In een brandende 33 graden fiets ik woensdag naar Loods Celebes, ver voorbij de Erasmusbrug. Het zweet gutst van m’n voorhoofd terwijl ik ingespannen kijk of ik een groene container zie. Wijn of water, alleen al om de naam wilde ik ernaartoe, blijkt nog gesloten ondanks de informatie op de site. De vriendelijke jongen biedt me iets te drinken aan. Met een glas tonic sta ik even later in de zinderende hitte op het terras en laat het uitzicht op me inwerken. Er hangt een vreemde sfeer, een gevoel van leegte, grote en kleinere schepen die roerloos aan de kant liggen in afwachting van actie, hier en daar een verdwaalde werknemer die geniet van z’n sigaret, hoge gebouwen met spiegelende ramen die niets verraden van wat zich erachter afspeelt.
Op de terugweg maak ik foto’s van alles wat er op het water deint en golft, een politieauto rijdt loom de hoek om, ook agenten hebben het warm. Dit is een voor mij nog relatief onbekend stuk Rotterdam, ik rijd langs de Euromast, ‘hoog, Sammy, kijk omhoog’, met aan de voet ervan groepjes toeristen. Ik kom langs een drijvend wokrestaurant, zie café De Ballentent voorbijflitsen en beland uiteindelijk weer op de mij zo vertrouwde Boompjes. Ondertussen droom ik van een verkoelende douche en van de zee waar ik morgen misschien m’n pootjes in ga baden, afgewisseld met gedachten aan H. Gisteren voelde ik weer die pijn opvlammen, verdriet om wat opeens weg is na vijfentwintig jaar en tranen om de manier waarop.
‘Ik voel me verraden’, besefte ik, terwijl m’n handen automatisch doorgingen met borden afspoelen, ‘door de laatste persoon waarvan ik het ooit had verwacht’. Het heeft m’n vertrouwen in liefde en oprechtheid een klap gegeven. Toch ben ik niet eens kwaad, maar misschien zit die primaire woede veel dieper weggestopt, bovendien ben ik heel loyaal en kost het me zelfs nu nog moeite om een woord als ‘verraden’ in combinatie met hem te gebruiken. Maar mijn waarheid moet er ook uit, mijn onderste steen boven, ik heb hem lang genoeg beschermd.
Van de voornamelijk vrouwen die ik de afgelopen paar jaar heb ontmoet heb ik bij bijna niemand echte herkenning of momenten van verbondenheid gevoeld, wel verbazing af en toe over hoe bang mensen kunnen zijn voor openheid en eerlijkheid, nu was ik vooral vriendschap met mannen gewend. Steeds meer vraag ik me af of ik die ooit nog tegenkom, mensen die me raken en geraakt worden door mij. Zonder liefde staat mijn wereld stil.
Marjelle
The Chain Ingrid Michaelson
Marjelle: brokje in de keel
fietste in gedachten met je mee
en omhelsde je door je manier
van schrijven…..geplaatste woorden
uit je hart en ziel……
liefs
prachtige muziek…….
Je reactie raakt me, Annet, mooi. Ja, met hart en ziel.
De muziek vind ik ook prachtig.
En liefs terug
Zo’n gevoel kan soms ineens weer boven komen drijven…misschien ook wel mede door moeheid, en het drukkende en deprimerende van té warm weer…
Uitgeslapen, fit en opgefrist bezie je je wereld soms toch weer iets zonniger, maar het neemt de onderliggende pijn niet weg natuurlijk….
Hopelijk vandaag weer wat beter, het weer werkt vast mee! 🙂
Goedemorgen, Bart. 🙂 Ik kon niet meer slapen na een uurtje of vijf, hopelijk vannacht beter. Ja, dat gevoel van verdriet, verraden zijn vlamt soms op en een van de manieren om ermee om (te proberen) te gaan is voor mij het beetje bij beetje toelaten en er af en toe iets over schrijven, want hoe je het ook draait of keert, het verdriet is er wel. Er zijn ook mensen, H. bv., die dat soort pijnlijke gevoelens rigoureus wegstoppen, maar dat is niet mijn manier, daar wordt het alleen maar erger van op de lange termijn… Ik heb o.a. geprobeerd in dit blog weer te geven hoe ik het leven het afgelopen jaar ervaar (en dan laat ik nog een paar essentiële dingen ongezegd), los van dingen als moeheid, etc., en het kost mij best wel moeite om het te laten staan, omdat je je zo naakt voelt dan. Wat je zelf ook zegt, het neemt de onderliggende pijn niet weg en ik sta nog maar aan het begin van een poging tot verwerken, denk ik. Het eerste halfjaar drong het nauwelijks door en nog steeds heb ik af en toe het gevoel dat ik in een volstrekt verkeerde film ben beland waaruit ik ooit met verbaasde ogen wakker zal worden en het allemaal een boze droom blijkt te zijn. 😉
Fijn dat je even reageert. 🙂 Wat een lange reactie, het ging vanzelf. 😉
Bedankt, hopelijk niet te warm voor jou!
Moest even slikken, zo herkenbaar al haalde ik de 25 jaar net niet. Maar die woede moet er wel uit, dat is mijn ervaring, pas daarna kon ik het echt verwerken. En nu 10 jaar later is de moeder van mijn kinderen een van mijn dierbaarste vrienden.
Prachtig geschreven, en ja, zonder liefde staat de hele wereld stil!
Bedankt voor je compliment, Trek, kwam ook net op het goede moment.
Ik schrijf wel vaker over hem, maar niet iedereen heeft dat (mij) gevolgd, dus even een korte toelichting. Hans was behalve m’n ex van langer geleden m’n allerbeste vriend ooit (als ik niet zo’n hekel had aan het woord soulmate zou ik hem zo noemen), de verbondenheid die ik met hem had heb ik nooit bij iemand anders ervaren, de basis is weggevallen, zo voelt het (dat heeft ook met een aantal andere dingen te maken). Ook al ging het bij jou om je ex-vrouw, het gevoel kan hetzelfde zijn. Mooi om te lezen dat zij nu een van je dierbaarste vrienden is.
Klopt, maar het ging me op dat moment om mijn wereld. 🙂
Zonder liefdenis er geen wereld.Er blijft dus hoop
Voor mij geldt zonder liefde is er geen leven, m.a.w. zonder liefde is het leven niet de moeite waard, Paco. 🙂 En als er geen hoop meer is, dan houdt het op idd, de laatste jaren nog aangevuld met ‘zonder humor, relativering en zelfspot kun je maar beter meteen van het dak / de brug* afspringen’. 😉
*Doorstrepen wat n.v.t. is
de omgekeerde waarheid van ‘love makes the world go ‘round’
Klopt helemaal, Ton.
Ja, het grote risico van de liefde : het verraad.
weergaloos je beschrijving in de eerste alinea: ‘Er hangt een vreemde sfeer,……….wat zich erachter afspeelt.’ Dan een rimpelende kabbeling die overgaat in de stekende heftigheid over ‘je verraden voelen…’
Leest als de opening van een roman die ik pas wil wegleggen na de laatste bladzijde….
Weet wel, klinkt allemaal heel klinisch, maar ben nog nooit verraden zoals jij dat beschrijft; kan me dus ook niet goed inleven in je gevoel of daar iets zinnigs over zeggen……..
Misschien ben ik wel een zondagskind, of zoals mijn moeder altijd zei: ‘je hebt een engel op je schouder’.
Bedankt voor jullie reacties, Iris en Kornelis, ik kom er morgen even op terug, ben nu te moe om op dit specifieke onderwerp in te gaan, maar ik wil er wel nog wat meer over zeggen.
*Ja, op een bepaalde manier wel, Iris, ook al heb ik dat in relatie met H. nooit zo gevoeld, ben er bij hem nooit bang voor geweest. En soms worden je ergste nachtmerries werkelijkheid dus. Hieronder geef ik nog even een toelichting bij verraad, ik wil het goed zeggen, hem recht (proberen te) doen.
*Kornelis, bedankt voor je bijzondere compliment. 🙂 Nu het boek nog. 😉
Mooi dat je een engel op je schouder hebt, die van mij zitten meestal op m’n fietsstuur ingespannen rond te turen en dan zijn ze veel te moe om me ook nog tegen andere dingen te beschermen, snap ik ook wel.
Ik voel me verraden, schreef ik, dat klopt, je zou ook kunnen zeggen, ik heb het gevoel dat ik (op)geofferd ben om z’n vriendin niet voor het hoofd te stoten, het had ook met gezichtsverlies te maken, denk ik. Zijn vriendin had nl. op een gegeven moment het idee opgevat dat ze ‘niet welkom’ was bij mij, en al was H. het in eerste instantie met me eens dat daar geen sprake van was, later draaide hij om (of bij of door, net zoals je het wilt zien). Mss schrijf ik nog een blog over mijn kant van het verhaal, over die eerste idiote week voor mijn verjaardag waarin ik m’n beste vriend na 25 jaar elke dag een beetje meer begon te verliezen… wie weet. Dat ik me verraden voel, betekent overigens niet dat alle liefde weg is of dat ik zijn goeie dingen niet meer zie, zijn kern, dat zie ik allemaal nog wel, maar hoe het gegaan is, wat er is gebeurd daar kan ik ook niet omheen. We zijn allemaal verantwoordelijk voor ons gedrag, onze woorden en oordelen, dat geldt ook voor hen.
Voelen jullie je trouwens geen van beiden verplicht om hierop in te gaan, hoor, anders ga ik me bezwaard voelen. 🙂
Ja, ik ken dat. Dat volkomen verdoofd zijn. 20 jaar getrouwd en… Heb behalve boodschappen, 2 maand in een fauteuil achter het raam naar buiten zitten kijken, meer niet, tot ik er gek van werd en ben vrijwilligerswerk gaan doen bij een kringloopwinkel, keihard werken.
Dat heeft me er door gesleept. 4 en een half jaar gewerkt.
Alleen toen ik een nieuwe vriendin kreeg, noemde ik haar per ongeluk wel eens bij de naam van m’n ex.
hm hm.
Maar ze begreep het.
Dat is inmiddels ook weer uit, gelukkig minder traumatisch verlopen.
Nu, kan ik nog wel heel erg kwaad worden op m’n ex, zo veel gedaan, joh.
Echt, zo veel.
Achteraf besef ik, dat ik me gewoon heb laten gebruiken.
Het maakt het wel moeilijker voor me om tegen iemand te zeggen, ik hou van je.
Ook als ik het meen.
Tis nu 14 jaar geleden, onlangs hoorde ik dat ze iemand opdracht had gegeven om al mijn houtskool tekeningen te verscheuren.
Dezelfde figuur vertelde het me 2 keer, m.a.w. ik moest het wel weten!!!
Enige antwoord wat ik had, "Da’s jammer, want die zouden nog een hoop geld waard worden".
Ik bedoel, je wil het verleden wel los laten, maar het laat jou niet los.
Een paar jaar geleden moest ik via/via horen dat m’n ex-schoonzusje was overleden.
Ik had geen contact met haar, maar heb haar toch ook 20 jaar gekend. Hm?
Maar geen kennisgeving, niets.
Ze is verhuisd (zelfde figuur vertelde me dat) geen verhuisbericht of…
Maar dit wordt een erg lange reactie.
Trouwens de goeie vertaling van Tous les hommes sont mortel is; Alle mensen zijn sterfelijk.
Ze hebben de titel eindelijk bij de 13de druk goed vertaald.
Maar wat ik zo maf vind, is dat het voor Jean Paul Sartre geschreven is, dus eigenlijk mocht ik het niet lezen.
Voelde me een beetje als een ‘Peeping Tom’ toen ik het las.
Ach, ze zal het wel niet erg hebben gevonden.