Opeens verschijnt Kroatië op m’n teller, daarstraks was het Zuid-Afrika, altijd leuk om te zien dat op een bepaalde dag, op een specifiek moment, ergens in een land ver weg iemand jouw woorden leest. Ik weet niets van die ander, maar hij neemt heel even een duik in mijn leven. Al is niet alles wat in zwart-op-witte letters getypt staat ook onomstotelijk waar. Uit pure nieuwsgierigheid tik ik ‘Zagreb‘ in de Googlebalk. Wat voor een soort stad ligt hier zo’n 1200 km vandaan, op die ene keer na lang geleden in Bulgarije ben ik nooit in deze contreien geweest.
M’n kennismaking met dat land was verre van aangenaam, na een horrorvlucht in een kist die eruitzag alsof hij ternauwernood WO II had overleefd werden Hans* en ik in een ander hotel gedropt dan datgene dat we hadden geboekt. De allereerste avond moesten we ook een stel dronken Bulgaren trotseren voordat we onze kamer in konden. Hans zat de hele nacht naast m’n bed te waken, terwijl ze tot in de vroege ochtend op de gang tekeer gingen en op kamerdeuren beukten. Ik ben zelden zo bang geweest als toen. Добре дошли in Bulgarije!
Laatst heb ik voor het eerst in maanden weer van hem gedroomd, met een unheimisch gevoel werd ik wakker. Wat er zich precies afspeelde weet alleen m’n onderbewuste. ‘Hoe zou hij reageren als je hem nu een mailtje zou sturen?’ vroeg m’n vriendin in het buitenland. ‘Ik weet het niet… echt niet’, zei ik peinzend, ‘ik weet wel dat ik er niet aan toe ben en dat het er ook erg van afhangt in welke situatie hij nu zit’. Ik hou eigenlijk niet zo van als-dan-vragen, dacht ik erachteraan, doe mij maar hier-en-nu.
Marjelle
The Mystery of Bulgarian Voices
*Ex-liefste vriend
