Laat maar
Soms heb ik de neiging om me terug te trekken, dat kan in een kantelende vriendschap zijn of als het slecht met m’n gezondheid gaat. Een gevoel van ‘laat maar’, een besef van ‘ik moet er toch zelf uit zien te komen’ overvalt me dan. Deuren dicht, gordijnen toe. Niet altijd letterlijk. Als ik me weer beter voel, kruip ik voorzichtig m’n holletje uit de wereld in. Vandaag doe ik het anders. Of er nu wel of niet iemand staat te wachten op een levensteken, geïnteresseerd is in hoe het met mij gaat, schrijven zal ik. Te vaak heb ik me teruggetrokken, verontschuldigd, verbeten, geglimlacht. Vandaag ga ik het over pijn hebben en wat dat met je doet. En over op jezelf aangewezen zijn.
Dizzy
Het nieuwe huis heeft geen plafonds. Het heeft nog wel meer niet, zoals een deur in de douche. Sommige dingen heeft het dan weer te veel, bijvoorbeeld een geiser en een kachel die het niet meer doen, of een half verbrande plank in het aanrechtkastje en gaten waar ze niet horen zoals in de elektriciteitsleiding. Eén dag voor sleuteloverdracht word ik gebeld door de makelaar. ‘Ik heb vervelend nieuws’, zegt hij, ‘de plafonds zitten er nog niet in.’ Ik staar verbijsterd naar m’n mobieltje. ‘Maar je hebt me gegarandeerd dat ze er zeker voor 1 augustus in zouden zitten’, zeg ik. Weg planning, hoe moet dat nu met schilder, tapijt, verhuisdatum vastleggen en alles regelen. 8 augustus had ik in m’n hoofd. Het duizelt me.
Ruggelings
De dag erna heb ik eerst een wilde rit naar m’n nieuwe huis, de schilder zit aan het stuur en neemt als een volleerd spookrijder de kortste weg. Ik word heen en weer geslingerd in het oude Renaultje. Na een bliksembezoek, wat uitleg en ‘veel succes!’ haast ik me naar de triggerpointtherapeut in Den Haag. Als ik van de behandeltafel stap voel ik het gelijk. M’n onderrug, eeuwige zwakke plek, protesteert. Ik heb te lang aan een stuk door op m’n buik gelegen, daar kan m’n rug niet tegen. Hij kan wel meer niet hebben, de prinses op de erwt is er niks naast.
Opstaan
De volgende ochtend nadat ik een keer of vijf wakker gepiept ben door de wekker van de buren, die sinds een aantal weken vanaf 05.30 uur tot 07.00 uur harde klanken uitstoot voel ik dat het veel erger is geworden. Omdraaien lukt nauwelijks, ik hou me vast aan een punt van het laken en een bedspijl en trek mezelf langzaam een stukje omhoog. Hoe kom ik in godsnaam uit bed? Voorzichtig rol ik naar de rand, laat me half vallen en beland uiteindelijk op m’n knieën op de harde grond. M’n rug trekt in een pijnlijke kramp samen als ik probeer op te staan. Hijgend laat ik me weer zakken. Uiteindelijk lukt het om met vereende krachten een stukje omhoog te komen. Kromgetrokken, ik lijk wel 101, waggel ik naar de gang, adem diep in en uit en blijf mezelf moed inspreken. ‘Gezondheid is het belangrijkste’, mantra ik. Help me, verlos me van de pijn.
Marjelle
Wat een ellende. Gezondheid is inderdaad het allerbelangrijkste. Als dat tegenzit, ben je de pineut. Met alles. Dat gezegd hebbende; hoe moet je deze problemen nu weer oplossen? Lijkt me een hels karwei.
Gezondheid is de basis. Wist ik wel, maar door dit soort dingen word je er nog eens heel erg mee geconfronteerd.
Is ook een hels karwei. Ik heb afgelopen weekend op advies van rugtherapeut een heel sterke pijnstiller genomen (Aleve) en ben vervolgens uren bezig geweest om het persoonlijke e-mail-adres / telnr van een van de directieleden van het verhuurdersbedrijf te achterhalen.
Ik dacht als dat allemaal via makelaar of info@mail gaat, gebeurt er weer helemaal niks. Het is een fout / grove nalatigheid van een van de medewerkers van de verhuurder weet ik inmiddels, drie weken geleden vond hij de offerte van de aannemer te hoog, heeft vervolgens niks meer gedaan en is op vakantie gegaan tot vandaag. Ik heb ook vandaag de nieuwe aannemer, afd. TD van de verhuurder en de makelaar onder druk moeten zetten. Kun je nagaan, je strompelt door het huis en dan moet je je noodgedwongen met dit soort zaken bezighouden ipv te kunnen werken aan rust, aan herstel. Echt heel triest.
Ja en nu maar hopen dat het goed komt …
Dat hoop ik uit alle macht. Gezondheid eerst.
Het zit je nooit eens echt mee, Marjelle!
Om uit je vel te springen…, maar zelfs dat kun je niet met zo’n rug 😉
Heel veel sterkte. De maatschappij is een loeder voor zieken!
Het is idd de laatste jaren vechten tegen de bierkaai, en dan net op het moment dat m’n nieuwe puzzelsite bijna on-line is en ik eindelijk een ander huis heb gevonden na jaren burenoverlast krijg je dit… Weet ook even niet hoe het verder moet. Dankjewel.
Waardeloos. Kun je er even niet bij hebben.
Hoe nu verder?
Ja, vooral m’n rug, dat je niks meer kunt… heel kwetsbaar ben je dan.
Frappant, dat zijn de woorden waarmee m’n nieuwe blog eindigt. Ik heb geen idee.
Sterkte! Het komt altijd slecht uit (er is helemaal geen goed moment voor dit soort dingen), maar nu helemaal…
Bedankt. Nu helemaal ja, veel slechter kan ik niet bedenken.
Ai, niet eens een foto. Misschien helpt je confrontatie in blog-vorm, ik hoop het voor je.
Alleen woorden nu. Het is geen confrontatie in blogvorm, daar heb ik bloggen niet voor nodig, dat doe ik zelf wel. Schrijven is noodzaak.