Categoriearchief: Fotografie

Tilburg spoort wel!

Een aantal jaar geleden kwam ik door omstandigheden opeens in Tilburg terecht. Stad waar ik ooit een blauwe maandag op school zat. Met pijn in mijn hart liet ik Rotterdam achter. Ik herinner me nog goed hoe ik een van de eerste dagen door de Piushaven doolde. Een muisgrijze sfeer, vrijwel geen mens op straat. Ik was een klein, onbetekenend stipje in een vreemde stad die in niets op Rotterdam leek. Ik dacht terug aan de schuimende watertaxi’s, de imposante schepen op de Maas, de Kralingse Plas en het dito Bos, het Museumpark, Trompenburg Tuinen, hotel New York, de Euromast. (En nog veel meer.)

IJskar, Kralingse Bos, Rotterdam

Kralingse Bos, Rotterdam

Inmiddels is het vijf jaar later. Tilburg heeft zich van zijn beste kant laten zien. Altijd druk in de weer, plannen maken, nieuwe dingen uitproberen. The sky is the limit. Horecatentjes schieten her en der als paddenstoelen uit de grond, wegwerkzaamheden en opbrekingen zijn aan de orde van de dag (dat dan weer wel). Het station wordt op de schop genomen; opeens kun je weer dóór het kroepoekdak heen kijken. Kortom, Tilburg zit bepaald niet stil. De Piushaven is steeds levendiger en aantrekkelijker geworden. Sinds kort is er ook een heus handbediend pontje, De Ferry. Vanaf het dakterras van RAK heb je een prachtig uitzicht over de haven. Alleen jammer van de Love Boat, dat blijft een vreemde eend in het water.

Wat is er allemaal veranderd? Er is een gloednieuw busstation, de immense LocHal staat er nog maar net en heeft al een paar prijzen in de wacht gesleept. Dan heb je de Spoorzone met onder andere het gezellige RAW, en Station88, een waar walhalla voor ondernemers, waar je ook gratis workshops kunt volgen. Het enthousiasme spat ervan af bij Hostel Roots, dat onlangs is uitgebreid met een Tiny House waar ik eerst stiekem een beetje verliefd op was. Elke keer als ik langsfietste, dacht ik: wat zou dit een leuke werkplek zijn. Verder is er nog Vittorio die een bijzondere ontmoetingsplek heeft gecreëerd bij de draaibrug van de Piushaven waar iedereen altijd welkom is.

Spoorpark, Tilburg

Spoorpark, Tilburg (groene kant)

Last but not least is in juni het Spoorpark geopend, bedacht en ontworpen door Tilburgers. Groots opgezet, met aandacht voor jong & oud. Op een terrein van twintig voetbalvelden groot vind je onder andere zonneweiden, sport- en speelplekken, een vijver, camping, skatebaan, waterplein en T-Huis. Behalve schaduwrijke bomen mis ik nog wel een beetje het échte parkgevoel. Het gras moet nog veel groener worden en alles wat groeit en bloeit heeft een flinke dot pokon nodig. Alles bij elkaar is het zeker een aanwinst. Ten slotte ben ik benieuwd naar het reuzedoolhof Doloris en de rooftopbar met uitzicht op de skyline van Tilburg. Doloris sla ik over in verband met claustrofobie dat is toch echt een brug te ver maar die bar zie ik helemaal zitten.

En Rotterdam? De stad zit nog steeds in mijn hart.
Op een dag ga ik terug – maar niemand weet wanneer.
Marjelle

‘Wat niet kan, is nog niet gebeurd’

De zon kijkt me stralend aan. Al voel ik de warmte op mijn gezicht, met mijn gedachten ben ik ergens anders. Het naderende bezoek aan de specialist spookt door m’n hoofd. Zou de pijn die ik nu heb inderdaad niets betekenen, maar nog steeds een nawee zijn van de ingreep? Opeens schiet er een zinnetje door m’n hoofd: het komt allemaal goed. Mensen zeggen dat te pas en te onpas, vaak niet gehinderd door enige kennis van zaken. Ik denk ook aan m’n financiën. Sinds kort weet ik dat ik een ‘onzekere werknemer’ ben. Konden ze daar nu echt geen mooier woord voor bedenken? ‘Flexplusser’ heeft wel wat. Het geeft die structurele, knagende onzekerheid in ieder geval aardig weer.


Neppaard ‘Jules Deelder’ beschilderd door Carine Mauritz

De zon schijnt nog steeds uitbundig. Ik druk mijn gedachten weg. Piekeren helpt niet, dingen onder ogen zien wel. Ik denk aan wat er allemaal gelúkt is dit jaar. Het is me gelukt om de vicieuze cirkel van jarenlange geluidsoverlast in een huis dat van plakband aan elkaar hing, te doorbreken. Sinds een half jaar woon ik nu in een flat met normale verwarming en dito sanitair. Een verademing. Nadat ik tien jaar andere dingen heb gedaan onder andere boeken vertalen, Puzzelcorner.nl oprichten  heb ik een paar jaar geleden m’n vroegere correctie-/redactiewerk ook weer opgepakt. Ja, er zit een stijgende lijn in wat wonen en werken betreft. Die moet ik zien vast te houden.


Trompenburg Tuinen & Arboretum

Ik droom ervan om later als ik genoeg verdien, terug te verhuizen naar Rotterdam, stad van mijn hart. Dat je dan gewoon het nummer van een makelaar intoetst en een leuke flat kunt regelen in plaats van jarenlang op een socialewoningbouwlijst te staan met ‘zoveel wachtenden voor u’. Ik denk aan de prachtige Kralingse plas, het parkje Muizenpolder lieflijk verscholen in het groen naast grote zus Het Park. De waterbus waar je op hete dagen op het dek lekker kunt uitwaaien. De Willemskade met in de verte hotel New York, watertaxi’s die voorbijschuimen, ontspannen bij Loos met een krantje en tosti-met-kaas. De Euromast waar mensen met of zonder hoogtevrees koelbloedig vanaf buitelen.


Levend beeld Nieuwe Binnenweg… leeft!

Ik denk ook aan het centraal station, in de volksmond ‘Station Kapsalon’ genoemd, de bibliotheek met haar opvallende glimmendgele buizen. Met de Rotterdampas (geweldig initiatief) naar de Kunsthal gaan waar voor het terras konijnen spelen, of op een regenachtige middag gewapend met paraplu naar museum Boijmans van Beuningen. Al ben ik bepaald geen diehard museumfan, het net van Pippilotti Rist, de Spiegelkamer en de Merry-Go-Round Coat Rack hebben indruk gemaakt. Ja, ik moet die stijgende lijn vasthouden.
Wat niet kan, is nog niet gebeurd.
Marjelle

E-book Rotterdam

‘Ik heb een strafblad’, zei de man

Een dweilorkest komt luid toeterend en blazend voorbij. Kennelijk is er ergens een feestje waar ik niet voor uitgenodigd ben. Als ik door het raam kijk, zie ik de zon een dappere poging doen om door de wolken heen te breken. De grijze lucht is vermengd met blauw en ik besluit de fiets te pakken. Tilburg waar ik sinds ruim drie jaar woon is niet bepaald moeders mooiste, maar de stad heeft wel een groen hart. Ik loop de deur uit met de fiets aan mijn hand en stuit op een lange sliert lopers die zich hijgend en bezweet een weg banen over het afgezette parcours. Nu snap ik waar die hoempapaklanken vandaan kwamen. Snel even een paar foto’s maken voordat ik naar Moerenburg vertrek met als einddoel een terras waar de ijskoude tonic altijd heerlijk smaakt.


Moerenburg een week eerder
(Klik op de foto voor een groter formaat.)

Na enige omzwervingen het was niet echt handig om uitgerekend tijdens de Tilburg Ten Miles door de stad te willen fietsen kom ik aan op de plaats van bestemming. Met magazine en krant vlij ik me in een stoel, de septemberzon brandt op m’n gezicht. Mmm, lekker zo… Opeens worden m’n gedachten wreed verstoord. Een mannenstem klinkt: ‘Aan het puzzelen? Dan heb je zeker heel veel kennis en kun je zo aan een quiz meedoen.’ Ik kijk op, een vent met een verweerd gezicht en armen vol tatoeages staat voor me. Hij luistert nauwelijks naar m’n antwoord en gaat in één ruk verder. ‘Ik heb ook een hoog IQ, 146’, vertelt hij met enige trots.

‘En ik heb rechten gestudeerd, maar ik kon toen geen baan krijgen, want ik heb een strafblad. Daar kom je nooit meer vanaf.’ Ik knik begrijpend. ‘Ja, en ik ben ook borderliner. Kijk, ik druk soms sigaretten uit.’ Hij toont de littekens op zijn armen. Ik mompel iets. ‘Maar daarna ben ik in de slachtverwerking terechtgekomen. De varkenshouderij en de slacht interesseerden me van jongs af aan. Mooi werk.’ Hij glimlacht. ‘Nu ben ik afgekeurd, maar ik begin wel weer iets voor mezelf. Dat zit in me, dat krijgen ze er niet uit.’ Ik pak langzaam m’n spullen bij elkaar. Het wordt frisser en ik moet nog een eind terugfietsen. We nemen afscheid. Terwijl ik wegloop, bedenk ik dat het best wel een vreemde gewaarwording is als iemand zijn hart bij je uitstort tijdens een toevallige ontmoeting op een terras.
Marjelle

Friet met mayonaise

Best mooi weer vandaag. Nog geen nieuwe opdracht (hopelijk komt dat snel!). Dus alle tijd om te fietsen. Ik dacht: ik ga naar de Regte Heide en zie wel óf en hóé ik er kom. Ik hou niet van alles strak plannen of dingen in een doosje stoppen, inpakken en een strik eromheen. Soms is juist het onverwachte leuker, van A naar B gaan via C, D en E. Of daar nooit aankomen. Ook goed.

Ik had wat krabbels op een blaadje gezet. Kaarten en ik zijn geen goede combi. Dus ik toog naar Riel, werd onderweg nog op het ‘rechte pad’ gezet door een Frans stel, dat ik anderhalf uur later ook weer tegenkwam (maar dat wist ik toen niet). Ik fietste door de Dorpstraat met aan weerszijden slaperige huizen waar een van de bewoners op een stoeltje zat naast zijn huis. Buiten gebeurt meer dan binnen…

Via Riel kwam ik in Goirle terecht. De straat die op mijn papiertje stond aangegeven, zag er niet bepaald hondproof uit, dus ik nam bewust een verkeerde afslag. Voor wie het niet weet, ik hou veel van dieren, maar ben bang voor de meeste honden. Misschien zit het in de genen, ik herinner me nog dat mijn oma vroeger een straatje om ging als ze een hond tegenkwam. Maar ik dwaal af.

Klik op de foto voor een groter formaat.

In Goirle belandde ik op een gegeven moment bij een bedrijvenpark. Doodstil. Geen werknemer te zien achter de donkere, spiegelende ramen. Aan mijn rechterkant zag ik opeens water en veel groen… Soms gaan lelijk & mooi hand in hand.

Ik sprak een vrouw aan en vertelde dat ik ‘een beetje verdwaald’ was. ‘Ik ook’, zei ze. We lachten. ‘Ach, het is mooi weer en ik heb geen haast’, zei ik.

Even later − zij kon wel kaartlezen − reed ik weer terug in de richting van Riel en kwam langs de Commanderie. Het terras was leeg, de deuren stonden wijdopen. Ik liep door de lege bar en eetzaal op zoek naar een levend wezen. Kwam toen bij de keuken terecht waar een kok routineus gekookte eieren aan het snijden was en mij nieuwsgierig aankeek. ‘Kan ik op het terras wat drinken? Het is zo stil.’ ‘Nee, we zijn alleen open voor bruiloften en partijen’, antwoordde de man vriendelijk.

Ik besloot door te rijden naar Riel (het idee om naar de Regte Heide te gaan, zat nog vaag ergens in mijn hoofd), kwam weer langs ’t Luikske − een soort veredelde snackbar waar ik normaal nooit kom − en vond het terras er ditmaal aantrekkelijker uitzien. Dorst en honger veranderen soms je kijk op dingen. Toen ik even later met een tonic en lekkere bak friet met mayo (een ‘kleine friet’ bleek een superportie) zat uit te rusten op het terras keek ik met plezier terug op m’n fietstocht. En de Regte Heide… ach, dat komt een andere keer wel weer.
Marjelle

‘Koorddansen’

LeijparkKlik op de foto voor een groter formaat

Wegdromen op de fiets

Heerlijk nazomerweer… ondanks gezondheidsperikelen verlang ik ernaar om de deur uit te gaan. Frisse lucht opsnuiven, de wind door mijn haren voelen en mijn zorgen weg laten waaien. Vér weg. Als ik beneden in de gang aankom, zie ik mijn fiets al verleidelijk knipperen met haar koplamp. ‘Kom nou!’ seint ze. Ik moet lachen, vooruit dan maar. Het wordt fietsen in plaats van wandelen. Ik leg mijn tas met ‘belangrijke’ dingen – camera, telefoon, portemonnee, pas – onder een paar snelbinders en spring op de fiets.

Nazomer in Moerenburg
Klik op de foto voor een groter formaat.

Kon het maar altijd zomer zijnDe wereld ziet er mooier uit – al weet ik ook wel dat dat voornamelijk een illusie is. Mensen glimlachen, staan meer open, je hoeft geen jas aan, staat niet te bibberen bij een bushalte of te kleumen onder een deken in een huis met gebrekkige verwarming zoals hier. Fietsen en wandelen worden aanlokkelijke activiteiten in combinatie met een tonic of witte wijn met ijs op een zonnig terras. Onderweg genieten van Moerenburg, mijn favoriete groenplek.
Marjelle

Vijftig tinten groen

Nazomer in het Leijpark, Tilburg
Klik op de foto voor een groter formaat.

De zon straalt.
Bomen wuiven.
Gras steekt zijn voelsprieten uit.
Herfstbladeren knisperen onder m’n zolen.
Vijftig tinten groen in het Leijpark…
Marjelle

Gothic

Sloom hang ik achter de pc. De hitte van de afgelopen week heeft haar sporen achtergelaten, het noodgedwongen slapen op een bloedhete zolder was daarbij de druppel. Ik bedwing de neiging om helemaal niets te doen en besluit op de fiets te stappen. Goed voor vermoeide spieren en een dito hoofd. Buiten begint het gelukkig op te klaren, de zon piept tussen de wolken door. In plaats van naar Moerenburg te fietsen – m’n favoriete Tilburgse stukje groen – rij ik naar de Oude Warande, lieflijk sterrenbos vlak bij de universiteit. Mijn gedachten dwalen af… ooit werkte mijn vader daar als wetenschappelijk medewerker en ging ik weleens mee joggen in het bos met m’n moeder en een vriendin. Maar dat was toen.

Expositie Luster - Anne Wenzel
Klik op de foto voor een groter formaat (sculptuur Anne Wenzel).

Nu is er een expositie met diverse sculpturen van keramiek en klei. Van ‘monsterlijke waternimfen, kolkende toverputten tot kolossale ”gothic” damesbustes’ las ik gisteren in het Brabants Dagblad en mijn nieuwsgierigheid was meteen gewekt. Ik hou van de natuur, van beelden en van een combinatie van beide. Het sterrenbos ligt er mooi bij op deze zondagmiddag, af en toe passeert een wandelaar, rijden een paar fietsers voorbij of komt een hond net iets te enthousiast op me af. Dan daalt de rust weer neer. Ik tuur tussen de bomen naar sculpturen – ze hebben zich goed verstopt. Opeens zie ik een gothic hoofd door het groen heen schitteren, ik stap af, trek me niets aan van haar boze blikken en maak een foto. Voor wie ook zin heeft gekregen, de expositie is nog tot 30 oktober te zien in het bos.
Marjelle

Expositie Luster in Warandepark

Summer in the city…


100_1480-001Klik op de foto voor een groter formaat

Paard-en-wagen

Paard-en-wagen Moerenburg, Tilburg
Klik op de foto voor een groter formaat