Tagarchief: wereldmuziek

Desert rose

Klik op de foto voor een groter formaat

Sting & Cheb Mami

Het loopt op rolletjes in Rotterdam…?

Bestuurscrisis in Rotterdam (16-05-2011)
PvdA zoekt nieuwe wethouder
(17-05-2011)

Jim I Nim Moroccan Spirit

Het touwtje schoot uit…

Vandaag staat een afspraak voor een schoonheidsbehandeling gepland, een aantal maanden geleden kwam ik die aanbieding tegen via groupon en besloot me een keer lekker te laten verwennen. Serum, masker, gezichtsmassage, epileren en ten slotte nog make-up om de behandeling af te maken, het staat allemaal op het programma. Ruim op tijd kom ik aan bij de kappers- annex schoonheidssalon. Wanneer ik de trap oploop staart een hoofd vol wikkels me zwijgend aan, even later verschijnt een kleine vrouw in de deuropening, ‘ga maar zitten’, gebaart ze. Ik kijk om me heen naar het rommelige interieur, dingen staan her en der en liggen in de weg, een soort curiosawinkel met een exotisch tintje. Waar ben ik terechtgekomen?

Een man in witte schort komt binnen en gaat met een aantal potjes in de weer. We groeten. Inmiddels is er een epileerklant bijgekomen, druk sms’end wacht ze op haar beurt, ik kijk omhoog, m’n blik valt op een gat in het plafond waar ooit een tegel zat. Waarom zie ik dat soort dingen toch altijd, vraag ik me af, misschien kan ik beter m’n ogen dichtdoen en gewoon alles op me af laten komen. Zou die schoonheidsbehandeling midden in de zaak plaatsvinden, gaan m’n gedachten door, het gezicht van de wikkelvrouw zit ook al onder de crème en ik heb geen zin om straks en plein publique onder handen genomen te worden. Opeens komt de man naar me toe en zegt ‘loop maar mee’. Voert hij de behandeling uit? Dat stond nergens, ik vind het steeds vreemder worden.

Als ik even later onder een dikke handdoek lig en hij m’n gezicht insmeert en begint te kneden zonder eerst de make-up eraf te halen, bekruipt me het gevoel dat ik in een B-film ben beland. Dat gevoel wordt nog sterker als ik hem zie stoeien met de condenssproeier,  ‘hij lekt soms een beetje’, legt hij uit. Daarna volgen een aantal hete compressen – ondertussen vertelt hij over een bronbad in Turkije waar het 40 graden was en een oude man flauwviel, ook de toestand in Libië passeert de revue – inmiddels heb ik me bij de situatie neergelegd en besluit af te wachten hoe m’n huid erop gaat reageren. Opmaken doet zijn vrouw, vertelt hij, naast gezichtsbehandelingen houdt hij zich ook bezig met permanente make-up.

Vervolgens arriveert z’n echtgenote, voortvarend begint ze met m’n wenkbrauwen die nauwelijks een epileerbeurt nodig hebben volgens haar. Je hebt heel weinig haartjes op je gezicht, zegt ze, terwijl ze driftig met het touwtje in de weer gaat. In de haast schiet het draadje uit en zit opeens m’n lip ertussen, snel propt ze een tissue ertegenaan om het bloeden te stelpen. Ik besluit de opmerking dat ik absoluut geen smalle wenkbrauwen wil maar achterwege te laten en haar haar gang te laten gaan. Na het epileren smeert ze m’n gezicht in, zelden heb ik zo’n hardhandige aanpak meegemaakt. Als ze me opgemaakt heeft en me daarna het resultaat in de spiegel laat zien, schrik ik van de oosterse boogjes boven m’n donkerbruine ogen.
Marjelle

Balkanika and Theodosii Spassov

Beyond a shadow of a doubt









Taş Tarkan

Hot, hot, hot!

Zondag
M’n afspraak met F. bij de Kralingse Plas
gaat op het laatste nippertje niet door. In huis is het erg benauwd en ik besluit in m’n eentje naar bos en water te fietsen. Het is prachtig zomerweer, helemaal niet drukkend warm zoals voorspeld was. Ik voel me onrustig en mis juist op een dag als vandaag een lief maatje waarbij ik helemaal mezelf kan zijn. Ik denk aan de afspraak met M. vorige week en waar we het toen over gehad hebben. Twee dingen waar ik als een berg tegen opzie en die hoe dan ook moeten gebeuren. In het ene geval kies ik ervoor om me kwetsbaar op te stellen al is het met knikkende knieën, maar ik wil hem recht doen. In het andere geval heb ik geen keus, ik zal een goede specialist moeten vinden voordat dingen misgaan.





Al deze gedachten gaan door me heen
terwijl ik probeer te genieten van de zomer rondom me, felgekleurde rokjes, geurige grasvelden, witte zeiltjes op de plas, uitgelaten honden, spelende kinderen, hele families aan de barbecue, Rotterdam zindert. Het valt me ook op hoe vreedzaam zwart, bruin, blank, bloot en gehoofddoekt door en naast elkaar zitten, die beelden zie je niet op het journaal. Vanavond speelt Oranje tegen Spanje, ik ben waarschijnlijk een van de weinige Nederlanders die de finale niet gaat kijken. Al ontkom je er niet echt aan, als Nederland scoort vliegen bij mij de lampen bijna van het plafond. Het lijkt wel of er dan een soort oerkracht in mensen losbarst die zo sterk is dat er even zelfs geen onderscheid meer is tussen arm of rijk, autochtoon of allochtoon, er bestaat alleen nog maar voor of tegen Oranje.




Inmiddels ben ik bij de Schone Lei beland
en geniet van m’n ijzigkoude cola light, een van de lekkerste drankjes in dit hete weer. De grootste hond op het terras komt natuurlijk uitgerekend bij mij liggen en kijkt me met z’n fluweelbruine ogen nieuwsgierig aan. Enigszins onzeker kijk ik terug naar deze haarbal aan m’n voeten.
Gelukkig is hij oud en heeft het zo te zien net zo warm als ik. Als ik twee thee later wil afrekenen, kan ik m’n fietssleuteltje nergens meer vinden, m’n aantekeningen dwarrelden net ook al over het terras, ik ben er met m’n hoofd echt minder bij de laatste tijd. Wanneer ik terugloop naar m’n fiets doe ik een schietgebedje. Het heeft geholpen kennelijk, want met sleutel en al glimt hij me tegemoet, ook dat soort beelden zie je niet op het journaal.
Marjelle

Mari  Boine op herhaling met Mi Ustit Engeliid Sogalas



 

Er gaat een wereld voor je open!

M’n vriendin mailt met de vraag of haar opmerking wellicht verkeerd overgekomen is en ik besluit haar meteen te bellen zodat dingen geen eigen leven gaan leiden. Ik was juist blij met haar aanvulling. De directe aanpak, daar hou ik ook andersom van. Als het maar niet ontaardt in ongeduldige botheid, want daar ben ik allergisch voor. ‘Ga je nog naar het Wereldmuseum?’ informeert ze. Ik vertel haar dat m’n hoofd nergens naar staat vandaag en ik in arren moede een hangdag wilde inlasten. Terwijl ik mezelf hoor praten, zie ik door het raam een blauwe lucht bespikkeld met schapenwolkjes en besluit hangen te vervangen door fietsen.



Vlak bij het Wereldmuseum zie ik Zenne liggen, een fantastische locatie met uitzicht op de Veerhaven, boten, bootjes en watertaxi’s schieten voorbij. Broodjes hebben ze er niet, wel fetasalades en mezzes, ik ben per ongeluk bij een Turks restaurant terechtgekomen en bestel alleen thee. Uit m’n ooghoek zie ik opeens een felgeel boot-noch-bus-geval door het water gaan. Grappig, op de fiets kwam ik het ook al tegen, maar toen had-ie nog wielen. Ik maak snel een paar foto’s en duim dat er in ieder geval één goede bijzit. Als ik even later wil afrekenen neemt de Turkse eigenaar me bij de arm en gearmd stevenen we af op de kassa terwijl z’n vriendin glimlachend roept ‘het is mijn vriend, hoor’ en ik me nogal opgelaten voel. Hoogste tijd om naar het Wereldmuseum te gaan.



Een prachtig gebouw, de rode loper ligt al uit om me te verwelkomen. De toegang voor de Collectie is gratis, enigszins hijgend kom ik via de trappen op de derde etage aan en beland midden in een videouitzending waarin de mooiste beelden elkaar opvolgen. Ik begin gretig foto’s te maken al zijn de omstandigheden bepaald niet optimaal. Dwalend door de ruimtes kom ik schitterende voorwerpen tegen, waaronder een angstaanjagend zwartveren beeld dat me indringend aankijkt. Ik vind het een erg mooie verzameling, alleen jammer dat ik al snel een suppoost tegen het lijf loop die me vertelt dat ik er niet mag fotograferen. Vroeger mocht dat wel, maar nu niet meer omdat er ook particuliere stukken tussen zitten.



Inmiddels heb ik nu echt honger gekregen. Ik rijd naar Loos waar ondanks een stevige wind mensen nog volop buiten zitten. Als uiteindelijk na een half uur de sla van m’n bord vliegt en ook m’n haar alle kanten oppiekt behalve de goede, besluit ik naar binnen te gaan en even bij de leestafel te kijken. Doordat A. een voorliefde had voor Lady Gaga neem ik het blad mee waar zij op de cover staat. Later blijken er veel meer lezenswaardige artikelen in te staan, het is lang geleden dat ik door de OOR bladerde. Als ik hun recensie van CocoRosie lees, word ik erg nieuwsgierig naar de twee eigenzinnige zusjes. Eenmaal thuis draai ik op Youtube het ene na het andere nummer, m’n nieuwste ontdekking na Mari Boine afgelopen week.



Doordat er geen broodje te krijgen was in Zenne belandde ik in Loos, omdat het hard waaide ging ik naar binnen, aangezien A. een fan was van Gaga las ik voor het eerst in jaren de OOR weer, daardoor kwam ik uiteindelijk CocoRosie tegen
… en zo is de cirkel weer rond.

Marjelle


 Wéreldmuziek van Mari Boine