Tagarchief: wintersleep

Over exen en applets

Sinds gisteren ben ik in de lappenmand, daarbij zeurt m’n muisarm de hele dag om aandacht. Ik ben moe, koud en heb nergens zin in, dat laatste is niks voor mij, meestal pep ik mezelf wel op. Ook m’n biotartaartje smaakt opeens heel anders dan anders. Vanmiddag besluit ik m’n bed weer in te duiken in de hoop warm te worden en een beetje uit te rusten. Twee uur later, nog steeds met verkleumde pootjes, spring ik er geïrriteerd weer uit, door de herrie boven heb ik geen oog dichtgedaan. Onder de hete douchestraal denk ik aan m’n ex tevens programmeur waar het erg lastig mee communiceren is over de nieuwe site. Hij wil alles via mail, maar dat zorgt alleen maar voor steeds meer onduidelijkheid.

Klik op de foto voor een heel andere invalshoek

Ook van het nieuws wat ik vandaag kreeg
over de beveiligingsproblemen rondom Java-applets, de basis van m’n site, word ik niet blij. De kans is nu groot dat steeds meer mensen die optie uitschakelen op hun pc, niet bepaald het ideale moment om zo’n nieuwe site te laten bouwen. Terwijl de buren boven m’n hoofd stampen op ongeïsoleerd laminaat zie ik opeens de doordringend blauwe ogen van de teammanager van Havensteder weer voor me, hij heeft zich toen niet aan z’n afspraak gehouden, anders had ik nu in een rustiger huis gezeten. Zal ik hem bellen, de confrontatie aangaan of zal ik me omdraaien – de wereld de wereld laten – en me onderdompelen in een diepe winterslaap.
Marjelle

Foto gemaakt in het Natuurhistorisch Museum

Home Wintersleep

‘Vróuwen!’

Gisteren vroeg iemand of ik zin had om binnenkort te gaan strandwandelen. Ik had me een tijd geleden op een sportsite ingeschreven en was al bijna weer vergeten dat mijn profiel daar nog op stond. Ach, waarom niet, dacht ik, leuk om weer een keer naar Hoek van Holland te gaan en uit te waaien aan zee. Ik mailde een dag later terug en kreeg vervolgens meteen een reactie met een datumvoorstel en een telefoonnummer. Nog voor ik goed en wel had doorgegeven dat die zondag prima was kreeg ik opeens een mail waarin stond dat ze er toch van afzag om een afspraak te maken, dat contact via internet niks voor haar was, dat het niet werkte bij haar, et cetera. Met stijgende verbazing las ik dat bericht, hoe labiel, wispelturig ben je dan als je van het ene moment op het andere 180 graden omdraait? Inmiddels nieuwsgierig geworden naar hoe dat in elkaar zat besloot ik te bellen, daarbij ontspon zich de volgende conversatie.


‘Hoi met Marjelle, ik lees net je mailtje en ben nogal verbaasd dat terwijl je me zelf benaderd hebt, een afspraak wilt maken en een datum voorstelt je kort daarna opeens alles terugdraait, ik zie de logica en reden niet helemaal’, zeg ik vriendelijk.
‘Dat kan’, zegt ze kortaf.
‘Nou ja, dat wilde ik even tegen je zeggen, ik ben gewoon benieuwd hoe het zit’, glimlach ik.
Het blijft een tijd stil, ik krijg er een onwerkelijk gevoel bij.
‘En nu’, klinkt het vijandig aan de andere kant.
‘Euh…’
Ik ga er bijna van stotteren, de negatieve energie overvalt me.
‘N-niks, dat was het eigenlijk, aan je reactie te horen krijg ik verder geen antwoord, dus dan laten we het hierbij, ook prima, en wens ik je het beste. Dág.’
Marjelle

Orca Wintersleep

Meldpunt Kliklijnen


Gisteren was ik nog van plan
om een zinderend betoog te houden tegen het Meldpunt MOE-landers van Wilders of de manier waarop VVD’er Aptroot* alle ruimte kreeg bij P&W om z’n eenzijdige verhaal te vertellen zonder dat ook de andere kant vertegenwoordigd was. Aan echt kritisch commentaar en doorvragen ontbrak het wederom. Zijn er eigenlijk nog wel intelligente, kritische journalisten vraag ik me steeds vaker af. Vandaag probeer ik zonder veel succes nog steeds de griepbacillen van me af te schudden, een duik in m’n administratiestapel waarbij allerlei formulieren me om de oren vlogen, de aanblik van een aanmaning en blauwe envelop doen de temperatuur alleen maar stijgen. Zelfs het idee om een speels blog te schrijven gebaseerd op een aantal veelgebruikte zoektermen zoals ‘jij is lief’, ‘sunny side of sex’ en ‘marjelle blogt’ is een brug te ver. In plaats daarvan besluit ik een beker kippensoep te nemen – dat zou een positieve werking hebben – me niet druk te maken over politieke kwesties, politici in spagaat of anonieme kliklijnen. Vandaag hou ik het dus bij soep en strooi er nog wat positieve gedachten overheen.
Marjelle

*Schultz: mooi rapport, maar geen extra geld naar het spoor Volkskrant 16-02-2012

Home Wintersleep

Pijnlijk!

Geen parken, bossen, stranden of zinderende festivals deze keer, de afgelopen week ben ik aan huis gekluisterd door een spitaanval. Hoe belangrijk gezond-zijn is besef je dan weer des te meer. Normaal lopen was er de eerste dagen nauwelijks bij, het waren meer schuifelpasjes die ik produceerde. Zelfs de simpelste basishandeling leverde al problemen op: ‘hoe trek ik m’n schoenen aan?’ en laten we het over nagels knippen al helemaal niet hebben. Ook volle vuilniszakken hebben normaliter niet de neiging om uit zichzelf naar buiten te wandelen en als ze dat wél zouden doen is dat bepaald geen goed nieuws.

Het is een van de nadelen van alleen wonen, al zie ik daar ook voordelen aan als ik terugkijk op m’n samenwoonjaren. Eén van de eerste dingen die ik heb gedaan toen ik net door m’n rug was gegaan behalve m’n vriendin ver weg een noodkreet sturen, was de AH-bezorgservice mailen met een ellenlange boodschappenlijst. Het is wel een heel gedoe voordat je met je virtuele  winkelkarretje langs alle webproducten gewandeld bent, maar dan héb je ook wat. Het andere was een zsm-afspraak maken met een fysiotherapeut, al heb ik steeds meer twijfels over het nut ervan gezien m’n ervaringen in het verleden.

Via een hoop gegoogle ben ik uiteindelijk bij een triggerpoint-therapeut in Scheveningen terechtgekomen, de werkwijze en logica spraken me wel aan. Hoe je daar met pijn in je lijf en zonder auto komt is weer een heel ander verhaal, je moet er wat voor over hebben en dat heb ik. Ik wil zo graag van die pijn af, weer een gezonde rug krijgen, desnoods moet ik daarvoor wekelijks in een chloorzwembad springen. Inmiddels is de eerste behandeling achter de rug, ik was zo moe en groggy erna dat ik een taxi genomen heb vanaf Rotterdam CS. De jongen reed alsof de politie hem op de hielen zat en m’n vriendelijke opmerking ‘zo, jij hebt haast!’ werd totaal genegeerd. We vlogen door de straten en hij schampte bijna een paar voorbijgangers. Ik haalde opgelucht adem toen hij me ten slotte voor m’n huis afzette.
Marjelle

Listen (listen, listen) Wintersleep

Ik wil een sigaret!

De afgelopen weken heb ik in fasen m’n huis opgeruimd, niet dat het nu zo’n zootje was, maar een flinke beurt kon geen kwaad. Er moest gezogen worden, gestoft, vergeten hoekjes vroegen aandacht en lege flessen wilden getrakteerd worden op een rondje glasbak. Ook de ramen zagen er hier en daar wat mistig uit. Gewapend met stofzuiger, spons, duizenddingendoekje en schoonmaakmiddelen ging ik aan de slag. Algauw blonken de vensterbanken me tegemoet, met plezier keek ik ernaar elke keer als ik langsliep. De verlepte tulpen op de beukenhouten eettafel maakten plaats voor gele theeroosjes en de verse jasmijn geurde naar lente…

Door het raam
zag je m’n nieuwste aanwinst, een pot witte margrieten, op de balkontafel staan. Nadat ik vanmiddag nog een plantje op de boerenkist had neergezet, wilde ik op m’n gemak door het huis wandelen om m’n eigen harde werken te bewonderen en kreeg toen opeens ontzettende behoefte aan een sigaret. Voor het eerst in tijden kwam dat gevoel weer omhoog. Ik rook al een jaar of acht niet meer, ben zelfs vergeten welk merk, al herinner ik me wel dat Roxy en ik lange tijd onafscheidelijk waren. Nog steeds vind ik het lekker om even een sigaret in m’n hand te houden en dan de geur van pure tabak op te snuiven.
Marjelle

A long flight Wintersleep

Wanneer heb jij voor het laatst iets voor het eerst gedaan?

In plaats van te zingen ‘onder de douche’ zoals dat door menigeen vroeger in de rubriek van muziekkrant Oor werd gedaan, denk ik opeens aan vuriger taferelen als ik m’n lijf insmeer met Pure Care-doucheolie. De herinnering aan de vuurloop van een aantal jaar geleden komt naar boven. Niet alleen danste ik toen met blote voeten over gloeiende sintels, daarvoor hadden m’n partner en ik al een houten pijl gebroken. De pijlstukjes zijn aan de vooravond van m’n verhuizing naar Rotterdam in de prullenmand beland in het kader van less is more.

Welke andere dingen heb ik de afgelopen paar jaar voor het eerst gedaan, vraag ik me af onder de hete waterstraal. Midden in de nacht gaan dansen in een onbekende omgeving is er zeker een van, met angst en beven liep ik in het donker vanaf station Muiderpoort terwijl m’n toenmalige liefste vriend me moed insprak op m’n mobieltje. Van dansen springen m’n gedachten naar zingen. Vroeger heb ik weliswaar een tijdlang zangles gehad, maar de Afrikaanse zangworkshop in Leiden was nieuw voor me net als het dagje ‘Stembevrijding’ onder de bezielende leiding van Jan Kortie.

Ook met vreemde talen ben ik aan de slag gegaan, nu is taal sowieso een rode draad in m’n leven. Vorig jaar heb ik m’n Frans onder een dikke laag stof vandaan getoverd, vervolgens ben ik met Spaans begonnen. Elke keer als ik de zuidelijke keelklanken hoor, duiken beelden van Andalucía op. Ik versta het inmiddels redelijk, maar veel meer dan ‘hola’, ‘encantado’ en ‘adios’ komt er nog niet uit m’n mond helaas. Ook schrijven is al jaren niet meer uit m’n leven weg te denken, nieuw is wel dat ik bijna een jaar geleden begonnen ben met de serie ‘Beeld van een blogger’ waarbij ik bloggers ontmoet en op zoek ga naar de mens achter de avatar. In de toekomst wordt die reeks wellicht uitgebreid.

In 2009 heb ik het fotograferen ontdekt, door de verwonderde ogen van een kind naar m’n eigen stad kijken, een keer een water- of fietstaxi nemen in plaats van een tram. Met de camera in de hand ging er ook een groene wereld voor me open. Ik dartelde rond in botanische tuinen, doolde door parken en lunchte aan de Kralingse Plas. De Chinese tuin in Blijdorp werd een verlengstuk van m’n balkon eenhoog in Crooswijk, de kinderboerderijdieren een substituut voor een huisdierloos bestaan. Bij de workshop Visagie waren voor het eerst in lange tijd de rollen omgedraaid, nu werd ikzelf door het oog van de camera bekeken. Die foto is overigens zoekgeraakt.

Sinds kort ben ik aan het twitteren, slechts een veertigtal tweets hebben tot nu toe het levenslicht gezien, ondertussen begin ik dit speeltje waar je niets mee ‘hoeft’ wel enigszins te waarderen. Inmiddels volg ik onder anderen Louis Theroux, oorlogsverslaggever Arnold Karskens en Beer-man Witold Riedel.
Er zijn nog wel een paar dingen die ik voor het eerst heb gedaan de afgelopen periode, maar die wil ik of niet kwijt, waren te vervelend of zijn überhaupt het vermelden niet waard. Nu ben ik natuurlijk ook benieuwd naar jullie laatste voor het eerst-ervaringen.
Marjelle

Orca Wintersleep

Miss KitKat 2011


Fog Wintersleep

‘Mag ik je een rare vraag stellen?’

Nadat ik het huis heb gestofzuigd, vier vuilniszakken vol kleren heb weggebracht en later nog een zootje lege flessen in de glasbak heb gekieperd, besluit ik mezelf op bloemen te trakteren. Als ik m’n fiets wil stallen op het Oostplein stribbelt m’n paar maanden oude slot voor het eerst tegen. Met geen mogelijkheid lukt het me om de sleutel eruit te halen. Tegen een passerende jongen zeg ik ‘mag ik je een rare vraag stellen?’ ‘Ja, hoor’, grijnst hij. Even later zit ook hij verwoed te wrikken, maar kan er evenmin enige beweging in krijgen. ‘Heb je hier wel tijd voor?’ informeer ik belangstellend, ‘je hoeft toch hopelijk geen trein te halen!’ ‘Nee, nee’, en de jongen werpt zich weer vol overgave op het slot. Uiteindelijk geeft hij het op en raadt me aan om het met olie te proberen. ‘Dat vraag ik hier dan wel’, en wijs naar de Dijk achter me, ‘misschien hebben ze wat slaolie over’. We zwaaien.




met het rode slot over m’n ene schouder en de grote tas over de andere loop ik het eetcafé binnen en vertel aan de blonde vrouw die ik hier wel vaker zie dat ik wat olie nodig heb. onmiddellijk grist ze het slot uit m’n handen en verdwijnt ermee voor onbepaalde tijd naar de keuken. opeens zie ik naast me een dampende kop tomatensoep staan en besef dat ze daar net aan wilde beginnen, iets dat ik met m’n blindevinkenogen niet heb opgemerkt. ‘maar je soep wordt koud’, roep ik in de richting van de keuken. ‘geeft niet!’ schreeuwt ze terug, ‘we hebben de sleutel er al uit en gaan nog even door’. ik kies een tafeltje bij het raam zodat ik m’n fiets in de gaten kan houden. in afwachting van thee en een gesmeerd slot schiet ik nog een paar plaatjes van m’n fiets omringd door trapmaatjes. ‘heb ik in ieder geval een herinnering als-ie gestolen wordt’, grinnik ik inwendig. ‘voor de verzekering?’ hoor ik opeens een stem achter me.

marjelle



orca wintersleep*

* 22 februari 2011 in Rotown, Rotterdam

Sweet Piet!

Poe-poeh!