Vorige week
‘Het is nog steeds herfst’, dit briljante zinnetje probeer ik nu al een paar minuten op m’n scherm te toveren, maar m’n typepogingen worden belemmerd door een update van McAfee waardoor even alles stilligt, nu ook virtueel. Daarstraks vlogen de kabouters me nog om de oren, als je ze nodig hebt zijn ze in geen velden of wegen te bekennen, maar bij Zylom trekken ze gewoon iedere keer een vers blik open. Voordat ik het wist, was ik met een hamer onschuldige puntmutsjes aan het bewerken en Witklapje (zo heet dit kabouterinnetje écht) moest zelfs twee meppen krijgen voordat ze zich overgaf. ‘Ach ja, vrouwen’…
Deze weken komt vooral m’n speelscore tot grote hoogten, over peilloze diepten zal ik het nu niet hebben, het woord zegt het al, die zijn peilloos.
Het goede nieuws is dat ik toch niet zo onhandig ben als ik dacht, al heb ik dat ooit al eens bewezen met Wolfenstein, samen met H. schoot ik me toen een weg door de gevangeniscatacomben. We probeerden elkaar ook af en toe af te troeven, dat hoort erbij en maakt het spannender, léuk was het al. Schieten in een strak tempo lukt nog steeds heel aardig, al wordt m’n schouder daar een stuk minder blij van. Jammer, anders zou ik misschien toch een schietcursus gaan doen en dan lekker knallen op alles wat beweegt of me afreageren op een boksbal, verder doe ik geen vlieg kwaad. Het is de energie die er niet uitkan en die steeds vaker niet meer in beweging te krijgen is. Tussen het gezap en gehang door doe ik af en toe ook wat nuttigs. Zo ben ik alvast een beetje afscheid aan het nemen van vriendin E. en van al het andere dat het afgelopen jaar niet langer houdbaar bleek.
Marjelle
Vesilahden Veräjillä Korpiklaani
