Nadat ik het huis heb gestofzuigd, vier vuilniszakken vol kleren heb weggebracht en later nog een zootje lege flessen in de glasbak heb gekieperd, besluit ik mezelf op bloemen te trakteren. Als ik m’n fiets wil stallen op het Oostplein stribbelt m’n paar maanden oude slot voor het eerst tegen. Met geen mogelijkheid lukt het me om de sleutel eruit te halen. Tegen een passerende jongen zeg ik ‘mag ik je een rare vraag stellen?’ ‘Ja, hoor’, grijnst hij. Even later zit ook hij verwoed te wrikken, maar kan er evenmin enige beweging in krijgen. ‘Heb je hier wel tijd voor?’ informeer ik belangstellend, ‘je hoeft toch hopelijk geen trein te halen!’ ‘Nee, nee’, en de jongen werpt zich weer vol overgave op het slot. Uiteindelijk geeft hij het op en raadt me aan om het met olie te proberen. ‘Dat vraag ik hier dan wel’, en wijs naar de Dijk achter me, ‘misschien hebben ze wat slaolie over’. We zwaaien.
met het rode slot over m’n ene schouder en de grote tas over de andere loop ik het eetcafé binnen en vertel aan de blonde vrouw die ik hier wel vaker zie dat ik wat olie nodig heb. onmiddellijk grist ze het slot uit m’n handen en verdwijnt ermee voor onbepaalde tijd naar de keuken. opeens zie ik naast me een dampende kop tomatensoep staan en besef dat ze daar net aan wilde beginnen, iets dat ik met m’n blindevinkenogen niet heb opgemerkt. ‘maar je soep wordt koud’, roep ik in de richting van de keuken. ‘geeft niet!’ schreeuwt ze terug, ‘we hebben de sleutel er al uit en gaan nog even door’. ik kies een tafeltje bij het raam zodat ik m’n fiets in de gaten kan houden. in afwachting van thee en een gesmeerd slot schiet ik nog een paar plaatjes van m’n fiets omringd door trapmaatjes. ‘heb ik in ieder geval een herinnering als-ie gestolen wordt’, grinnik ik inwendig. ‘voor de verzekering?’ hoor ik opeens een stem achter me.
marjelle
orca wintersleep*
* 22 februari 2011 in Rotown, Rotterdam
