Een week geleden toen het nog prachtig nazomerweer was had ik om drie uur een afspraak op het dakterras van de Centrale Bibliotheek. Nu ik dit typ valt de regen met bakken uit de lucht, de herfst heeft definitief zijn intrede gedaan. De jassen aan de kapstok kijken me uitnodigend aan en m’n nieuwe plu ligt uitklapklaar in de gang. Ik heb een hekel aan dit jaargetijde en een nog grotere hekel aan de winter maar daar gaat dit blog niet over, die middag vertelt Yasemin me haar verhaal bij een glas Cassis. Wat meteen opvalt zijn de zwartomkoolde ogen en de hoofddoek die haar haren aan het gezicht onttrekken. Ze woont al jaren in Nederland samen met haar man en drie kinderen waarvan de jongste drieëneenhalf is.
Tot nu toe heeft ze zich voornamelijk beziggehouden met het huishouden en de zorg voor haar gezin, maar ze snakt naar meer vrijheid, misschien een opleiding en een baan op den duur. Ze hoopt dat als volgend jaar de jongste naar de basisschool gaat en zij met een cursus Nederlands begint ze dan haar vrijheid kan uitbreiden, nieuwe mensen leert kennen en ook een andere kant van Rotterdam ontdekt dan het huis, de markt, wat winkels en het park vlakbij. Als ik de naam Spido laat vallen beginnen haar ogen te stralen, het lijkt haar leuk om een rondvaart door de haven te maken. ‘Hoe heb je je man leren kennen?’, vraag ik. Ze vertelt dat ze elkaar één keer ontmoet hebben voor hun huwelijk, in die tijd was dat nog normaal.
‘Er is gelukkig veel veranderd’, zegt ze en voegt eraan toe ‘ik vind het belangrijk dat m’n dochter eerst een goede opleiding en baan krijgt en pas rond haar vijfentwintigste gaat trouwen.’ Er is een andere vraag die op m’n lippen brandt en die ik al vaker heb willen stellen als ik vrouwen met hoofddoekjes zie die verder heel modern gekleed zijn. ‘Is dat ook niet vreselijk warm zo’n doek op je hoofd en gaat het uiteindelijk niet kriebelen’, informeer ik een beetje verlegen. ‘Nee, het zit prima, er zit ook nog een laag onder’, wijst ze, ‘van m’n man hoeft het niet, m’n dochter mocht ook zelf kiezen en die draagt er geen, maar ik zou niet zonder willen, alleen in huis doe ik ‘m af.’
Ze praat met liefde over haar kinderen, eentje bijna in de puberteit, maar de relatie met haar man klinkt moeizaam. Hij wil altijd weten waar ze is, wat ze doet en werkt meer dan vijftig uur per week. Die ene vrije zondag heeft hij meestal geen zin om familiedingen te doen, maar wil uitslapen en tv-kijken in plaats van een keertje barbecuen in het park wat zij graag wil. Hij is nog van de oude stempel net als de rest van zijn familie die elke week op vrijdag bij hen komt logeren. Iets waar ze tegen opziet maar niet onderuit kan, hij is de baas in huis, gelukkig geldt dat in veel moderne Turkse families allang niet meer volgens haar. ‘Misschien later… als de kinderen groot zijn, misschien ga ik dan bij hem weg.’ Ze glimlacht.
Marjelle
In verband met privacy is de naam gefingeerd.
M’n blog stond al op de OBA-voorpagina toen ik erachter kwam dat ik vergeten was te checken of ‘herfst’ M of V was, misgegokt dus. 😉
Aan Beukmans: ik was net bij je gaan kijken of je al uit de pauzestand was, maar zie nu dat je je hele blog hebt verwijderd. Mocht je dit blog nog lezen: bij deze wil ik even tegen je zeggen dat ik hoop dat het goed met je gaat.
Een mooi, kort en bondig (dat is ook een kunst!) verslag van een interessante ontmoeting, Marjelle. 🙂
Dat OBA nooit wijzigingen toestaat in de titels vind ik een minpuntje, bij bv. VKblog werden correcties wel doorveranderd. Maar ja…
De laatste twee zinnen van je verslag beloven nog wat, wat Yasemin betreft….:-)
Dank, Bart!
Als ik weer een volgende ‘Beeld van een blogger’ of mss wel van een Rotterdammer, politicus, muzikant, …, doe, dan ben ik van plan om het korter te houden, al hangt het er ook van af hoe lang ik met hem/haar in gesprek ben en of ik de volgende dag nog een ontmoeting heb, dit was een gesprek van twee uur. 😉
Dat stond in de inleidende tekst eronder, m.b.t. jouw opmerking, ik dacht als het aantal reacties veranderen dat-ie dan de tekst mss ook mee zou nemen, maar dat zijn twee verschillende dingen, verder ben ik blij dat er een OBA-voorpagina is die in een jaar tijd steeds meer uitgebreid en geperfectioneerd is.
Klopt, ze zei nog wel meer daarover, maar dat heb ik maar weggelaten. 😉
Ach, ik zie de laatste dagen nogal eens mijn achternaam verschijnen bij mijn reacties, eens kijken of ik dat nog zelf kan beïnvloeden… 😉
Ik zag net dat het gelukt was en je weer gewoon ‘Bart’ was. 🙂
Wil je liever dat ik het eerste bericht (met je achternaam erbij) verwijder?
Gelukt! 🙂
Het is niet echt een geheim, maar ik maak het nog altijd het liefst zelf uit, het was er ineens ingeslopen bij reacties bij anderen na een Facebook-inlog-manoeuvre…nota beide bene mét foto, waar ik ook al helemaal niet om gevraagd had…. 😉
En ik kreeg een mail waarin ik je reactie eerst moest goedkeuren, want je Facebook-id kende hij nog niet.
Kan me voorstellen dat je het ’t liefst zelf in de hand hebt idd.
Nee, laat maar gewoon staan hoor Marjelle! 🙂
Zó geheim is mijn achternaam nou ook weer niet, het ging me meer om het principe…en ik zal zelf ook beter op (moeten) letten bij het reageren en inloggen. Weer wat geleerd, ik had geen vermoeden dat ineens facebook gegevens zoals iemands achternaam zó ongevraagd mee zouden komen…
Oké, ik laat ‘m staan. Af en toe sta ik ook raar te kijken met dat soort dingen. 😉
Lijkt me wel verstandig dit keer, een gefingeerde naam. Haar gedachten zullen denk ik voor veel Turkse en Marokkaanse vrouwen opgaan die nog in de oude familierelaties vastgeroest zitten. Het feit dat ze die wensen heeft, is een goed teken.
Vond ik dus ook. Ik heb gisteren naarstig Turkse meisjesnamen zitten zoeken en kwam toen deze mooie tegen. 😉
Ja, en ook wat ze over haar dochter zei viel me op.
Zo ken ik twee collega’s van me van verre afkomst wiens vrouwen er vandoor gingen nadat ze enkele jaren in Nederland woonden. Die dames hebben hun ogen ogen echt niet in de zak zitten als ze hun vrijheden vergelijken met Nederlandse echtgenotes.
Kan me er wel iets bij voorstellen zeker als je in een gearrangeerd huwelijk zit. Deze vrouw had nog jonge kinderen, geen baan, etc., en dan is het bijna onmogelijk om weg te gaan.
toch zit er altijd een addertje onder het gras met die gefingeerde namen: wat nu als een echte Yasemin dit verhaaltje over haar leest. Dan beter een naam verzinnen die helemaal niet bestaat. of ooit heeft bestaan. Of toch gewoon de echte naam gebruiken en het verhaal aanpassen tot datgene dat ze kwijt wil, immers wat is de waarde van een beschrijving van een anonieme situatie? Dat er hoop is? Dat er nog veel water door de Rijn zal stromen alvorens…ik zie misschien iets over het hoofd
Wat dan? Niets, als iemand z’n naam tegenkomt bij de gefingeerde namen weet die persoon i.i.g. zeker dat het niet over haar/hem gaat en voelt zich dus uiteraard nou juist niet aangesproken.
Dan zou je een gefingeerde gefingeerde naam krijgen en dat lijkt me niet zinnig. Eerlijk gezegd, komt je commentaar op mij over als iemand die problemen ziet/zoekt waar ze niet zijn…
ter aanvulling: eigenlijk ook enigszins lullig dat als gevolg van de keuze voor de naam Yasemin als gefingeerde naam de consequenties bij een heel speciale groep terechtkomt, en Ria gewoon vrijuit gaat. Er is vast ook wel een tot de islam bekeerde Ria die een hoofddoekje draagt,
Als Ria met een hoofddoekje mij haar verhaal had gedaan, dan had ik haar niet Yasemin genoemd maar ‘Henny’ bv., andersom zou ik Yasemin ook niet Ria noemen, ik ken nl. geen Turkse vrouwen die Ria heten.
Dit is het verhaal van een vrouw, zonder oordelen, door haar ogen gezien, het had net zo goed het verhaal van iemand anders kunnen zijn (zie ook de serie ‘Beeld van een blogger’).
Ik op mijn beurt vind het enigszins lullig dat je uit deze ene column meent conclusies te moeten trekken over ‘speciale groepen’ en een ‘Ria die vrijuit gaat’ (over een gekleurde blik gesproken), daar gaat het hier helemaal niet om, het is een momentopname uit het leven van een vrouw. Ik heb zelf overigens niets tegen hoofddoekjes. De lezer leest zichzelf.
Mooi portret! Prettig leesbaar en met genoeg om de lezer te laten nadenken over hoe het verder zou kunnen gaan.
Bedankt, Blew! 🙂 Precies, een soort van open einde.
‘Misschien later…, als de kinderen groot zijn, misschien ga ik dan bij hem weg’ Ik begrijp dat je deze zin niet publiceert met naam en adres van de persoon die je interviewt. Dus misschien beter niet publiceren opperde ik, want wat is de waarde etc
Verder bestaat er een redelijke kans dat er een Yasemin bestaat die hetzelfde zou willen zeggen omdat ze in dezelfde situatie zit, waarom zouden de Yasemins allemaal uit moderne Turkse gezinnen komen?
Het probleem in jouw interview is een variant op een klassiek en waargebeurd verhaal. Een beroemde jood werd geïnterviewd door een goede vriend. ‘Waag het niet mij jood te noemen’ stelde hij voorafgaande aan het interview en even later: En vergeet nooit dat ik een jood ben. Dit dilemma is later door Stephen Sanders – en daar ken ik van- opnieuw opgeschreven, weer in een andere variant.
‘Wat is de waarde van een bepaalde zin’ is een onzinnige vraag in dit geval, ik heb het al gezegd en blijf het niet herhalen, dit is haar verhaal, waarin ze kan en mag zeggen wat voor haar belangrijk is.
Bij gefingeerde namen bestaat er altijd een kans dat een verhaal lijkt op het eigen verhaal, uiteraard geen reden om dan maar de echte namen te gebruiken of er helemaal niet over te schrijven. Verder staat nergens dat alle Yasemins uit moderne Turkse gezinnen zouden komen, dat maak je er zelf van. Wat ik me nu af begin te vragen, als je elke keer dat je een stuk leest waarin de namen gefingeerd zijn dit soort reacties meent te moeten sturen, dan heb je het er wel erg druk mee denk ik. 😉
Het probleem dat je hebt met het verhaal van Yasemin zit in je hoofd.
¨jouw verhaal gaat over onderdrukking, het verhaal van Yasemin gaat over onderdrukking en jij schrijft het op. Je bent als degeen die het opschrijft ook medeverantwoordelijk hoe je het opschrijft. Onderdrukking gebeurt met fysieke klappen bijvoorbeeld. Een onschuldige Yasemin, onschuldig in de zin dat ze nooit een zin heeft uitgescproken in de trant van ´later ga ik misschien van hem weg´ kan nu gewoon klappen krijgen.
Maar ik krijg de indruk dat je het niet begrijpt en laat het hierbij,
Het verhaal van Yasemin gaat over haar leven, het gaat niet alleen over onderdrukking maar ook over andere mogelijkheden, hoop, een betere toekomst. Ik heb het opgeschreven zoals zij het verteld heeft. Je conclusie dat doordat ik het verhaal van een vrouw vertel – en dat zou betekenen door alles wat mensen schrijven – een onschuldige persoon (hoezo is deze Yasemin dan wel schuldig) last zou krijgen vind ik bizar. M.a.w. als ik over Henny (die in werkelijkheid Ria heet) had geschreven die bang is voor haar ex die haar bedreigd heeft, dan liepen ook de Henny’s van deze wereld met nare exen gevaar.
Het is duidelijk dat je de essentie van een column niet begrijpt en ik laat het er verder ook bij.
Ik heb nog nooit zoveel kritische reacties gelezen op een blogstukje en dan nog over welke naam je verzonnen hebt.
Nu heb ik zelf ook wel graag wat repliek, maar dit?
Enfin, ik hoop maar dat dinkske -Yasemin/Ria- voldoende financiële middelen verwerft om los van haar man een waardig leven te leiden.
Ik vond & vind het ook tamelijk bizar idd, Zapnimf, en je reactie doet me goed. Het zegt vooral veel over degene die dit soort reacties geeft, de lezer leest zichzelf.
Hoop het ook dat dat uiteindelijk gaat lukken. Ik ga haar over een paar weken weerzien op die boot door de haven.