De zon kijkt me stralend aan. Al voel ik de warmte op mijn gezicht, met mijn gedachten ben ik ergens anders. Het naderende bezoek aan de specialist spookt door m’n hoofd. Zou de pijn die ik nu heb inderdaad niets betekenen, maar nog steeds een nawee zijn van de ingreep? Opeens schiet er een zinnetje door m’n hoofd: het komt allemaal goed. Mensen zeggen dat te pas en te onpas, vaak niet gehinderd door enige kennis van zaken. Ik denk ook aan m’n financiën. Sinds kort weet ik dat ik een ‘onzekere werknemer’ ben. Konden ze daar nu echt geen mooier woord voor bedenken? ‘Flexplusser’ heeft wel wat. Het geeft die structurele, knagende onzekerheid in ieder geval aardig weer.
Neppaard ‘Jules Deelder’ – beschilderd door Carine Mauritz
De zon schijnt nog steeds uitbundig. Ik druk mijn gedachten weg. Piekeren helpt niet, dingen onder ogen zien wel. Ik denk aan wat er allemaal gelúkt is dit jaar. Het is me gelukt om de vicieuze cirkel van jarenlange geluidsoverlast in een huis dat van plakband aan elkaar hing, te doorbreken. Sinds een half jaar woon ik nu in een flat met normale verwarming en dito sanitair. Een verademing. Nadat ik tien jaar andere dingen heb gedaan – onder andere boeken vertalen, Puzzelcorner.nl oprichten – heb ik een paar jaar geleden m’n vroegere correctie-/redactiewerk ook weer opgepakt. Ja, er zit een stijgende lijn in wat wonen en werken betreft. Die moet ik zien vast te houden.
Trompenburg Tuinen & Arboretum
Ik droom ervan om later als ik genoeg verdien, terug te verhuizen naar Rotterdam, stad van mijn hart. Dat je dan gewoon het nummer van een makelaar intoetst en een leuke flat kunt regelen in plaats van jarenlang op een socialewoningbouwlijst te staan met ‘zoveel wachtenden voor u’. Ik denk aan de prachtige Kralingse plas, het parkje Muizenpolder lieflijk verscholen in het groen naast grote zus Het Park. De waterbus waar je op hete dagen op het dek lekker kunt uitwaaien. De Willemskade met in de verte hotel New York, watertaxi’s die voorbijschuimen, ontspannen bij Loos met een krantje en tosti-met-kaas. De Euromast waar mensen met of zonder hoogtevrees koelbloedig vanaf buitelen.
Levend beeld – Nieuwe Binnenweg… leeft!
Ik denk ook aan het centraal station, in de volksmond ‘Station Kapsalon’ genoemd, de bibliotheek met haar opvallende glimmendgele buizen. Met de Rotterdampas (geweldig initiatief) naar de Kunsthal gaan waar voor het terras konijnen spelen, of op een regenachtige middag gewapend met paraplu naar museum Boijmans van Beuningen. Al ben ik bepaald geen diehard museumfan, het net van Pippilotti Rist, de Spiegelkamer en de Merry-Go-Round Coat Rack hebben indruk gemaakt. Ja, ik moet die stijgende lijn vasthouden.
Wat niet kan, is nog niet gebeurd.
Marjelle
