Nadat ik jarenlang in Rotterdam heb gewoond, stad van mijn hart, werd ik door aanhoudende burenoverlast weer gedwongen te verhuizen. Aangezien er bij elke woningbezichtiging in Rotterdam minstens tien wachtenden voor me stonden te trappelen en het als freelancer sowieso erg moeilijk is om aan een ander huis te komen, trok ik na verloop van tijd een steeds grotere cirkel om de stad heen. Den Haag, Dordrecht… steeds verder dwaalde ik af. Zelfs Tilburg, waar ik in een grijs verleden ooit een paar jaar op school heb gezeten en in een dorp vlakbij woonde, kwam opeens in die cirkel terecht. Via een advertentie op Marktplaats was ik in contact gekomen met de eigenaar van een oud uitgewoond bovenhuisje en vanaf dat moment ging alles in een stroomversnelling. Sinds februari word ik nu wakker in het Brabantse land.
Grotto, De Oude Warande, Tilburg (foto Callum Morton)
Helaas kreeg ik vlak na de verhuizing griep, ging vervolgens door m’n rug en kreeg daar bovenop nog een virusinfectie, daardoor zijn veel dingen de afgelopen periode aan me voorbijgegaan. Om sommige ben ik niet rouwig, zoals carnaval waar ik grotendeels doorheen geslapen ben, van andere dingen zoals stad en natuur ontdekken, hoognodig nieuwe klanten werven en leuke mensen leren kennen, vind ik het erg jammer dat er nog zo weinig van terechtgekomen is. Al mis ik Rotterdam nu al, ik probeer Tilburg wel een reële kans te geven. Vanaf dag 1 kom ik grote en kleine verschillen tegen, de ene keer slaat de balans door naar Rotterdam en de andere keer naar Tilburg. Wat me het eerste opviel was dat de vriendelijkheid die ik ook in Rotterdam ben tegengekomen hier meer een gemoedelijk accent heeft, het leven wordt minder gehaast geleefd en dat is fijn. Een ander verschil is dat er geen Brabantse variant van de Rotterdampas bestaat.
Prachtige uitvinding, voor maximaal 60 euro kan iedere Rotterdammer het hele jaar gratis aan allerlei activiteiten meedoen en op veel andere dingen krijg je korting. Vroeger was ik bijvoorbeeld met geen stok een museum in te slaan, maar door die pas ben ik musea zelfs een beetje leuk gaan vinden. Gewapend met camera banjerde ik dan ook regelmatig door Boijmans of de Kunsthal en zette ik een rondje kunst op de foto. Aangezien de toegang gratis is, wipte ik soms maar voor een halfuurtje naar binnen. Een derde verschil heeft te maken met vuilnis ophalen. Op de eerste donderdag na de verhuizing dreunde ik mijn bed uit. Later bleek dat de minicontainers stuk voor stuk werden leeggeschud terwijl de muziek er boven uit blèrde. Dus niet je vuilniszak met restafval in één grote ondergrondse container zoals in Rotterdam, hier heeft iedere woning twee grote kliko’s. Ben je net zo blij met je minilapje groen, wordt dat meteen al in beslag genomen door deze plastic joekels. Gelukkig heb ik daar op m’n dakterras-in-wording geen last van.
Marjelle
Rotterdamse vuilniswagens dragen al 25 jaar poëzie voor nrc.nl 02-12-2013
Zo heeft iedere stad weer zijn charme. Ik begrijp dat er nog een vervolg op komt …
Klopt, al moet je het wel willen zien soms. 😉 Misschien wordt dit wel een serie.
Dag jongedame, wat een ellende is er over uw mooie lijfje uitgestrooid. Ik hoop dat alles snel een beetje ten goed zal keren.
Boijmans, das interessant ik heb het er vanmiddag nog over gehad in verband met vervalsingen. De directeur daar was HAnnema. Een beetje een dikdoenerig mannetje, behoorlijk ingenomen met zichzelf en zijn kennis in de kunsten met een grote k uiteraard. De man verzamelde zelf ook allemaal van die prentjes en verfjes en toen had hij eens voor zijn museum een vermeer gekocht voor een enorm dikke prijs want zo gaat dat net de vermeertjes. Het had het museum een kapitaal gekocht en toen later bleek het krengetje vals. Nou, die Hannema kon het toen wel schudden, dat begrijp je.
Ik hoop het ook (morgen naar huisarts ivm virusinfectie).
Daar had die directeur wel een grote strop mee idd.
Een virus infectie, meisje meisje, het zit jou ook niet mee in het leven. Mocht je een sterke arm om je schouders willen, weet me dan te vinden.
Zelf ben ik er wel eens geweest met een hele maar dan ook hele mooie vriendin en ze was ook kunstenares. We gingen samen wel eens galeries af die schreeuwden om haar te mogen hebben hangen en dan pikten we ook altijd wel een museumpje en een lichte lunch.
Zij wilde altijd overal aanzitten, de verf aanraken, kijken hoe het nu precies gemaakt was. En tja, daar houden ze in musea niet van. Ik loop dus met haar door Boijmans, het was nog niet verbouwd en er hingen nog niet van die camera’s er waren alleen suppoosten, niet van die bodybuilders zo als je tegenwoordig ziet van een beveiligheidsbedrijf maar op de een of andere manier waren het altijd een beetje miezerige mannetjes in een veel te groot pak, dat ze vreemd genoeg uniform noemden in die tijd maar het leek er helemaal niet op. Mijn vriendin zat dus overal met haar vingers aan te voelen en dan kwam er zo’n man die zei dat we achter het koord moesten blijven. Ja, dank je de koekoek, dacht mijn vriendin ik wil jet zaakje wel kunnen betasten, Dus deed ze her gewoon weer, weer dat miezerige mannetje, Ze bleef het doen en op het laatst zijn we door wel tien van die suppoosten de tent uit gesodemieterd. Ik ben er nooit meer terug geweest, de vriendin is allang overleden en mij is de lust vergaan ooit nog eens helemaal naar Rotterdam af te reizen om zo’n armzalig museumpje te bezoeken.
Daar kan ik me wel iets bij voorstellen, ik heb ook de neiging om met mijn handen te kijken en kreeg 1 keer een suppoost op m’n dak. Daarna nooit meer gedaan. 😉 Die mensen doen ook gewoon hun werk, dus daar heb ik wel begrip voor.
Stof genoeg op den duur, denk ik.
Ja, dat denk ik ook. Als ik nu eerst maar eens beter word na anderhalve maand en van dat oorsuizen en die griepsymptomen afkom, dat is voor nu het belangrijkste.
Marielle, hier nog even een suggestie. Heb jij je beddengoed wel eens laten controleren op de huismijt. Die kan behoorlijk wat ellende veroorzaken las ik laats in een wetenschappelijk getest artikel in een biologisch magazine.
Nee, nooit gedaan, is misschien wel een idee. Aangezien ik heel kort na de verhuizing ziek ben geworden sluit ik niet uit dat (iets in) dit huis (oud zeil, oude geiser, etc.) er iets mee te maken kan hebben. Iemand dacht dat ik mss allergisch was voor katten, er woonden hier twee, dit huis was ook uitgewoond en niet schoon.
Bedankt voor je like, Geert de Brabander.
Ik ga je ook likden hoor!
Nou ja, virtueel dan want meisje meisje toch. je hebt ook helemaal geen knopje.
Ik heb de Like-knop altijd uit staan, maar er blijkt toch een mogelijkheid te zijn om ergens bovenin te klikken, vandaar dat er heel af en toe toch een like doorheen druppelt.
Wat een ellende.
Kijk maar uit voor je fontanel met jouw staat van dienst!
Wij hebben hier kliko’s voor papier en voor huisvuil, apart dus.
Voor mij zouden het ook weer grote containers mogen worden, waar je je afval zelf in kwijt kunt, maar ja… 🙂
Van mij ook. 😉 Dit soort dingen benoem ik vooral in het kader van verschillen tussen Rotterdam en Tilburg.
Migrant in eigen land
Ik ben benieuwd hoe allochtoon je ervan wordt 🙂
Zoiets, ja.
Ben daarnet een Rotterdammer tegengekomen in het sterrenbos, dus ik ben niet de enige. 😉
Leuk, ik ben gastblogger in het Brabants Dagblad:
http://www.bd.nl/opinie/blogs/stadsgezicht/enkele-reis-rotterdam-tilburg-1.4295902