Tagarchief: alice coltrane

Beeld van een blogger (6) – He blew me away!

Na 22 ‘Bloggers in beeld’ was ik toe aan iets anders, toen werd het idee voor een nieuwe serie geboren die ‘Beeld van een blogger’ als titel meekreeg. Virtuele associaties hebben plaatsgemaakt voor een kijkje in het echte leven. Op zoek naar de mens achter de avatar ontmoet ik een blogger (M/V) in zijn stad. Het is daarbij niet de bedoeling om een diepte-interview te maken, wel om op speelse wijze foto’s van de stad, mijn impressie en de inbreng van de blogger zelf te combineren. Zijn wensen staan daarbij centraal, in het ene geval betekent dit dat hij je misschien wel paginagroot aanstaart of z’n diepste (bed)geheimen onthult, in het andere geval wordt er slechts een tipje van de blogsluier opgelicht…


Eerder verschenen in deze serie:

Beeld van een blogger (1) – Kuzz voor Guzz

Beeld van een blogger (2) – Gewoon gelul, Trektocht!
Beeld van een blogger (3) – Back to where I once belonged met Annelies!
Beeld van een blogger (4) – Op z’n Rotterdams met Marius!
Beeld van een blogger (5) – So what, man!


(6)
M’n afspraak met Blew is om drie uur en ik besluit me deze keer eens niet te haasten in de zomerse hitte. Het was zijn idee om me op het strand van Katwijk te ontmoeten, Blew’s territorium, in plaats van in z’n woonplaats Leiden. Om half één zit ik in een koele trein van CocoRosie te genieten zodat ik straks ruim op tijd bij de KatwijkseKust aankom en m’n spullen kan neerzetten. Alleen de kamernaam Zee en Zand is het haast waard om daar te overnachten, al moet je wel je best doen om dat plukje zee uit het raam te ontwaren blijkt als ik rond tweeën gearriveerd ben. Ik krijg een vakantiegevoel als ik even later laptoploos over de boulevard slenter en achter de met helmgras begroeide duinen de zee zie opgolven.

Ook bij deze ontmoeting werkt het weer prachtig mee, ik kies een terrasje vlak bij bushalte Nieuw Brittenburg waar we hebben afgesproken. Een paar mannen zitten er te wachten op een bankje, bij elke nieuwe man die zich aandient vraag ik me af ‘zou dat Blew zijn?’ Opeens zie ik een lange, tengere man met halflang grijs haar en blote voeten, in een impuls zwaai ik, de man zwaait ietwat aarzelend terug. Ik loop naar hem toe en krijg drie zoenen. ‘Wat ben je lang!’ flap ik eruit, ‘ik voel me haast een kabouter met m’n 1,64 m’. Dat laatste is niet zo vreemd, want hij is met 1,96 m de langste man waar ik ooit naast heb gelopen. Groengrijze ogen kijken me onderzoekend aan vanuit een sympathiek gezicht, hij heeft een zachte, vriendelijke stem die me ergens bekend voorkomt.

We gaan meteen op zoek naar een leuk strandtentje, ik heb wel zin in een cola light. Het gesprek komt al snel op Blew de blogger, die de dingen af en toe net iets anders verwoordt dan de man erachter, bepaalde zaken worden soms uitvergroot, andere weggelaten. Blew is ook iets brutaler en directer, vertelt hij, en wil graag to the point blijven zodat een mening geven niet ontaardt in kankeren, al kan hij wel heel verontwaardigd zijn over misstanden in de natuur en politiek. Tijdens het praten blijkt steeds meer dat de virtuele Blew en de man die tegenover me zit op een bijzondere manier verweven zijn, maar toch weer anders dan ik dacht. Hij praat rustig, weloverwogen, wikt en weegt, of zoals hij het zelf verwoordt ‘eerst nadenken voordat je iets doms doet’.

Het gaat om afwegingen maken, zegt hij, een gevoel voor verhoudingen hebben in brede zin. Het verbaast me dan ook niet dat hij Weegschaal als zonneteken heeft. Hij geniet van mooie dingen, houdt van de films van Wim Wenders en Werner Herzog en leest onder andere Camus, Kafka en Wolkers. Daarnaast is hij gevoelig voor aandacht, complimenten. In dat verband worden reacties op zijn blog en aanbevelingen ook gewaardeerd, al is het eerste belangrijker. Op een gegeven moment komen we bij de periode na de middelbare school terecht toen hij als negentienjarige besloot voor de pedagogische academie te kiezen. De opleiding was erg leuk, de kinderen een stuk minder, vandaar dat hij het na acht maanden voor gezien hield.

Ondanks zon, zee, zand komt het gesprek toch op werk, een onderwerp dat hij zoveel mogelijk vermijdt in z’n blog – Blew is altijd onderweg, altijd een beetje op vakantie. Hij werkt bij het secretariaat van een adviescommissie, een stressbaan waarbij je steeds achter de feiten aanloopt. Gelukkig heeft hij wel bijna elke vrijdag vrij, dan is het weer Blew-tijd, genieten en wandelen op het strand. ‘Je loopt alle ellende van de afgelopen week er letterlijk uit’, zegt hij, ‘de negatieve energie en frustraties verdwijnen onderweg’. Hij geeft een voorbeeld van een typische winterwandeling, die gaat zo’n twaalf kilometer lang van Scheveningen naar Katwijk met een tussenstop bij de Hema voor een vers broodje kaas of een kop lekkere erwtensoep.

Aan zijn zomerwandeling komen we niet meer toe, inmiddels hebben we het over fotograferen, iets wat hij met veel plezier doet. De foto die hij vandaag maakt, moet er ook vandaag op, een ijzeren Blew-wet, een oudere foto is als de krant van gisteren. Drie camera’s spelen daarbij een rol, deze keer heeft hij alleen z’n zwarte Sony bij zich. Hij houdt wel van abstracte opnames getuige ook zijn strandpaalfoto’s. Een andere grote liefde is muziek. Het is ooit begonnen met The Velvet Underground en Soft Machine, hij zat toen tussen hippie en punk in tijdens de puberteit en kon ook Nico en Eno zeer waarderen. Als ik hem vraag naar recente ontdekkingen noemt hij Eleh en Drone-muziek, daarnaast heeft hij Jefferson Airplane en Jimi Hendrix herontdekt.

Het grappige is dat we virtueel met elkaar ook in contact gekomen zijn via de muziek, toen ik een keer in een blog aandacht besteedde aan Van der Graaf Generator was hij een van de weinigen die de band kende. Het onderwerp komt nog even op werk, hij is zich langzaam aan het oriënteren op iets anders, maar wil daar niet veel over kwijt. ‘Werk is de tijd tussen twee blogs’, zegt hij met een glimlach, ‘ik wil genieten van het leven, wandelen, praten en leuke dingen doen’. Ondertussen wordt zijn broodje Kwekkeboom-kroket bezorgd. Zeer tegen m’n gewoonte in neem ik deze keer geen pistoletje-met, de warmte eist z’n tol, m’n hongergevoel is verdwenen.

Als we later door het hete zand teruglopen komen we onderweg meeuwen in allerlei soorten en maten tegen. Hij vertelt over alles wat hij van deze vogels heeft geleerd, over de zilvermeeuw en de kleine mantelmeeuw—, opeens roept een vrouw geschrokken ‘dat was míjn broodje!’ We zien nog net een brutale Blew ervandoor gaan met de buit in z’n bek, ik maak snel een foto van plaats delict. Wanneer ik de volgende middag na een strandochtend en een duik in het Katwijkse water weer op hetzelfde terrasje op de bus zit te wachten, zie ik plotseling een bekend gezicht verschijnen. Blew komt op me af, soms is de wereld heel klein.
Marjelle


Blew zwevend tussen stad en kust.
The best of two worlds?


Blew draait:

Alice Coltrane