Zondag belde L. en vroeg of ik meeging naar De Tuin. Veel animo had ik niet om uitgerekend daarnaartoe te gaan, ik was die dag toch alweer nauwelijks vooruit te branden en zat net ingespannen drie gekleurde voorwerpen op een rij weg te klikken. Ik zei tegen haar dat ik zo duf was als een konijn.
‘Heb je een konijn?’ vroeg ze verbaasd. L. is Marokkaanse en ze heeft vooral aan de telefoon soms moeite met m’n Nederlands. ‘Nee-nee’, riep ik, ‘ik leg het je later nog wel uit’. Ik besloot m’n verstand op nul te zetten en gewoon ‘ja’ te doen. Een eindje fietsen op m’n Gazelle zou ons beide goed doen, besefte ik.
Toen ik bij De Tuin aankwam, hoorde ik live muziek en zag een norse portier breed voor de deur staan. Snel glipte ik naar binnen en stuitte op L. die naast de jassen op me stond te wachten. Een band speelde keihard covers, het was er bomvol en drukkend benauwd. M’n stem kwam nauwelijks boven het gedreun uit, een gesprek kon je hier wel vergeten. Op dat soort momenten denk ik altijd ‘wat doe ik hier in godsnaam’. Nadat we ons glimlachend een weg hadden gewrongen, belandden we uiteindelijk met een glas wijn aan een tafeltje wat meer in de luwte. Los Zand bleek best aardig, alleen stond het geluid verkeerd afgesteld waardoor de band niet tot z’n recht kwam.
L. schreeuwde boven de muziek uit dat hier veel vrijgezellen naartoe kwamen. Dat idee kreeg ik ook toen ik al die enigszins opgepimpte mensen zag, terwijl ik ertussen stond in m’n afgetrapte spijkerbroek en me voornamelijk niet op m’n gemak voelde. In plaats van uitnodigend, kijken m’n ogen juist meer afwachtend, daarnaast ben ik op dat punt ook onzekerder dan vroeger en zie ik van een afstand een stuk minder omdat ik te ijdel ben om m’n bril op te zetten. Toch weer eens lenzen proberen, wie weet hebben ze ze tegenwoordig ook Marjelle-proof.
Na een uurtje vochten we ons weer een weg naar buiten op zoek naar onze fietsen en een kroeg waar we wel even bij konden praten. Het bleef uiteindelijk bij een fietstochtje door nachtelijk Kralingen, want alle cafés waar we onze zinnen op hadden gezet variërend van ’t Bolwerk, SuS&Co, Villa Kakelbont, De Admiraliteit, De Dijk, Hoofdstuk II tot aan de Pui, bleken dicht of puilden uit.
‘Dag!’ riep ik tegen L. en spurtte op m’n Gazelle door verlaten straten terug naar huis.
Marjelle
