Er is een tijd geweest dat ik veel sportte, samen met liefste ex ging ik tweemaal per week zwemmen – we trotseerden niet alleen chloor maar ook storm en regen – bovendien liet hij me tijdens squashen regelmatig alle kanten van de baan zien. Daarbovenop aerobicte ik nog een aantal keer, zelden heb ik zo weinig last van m’n rug gehad en er zo fit uitgezien. Door omstandigheden is dat sportieve gedoe op een bepaald moment op een zeer laag pitje komen te staan, met andere woorden van de ene dag op de andere werd ik een soort van couch potato. Sinds een paar maanden ben ik weer begonnen met sporten, met babystapjes, want rug en andere lichaamsdelen protesteerden en wilden me het liefst zappend op de bank hebben.
Inmiddels zijn tempo en frequentie opgevoerd, ondanks een aanval van rsi ben ik door blijven trainen. Degene die me daarbij geholpen heeft is Carlos, een grote, donkere, gespierde man. Onder zijn bezielende leiding sport ik nu bijna dagelijks, elke keer is het programma net weer anders waardoor het verrassend blijft. Goedkoop is het ook nog: 4 cd’s met 20 verschillende workouts voor maar 13,00 euro. Toen ik laatst ontbeten had betrapte ik mezelf erop dat ik echt zín had om weer te beginnen. Er is alleen één nadeel, Carlos heeft een heel ander gevoel voor humor dan ik, als hij het over ‘hoekie koekie!’ heeft of ‘kipfiletjes’ krijg ik rillingen. Het zou dan ook best kunnen dat ik hem in de toekomst gewoon uitzet.
Marjelle
Move that body Carlos Lens
Bad Michael Jackson