Tagarchief: rugpijn

Blaffen, gieren, brullen

beerpakjeboter


Inmiddels weet ik
waar de rugpijn vandaan komt. Dat wil zeggen, het voelt als rugpijn, maar in werkelijkheid is het een overbelasting van het SI-gewricht. Een gewricht waar ik tot gisteren nog nooit van gehoord had. Twee weken geleden ben ik nog voortvarend bezig met verhuisdozen uitpakken, daarna kom ik in de lappenmand terecht met griep en word een week later opeens wakker met hevige rugpijn. Alleen al m’n schoenen aantrekken is een opgave. Vervolgens gaat de griep naadloos over in wilde hoestbuien, die me uren uit m’n slaap houden en ook het overbelaste SI-gewricht elke keer weer een oplawaai geven. Een paar keer had ik het vandaag zo benauwd dat de tranen over m’n wangen liepen. Daarstraks heb ik op mijn wandelronde – een van de dingen die ik moet doen van de fysiotherapeut is wandelen en oefeningen – allerlei middeltjes ingeslagen in de hoop dat ik vannacht niet weer de longen uit m’n lijf hoest. Morgen komt waarschijnlijk een pakje met brouwsels van de fytotherapeut, maar omdat dat nog ver weg is heb ik alvast laurierdrop, gedroogde tijm, honingdrop en tijmsiroop ingeslagen, bloemetjeshoning had ik al.
Marjelle

Foto Witold Riedel

Geen titel

De verhuisdag begint met verhuizers die drie uur te vroeg op de stoep staan. Snel schiet ik een T-shirt en spijkerbroek aan en doe met slaperige ogen en verward haar de deur open. Vanaf dat moment gaat alles in uptempo, mannen lopen in en uit, dozen worden voortvarend ingepakt, ik kan nog net m’n make-uptas veiligstellen als ik even later de douche uitkom. Klusvrouw heeft zich maandag wéér niet aan de afspraak gehouden, ze zou eindelijk de muren afmaken en rails ophangen in de slaapkamer. Dinsdagavond werd ze gespot door m’n Tsjechische tapijtlegger en zei tegen hem dat ze de dag erna nog wel even kwam schilderen. Waar zit in godsnaam je verstand om dat tegen alle afspraken in zonder overleg uitgerekend op de verhuisdag te gaan doen!?

Ik vrees het ergste als ik op weg ga naar m’n nieuwe huis. Eenmaal binnen tref ik klusvrouw aan die sinds een half uurtje nonchalant met een lakrollertje in de weer is. De muren zijn nog niet af, de rails is niet opgehangen en het is overal één grote teringbende van verfblikken en rollers. Ik moet me bedwingen om niet in tranen uit te barsten en zeg tegen haar dat ze onmiddellijk moet stoppen met verven en de troep moet gaan opruimen aangezien de verhuizers al onderweg zijn. De stress schiet door m’n lijf. Ondanks m’n rugblessure – ik moet eigenlijk revalideren niet verhuizen – stort ik me op de keuken, ruim verf op, boen kastjes uit. Ik vlieg door het huis en probeer niet in paniek te raken. Er komt maar geen einde aan deze nachtmerrie.


‘De Schreeuw’ Edvard Munch (Internet)

‘Heb je nu in stilte kunnen slapen? Want daar is het toch allemaal om begonnen! #verhuizing #benieuwd’ twitterde @AadVerbaast gisteren. ‘Het korte antwoord is nee. #hetlangeantwoordwiljenietweten’, antwoordde ik. Vier dagen woon ik hier nu. Inmiddels weet ik dat in tegenstelling tot wat de makelaar beweerde het appartement onder mij wat te koop staat niet leeg is maar er een gezin woont. Als ik geen onjuiste info had gekregen was ik natuurlijk eerst gaan kijken wat voor mensen dat waren. Kortom, als ik had geweten dat ik 1 augustus in een onbewoonbaar huis terecht zou komen met allerlei verborgen gebreken – om het raampje in de slaapkamer open te doen bijvoorbeeld moet je telkens op bed/vensterbank gaan staan – en dat er een luidruchtig gezin woonde, dan had ik nooit het contract ondertekend en was voor het andere huis gegaan.
Marjelle

Melancholie met Satie

Aan de ene kant een doos met persoonlijke spullen. Met pijn en moeite in elkaar geklapt en gevuld. Door een rugblessure kan ik weinig en mag ik beslist niet tillen en sjouwen, maar in de praktijk is dat erg lastig met een verhuizing die morgen al plaatsvindt. Alles wat mis kon gaan is ook misgegaan, je kunt het zo gek niet bedenken of het is gebeurd. Van plafonds die er niet inzaten, een douche zonder deur, de afvoer die niet stroomt, een schilder die het tot drie keer toe dagenlang heeft laten afweten zonder enig tegenbericht, stukadoors die eigele vlekken maakten op m’n pas geschilderde muren, tapijt wat ik door extreme tijdsdruk in een verkeerde kleur moest nemen, vrienden die net op vakantie waren, een aannemer die tierend tegenwerkte, grove nalatigheid van de verhuurder tot mensen die hulp aanboden en vervolgens niets meer lieten horen. De lijst is schier eindeloos. Zelden heb ik zoveel druk en stress ervaren in zo’n korte tijd. Voor een simpele verhuizing waar mensen vaak zwaar over lopen te stressen draai ik m’n hand niet om. Dit wordt m’n twaalfde keer. Maar de nachtmerrie waarin ik vanaf 31 juli ben beland, met als dieptepunt dat ik kort erna ook nog finaal door m’n rug ging en helemaal niks meer kon, wens ik niemand toe.


Klik op de foto voor grotere cactusjes

Aan de andere kant een lege doos die me uitnodigend aankijkt. ‘Vul mij’. Brieven, kaarten, gedichten en foto’s glijden door m’n handen. Sommige lees ik met hernieuwde aandacht, andere gooi ik op de stapel. Bekende tekstflarden* komen voorbij, herinneringen worden wakker geschud. Het verleden leeft even op. Er is veel van mij gehouden door een paar mensen. Ik lees de brief van zes kantjes van m’n laatste ex, vlak voordat hij met z’n nieuwe vriendin op vakantie ging en voorgoed ons huis zou verlaten. Ik lees de emotionele mail van ex-liefste vriend waarmee ik een half leven lief en leed gedeeld heb. Ik heb veel van hem gehouden, maar hij had ook een andere kant en kon rücksichtlos zijn zoals ik aan den lijve heb ondervonden. Veel dingen gooi ik weg, ondanks m’n rugproblemen is het me gelukt om in een paar weken tijd tussen het plannen door stukje-voor-beetje m’n hele huis op te ruimen. Het voelt goed om ook wat spullen betreft een streep te zetten onder wat is geweest. Tegelijkertijd overvalt me een gevoel van melancholie. Van gemis. Soms moet je ruimte creëren om meer lucht te krijgen. Maar nu eerst morgen verhuizen en afwachten in welke staat ik m’n huis aantref. De schilder die de laatste muren zou doen is spoorloos verdwenen. Ik vrees het ergste.
Marjelle

* ‘Jij bent nu jarig
En ik ben ook jarig
We doen toch alles samen?
Gisteren, vandaag en morgen
En vanaf morgen meer dan ooit
Hoop ik

Gnossienne No. 1 Erik Satie

Spring van het dak af

Vandaag gaat alles in slow motion. Uiterst moeizaam. Zoals elke keer schrik ik wakker van de keiharde wekker van de buren. Om 05.30 uur, 06.00 uur, 07.00 uur, een kwartier lang dreunt de wekker door, om een paar uur later opnieuw te beginnen, zelfs met het dekbed tot over m’n oren getrokken is er geen ontsnappen aan. Het moment dat ik daadwerkelijk uit bed moet komt nu steeds dichterbij. Ik zie ertegen op, de afgelopen dagen was overeindkomen een brug te ver, de eerste uren een marteling. Ik rol eruit en beland weer met m’n knieën op de grond, een stekende pijn schiet door me heen. Godsamme, nu even doorbijten, en wéér. Verkrampt strompel ik naar de douche. Over een uur komt de aannemer de sleutels halen van m’n nieuwe huis in verband met de offerte voor de plafonds die er al een week geleden in hadden moeten zitten zoals mij heilig was beloofd. Niet zijn fout. Grove nalatigheid van de verhuurder.

De bel gaat. Een tengere bruinverbrande man staat voor de deur. Hij ziet en hoort ook aan m’n stem dat ik pijn heb en kijkt me meewarig aan. Ik vertel hem over een aantal gebreken van het nieuwe huis, de meeste heeft hij al gezien op de foto’s die ik hem gisteren heb gemaild. Later op de dag komt er een inspectieteam van Havensteder langs, twee man sterk. Ik hoor een eindeloze lijst van dingen die allemaal nog moeten gebeuren in het oude huis voor de eindinspectie. Gaatjes dichten, kroonsteentjes plaatsen, …, zelfs de verfspatten van de vorige huurder moet ik verwijderen. Je krijgt een rekening van ruim 2000 euro als je het niet doet, hoor ik. Ik staar als een zombie voor me uit, ik kan níks, maar moet dit, moet dat… en krijg het benauwd van hun eisen. Havensteder die mij heeft laten barsten en jarenlang niks aan de burenoverlast heeft gedaan waardoor ik nu gedwongen ben te verhuizen. Naar een huis zonder plafonds. Met een rug die er finaal doorheen zit. Bizar.

Uit het raam zie ik de grote witte bestelwagen van AH staan, ik was zo slim om gisteren m’n boodschappen on-line te doen. Een gehaaste jongen levert de kratten-met-voorraad bij me af. Van honger en dorst zal ik in ieder geval niet omkomen. Her en der staan nog wat flessen op de vloer, ik heb al vaker gebukt dan m’n rug lief is en besluit de rest te laten staan, samen met de berg afwas, de vuile was die inmiddels boven de mand uit piept en een gestrande vuilniszak. Misschien vraag ik straks even hulp aan de man die het grenen bed uit de berging komt ophalen. Al vraag ik niet graag iets, soms moet je wel. De fysiotherapeut waarmee ik morgen een afspraak heb, moest ik ook vragen of hij naar mij toe wilde komen. Ik red het niet met tram en bus. En maak me zorgen, hoe nu verder.
Marjelle

Rock-‘n-rollen

Laat maar
Soms heb ik de neiging om me terug te trekken, dat kan in een kantelende vriendschap zijn of als het slecht met m’n gezondheid gaat. Een gevoel van ‘laat maar’, een besef van ‘ik moet er toch zelf uit zien te komen’ overvalt me dan. Deuren dicht, gordijnen toe. Niet altijd letterlijk. Als ik me weer beter voel, kruip ik voorzichtig m’n holletje uit de wereld in. Vandaag doe ik het anders. Of er nu wel of niet iemand staat te wachten op een levensteken, geïnteresseerd is in hoe het met mij gaat, schrijven zal ik. Te vaak heb ik me teruggetrokken, verontschuldigd, verbeten, geglimlacht. Vandaag ga ik het over pijn hebben en wat dat met je doet. En over op jezelf aangewezen zijn.

Dizzy
Het nieuwe huis heeft geen plafonds.  Het heeft nog wel meer niet, zoals een deur in de douche. Sommige dingen heeft het dan weer te veel, bijvoorbeeld een geiser en een kachel die het niet meer doen, of een half verbrande plank in het aanrechtkastje en gaten waar ze niet horen zoals in de elektriciteitsleiding. Eén dag voor sleuteloverdracht word ik gebeld door de makelaar. ‘Ik heb vervelend nieuws’, zegt hij, ‘de plafonds zitten er nog niet in.’ Ik staar verbijsterd naar m’n mobieltje. ‘Maar je hebt me gegarandeerd dat ze er zeker voor 1 augustus in zouden zitten’, zeg ik. Weg planning, hoe moet dat nu met schilder, tapijt, verhuisdatum vastleggen en alles regelen. 8 augustus had ik in m’n hoofd. Het duizelt me.

Ruggelings
De dag erna heb ik eerst een wilde rit naar m’n nieuwe huis, de schilder zit aan het stuur en neemt als een volleerd spookrijder de kortste weg. Ik word heen en weer geslingerd in het oude Renaultje. Na een bliksembezoek, wat uitleg en ‘veel succes!’ haast ik me naar de triggerpointtherapeut in Den Haag.  Als ik van de behandeltafel stap voel ik het gelijk. M’n onderrug, eeuwige zwakke plek, protesteert. Ik heb te lang aan een stuk door op m’n buik gelegen, daar kan m’n rug niet tegen. Hij kan wel meer niet hebben, de prinses op de erwt is er niks naast.

Opstaan
De volgende ochtend nadat ik een keer of vijf wakker gepiept ben door de wekker van de buren, die sinds een aantal weken vanaf 05.30 uur tot 07.00 uur harde klanken uitstoot voel ik dat het veel erger is geworden. Omdraaien lukt nauwelijks, ik hou me vast aan een punt van het laken en een bedspijl en trek mezelf langzaam een stukje omhoog. Hoe kom ik in godsnaam uit bed? Voorzichtig rol ik naar de rand, laat me half vallen en beland uiteindelijk op m’n knieën op de harde grond. M’n rug trekt in een pijnlijke kramp samen als ik probeer op te staan. Hijgend laat ik me weer zakken. Uiteindelijk lukt het om met vereende krachten een stukje omhoog te komen. Kromgetrokken, ik lijk wel 101, waggel ik naar de gang, adem diep in en uit en blijf mezelf moed inspreken. ‘Gezondheid is het belangrijkste’, mantra ik. Help me, verlos me van de pijn.
Marjelle

Sleepless in Rotterdam

Niet kunnen slapen omdat je piekert over die behandeling waar je tegen opziet of degene mist met wie je graag lepeltje-lepeltje wilt liggen terwijl je je ondertussen afvraagt hoelang je het nog volhoudt in dit huis vol stampende, schreeuwende, timmerende buren is erg. Maar wakker liggen omdat je na uren pijn niet meer weet in welke houding je je protesterende lijf moet leggen is erger. Het begon met rugklachten, wat na een maand resulteerde in een spitaanval waardoor normaal slapen niet meer mogelijk was. ‘Ik probeer m’n lichaam gewoon andere standjes bij te brengen’, dacht ik optimistisch.

Maar dat lijf van mij is eigenwijs en rolde steeds terug in de oude vertrouwde positie. Een van de gevolgen daarvan was dat de pijn in m’n rug verschoof naar m’n heup, over variatie had ik dus niet te klagen. Toen ik laatst onder vaardige handen genomen werd door de triggerpoint-therapeut verzuchtte ik ‘misschien moet ik in een hangmat gaan slapen!’ Waarna zich een geanimeerd gesprek ontspon over palmbomen en waterbedden. ‘Hoe het nu is?’ Door slaaptekort ben ik inmiddels zo hondsmoe dat het niet alleen m’n spieren negatief beïnvloedt maar ook m’n concentratie. M’n glimlach is dan ook een ietsjepietsje minder stralend dan voorheen.
Marjelle

Sleepless in Seattle

Foto Witold Riedel

Slaap lekker Diggy Dex ft. Eva de Roovere

Triggerfinger!

Op weg naar Scheveningen-haven zit ik in een drukke lijn 11. In Rotterdam kwam eerst tram 7 aan de beurt en vervolgens vanaf Centraal de trein naar Den Haag HS. Je moet er wat voor over hebben als je van je slopende rugpijn af wilt. Nog nooit heb ik zo vaak gebruikgemaakt van het OV als de afgelopen weken, ik hobbel af en toe in bussen, stap voorzichtig in trams en treinen en heb zelfs de metro herontdekt. Dit is de tweede keer dat ik naar m’n triggerpoint-therapeut ga. Aardige man, ziet er heel gespierd en gezond uit en kneedt met sterke vaardige handen m’n pijnlijke onderrug. ‘Een plank’, zei hij de eerste keer en ik grimlachte. Het doel van de therapie is de triggerpoints te deactiveren die de pijn veroorzaken en de spieren in staat te stellen zich weer te ontspannen.

M’n therapeut triggert die plekken waar de spierknopen zitten, een behandeling die althans bij mij zeer pijnlijk is. Het is even doorbijten, maar dat heb ik er graag voor over. Als de circa veertig minuten voorbij zijn rol ik enigszins duizelig van de behandeltafel af en besluit eerst bij te komen in een van de nabijgelegen restaurantjes met uitzicht op de haven. Onderweg waai ik bijna van de kade af, het is herfst in september. Ik zag daarnet zelfs meisjes met mutsen! Op de terugweg valt m’n oog opeens op het bordje Slush! in een haringkar, geen idee wat dat voor een merkwaardig drankje is, we rijden vervolgens langs de Algemene Hindoe Basisschool en passeren het Museon. Misschien wel een idee om hier de volgende keer uit te stappen als ik me beter voel dan nu.
Marjelle

All night long Triggerfinger

‘Wélke simkaart?’

In de loop der jaren heb ik geleerd om me over veel dingen – met name de triviale – niet druk te maken laat staan erover te zeuren. Ik ben dan ook allergisch voor het gezucht en gepiep van overwegend vrouwen, maar ook aan mijn geduld en relativeringsvermogen is een grens en die zijn de afgelopen week danig op de proef gesteld. Het begon allemaal toen ik zo’n dag of tien geleden door m’n rug ging, van het ene moment op het andere was ik nauwelijks mobiel meer, de simpelste handelingen waren al een probleem, afspraken konden niet doorgaan, bovendien word je van bijna continu pijn verdomd moe. Ondanks dat gaf ik de moed niet op, ik schuifelde door het huis, verbeet hier en daar de pijn, maakte alvast plannen voor als het weer beter zou gaan, eindelijk een dag naar m’n broer in Tilburg bijvoorbeeld, en nam me voor naast fietsen ook te gaan wandelen en aerobikken. Op dit soort momenten mis ik m’n ex-liefste vriend, hij was iemand die me dan oppepte en extra verwende net als ik andersom deed als het met hem slecht ging.

Na een fysiotherapiebehandeling waardoor de pijn alleen maar erger werd ondernam ik een paar dagen later de tocht naar Scheveningen. Inmiddels had ik m’n hoop op een andersoortige therapeut gezet. Nog amper bijgekomen van de intensieve behandeling bleek de volgende dag dat behalve m’n rug ook m´n computer de geest had gegeven. Toen ik even later een UPC-helpdeskmedewerker aan de lijn had kroop ik moeizaam over de grond om modemkabeltjes te controleren. Helaas viel een ‘netwerkkaart met foutcode 10’ buiten zijn werkgebied en hij gaf me het nummer van Chris Helpt! Een bedrijf waar ze een contract mee hadden maar wat ik wel zelf moest betalen. Ik was allang blij dat er binnen twee dagen een monteur zou langskomen en behielp me ondertussen met m’n weekendjeweglaptop waar ik af en toe op kon bloggen en twitteren als ik weer heel even internetverbinding had. Ondertussen stampten de bovenbuurkinderen nog steeds vrolijk boven m’n hoofd en probeerde ik mezelf af te leiden door aan rustiger oorden te denken, een eilandje in de Indische Oceaan leek me wel wat.

Eind goed al goed, pc gemaakt, rug geheeld… helaas gaan dingen in de praktijk soms anders. Op de dag dat Chris Helpt! zou komen zat ik braaf van acht tot half twee te wachten, maar geen monteur te bekennen. Toen ik vervolgens de klantenservice belde bleek dat hij had gezegd dat er op dat adres iemand anders woonde en hij gebeld had. Uiteraard was geen van beide waar, maar ondertussen zat ik nog steeds met een kapotte computer en kon er pas over een week weer een nieuwe afspraak gemaakt worden. Nadat ik duidelijk had gemaakt dat ik het bizar vond om op te draaien voor de fouten van een ander besloot ik zelf verder te zoeken. Alleen is dat bijzonder lastig zonder internet, ik ben gewend om alles te googlen en het telefoonboektijdperk is ver weg. Gelukkig herinnerde ik me een tweet van een IT-bedrijfje en besloot ze te bellen. Weer een zucht van opluchting, de man beloofde zaterdag langs te komen. Ondertussen had ik een tip gekregen om een prepaid USB-stick voor de laptop te kopen als overbrugging. Toen ik op het punt stond om daarvoor naar de stad te gaan, werd de zaterdagafspraak afgebeld omdat hij het toch te ver vond vanuit Den Haag.



Ik was weer terug bij af
. Vol goede moed besloot ik ondanks hevige rugprotesten naar een telefoonwinkel te lopen. Van OV-aansluitingen heb ik geen verstand omdat ik normaal vrijwel alles op de fiets doe. In de vierde winkel, inmiddels liep ik letterlijk zo’n beetje op m’n laatste benen, had ik beet. Voilá een USB-stick! Heel simpel aan te sluiten volgens het meisje, een kind kan de was doen. Ik schrok alleen wel van de prijs, 50 euro voor een weekbundel, maar ik was ondertussen murw geworden en moest er niet aan denken dat ik dat hele eind voor niks gesjouwd had. Na wat gepuzzel kon ik met metro en bus weer terug en ging eenmaal thuis meteen aan de gang met het stickje. Vele foutmeldingen en helpdesktelefoontjes later, nog geen spoor van internet, bleek dat er geen simkaart in de USB-stick zat. Imidddels hing ik met vierkante ogen achter de laptop, om over m’n rug nog maar te zwijgen en besloot de pc de pc te laten, een reep Côte d’Or te pakken en ‘Holland’s Got Talent’ te kijken. Ik heb toch altijd al een zwak voor Dan Karaty en dansacts gehad. En de simkaart en monteur? Dat zie ik morgen wel.
Marjelle

Pijnlijk!

Geen parken, bossen, stranden of zinderende festivals deze keer, de afgelopen week ben ik aan huis gekluisterd door een spitaanval. Hoe belangrijk gezond-zijn is besef je dan weer des te meer. Normaal lopen was er de eerste dagen nauwelijks bij, het waren meer schuifelpasjes die ik produceerde. Zelfs de simpelste basishandeling leverde al problemen op: ‘hoe trek ik m’n schoenen aan?’ en laten we het over nagels knippen al helemaal niet hebben. Ook volle vuilniszakken hebben normaliter niet de neiging om uit zichzelf naar buiten te wandelen en als ze dat wél zouden doen is dat bepaald geen goed nieuws.

Het is een van de nadelen van alleen wonen, al zie ik daar ook voordelen aan als ik terugkijk op m’n samenwoonjaren. Eén van de eerste dingen die ik heb gedaan toen ik net door m’n rug was gegaan behalve m’n vriendin ver weg een noodkreet sturen, was de AH-bezorgservice mailen met een ellenlange boodschappenlijst. Het is wel een heel gedoe voordat je met je virtuele  winkelkarretje langs alle webproducten gewandeld bent, maar dan héb je ook wat. Het andere was een zsm-afspraak maken met een fysiotherapeut, al heb ik steeds meer twijfels over het nut ervan gezien m’n ervaringen in het verleden.

Via een hoop gegoogle ben ik uiteindelijk bij een triggerpoint-therapeut in Scheveningen terechtgekomen, de werkwijze en logica spraken me wel aan. Hoe je daar met pijn in je lijf en zonder auto komt is weer een heel ander verhaal, je moet er wat voor over hebben en dat heb ik. Ik wil zo graag van die pijn af, weer een gezonde rug krijgen, desnoods moet ik daarvoor wekelijks in een chloorzwembad springen. Inmiddels is de eerste behandeling achter de rug, ik was zo moe en groggy erna dat ik een taxi genomen heb vanaf Rotterdam CS. De jongen reed alsof de politie hem op de hielen zat en m’n vriendelijke opmerking ‘zo, jij hebt haast!’ werd totaal genegeerd. We vlogen door de straten en hij schampte bijna een paar voorbijgangers. Ik haalde opgelucht adem toen hij me ten slotte voor m’n huis afzette.
Marjelle

Listen (listen, listen) Wintersleep