Zondag
M’n afspraak met F. bij de Kralingse Plas gaat op het laatste nippertje niet door. In huis is het erg benauwd en ik besluit in m’n eentje naar bos en water te fietsen. Het is prachtig zomerweer, helemaal niet drukkend warm zoals voorspeld was. Ik voel me onrustig en mis juist op een dag als vandaag een lief maatje waarbij ik helemaal mezelf kan zijn. Ik denk aan de afspraak met M. vorige week en waar we het toen over gehad hebben. Twee dingen waar ik als een berg tegen opzie en die hoe dan ook moeten gebeuren. In het ene geval kies ik ervoor om me kwetsbaar op te stellen al is het met knikkende knieën, maar ik wil hem recht doen. In het andere geval heb ik geen keus, ik zal een goede specialist moeten vinden voordat dingen misgaan.
Al deze gedachten gaan door me heen terwijl ik probeer te genieten van de zomer rondom me, felgekleurde rokjes, geurige grasvelden, witte zeiltjes op de plas, uitgelaten honden, spelende kinderen, hele families aan de barbecue, Rotterdam zindert. Het valt me ook op hoe vreedzaam zwart, bruin, blank, bloot en gehoofddoekt door en naast elkaar zitten, die beelden zie je niet op het journaal. Vanavond speelt Oranje tegen Spanje, ik ben waarschijnlijk een van de weinige Nederlanders die de finale niet gaat kijken. Al ontkom je er niet echt aan, als Nederland scoort vliegen bij mij de lampen bijna van het plafond. Het lijkt wel of er dan een soort oerkracht in mensen losbarst die zo sterk is dat er even zelfs geen onderscheid meer is tussen arm of rijk, autochtoon of allochtoon, er bestaat alleen nog maar voor of tegen Oranje.
Inmiddels ben ik bij de Schone Lei beland en geniet van m’n ijzigkoude cola light, een van de lekkerste drankjes in dit hete weer. De grootste hond op het terras komt natuurlijk uitgerekend bij mij liggen en kijkt me met z’n fluweelbruine ogen nieuwsgierig aan. Enigszins onzeker kijk ik terug naar deze haarbal aan m’n voeten. Gelukkig is hij oud en heeft het zo te zien net zo warm als ik. Als ik twee thee later wil afrekenen, kan ik m’n fietssleuteltje nergens meer vinden, m’n aantekeningen dwarrelden net ook al over het terras, ik ben er met m’n hoofd echt minder bij de laatste tijd. Wanneer ik terugloop naar m’n fiets doe ik een schietgebedje. Het heeft geholpen kennelijk, want met sleutel en al glimt hij me tegemoet, ook dat soort beelden zie je niet op het journaal.
Marjelle
Mari Boine op herhaling met Mi Ustit Engeliid Sogalas
