Tagarchief: witold riedel

Brrr…

Nadat ik met turbopower zestig verhuisdozen in anderhalve dag heb uitgepakt en van plan ben om op m’n gemak m’n nieuwe stad Tilburg te verkennen slaat de griep toe. Een paar afspraken met onbekenden – ik dacht laat ik meteen met inburgeren beginnen – moeten afgezegd worden en voordat ik het weet lig ik in de lappenmand naar een donkerpaarse muur te staren. Ondertussen is er ook gedoe rond de oplevering van m’n oude flat. Na alles wat daarmee de afgelopen zes maanden is misgegaan heb ik de verhuurder voorgesteld om tapijt en varia te laten liggen, never mind the rules, zodat we er allebei een dikke streep onder kunnen zetten. Ook geen terechte claims meer van mijn kant. Een twee man sterke delegatie kwam dinsdag in alle vroegte langs om de sleutels op te halen.

beersneeuw


Wat erg tegenvalt
in het nieuwe huis is dat het slechts verwarmd wordt door twee simpele elektrische kacheltjes. Ik loop nu standaard in een dikke trui en vest en verlang naar de echte warmte van een gaskachel of cv. Zeker nu ik ziek ben mis ik dat nog meer. Dit is vooral een lente- en zomerhuis. Ook de douche is een verhaal apart, negen van de tien keer sta ik na een paar minuten al onder een koud straaltje. M’n grieperige lijf vindt het vreselijk en sputtert steeds meer tegen. Zo’n douche die op een keukengeiser werkt heb ik ooit lang geleden gehad, maar dat het straaltje zo miezerig is en zo snel afkoelt is nieuw. Ik hoop dat er iets aan gedaan kan worden, want normaal kunnen douchen vind ik  wel een basisvoorwaarde. De griep weet van geen wijken, inmiddels heb ik er een blafhoest bij en werd ik vanochtend wakker met hevige rugpijn. Ik strompel nu een beetje door het huis en had me de eerste weken in Brabant iets anders voorgesteld.
Marjelle

Foto Witold Riedel

Op je sloffen

Daar zit je dan in je nieuwe huis in een onbekende omgeving. Bij elke onverwachte knal en ieder vreemd geluid verkrampt m’n lichaam, de afgelopen vijf jaar geluidsoverlast hebben diepe sporen achtergelaten. M’n lijf reageert inmiddels allergisch op slaande deuren, krijsende kinderen en het driftige getik van hakken op laminaat. Toen ik dinsdagochtend wakker werd doordat een lichtstraal door de opening van het rolgordijn heen piepte, moest ik even omschakelen – ik ben nu in Brabant, slaap op een zolderetage en het is berekoud. Snel trok ik het dekbed weer over m’n hoofd en draaide me om, nog even de dag een paar uur uitstellen. Straks is vroeg genoeg.

beervoorschilderijhondje


Vanmiddag komt de eigenaar
en tevens benedenbuurman gelukkig de rails ophangen. Dan kan ik vanavond met gordijnen dicht de inkijk buitensluiten. Nu zit ik elke dag open en bloot voor het raam te typen en dat voelt niet prettig. Raamfolie kopen stond dan ook hoog op m’n to do-lijstje, maar griep gooide roet in het eten. Woensdagochtend werd ik wakker met keelpijn en pijnlijke spieren. Twee keer verhuizen in zes maanden tijd gaat je niet in de koude kleren zitten. Daar komt bij dat er nog geen verwarming is in de keuken en ik uit de douche telkens met m’n blote voeten op de ijskoude stenen vloer beland. Inmiddels leg ik handdoeken op de grond, spring als een vlo van de tegels op het laminaat en heb besloten om voor het eerst in lange tijd sloffen aan te schaffen. Alleen het woord al. ‘Sloffen’. Maar wel lekker warm.
Marjelle

Foto Witold Riedel

Reddende engel

Om 07.00 uur piept de wekker. Ik ben al wakker. Onrustig geslapen, veel te laat naar bed. Groggy gris ik wat kleren bij elkaar en duik de koude douche in. Even wassen en tandenpoetsen voordat de verhuizers arriveren en er geen rustige minuut meer is. Snel trek ik een zwarte spijkerbroek en pluizige wintertrui aan, maak me op en pak nog een paar dozen in met belangrijke spullen. Ik wil net een hap van m’n boterham met pindakaas nemen als de bel gaat. Vanaf dat moment gaat alles in een stroomversnelling. Vele uren later – de verhuizers zijn inmiddels weg – zit ik uit te puffen tussen de dozen in m’n nieuwe huis in Tilburg. De eigenaar heeft gebeld en komt me helpen met de gas-, wasmachine-, tv- en internetaansluiting.

beervoormonalisa


Zo’n reddende engel had ik echt nodig
. Na vijftien dozen uitpakken begint m’n rug al te protesteren, na bijna veertig dozen sputtert-ie hevig tegen. ‘Rustig aan Marjelle, je kunt niet alles vandaag af krijgen’, spreek ik mezelf toe. Mijn lichaam is moe. Het afgelopen jaar, de aanhoudende overlast en slaapproblemen hebben er diep ingehakt. Mijn hoofd is ook moe. De laatste zes maanden was het puur een kwestie van overleven, het gevecht met de verhuurder nadat ik in een onbewoonbaar huis ben terechtgekomen heeft bijna al m’n energie gekost, het er alleen voorstaan in deze periode van m’n leven is beklemmend. Angstaanjagend bij momenten. Toen ik daarstraks uitgeteld op de bank GTST zat te kijken met een beker hete rooibosthee was ik aangeslagen door de nare reactie die ik net van verhuurder Grouwels had gekregen op m’n mail.

beerhotelkamer

Vooral de badinerende toon irriteert me, zijn reactie op langdurige geluidsoverlast bijvoorbeeld is ‘in de praktijk is hier toch al snel sprake van een welles/nietes verhaal‘. De man weet helemaal niet waar het over gaat. Maar ook dan zeg ik tegen mezelf ‘zet het van je af. Ja, je hebt gelijk, maar je zult het niet krijgen. En ja, hun fouten en grove nalatigheid kosten jou heel veel geld, maar je kunt ze niet veranderen. Het zijn opportunisten die net zo lang de waarheid verdraaien tot die in hun voordeel is’. And now I’m going to pour myself a glass of wine. Heel veel dozen zijn uitgepakt, de living, eetkamer en slaapkamer zijn toonbaar. Cheers!
Marjelle

Foto’s Witold Riedel

210.175 + 1

Vandaag heb ik weer afgesproken met B. Met gemengde gevoelens stap ik de trein in. De verwarming doet het niet en ik kruip diep weg in m’n jas. Onderweg houdt de conducteur ons vriendelijk op de hoogte van allerlei oponthoud, de ene keer zijn dat spelende kinderen bij de spoorwegovergang en het volgende moment staan we in een heuse treinfile. Straks wordt duidelijk of mijn nabije toekomst zich in Rotterdam of in Tilburg gaat afspelen. Na veel gepieker en gedub heb ik afgelopen woensdag ja gezegd. Doorslaggevend was het feit dat ik het hier gewoon niet lang meer volhou, m’n lijf protesteert steeds meer tegen de aanhoudende stress en overlast, en de kans om op korte termijn  een redelijke flat in Rotterdam te huren is vrijwel nul gezien mijn situatie.


B. begroet me met een brede glimlach
. We praten wat over koetjes en kalfjes, ik drink koffie wat ik normaal nooit doe, ondertussen kijk ik rond in het huis wat misschien mijn huis wordt. De zwart-wit geblokte gang, de living annex eetkamer, ik vraag me af of ik m’n boekenkasten überhaupt kwijt kan, de kamers zijn een stuk kleiner dan waar ik nu woon. Het gesprek komt op m’n freelance bestaan, hij heeft ook m’n site bekeken vertelt hij. Ik overhandig hem een aantal documenten en wacht in spanning af of het voldoende garantie voor hem is om met mij als huurder in zee te gaan. Hij knikt wat, stelt geen moeilijke vragen – ik moet wel een heel goede indruk maken – en het volgende ogenblik ligt er een contract voor m’n neus. Nadat ik het doorgelezen heb schrijf ik onderaan bij het kruisje in sierlijke letters mijn naam.
Marjelle

Foto Witold Riedel

Als ik morgen doodga

De laatste tijd overvalt me steeds vaker een diep gevoel van melancholie. Over wat geweest is en niet meer terugkomt, het gemis van mensen en dingen. Een aai over je bol, tederheid. De situatie waarin ik de afgelopen maanden terecht ben gekomen na jarenlange burenoverlast is de druppel, alle ellende heeft zijn sporen achtergelaten. Ik zit klem tussen tafel en stoel, in een half bewoonbaar huis, vrijwel afgesneden van de rest van de wereld. De rek is eruit – de overleefstand aan. Ik werk alleen nog maar, probeer opdrachtgevers overal vandaan te halen zonder veel resultaat, kijk ’s avonds de domste programma’s, kauwgum voor het oog, leegte voor de ziel. Ook in m’n lijf zijn de sporen voelbaar.

Foto Witold Riedel

De afgelopen maanden denk ik veel aan de mensen die belangrijk voor me zijn geweest; met sommige heb ik jarenlang lief en leed gedeeld, met andere kortere periodes van verbondenheid gekend. Welke naam zou het eerst in me opkomen als ik vandaag te horen kreeg dat ik morgen doodga? H., A., of…? Van sommige mensen heb ik nooit echt afscheid kunnen nemen. Andere relaties zijn bizar geëindigd, ik denk aan H. die van de ene dag op de andere uit m’n leven wegwandelde ondanks twintig intense jaren. Ik heb hem nooit meer gezien. Ik denk ook aan het feest dat ik ooit voor al m’n exen had willen geven, leuk plan, maar praktisch onuitvoerbaar. Nog steeds lijkt het me een aardig experiment, al wil ik dan wel eerst een make-over. De tijd heeft z’n sporen overal verstrooid.
Marjelle

De dood is het grootste taboe Volkskrant 19-11-2013

‘Ik kan niks voor je doen’, zegt hij

Het zweet staat op m’n voorhoofd terwijl ik met de ene hand m’n mobieltje tegen m’n oor hou en met de andere m’n kaart in de gleuf van de pinautomaat probeer te steken. Ik kom net uit een ovenwarme taxi gerold en heb geen cash bij me. Soms gaat alles wat verkeerd kan gaan ook verkeerd, vandaag is zo’n dag. De ochtend breng ik nog zo zen mogelijk door, ‘mind over matter’ mantra ik terwijl m’n kies gloeiende pijnstootjes produceert. Al anderhalve week loop ik nu met een wortelontsteking rond. ’s Nachts word ik vaak wakker van de pijn en ’s ochtends houden de buren me regelmatig uit m’n slaap. Ik ben het zo zat allemaal. Vandaag zou ik naar een onbekende tandarts in Delft gaan die mij zou verlossen van de pijn, maar het liep anders.

Op station Blaak houdt de trein z’n deuren potdicht, niemand kan er meer in of uit. ‘Er zijn problemen met een reiziger’, zegt een NS-man. Uiteindelijk arriveren we daardoor veel te laat in Delft. Op het perron heerst chaos, het is volstrekt onduidelijk hoe je bij de hoofduitgang moet komen. Rotterdam CS is bijna overzichtelijk vergeleken met deze puinzooi. Een aantal voorbijgangers en extra zweetdruppels later beland ik bij een taxistandplaats. Het plan om te gaan lopen heb ik inmiddels door tijdsdruk opgegeven. Gehaast spring ik in de voorste taxi die vervolgens door Delft racet op zoek naar een pinautomaat. Ondertussen probeer ik de assistente aan de lijn te krijgen om door te geven dat ik later kom, maar ik hoor alleen een irritant muziekje.

Als ik na het pinnen de hevig piepende autogordel weer omgesp laat ik m’n mobieltje op de grond vallen. Hij rolt onder de stoel. ‘Bestemming bereikt’, zegt de TomTom, verhit stap ik de wachtkamer binnen. De kennismaking met de nieuwe tandarts verloopt niet optimaal, het gaat erg onpersoonlijk en snel. Nadat er een overzichtsfoto is gemaakt – ‘oorbellen moeten uit’, ‘weet u zeker dat u niet zwanger bent’ – krijg ik de uitslag te horen. Hij kan helemaal niks voor me doen, ik moet naar de kaakchirurg. Precies het worst case scenario waar ik bang voor was. Omdat er een pinopbouw in het ontstoken kanaal van het brugelement zit kan hij niet bij de wortel komen. De laatste keer dat ik zo’n apexresectie heb gehad herinner ik me als de dag van gister.

Het was een traumatische ervaring, mijn gezicht verborgen onder een wit laken met gapend gat, een vreselijke man die geïrriteerd over me heen gebogen stond en tegen mijn uitdrukkelijke wens in toch de behandeling uitvoerde in plaats van de kies te trekken. De napijn de weken erna was oorverdovend, zelden heb ik zoveel pijn gehad. Een paar dagen na kerst werd het opeens stil, m’n zenuw had het loodje gelegd, twee weken later moest de kies alsnog getrokken worden. Alles voor niks, tegen mijn wil. Maar dat was tóen. Ik hoop en bid – al ben ik niet gelovig, je zou het er bijna van worden – dat het deze keer wel goed afloopt, want anders stort deze brug als een kaartenhuis in elkaar. Over de terugweg heb ik vervolgens tweeëneenhalf uur gedaan, normaal zit je 17 minuten in de trein van Delft naar Blaak, deze keer reden er een hele tijd geen treinen meer en moest ik uiteindelijk via Den Haag en Gouda reizen. Er was iemand voor de trein gesprongen. Hoe wanhopig moet je dan zijn.
Marjelle

Foto Witold Riedel

Je te laisserai des mots Patrick Watson

Hij had een baksteen in z’n hand

De hitte valt als een warme deken op me als ik naar buiten loop. Zal ik linksaf of rechtsaf slaan, ik heb helemaal geen plannen vanmiddag, alles is blanco. Alleen m’n hoofd zit vol. Ik heb net gesprekken achter de rug met de gemeente, het Juridisch loket en wederom met de teammanager van Havensteder. Van de laatste word ik niet vrolijk, ze gaat niet in op de essentie van dwaling maar blijft benadrukken hoeveel kosten zij wel niet gemaakt hebben nu de verhuizing niet doorgaat. Ze denkt dat we volgende week gewoon om de tafel gaan zitten en dan wat kosten tegen elkaar wegstrepen. Een soort van koehandel. Maar zo werkt dat niet, het gaat hier om een verhuurmakelaar die mij al dan niet bewust essentiële informatie heeft onthouden voordat ik het huurcontract tekende en over de gevolgschade die dat met zich meebrengt. Ook van de gemeente bellen word ik niet blij, ik moet nu weer naar de stadswinkel toe met een geldig huurcontract, uitgerekend het enige document wat ik niet in m’n bezit heb op dit moment.

Wat kan één geval van dwaling grote gevolgen hebben, ik ben nog lang niet uitgeregeld. En al die moeite waarvoor? Om weer terug te komen bij af in m’n door burenoverlast geteisterde huis in Crooswijk waar ik gisteren nog een aanvaring had met m’n Kroatische benedenburen. Ik schrok van hun vijandige reactie toen ik opmerkte dat ik het jammer vond dat ze de cd die ik vijf maanden geleden had uitgeleend niet uit zichzelf teruggebracht hadden. De man en dochter kwamen er ook bij staan, een soort van cordon, en hij riep boos ‘ik vraag je nóóit meer wat!’ Even later zat ik met bonzend hart achter de pc bij te komen. Ik wil hier weg, o god, liever vandaag nog dan morgen. Ik mis de steun van een paar vrienden, waarvan ik anders had verwacht. Zo loop ik doelloos rond, twijfel bij station Blaak even of ik in de trein naar nergens zal springen, maar besluit door te wandelen naar de Boompjes.

Met trage lome passen langs de Maas, de wind in m’n haren, beland ik uiteindelijk bij Loos maar het knagende gevoel blijft. Vandaag heb ik nergens zin in, ik voel me leeg en opgebruikt. Vandaag baal ik nog meer van bepaalde mensen, bedrog en oppervlakkigheid. Vandaag mis ik een echte vriend, de steun en toeverlaat die H. ooit was. Terwijl de mussen van het dak afvallen, mis ik warmte. Als ik terugloop naar huis zie ik opeens een man voor me schuin de straat over rennen en een andere man tegen de muur slaan. Ze beginnen te vechten, dan worstelt de een zich los en rent pal langs me. Ik zit er precies tussenin, weet niet welke kant ik op moet en blijf op de stoep staan, de man komt terug met een baksteen in z’n hand en staat voor me. Ik loop door met m’n handen gestrekt vooruit, de handpalmen naar boven in een instinctief gebaar, gelukkig keert zijn woede zich niet tegen mij.
Marjelle

Foto’s Witold Riedel

Tussen de dozen…

De afgelopen dagen staan in het teken van afscheid. Afscheid van het huis waarvan ik officieel de huurster ben sinds 31 juli, heel pril nog. Afscheid van de hoop die even opborrelde. Toen ik er vrijdag was voelde het voor het eerst als míjn huis. Op dat moment wist ik nog niet dat m’n blijdschap van korte duur zou zijn. ‘Hé, wat is dat?’ hoorde ik opeens J. buiten roepen. Ze had me net geholpen met spullen van het oude adres naar binnen sjouwen en keek nieuwsgierig door een gat in de schutting naast m’n huis. ‘O, dat is de tuin van-‘, m’n adem stokte, m’n blik viel op het bord voor me waarop in kleurige letters stond: ‘Hier worden binnenkort woningen gebouwd’. Op dat moment zag ik ook het bouwfolie wat nu aan de voorheen kale muur van m’n huis was bevestigd.

‘Gaan ze hier bouwen pal aan m’n slaapkamer?’, ‘hoe lang gaat dat duren?’, ‘ik heb dit huis juist aangeboden gekregen als rustig alternatief voor m’n huidige waarin ik al jaren last heb van burenoverlast’… allerlei gedachten raceten door m’n hoofd. Ik kreeg het gevoel dat ik in een b-film was beland en besloot weer eens m’n verstand op nul te zetten en Google om raad te vragen. Het bord bleek de waarheid te vertellen, het project zou over een aantal maanden beginnen en één jaar duren. Twaalf maanden lang bouwvakkers over de vloer vanaf 7, 8 uur ’s ochtends, dagen vol harde muziek, boren, drillen, schreeuwen, heien. Je huis geen thuis meer. De herstart van freelance werkzaamheden een illusie. Het rustige alternatief een verschrikking.

Op de dag dat de dozen bezorgd worden hang ik aan de lijn met advocaten, medewerkers van de woningbouw, worstel me door ambtelijk jargon heen, termen als dwaling, bedrog, nietigverklaring huurcontract, verkeerde voorstelling van zaken, de verplichting ‘rustig woongenot te verschaffen’ en gevolgschade passeren de revue. In plaats van verhuizen naar een betere woonomgeving moet ik er nu alles aan doen om de verhuizing ongedaan te maken. Het is vandaag 14 augustus, de 27ste staan de verhuizers op de stoep, de 31ste loopt m’n huurcontract hier af.
Maar het zou allemaal goedkomen.
Marjelle

Vanavond werd ik gebeld door de teammanager van de woningbouwcorporatie, inmiddels weet ik dat de verhuurmakelaar wel degelijk op de hoogte was van dit bouwproject toen hij me het huurcontract liet ondertekenen. Ze probeerde mijn verhaal te bagatelliseren en alle kosten waren voor mij kreeg ik te horen.

Foto’s Witold Riedel

Gnossiene No. 1 Erik Satie

Naar Lourdes!

Een tijd geleden kreeg ik een mail van Just Landed in m’n Inbox. Ik stond op het punt om het berichtje ongelezen te verwijderen, maar bedacht me. Iemand wilde weten of ik nog steeds geïnteresseerd was in een talenuitwisseling, ik zou dan hulp bij het Spaans krijgen in ruil voor Engelse conversatieles. Op dat moment vroeg ik me niet eens af of m’n Engels wel goed genoeg was, al heb ik ooit een aantal boeken samen met liefste ex vertaald, het is erg lang geleden dat ik het gesproken heb.


Waarom niet, dacht ik en typte een snelle ‘yes, I’d like to’ terug.  Inmiddels zijn we een aantal weken verder. We begroeten elkaar meestal rond zessen aan de lange leestafel van Floor in hartje Rotterdam. Het Engels praten gaat wonder boven wonder een stuk beter dan ik dacht, m’n Spaans is helaas nog steeds niet uit de kinderschoenen gekropen en ook het heilige vuur heb ik niet teruggevonden. Wel ga ik binnenkort naar Lourdes, want zo heet ze, dan trakteert ze me op een lekkere tortilla de patatas zonder ui.
Marjelle

Me gustas tú Manu Chao

Foto Witold Riedel

Ik haat dit!

Ingespannen kijk ik op het papiertje en probeer wijs te raken uit de tekeningen waarop diverse pijlen kronkelen van A, naar B, C en D. Het doet me denken aan m’n ex-liefste vriend die weleens verzuchtte dat ik symboolblind was. Ik laat me niet kisten door zo’n handleiding, besluit ik. ‘Jij gaat het straks gewoon dóen’, zeg ik streng tegen m’n splinternieuwe DVD Micro System. Opnieuw bestudeer ik de tekening en bekijk het trosje kabels met vrolijk rood- en geelgekleurde uiteinden. Dat ik de ene kabel in een van de openingen van het apparaat moet stoppen is duidelijk, maar waar moet ik het andere eind laten… Zorgvuldig fouilleer ik de geluidsboxjes, er is geen enkel gat of gaatje te bekennen al beweert de gebruiksaanwijzing volgens mij van wel.


Op zulke momenten moet ik de neiging bedwingen om handleiding plus toestel het raam uit te gooien, gelukkig wint m’n liefde voor muziek het. De kabels leg ik weg, ook de lusantenne schuif ik terzijde, vervolgens richt ik me op de geluidssnoeren. Hoe ik ook duw en trek, het lukt me niet om allebei de uiteinden in de respectievelijke +- en -opening te wringen, de draadeinden zijn te kort. Ik heb een striptang nodig, bedenk ik, dat woord heb ik ooit van een van m’n exen geleerd net als het strippen zelf. Met een schaar probeer ik die beweging te imiteren, maar besluit te stoppen voordat ik het snoertje mol. Ik vraag het wel aan de buurman*, die heeft vast zo’n ding in huis.
Marjelle

*Hij kwam, zag en overwon, met aardappelmesje en aansteker bracht hij m’n speakertjes tot leven (z’n striptang lag in de kelder)

Omarm me Bløf

Foto Witold Riedel