Nadat de politiek wekenlang in de ban was van Mauro kwam er 1 november een eind aan al het politieke gesteggel over zijn hoofd heen. Het CDA beweerde triomfantelijk de oplossing te hebben gevonden in de vorm van een studievisum, Ad Koppejan’s uitspraak ‘Hier staat een gelukkige christendemocraat’ prijkte hemelsbreed op de voorpagina. Nooit wil ik nog het woord ‘dissident’ horen in samenhang met Koppejan en Ferrier. Als die twee iets duidelijk hebben gemaakt dan is het wel dat ook voor hen geldt dat de D staat voor Draaien, de A voor Achterbaks en dat je de begin-C gevoeglijk kunt weglaten. Met christelijkheid, wat zou moeten gaan over compassie en empathie had deze hele spektakelshow niets te maken.
Verhagen die het congres dreigend toesprak zodat alle schaapjes in de kudde zouden blijven, Bleker met z’n opzichtig geschuif met een briefje in DWDD, het viel me nog mee dat hij geen kralen gaf. Het was van het begin tot het einde een wanvertoning waarbij politieke machtspelletjes, starheid, ego’s en angst voor gezichtsverlies prevaleerden boven menselijkheid. Leers had gemakkelijk gebruik kunnen maken van zijn discretionaire bevoegdheid maar wilde dit per se niet. Leers, de man met twee gezichten, schreef hij als burgemeester van Maastricht nog een hartverscheurende brief inzake de asielzoeker Nezam Azimi†, als minister draaide hij honderdtachtig graden om, wat eerst recht was werd nu plotseling krom.
[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=Uvey-2bXVgk&feature=youtu.be]
Hoe zit het nu werkelijk met de vol trots gepresenteerde studievisum-‘oplossing’? Geeft die Mauro, die gezegd heeft het liefst zo snel mogelijk aan het werk te willen, dan eindelijk de zo nodige zekerheid en duidelijkheid in de toekomst? Twee kernwoorden die steeds weer opdoken in de discussie de afgelopen tijd. Op beide vragen is het antwoord ‘nee, integendeel!’ Het zwaard van Damocles hangt nog steeds boven zijn hoofd, er is alleen gerekt en geschoven, van een werkelijke oplossing is geen sprake. In plaats van de met de mond beleden ‘duidelijkheid op korte termijn’ verkeert Mauro nu juist nog langer in onzekerheid als hij een studievisum aanvraagt. Sowieso is het uitstel van executie, want na voltooiing van de studie moet hij alsnog terug naar Angola.
Voldoet hij überhaupt wel aan de voorwaarden1 om voor een studievisum in aanmerking te komen? Een aantal eisen op een rij:
• Voor de opleiding moet Nederland het meest aangewezen land zijn.
De ICT-opleiding op mbo-niveau van Mauro kan ook op andere plaatsen2 worden gedaan.
• De aanvrager moet een geldig reisdocument hebben.
Mauro zou (nog) niet in het bezit zijn van een dergelijk document.
• De aanvrager moet kunnen aantonen over voldoende geld te beschikken om de studie hier af te ronden.
In het geval van Mauro zou het gaan om een bedrag van € 653,62 per maand als hij hier wil studeren, exclusief les- of collegegeld.
• De aanvrager moet een bewustverklaring3 ondertekenen.
Met het ondertekenen van deze bewustverklaring geeft Mauro aan dat hij ‘weet dat hij over een tijdje Nederland weer moet verlaten’. Hij wil Nederland helemaal niet uit, met het aanvragen van een studievisum tekent hij dus ook voor zijn eigen vertrek(!).
• De opleiding moet een positieve bijdrage bieden aan de ontwikkeling van het land van herkomst.
Dat betekent dat Mauro dan na beëindiging van de studie weer terug zou moeten naar Angola of eerder als hij niet zou slagen.
Marjelle
1 IND (Immigratie- en Naturalisatiedienst)
2 Ook studievisum zal Mauro niet baten Trouw 01-11-2011
3 Bewustverklaring
Artikelen
Mauro nog een keer inzet van politieke strijd BNDeStem.nl 08-11-2011
Tweede Kamer neemt Mauro-motie aan NOS.nl 08-11-2011
Uitspraak rechtbank 2010 (1 jaar later pas gepubliceerd) Vreemdelingenrecht.com 04-11-2011
Welke opties heeft Mauro? NOS.nl 01-11-2011
Pieter Hilhorst: ‘Waarom wilde Leers per se in hoger beroep tegen Mauro?’* Volkskrant 01-11-2011
Mauro, het kind van de rekening Marjelle 31-10-2011
Tijdlijn Mauro Krapuul.nl
Een zee van witte paraplu’s… (Wereldvluchtelingendag) Marjelle 21-06-2011
* “Maar waarom wilde Leers per se in hoger beroep? De rechter had geoordeeld dat Mauro met zijn pleegfamilie een gezinsverband vormde en dat dus het recht op gezinsleven van toepassing was zoals is vastgelegd in artikel 8 van het Europees Verdrag van de Rechten van de Mens.
Het meest ontluisterende aan de rechtsgang rond Mauro is dus dat toetsing aan het Europees Verdrag van de Rechten van de Mens door de minister van Integratie wordt gezien als een bedreiging van zijn beleid! Mensenrechten zijn een obstakel voor ons asielbeleid! Het hoger beroep heeft de minister gewonnen. Niet omdat de Raad van State oordeelde dat Mauro geen gezin vormde met zijn pleegouders of omdat artikel 8 van het EVRM anders werd geïnterpreteerd, maar omdat de lagere rechter het oordeel van de minister dat Mauro moest vertrekken alleen marginaal had mogen toetsen.”
