Toen ik een klein meisje was geloofde ik al niet dat prinsen op witte paarden voorbij zouden galopperen en me voor altijd gelukkig maken. Ik had het ook te druk met het afknippen van Barbiepoppenhaar en madeliefjes rijgen. Wel heb ik liever dat verhalen goed aflopen en mensen eindeloos gelukkig samenzijn, maar in m’n eigen relaties is ‘altijd’ niet het uitgangspunt. De enige waarbij ik na een aantal jaar dacht dat de vriendschap nooit meer over zou gaan was Hans. ‘Till death do us part‘. Het liep anders na vijfentwintig jaar lief en leed en al hou ik niet van woorden als soulmate en tweelingziel, ik geloof wel in zielsverbondenheid, iets dat ik tot nu toe alleen met hem in die mate heb gekend.
De prins op het witte paard bestaat niet, mij gaat het erom dat ik iets essentieels in de ander herken. Het is dan ook geen toeval dat de vier partners waar ik een langere relatie mee heb gehad een dominante vader gemeen hadden. Die van Hans leek op bepaalde punten zelfs als twee druppels water op de mijne die altijd moeite had met mannen die liever, zachter en vrouwelijker waren. ‘Idioten’ vond hij het op z’n minst genuanceerde momenten. Sommige dochters kiezen het evenbeeld van hun vader, andere kiezen iets heel anders zoals ik, één ding kwam wel overeen, z’n gulheid hadden ze ook. Wie weet zit een volgende partner er voor het eerst tussenin, misschien af en toe iets duidelijker dan me lief is, maar wel met een heel klein hartje.
Marjelle
You and I Ingrid Michaelson
Wie weet, Marjelle…de prins op de ezel, waarom ook niet?
Als hij maar lief, leuk en knap is! Grapje. ;))
Ik kreeg het idee voor dit blog door Aad, vandaar die link ook. 🙂
leuke link
iets herkennen in de ander, dat kan het begin van de klik zijn
groet je
Hertog Jan is ook mijn geliefde bier.
Als de foto recht had gestaan dan was het helemaal een leuk blogje geweest :-))
Anderen idioot noemen getuigd van een bekrompen mensbeeld. Dominante mensen zijn niet zo gezellig. Liever een sociale ezel.
*Leuke link letterlijk en figuurlijk, Vuurjuffer. 🙂
Herkenning is voor mij de basis, zonder dat geen klik en die komt er dan ook niet meer.
*Dan weet ik dat voor als je een keer langskomt, Beus. ;))
Ik hou m’n hoofd ook altijd een beetje scheef, zou het daaraan liggen. 😉
*Een sociale ezel, K, dat heeft wel iets, die kunnen soms erg grappig en vertederend zijn. ;))
M’n vader had gelukkig ook wel goede dingen zoals z’n gulheid en rechtvaardigheidsgevoel wat ik geërfd heb en ook al in me had wrs.
Ja, ik koos altijd heel ontoegankelijke mannen. Mijn zussen ook. Wat een moeilijke figuren, zeg. Maar wel heel aardig en lief. Nee, d eprins op het witte paard bestaat niet. misschien 1 tel, of als je verliefd bent. is ook leuk. (sorry niet ingelogd)
Een ezel stoot zich gelukkig nooit twee keer aan dezelfde steen zeggen ze toch wel eens?
Dominantie is iets wat je zegt te herkennen in de vaders van de partners., maar je laat je (wijselijk wrs) niet uit over je partners. Ik vraag er ook niet naar hoor.
Ik had vaak over dit thema eenzelfde discussie met mijn ex-schoonmoeder. Zij zei: het huwelijk is 80% geven en 20% nemen (oude stempel natuurlijk) . Dan zei ik altijd: het huwelijk is dat beide partners het gevoel krijgen dat ze meer krijgen dan ze er in stoppen.
Veel ingewikkelder is het niet volgens mij.
Dit verschil van inzicht hebben we dan ook maar altijd weggelachen.
De eigenlijke kern van een goede relatie is naar mijn mening: je absoluut veilig voelen.
Klinkt cliché, maar als het dat dan al niet is, zou het zo moeten wezen: een natuurlijk gegeven. Wat lang niet altijd zo is.
P.S. en voor diegenen die mijn ‘sluitende’ redenering niet aanhangen in de blog: de prins op het witte paard ben je in ieder geval zelf.. 😉
Die combinatie heel ontoegankelijk én heel aardig en lief, ken ik zelf niet, Flip, wat moet ik me daarbij voorstellen? 🙂 …Of als je iets teveel wijn op hebt, lekker gedanst hebt de hele avond, goeie muziek hoort en al tijden geen relatie meer hebt, op zulke momenten lijkt alles & iedereen algauw op een prins, al weet ik natuurlijk ook wel dat dat de waan van de nacht is. 😉
Bedankt voor je reactie, Aad, later meer daarover. 🙂 Maar nu eerst even dit, de vraag die meteen bij me opkomt als ik je reactie lees is dat je mss nu de indruk hebt dat m’n partners ook dominant waren? Niets is minder waar nl. 🙂 Ze hadden zeker hun dingen, maar dominantie was daar niet een van. 😉
Groeten van een prinses op een appaloosa 😉
Ik denk dat we het grotendeels eens zijn, Aad, en dat waren we ook al in jouw blog erover. 🙂 Maar eerst nog even dit, ik begrijp niet wat (of wie) je met je eerste opmerking bedoelt?Dominantie is iets wat je zegt te herkennen in de vaders van de partners., maar je laat je (wijselijk wrs) niet uit over je partners. Ik vraag er ook niet naar hoor.
Dit zinnetje bleef hangen, ik vraag me af waarop je die aanname (wijselijk wrs) eigenlijk baseert? Ik heb juist veel liever dat je wel naar dingen vraagt die onduidelijk zijn i.p.v. dit soort conclusies te trekken, want dan kan ik er tenminste gewoon antwoord op geven. 🙂
Herkenning bij wat je schrijft i.i.g. m.b.t. het veilig voelen bij elkaar, wat voor mij ook betekent een gevoel van verbondenheid en loyaliteit, iets dat ik altijd wel in m’n langere relaties heb gehad. 🙂 En verder is een goeie relatie voor mij ook eerlijk zijn, het betekent geven en nemen (toch wel zo’n beetje 50-50) en elkaar steunen in good times & bad times. En… essentieel ook dat het soms door merg en been gaat als je de ander ziet lijden en je dan het liefst alle ellende meteen weg zou willen toveren of de pijn zelf zou willen overnemen als dat zou kunnen. Dat gevoel heb ik altijd het sterkste bij Hans gehad. Welterusten. 🙂
"Maar deze is heel anders!" dacht ik altijd in het begin van een relatie. Dat ook ‘deze’ weer lang was, een bril droeg en de enige zoon was van een alleenstaande moeder, had me achterdochtig moeten maken, maar je weet hoe het is, vlinders fladderen elke argwaan weg.
Waarom ‘Till death do us part’? Terwijl het in het Nederlands zo mooi ‘Tot de dood ons scheidt’ is???
Dit terzijde.
Zelf heb ik nog een tijdje gezocht naar de prinses op de erwt. Nooit gevonden. En over mijn ex praat ik liever niet. Ik heb mijn bekomst.
Wens je nog lang en gelukkig toe. (Aan mij is het niet besteed.)
Ceesgegroetjes
Ik heb al een tijdje geleden ingezien dat je je geluk niet moet laten afhangen van een ander.
Dat is mooi. Een sterk rechtvaardigheidsgevoel is met name sociaal.
@Marjelle: Ik zal je vertellen waarom ik die zin opschreef waar je vragen over hebt:
"Dominantie is iets wat je zegt te herkennen in de vaders van de partners., maar je laat je (wijselijk wrs) niet uit over je partners. Ik vraag er ook niet naar hoor."
Dat kwam door de volgende zin in je blog:
"…mij gaat het erom dat ik iets essentieels in de ander herken. Het is dan ook geen toeval dat de vier partners waar ik een langere relatie mee heb gehad een dominante vader gemeen hadden. "
Je zegt in die eerste zin, dat het er je om gaat iets essentieels te herkennen.
Dat kan ik helemaal begrijpen.
En dan meteen die ander zin er achteraan. "Het is dan.."
"Dan"… Dat intrigeerde me. En nog meer intrigeerde het me dat je het dan over de vaders van de partners hebt en niet over de partners zelf. Ik snapte eenvoudig niet dat als je iets essentieels zoekt, je het "dan" over de vaders gaat hebben. Ik zou verwacht hebben dat je het dan over je partners gaat hebben. Snap je? NIet meer en niet minder.
Dat bracht me er toe die opmerking zo te plaatsen.
"Wijselijk wrs". Heb ik er bij gezet, omdat er grenzen zijn (althans die trek ik zeer scherp) wat je wel meedeelt in een blog over geliefden en niet. Dat bedoelde ik dan ook weer (niet meer en niet minder) met "ik vraag er ook niet naar".
Dat ik ergens iets "aanneem" in deze valt dus wel heel erg mee.
We zijn het inderdaad wel eens zoals je schrijft. Ook wat betreft de rest van je reactie. :-))
Je kent me immers al wat beter. Ik vraag liever dan dat ik iets aanneem. En oordelen over iets of iemand heb ik niet zo gauw. Ik ben nieuwsgierig, dat weer wel natuurlijk 🙂
En dat Hans je grote liefde was/is, die nog steeds een grote rol speelt in je leven, is duidelijk.
Grote liefdes raak je nooit meer kwijt. En dat hoeft ook niet. Verdriet en koestering.
Vertederend mooi!
@ Beus; jezus wat ben jij een zeikerd!
Hi Marjelle,
Bij mij bleek het later om het witte paard te gaan:))
Niet dat mijn moeder of vader op een paard leken…
Hoewel?
Mijn moeder is geboren in het jaar van het paard:))
Moest lachen om je titel en het verhaal is weer
zeer aantrekkelijk geschreven…..
Mooi die tegenstelling: het afknippen van Barbiepoppenhaar
en madeliefjes rijgen….zoals het hele leven uit tegenstellingen
bestaat die weer een eenheid vormen…..
Bedankt allemaal voor jullie reacties, Aad, op jou ga ik later in (alweer ;)), want daar ga ik even voor zitten (doe ik nu ook al, ‘I know’ (dit laatste speciaal voor Cees)). 🙂
*Grappig, Easywriter, nou ja, achteraf dan meer. 🙂 En toch, mijn vlinders hadden het meestal al door, maar wilden soms de lol niet bederven en dat was ik met ze eens. 😉
*Waarom, Cees, heel simpel omdat ik dat mooier vind klinken dan het Nederlands. 🙂 We zijn het hier al langer niet over eens en dat zullen we ook nooit worden, dus je kunt nu wel steeds met dit soort opmerkingen blijven komen, maar je kunt het ook gewoon laten. Dat laatste lijkt mij een verstandig idee. ;)) Iedereen zijn smaak, live and let live (no pun intended). 😉
Zoeken naar prinsessen al dan niet op erwt, lijkt me idd zoeken naar een ‘naald’ in de hooiberg. 😉
Dank, wens het jou ook toe, geluk, met of zonder vrouw. 🙂
*Dat is op zich waar, Paco, alleen zie ik de link nu niet zo, omdat ik schrijf dat de prins op het witte paard juist niet bestaat, ik niet van ‘altijd’ uitga, laat staan dat ik zou denken dat mijn geluk enkel en alleen van een relatie afhangt. Het is een van de dingen die belangrijk zijn, maar een gevoel van diepe verbondenheid in vriendschap zoals met Hans vind ik veel belangrijker dan een wel aardige relatie. 🙂
*Op zich mooi idd, K, hoewel mij weer vaker verteld is dat ik juist een te groot rechtvaardigheidsgevoel heb, ik weet nog steeds niet of ik het daar mee eens ben en of dat kan ‘te groot’ in deze context. 😉
*Aad, tot later, je reactie was wel verhelderend trouwens, maar ik wil graag nog e.e.a. verduidelijken. 🙂
Lief stukkie.
Zo, en toen was mijn tekst weg omdat ik gedachtenloos op ‘refresh’ klikte. 😉 Poging 2.
*Dat vind ik een vertederende reactie, Trek, dank. 🙂
*Leuk dat het juist om dat witte paard ging, Annet. 🙂 De volgende die voor mijn deur staat met een indiaans paard heeft ook een wit voetje.* (Nu moet ik opeens denken aan Moccacynthia. ;-))
Zie je wel, toch nog iets van een paardenassociatie bij je moeder.
Ja, tegenstellingen in mensen, in het leven, daar hou ik wel van. (alleen jammer dat Barbiehaar niet uit zichzelf groeit, gelukkig waren er toen poppenpruikjes ;)).
* Nu ben ik niet zo goed in uitdrukkingen en gezegdes, dus ik heb even gegoogled of het wel klopte wat ik zei. 😉
"d.i. bij iemand in de gunst, in de pas staan, een potje bij hem kunnen breken; eene uitdrukking, die sedert de 16de eeuw bij ons bekend is en haar ontstaan te danken heeft aan de vroegere gewoonte, dat paarden met vier witte pooten tolvrij waren1). Vgl. Marnix, Byenc. 189 v: Dat en mach niemant doen dan onse L. Moeder de H. Roomsche Kercke, die vier witte voeten heeft, ende en kan niet missen; Sart. I, 2, 19: Ghy hebt vier witte voeten, ’t witte kindt, sic feliciter natum atque ita gratiosum significamus, ut quidvis fere impune ipsi liceat; Idinau, 114:"
Onze reacties kruisten, Vroems. Bedankt, en dat vind ik dan weer lief. 🙂
Weet maar niks van de toekomst Marjelle
dan is alles mogelijk.
Mooi open blog!
Hm. interessant dat je het essentiele beschrijft als hun positie in het ouderlijk gezin en de persoonlijkheid van hun vader. Wellicht interessant om te weten dat sommige psychologen en biologen denken dat karakter deels erfelijk is en deels wordt bepaald door de positie in het gezin (de oudste is gemiddeld wat behoudender dan degenen die na hem/haar komen. De nakomers op hun beurt zijn gemiddeld wat flexibeler, avontiuurlijker en diplomatieker). Verder is gesuggereerd dat intelligentie en karakter, voorzover erfelijk, vooral geerfd worden van de moeder.
Als ik terug kijk is het wat mij betreft zonneklaar: de vrouwen waar ik een goede relatie mee heb gehad, waren onafhankelijk, om niet te zeggen stronteigenwijs, intelligent en ‘petite’. (Toegegeven, de steekproef is klein). En dat geldt ook voor mevrouw Opinie, die ik ruim twintig jaar geleden ontmoet heb. Nou moeten ze ook wel een beetje eigenwijs zijn, want dat ben ik ook en ik hou niet van ja-knikkers.
Verder denk ik dat mevrouw Opinie en ik nog steeds gelukkig zijn omdat we regelmatig vanwege werk een maandje of twee apart zitten. Heb je effe de tijd om echt jezelf te zijn en daarna heb je weer een heleboel om over te praten.
Tot slot nog even dit (ik ben nou eenmaal een bioloog) Ezels zijn absoluut niet dom. Zeker slimmer dan koeien en vermoedelijk ook slimmer dan paarden. Vandaar ook dat ze lief kunnen zijn, ze hebben een beetje door hoe je mensen manipuleert 🙂
Even in omgekeerde volgorde. 😉
*Ik begin met je tot slot, M.O., behalve (mij) lief (manipuleren, dat is dan weer niet lief ;)), zijn ezels volgens mij ook niet dom idd. Ik weet niet wie dat ooit verzonnen heeft en wil het ook niet eens weten, heb geen zin om erop te googlen. ;))
Wat betreft diverse theorieën en achtergronden, dat is me grotendeels wel bekend (ik ben nou eenmaal een sociaal-pedagoge met liefde voor psychologie ;)). In een boekje van Skinner en John Cleese staat ook iets over dit onderwerp, datgene wat je herkent ‘achter de schermen’ bij iemand. Mijn voorbeeld betrof maar een aspect, wat in mijn vier langere relaties zeker een opvallende overeenkomst was, er zijn natuurlijk veel meer factoren die een rol (kunnen) spelen, maar dat valt buiten het kader van dit blog.
Leuk om te lezen over jou en mevrouw Opinie, van ja-knikkers hou ik ook niet (en ik hou wel van mezelf dus). 😉 Ben benieuwd of er ook qua wederzijdse ouders overeenkomsten zijn tussen jullie beide.
*Dank, Joost, soms zou ik wel een glimp van de toekomst op willen vangen, m.n. op een paar voor mij essentiële punten. 🙂
Zoals beloofd, Aad, zou ik nog even een paar dingen toelichten en bedankt voor je uitgebreide reactie. 🙂
Dat mijn vier partners (o.a.) ook een dominante vader hadden betekende in de praktijk dat we juist bepaalde patronen en reacties over en weer, ervaringen en positie in het gezin ook weer herkenden bij elkaar. Die herkenning zat dus wel degelijk bij de partners zelf.
Dat ‘wijselijk wrs’ gaf mij het gevoel dat ik iets niet gezegd zou hebben, omdat ik dat om wat voor een reden dan ook niet wilde zeggen en dat was in dit geval niet zo. Als ze nl. wel dominant waren geweest en ik vond dat niemand daar wat mee te maken had, dan had ik het hele punt niet genoemd, en anders had ik het er gewoon wel bijgezet, omdat ik altijd zoveel mogelijk het hele verhaal wil vertellen. 🙂
Verder zijn we het ook eens wat betreft liever vragen stellen dan dingen invullen voor een ander, en nieuwsgierig ben ik ook. 😉
Hans was ook jaren nadat de relatie over was mijn beste vriend, maatje, de verbondenheid die ik met hem had is wat voor mij de essentie van liefde is. In die zin kun je zeggen dat hij mijn grote liefde was, al verstaan mensen daar normaliter iets anders onder.Grote liefdes raak je nooit meer kwijt. En dat hoeft ook niet. Verdriet en koestering.
Mooie slotzin die terugkomt in een van m’n volgende blogs. 🙂
Ik zit in de witte paarden-verhuur en het loopt niet echt storm, want wie nu nog op een wit paard langskomt is wel een beetje een ezel
En dan is de cirkel weer rond, Iris, bovendien heeft een ezel op een wit paard ook wel weer iets. 😉
Ik durf nauwelijks te vragen of je er echt inzit. 😉
Er zijn paarden, ezels, muilezels, lantaarnpalen en o ja, soms ook nog wel eens leuke, lieve, aardige, zorgzame, sterke en tegelijk kwetsbare mannen die er bovenal ook nog eens verdomd goed uitzien met een goddelijk lichaam…….
Misschien kun je hier iets mee, Marjel:
Na 23 jaar huwelijk, een kortdurende relatie en aantal vluchtige, leuke, soms totaal nietszeggende dates, en op vlucht voor de eenzaamheid, heb ik mezelf beloofd nooit meer onnodig water bij de wijn te doen, nooit meer te vluchten in een bij voorbaat te stranden relatie, m’n verwachtingspatronen bijgeschaafd en opnieuw uitgebalanceerd, maar bovenal: Vrede te hebben en blij te zijn met mezelf, m’n huis, m’n leven. En mijn huidige vriend waarmee ik lat, is een waardevolle, mooie, dierbare aanvulling.
xxxx
@Marjelle: dank voor je reactie. Ik vermoedde al iets dat de herkenning(en rode draad) zat in het kunnen praten met elkaar over (in dit geval) een dominante vader. Mijn doel was dat dan ook dat open te laten en er een soort van open vraag van te maken. Ik snap dat het tot mogelijk verwarring heeft geleid over de mogelijk achtergrond van mijn opmerking, maar we begrijpen elkaar nu geheel denk ik..
En ik ben verlegen dat een (slot)zin van mij, je wederom inspireert voor een vervolg blog.
Ik kijk er naar uit.
Nog een laatste dan: er is minstens één prins op het witte paard. En dat ben je altijd zelf.
Volgens mij (ik heb het nu niet nagelezen precies in welke) staat het in een van mijn blogs ‘levenslessen’ van vorige zomer.
*Gelukkig zijn er idd een heleboel verschillende soorten mensen, Geroma, en ik heb er een paar heel leuke ontmoet in mijn leven. 🙂 Ook een paar idioten (M/V), maar daar ga ik het nu niet over hebben. 😉
Dit blog was geinspireerd door Aad z’n blog, ik vond het leuk om even wat over ezels en prinsen op witte paarden te schrijven, verder niet en ervaar het ook niet als probleem dat ik geen relatie heb en heb dat nooit gedaan eigenlijk in de periodes dat het weleens voorkwam. Wat dat betreft heb ik de afgelopen jaren ook teveel andere dingen aan mijn hoofd.
Mooi dat jij je draai gevonden hebt op een aantal punten waaronder ook in een relatie. :))
*Het is altijd fijn als je elkaar weer wel begrijpt, Aad. 🙂 Het is vooral de herkenning van opvoedings- en communicatiepatronen, actie en reactie, de positie die je zelf innam of in gemanoeuvreerd werd (als kind), dat soort rode draden idd. Er is zelfs een vorm van herkenning zonder dat je (erover) gepraat hebt. Maar nogmaals er zijn zeker meer factoren die een rol spelen, dit is m.n. een belangrijk punt dat mij bij alle vier m’n ex-partners opviel.
Een van m’n volgende blogs was ik vanmiddag aan het schrijven (hij is al af in hanenpoten dus) en toen kwam jouw slotzin opeens in me op en besloot ik die er ook in te zetten. 🙂
Eens, en daarom eindigde ik een van m’n vorige reacties aan jou ook met ‘Groeten van een prinses op een appaloosa’. 😉 Klinkt als een titel voor een blog. 😉
Marjelle, ben jij dat links op de foto?
Mooi!
Mag ik je Hans laten vergeten?
Haha, natuurlijk niet.
Dank voor je trouwe hart.
Nee, Joost, ik maak altijd de foto’s, sta er zelf nooit op, op een paar baby-, kinderfoto’s na en een keer m’n silhouet in de luxaflex. 😉
Sommige mensen vergeet je nooit, ze zitten in je hart (ondanks alles wat er gebeurd is) en ik heb een heel trouw hart, dat klopt. 🙂
Interessant geheel met de reacties ook.
Heel bijzonder die partnerkeuze van vrouwen. Zo afhankelijk van de eigen vader cq het gevoel daarbij.
Voor mannen geldt dit veel minder, die zijn eerder subject of desire. Hen overkomt iets heb ik het idee. Ook de meer fysieke/primaire gerichtheid van mannen speelt daarbij een rol. Ze slaan eerder toe cq ze laten eerder toe en zien pas later de consequenties.
Hoi René, even een snelle reactie op jou. We zijn het wel vaker niet eens, heb ik gemerkt, en dat geeft niet, maar m’n neiging om te reageren wordt daarmee wel versneld. 😉
Nogmaals, dit is een flard van de werkelijkheid vanuit een bepaalde invalshoek geschreven waardoor dit blog beter uit de verf komt. Als ik zou willen vertellen hoe ik het precies beleefd heb, wat doorslaggevend was en wat niet, wat ik ervan vindt, zou je een veel breder verhaal krijgen met veel meer invalshoeken en meer factoren, maar dit is geen paper, dit is een blog. Dat doe ik hier dus bewust niet omdat dat niet m’n doel is bij en van het schrijven.
Als je stelt dat de partnerkeuze van vrouwen zo afhankelijk is van de eigen vader, dan doet geen recht aan mijn werkelijkheid en het hele verhaal, kortom oneens. 😉
Ik geloof verder ook niet dat dat je alle mannen over een kam kunt scheren, de onderlinge verschillen binnen de seksen zijn groter dan de verschillen tussen de seksen en hebben sowieso met veel meer verschillende dingen te maken, maar het voert veel te ver om dat hier te behandelen. 🙂
Ik geloof ook niet dat mannen als geheel dingen meer overkomt, en netzomin dat ze allemaal meer fysiek/primair gericht zijn, net als voor vrouwen niet geldt dat ze het allemaal minder zijn.
Ik word wel benieuwder waar we het wel over eens zijn. 😉