zijn als ik een keer reageer. De negatieve effecten op m’n gezondheid worden steeds groter en de verhuurder, Grouwels, die hier vanaf het begin van op de hoogte is steekt geen vinger uit. Ik bivakkeer nu al vijf maanden in een vreselijk gehorig en half bewoonbaar huis met muren waarop beunhazen hun sporen achtergelaten hebben en deuren die nauwelijks dicht- of open te krijgen zijn. Op zachte voeten loop ik rond, maar ik kan niet voorkomen dat de oude houten planken protesteren bij elke stap.

Het eerste woord wat in me opkomt bij de bovenwoning in  Tilburg van vandaag is troedelig. Het heeft rare hoekjes en kastjes, hangt hier en daar van plakband aan elkaar, maar het heeft wel een zekere charme. Erg praktisch is het ook niet, met weinig muur en deels schuin dak zie ik niet 1, 2, 3 waar ik al mijn spullen moet laten. De eigenaar die beneden woont, maar er volgens eigen zeggen bijna nooit is, was aardig. We hebben ruim een uur staan praten en hebben het ook uitgebreid over de buren aan weerszijden gehad. Op het einde zei  hij dat hij wel een klik voelde. Of ik het huis krijg weet ik niet, maar ik maak zeker een kans. De stap om van Rotterdam naar Brabant te gaan is erg groot en zevenmijlslaarzen bestaan alleen in sprookjes. ‘Zo moeilijk dit. Huis bekeken in Tilburg. Twijfel. Ik weet het niet #givemeasign’, twitterde ik.
Marjelle