Tagarchief: afscheid

Tussen de dozen…

De afgelopen dagen staan in het teken van afscheid. Afscheid van het huis waarvan ik officieel de huurster ben sinds 31 juli, heel pril nog. Afscheid van de hoop die even opborrelde. Toen ik er vrijdag was voelde het voor het eerst als míjn huis. Op dat moment wist ik nog niet dat m’n blijdschap van korte duur zou zijn. ‘Hé, wat is dat?’ hoorde ik opeens J. buiten roepen. Ze had me net geholpen met spullen van het oude adres naar binnen sjouwen en keek nieuwsgierig door een gat in de schutting naast m’n huis. ‘O, dat is de tuin van-‘, m’n adem stokte, m’n blik viel op het bord voor me waarop in kleurige letters stond: ‘Hier worden binnenkort woningen gebouwd’. Op dat moment zag ik ook het bouwfolie wat nu aan de voorheen kale muur van m’n huis was bevestigd.

‘Gaan ze hier bouwen pal aan m’n slaapkamer?’, ‘hoe lang gaat dat duren?’, ‘ik heb dit huis juist aangeboden gekregen als rustig alternatief voor m’n huidige waarin ik al jaren last heb van burenoverlast’… allerlei gedachten raceten door m’n hoofd. Ik kreeg het gevoel dat ik in een b-film was beland en besloot weer eens m’n verstand op nul te zetten en Google om raad te vragen. Het bord bleek de waarheid te vertellen, het project zou over een aantal maanden beginnen en één jaar duren. Twaalf maanden lang bouwvakkers over de vloer vanaf 7, 8 uur ’s ochtends, dagen vol harde muziek, boren, drillen, schreeuwen, heien. Je huis geen thuis meer. De herstart van freelance werkzaamheden een illusie. Het rustige alternatief een verschrikking.

Op de dag dat de dozen bezorgd worden hang ik aan de lijn met advocaten, medewerkers van de woningbouw, worstel me door ambtelijk jargon heen, termen als dwaling, bedrog, nietigverklaring huurcontract, verkeerde voorstelling van zaken, de verplichting ‘rustig woongenot te verschaffen’ en gevolgschade passeren de revue. In plaats van verhuizen naar een betere woonomgeving moet ik er nu alles aan doen om de verhuizing ongedaan te maken. Het is vandaag 14 augustus, de 27ste staan de verhuizers op de stoep, de 31ste loopt m’n huurcontract hier af.
Maar het zou allemaal goedkomen.
Marjelle

Vanavond werd ik gebeld door de teammanager van de woningbouwcorporatie, inmiddels weet ik dat de verhuurmakelaar wel degelijk op de hoogte was van dit bouwproject toen hij me het huurcontract liet ondertekenen. Ze probeerde mijn verhaal te bagatelliseren en alle kosten waren voor mij kreeg ik te horen.

Foto’s Witold Riedel

Gnossiene No. 1 Erik Satie

Vermist

Vermist: 16-jarig meisje, laatst gezien Rotterdam-Crooswijk

Op de valreep nog een bijdrage voor de serie zes woorden met beeld van
Jokezelf die 15 april met ‘Afscheid’ haar laatste thema presenteerde

Foto gemaakt in De Dubbelde Palmboom

Wat een klier!

Vanmiddag moet ik voor een tweede scan naar Delft, ik ben benieuwd wat er deze keer uitkomt, m’n nek en schouders laten steeds vaker merken dat ze niet zo gediend zijn van de behandelingen. Het kan soms raar lopen, het ene moment race je nog door Rotterdam en probeer je op alle fronten een nieuw leven op te bouwen na verhuizing, verlies van relatie, werk en liefste vriend ooit. Als daar na een tijd een beetje ’n stijgende lijn in lijkt te zitten, val je doodleuk een paar keer van je fiets, pats-boem midden op straat. Voordat je het weet kom je vervolgens weer in een spiraal terecht waarbij je onder andere je arm niet meer goed kunt bewegen en er op de foto niets te zien is. Vervolgens word je maandenlang van het kastje naar de muur gestuurd door fysiotherapeut, osteopaat en ten slotte beland je bij de chiropractor.

‘Terwijl het met je arm beter gaat beginnen andere onderdelen te protesteren, ondertussen hoop je wel dat alle rekeningen vergoed worden, want inmiddels ben je zestien behandelingen verder ad 50,00 euro per keer. Je probeert je daar niet druk over te maken, want je portie stress krijg je door een aantal andere factoren al genoeg binnen en je worstelt vrolijk door als daarbovenop de vermoeidheid toeslaat, je stemproblemen verergeren en last but not least je longen bij het minste of geringste tegensputteren. Soms heb je het zo koud ondanks 21 graden, warme trui en vest dat je zin hebt om onder een dekbed weg te kruipen op de bank’. De afgelopen maanden probeert m’n lichaam dus uit alle macht duidelijk te maken dat het niet goed gaat, ben ik soms te moe om daar aandacht aan te schenken, de huisarts te ongeïnteresseerd, de mensen om me heen vooral met zichzelf bezig op een enkeling na.

Na een aantal bloedonderzoeken blijkt dat m’n schildklier steeds slechter functioneert, een groot deel van m’n klachten hangt daarmee samen, van zware vermoeidheid tot slikproblemen aan toe. De geijkte doktersremedie is zwaaien met een potje schildklierhormoon. Je moet het alleen je levenlang slikken en in bepaalde gevallen helpt het niet of weinig, maar dat vertellen ze er niet bij. Ik wil geen levothyroxine, ik wil op een natuurlijke manier m’n schildklier weer in balans krijgen. Na een aantal uur googlen begint het me te duizelen, wat is de beste aanpak, wie de beste therapeut… De een zweert bij acupunctuur, de ander zegt kelp en de volgende weer wat anders. Ik wil iemand met verstand, liefst van zaken, die echt wil dat ik beter word. ‘Je bent toe aan een verwenvakantie’, zei R. laatst, ik knikte. Maar ik zie ertegen op om dat zelf te regelen en ook daadwerkelijk te gaan, dacht ik erachteraan.
Marjelle

To be by your side Nick Cave

Foto’s Witold Riedel

Schildklierinfo: serieuze tips zijn meer dan welkom!

Afscheid

Terugblik
“Bezweet rijd ik ’s middags naar huis, het is volop lente in Rotterdam. Ik kom net terug van een weekend bij I. met dansen, eten, praten, wijn en veel Lisa Gerrard. Voor het eerst in tijden werd ik weer eens echt in de watten gelegd.

‘’s Avonds worden er aardappeltjes uit de oven met geroerbakte spinazie, kaasbestoven broccoli en een glas heerlijke witte wijn voor me klaargezet terwijl we over alles praten wat ons bezighoudt. Als ik de volgende ochtend fris gedoucht naar beneden loop, liggen er op de zonnige terrastafel al een vers belegd broodje, roombotercroissant en een zachtgekookt eitje op me te wachten. De zachte muziek, diepblauwe lucht en felgroene bomen op de achtergrond complêteren het geheel.
Ik voel me welkom.’



Er is nog net genoeg tijd om boodschappen bij AH te halen en een boterham te eten voordat ik weer op de fiets spring naar station Noord. In een opwelling heb ik me opgegeven voor een klankhealing concert. Een beetje healing kan zeker geen kwaad. Op het laatste nippertje kom ik binnenstuiven, de meeste mensen liggen al op een matras. Ik zet m’n verstand op oneindig en ga ertussen liggen.

Vanaf de eerste klanken van trommels en zang word ik meegevoerd door de muziek. M’n lippen beginnen te tintelen, de trillingen gaan door m’n hele lijf. Het is heerlijk om het samenspel van verschillende instrumenten te horen, het opzwepende geluid van de drum met daardoorheen een ijle vrouwenstem en mistige rainstick-geluiden, afgewisseld met de zwaardere klanken van de didgeridoo’s en het getinkel van klankschalen. Ik laat me meeslepen en denk ‘ga door, ik wil meer’. Het is een bijzondere ervaring, bijna lekkerder dan seks.”
Marjelle

Vaarwel
En al die tijd lag daar
Dat heel gewone stukje papier;

Niemand wist
Dat er zo’n vreselijke afscheidsbrief
Op zou worden geschreven.

Rudy Kousbroek

Afscheid

In Barclay wacht ik op L. Vanmiddag heb ik m’n tegenzin overwonnen en voor het eerst in weken met haar afgesproken. Daarnet heb ik een tosti-kaas besteld, de confrontatie moet nog even wachten tot erna. Eten heeft voor mij veel te maken met sfeer, gezelligheid. Bij moeilijke onderwerpen krijg ik geen hap door m’n keel en het komende gesprek zal… ‘hallo’, onderbreekt L. m’n gedachtenstroom en gaat tegenover me zitten. We praten eerst wat over koetjes, kalfjes en kerst, dat wil zeggen zij praat. Het oude patroon herhaalt  zich, ook als ze een vraag aan mij stelt weet ze het in no time weer op zichzelf te betrekken. Ik merk dat de vorige keer de druppel is geweest, ik ben dit eenrichtingsverkeer zat en voel de energie wegvloeien. Zonder veel te proeven hapslik ik m’n tosti weg, besluit niet langer te wachten en haar te vertellen wat me al een hele tijd dwarszit, namelijk dat ze het voornamelijk over zichzelf heeft en dat ik enige wederzijdse interesse mis.

Ze schrikt ervan, voelt zich aangevallen en reageert met ‘nou als ik jou was, dan zou ik niet meer met me omgaan en er meteen mee stoppen! Je moet me maar nemen zoals ik ben, ik verander toch niet en jij bent ook niet perfect’. Ik probeer haar uit te leggen dat het met al dan niet perfect zijn niets te maken heeft, maar dat er op deze manier weinig sprake is van echte communicatie en het me steeds meer energie kost. Vanaf dat moment wordt de toon iets grimmiger. Ze begrijpt niet waarom ik überhaupt met haar afgesproken heb als ik niks leukers te melden heb, want dit is wel het laatste waar ze nu behoefte aan heeft. Ik leg uit dat ik het niet netjes vind om zomaar van de aardbodem te verdwijnen, maar eerlijk wil vertellen wat er aan de hand is zodat zij weet waar ze aan toe is en ook daar weer op kan reageren. Haar blik is inmiddels enigszins vijandig geworden.Wellicht ben ik ook veel te direct, denk ik, als ik eenmaal op dreef ben word ik soms de overtreffende trap van duidelijk. Bovendien heb ik me te lang ingehouden en teveel geaccepteerd, dát kan ik een ander niet kwalijk nemen. Een kat in het nauw maakt rare sprongen blijkt, ze begint opeens over iets van een maand geleden, waarbij ze het zo draait dat het met de realiteit weinig meer te maken heeft, iets wat ik haar ook meteen duidelijk maak. Deze keer laat ik haar voor het eerst níet uitpraten, de omgekeerde wereld, en het bevalt haar voor geen meter. ‘Wel een beetje flauw dat je er nou pas mee komt trouwens’, zeg ik, ‘dat had ik toen al kunnen verhelderen’. De essentie van mijn verhaal – wat ze kennelijk niet begrijpt of niet onder ogen wil zien – is dat ze zo op zichzelf gericht is dat al het andere in het gedrang komt.

Nu er een punt achter de vriendschap is gezet, kan ze het niet laten om op de valreep nog een paar lullige opmerkingen te maken en eraan toe te voegen dat het allemaal aan mij ligt en ik te kritisch ben. Even doet ze me aan m’n moeder denken die zelf als de dood was voor kritiek, maar wel vaker anderen de maat nam, soms ook op een onderhuidse manier met veel glimlach. Daar komt onder andere m’n afkeer van alles wat neigt naar hypocrisie, achterbaksheid en leugens vandaan. Inmiddels is m’n lijf in de stress geschoten, het gesprek verloopt heel anders dan ik had gewild, ik voel de adrenaline door m’n lichaam gieren en ben niet tevreden over m’n aanpak. Misschien had ik diplomatieker moeten zijn, maar hoe vertel je op een leuke manier dat je doodmoe van iemand wordt? Dat leer je niet op school.
Marjelle

Leave me be
Kate & Anna McGarrigle