Het is drukkend warm en ik laat m’n plan varen om met de trein naar Gouda te gaan. Een stad komt zonovergoten veel meer tot haar recht dan onder een dik wolkendek. In plaats daarvan besluit ik weer eens naar m’n jachthaven te fietsen en daarna door te rijden naar de Kralingse hertjes. Ik ben benieuwd of deze keer het ‘fotograferen tussen de spijlen door’ wel een reeënblik uit duizenden oplevert. ‘Haalbare doelen stellen’, hoor ik H. bijna op de achtergrond mompelen. Een stelling waar ik het overigens mee eens ben en hij doet me indirect aan Piet Vroon denken.
Een artikel dat me bijgebleven is toen ging over het nut van bepaalde medische onderzoeken. Iedereen zou zich van tevoren af moeten vragen wat hij of zij vervolgens met de uitslag ervan zou gaan doen, vond Vroon. Als er bijvoorbeeld uitkomt dat je flink moet afvallen en veel meer bewegen, terwijl je dat absoluut niet van plan bent heeft het weinig zin om eerst allerlei dure onderzoeken te laten doen. Een van de redenen dat ik weleens een onderzoek weigerde was ook dat het middel erger kon zijn dan de soms op basis van drijfzandargumenten vermoede kwaal.
De zon piept achter een wolk tevoorschijn terwijl ik met pen een A4-tje zit vol te krabbelen. In een poging dit moment te rekken bestel ik een glas wijn en hoop dat straks de Bambi-ogen niet al te wazig op de foto staan. Ik duw gedachten aan geen werk, gezondheidsproblemen, …, en H. van me af en zet m’n verstand even op zonne-energie. Haast ongemerkt glippen ze een tijd later toch weer in m’n hoofd en komen nu bij een vriendin terecht die sinds zaterdag problemen heeft met haar vriend, hoe zou het met haar gaan na m’n laatste sms’je?
M’n gedachten blijven ook even hangen bij R. waarmee het contact opeens een bizarre wending heeft gekregen. Waarom voelen sommige mensen zich toch zo snel aangevallen en draaien ze rondjes in plaats van te zeggen wat er aan de hand is, vraag ik me af. Waar zijn die mensen zo bang voor, het ergste wat er kan gebeuren is dat je het mordicus oneens bent, maar zelfs daar kun je over proberen te praten en als het echt niet anders kan een streep zetten op een goede manier. Wat ook een rol speelt daarbij is dat ik er zelf geen probleem mee heb om uit te leggen waarom ik de dingen doe die ik doe.
De keren dat ik weleens iets deed waar ik achteraf spijt van had, gaf ik dat meestal ook toe, soms met pijn en moeite, maar steeds vaker de afgelopen jaren met een volmondig sorry. Zolang je maar op een open manier communiceert, je niet onmiddellijk aangevallen voelt door elk klein dingetje of je daar later overheen weet te zetten, zo min mogelijk dingen invult en vragen blijft stellen, is er in ieder geval een goede basis om elkaar te begrijpen. Daarbij moet openheid wel van twee kanten komen, sommige dingen lukken nu eenmaal níet in je eentje.
Marjelle
Soldier Ingrid Michaelson
