Toen ik een klein meisje was geloofde ik al niet dat prinsen op witte paarden voorbij zouden galopperen en me voor altijd gelukkig maken. Ik had het ook te druk met het afknippen van Barbiepoppenhaar en madeliefjes rijgen. Wel heb ik liever dat verhalen goed aflopen en mensen eindeloos gelukkig samenzijn, maar in m’n eigen relaties is ‘altijd’ niet het uitgangspunt. De enige waarbij ik na een aantal jaar dacht dat de vriendschap nooit meer over zou gaan was Hans. ‘Till death do us part‘. Het liep anders na vijfentwintig jaar lief en leed en al hou ik niet van woorden als soulmate en tweelingziel, ik geloof wel in zielsverbondenheid, iets dat ik tot nu toe alleen met hem in die mate heb gekend.
De prins op het witte paard bestaat niet, mij gaat het erom dat ik iets essentieels in de ander herken. Het is dan ook geen toeval dat de vier partners waar ik een langere relatie mee heb gehad een dominante vader gemeen hadden. Die van Hans leek op bepaalde punten zelfs als twee druppels water op de mijne die altijd moeite had met mannen die liever, zachter en vrouwelijker waren. ‘Idioten’ vond hij het op z’n minst genuanceerde momenten. Sommige dochters kiezen het evenbeeld van hun vader, andere kiezen iets heel anders zoals ik, één ding kwam wel overeen, z’n gulheid hadden ze ook. Wie weet zit een volgende partner er voor het eerst tussenin, misschien af en toe iets duidelijker dan me lief is, maar wel met een heel klein hartje.
Marjelle
You and I Ingrid Michaelson
