In Barclay wacht ik op L. Vanmiddag heb ik m’n tegenzin overwonnen en voor het eerst in weken met haar afgesproken. Daarnet heb ik een tosti-kaas besteld, de confrontatie moet nog even wachten tot erna. Eten heeft voor mij veel te maken met sfeer, gezelligheid. Bij moeilijke onderwerpen krijg ik geen hap door m’n keel en het komende gesprek zal… ‘hallo’, onderbreekt L. m’n gedachtenstroom en gaat tegenover me zitten. We praten eerst wat over koetjes, kalfjes en kerst, dat wil zeggen zij praat. Het oude patroon herhaalt zich, ook als ze een vraag aan mij stelt weet ze het in no time weer op zichzelf te betrekken. Ik merk dat de vorige keer de druppel is geweest, ik ben dit eenrichtingsverkeer zat en voel de energie wegvloeien. Zonder veel te proeven hapslik ik m’n tosti weg, besluit niet langer te wachten en haar te vertellen wat me al een hele tijd dwarszit, namelijk dat ze het voornamelijk over zichzelf heeft en dat ik enige wederzijdse interesse mis.
Ze schrikt ervan, voelt zich aangevallen en reageert met ‘nou als ik jou was, dan zou ik niet meer met me omgaan en er meteen mee stoppen! Je moet me maar nemen zoals ik ben, ik verander toch niet en jij bent ook niet perfect’. Ik probeer haar uit te leggen dat het met al dan niet perfect zijn niets te maken heeft, maar dat er op deze manier weinig sprake is van echte communicatie en het me steeds meer energie kost. Vanaf dat moment wordt de toon iets grimmiger. Ze begrijpt niet waarom ik überhaupt met haar afgesproken heb als ik niks leukers te melden heb, want dit is wel het laatste waar ze nu behoefte aan heeft. Ik leg uit dat ik het niet netjes vind om zomaar van de aardbodem te verdwijnen, maar eerlijk wil vertellen wat er aan de hand is zodat zij weet waar ze aan toe is en ook daar weer op kan reageren. Haar blik is inmiddels enigszins vijandig geworden.Wellicht ben ik ook veel te direct, denk ik, als ik eenmaal op dreef ben word ik soms de overtreffende trap van duidelijk. Bovendien heb ik me te lang ingehouden en teveel geaccepteerd, dát kan ik een ander niet kwalijk nemen. Een kat in het nauw maakt rare sprongen blijkt, ze begint opeens over iets van een maand geleden, waarbij ze het zo draait dat het met de realiteit weinig meer te maken heeft, iets wat ik haar ook meteen duidelijk maak. Deze keer laat ik haar voor het eerst níet uitpraten, de omgekeerde wereld, en het bevalt haar voor geen meter. ‘Wel een beetje flauw dat je er nou pas mee komt trouwens’, zeg ik, ‘dat had ik toen al kunnen verhelderen’. De essentie van mijn verhaal – wat ze kennelijk niet begrijpt of niet onder ogen wil zien – is dat ze zo op zichzelf gericht is dat al het andere in het gedrang komt.
Nu er een punt achter de vriendschap is gezet, kan ze het niet laten om op de valreep nog een paar lullige opmerkingen te maken en eraan toe te voegen dat het allemaal aan mij ligt en ik te kritisch ben. Even doet ze me aan m’n moeder denken die zelf als de dood was voor kritiek, maar wel vaker anderen de maat nam, soms ook op een onderhuidse manier met veel glimlach. Daar komt onder andere m’n afkeer van alles wat neigt naar hypocrisie, achterbaksheid en leugens vandaan. Inmiddels is m’n lijf in de stress geschoten, het gesprek verloopt heel anders dan ik had gewild, ik voel de adrenaline door m’n lichaam gieren en ben niet tevreden over m’n aanpak. Misschien had ik diplomatieker moeten zijn, maar hoe vertel je op een leuke manier dat je doodmoe van iemand wordt? Dat leer je niet op school.
Marjelle
Leave me be
Kate & Anna McGarrigle
