Tagarchief: rotterdampas

Enkele reis Rotterdam-Tilburg

Nadat ik jarenlang in Rotterdam heb gewoond, stad van mijn hart, werd ik door aanhoudende burenoverlast weer gedwongen te verhuizen. Aangezien er bij elke woningbezichtiging in Rotterdam minstens tien wachtenden voor me stonden te trappelen en het als freelancer sowieso erg moeilijk is om aan een ander huis te komen, trok ik na verloop van tijd een steeds grotere cirkel om de stad heen. Den Haag, Dordrecht… steeds verder dwaalde ik af. Zelfs Tilburg, waar ik in een grijs verleden ooit een paar jaar op school heb gezeten en in een dorp vlakbij woonde, kwam opeens in die cirkel terecht. Via een advertentie op Marktplaats was ik in contact gekomen met de eigenaar van een oud uitgewoond bovenhuisje en vanaf dat moment ging alles in een stroomversnelling. Sinds februari word ik nu wakker in het Brabantse land.

Grotto, De Oude Warande, Tilburg (foto Callum Morton)

Helaas kreeg ik vlak na de verhuizing griep, ging vervolgens door m’n rug en kreeg daar bovenop nog een virusinfectie, daardoor zijn veel dingen de afgelopen periode aan me voorbijgegaan. Om sommige ben ik niet rouwig, zoals carnaval waar ik grotendeels doorheen geslapen ben, van andere dingen zoals stad en natuur ontdekken, hoognodig nieuwe klanten werven en leuke mensen leren kennen, vind ik het erg jammer dat er nog zo weinig van terechtgekomen is. Al mis ik Rotterdam nu al, ik probeer Tilburg wel een reële kans te geven. Vanaf dag 1 kom ik grote en kleine verschillen tegen, de ene keer slaat de balans door naar Rotterdam en de andere keer naar Tilburg. Wat me het eerste opviel was dat de vriendelijkheid die ik ook in Rotterdam ben tegengekomen hier meer een gemoedelijk accent heeft, het leven wordt minder gehaast geleefd en dat is fijn. Een ander verschil is dat er geen Brabantse variant van de Rotterdampas bestaat.

Prachtige uitvinding, voor maximaal 60 euro kan iedere Rotterdammer het hele jaar gratis aan allerlei activiteiten meedoen en op veel andere dingen krijg je korting. Vroeger was ik bijvoorbeeld met geen stok een museum in te slaan, maar door die pas ben ik musea zelfs een beetje leuk gaan vinden. Gewapend met camera banjerde ik dan ook regelmatig door Boijmans of de Kunsthal en zette ik een rondje kunst op de foto. Aangezien de toegang gratis is, wipte ik soms maar voor een halfuurtje naar binnen. Een derde verschil heeft te maken met vuilnis ophalen. Op de eerste donderdag na de verhuizing dreunde ik mijn bed uit. Later bleek dat de minicontainers stuk voor stuk werden leeggeschud terwijl de muziek er boven uit blèrde. Dus niet je vuilniszak met restafval in één grote ondergrondse container zoals in Rotterdam, hier heeft iedere woning twee grote kliko’s. Ben je net zo blij met je minilapje groen, wordt dat meteen al in beslag genomen door deze plastic joekels. Gelukkig heb ik daar op m’n dakterras-in-wording geen last van.
Marjelle

Rotterdamse vuilniswagens dragen al 25 jaar poëzie voor nrc.nl 02-12-2013

Dat wordt buffelen!

Scheepjes kunnen leuk zijn, vooral aan de vissersboten in Griekenland die tussen de eilandjes door pendelden heb ik goede herinneringen. Van een zeilva-kantie lang geleden herinner ik me daarentegen vooral de kou, de saaie theorie-lessen en de veel te korte hete douches waaronder ik weer een beetje tot leven kwam. Varen van Angina naar Angistri zoals die keer met ex-liefste vriend, dat zou ik wel weer willen en dan uitpuffen in de warme schaduw bij een bord fasolakia en een of meer glazen retsina. De zoete smaak van herinneringen.

Aan dit alles dacht ik toen ik hoorde dat de Buffel Rotterdam ging verlaten. Op de laatste dag besloot ik nog even van mijn Rotterdampas te profiteren en een gratis kijkje te nemen aan boord. Ik klauterde ladders op en af, kwam onder-weg een hevig blazende zeeman tegen en een paar kinderen die net als ik wilden voelen of de erwtensoep en het brood op de feestelijk gedekte tafel wel écht wa-ren. Het is dan ook geen toeval dat ik ooit een museumsuppoost hijgend in m’n nek kreeg toen ik met m’n vinger naar een schilderij prikte. Leuk dat kijkje bin-nenboord. De mannen op de foto zijn overigens niet echt, dat zag ik wel meteen.
Marjelle

Museumschip ‘Buffel’ naar Hellevoetsluis Dichtbij 07-01-2013

Foto gemaakt in Museumschip Buffel

Soms gaat liefde ver!

Het regent dikke tranen, ondertussen zit ik te dubben waar ik met dit druilerige weer naar toe zal gaan. Ergens een warme panini eten lijkt me wel wat en m’n camera staat te springen om foto’s te maken, hij is een beetje uitgekeken op al die strandtaferelen van de laatste tijd. Opeens denk ik aan het Schielandshuis, lang geleden dat ik er geweest ben. Wanneer ik google op de openingstijden blijkt dat het Huis 30 december a.s. definitief de poorten sluit. Toeval bestaat niet. Ik neem snel de metro naar Beurs, loop zonder te betalen door bij de ingang, wel nadat ik eerst m’n Rotterdampas heb laten zien, en sprint de zachte treden op waar op het derde niveau de tentoonstelling ‘1000 jaar Rotterdam’ te zien is.

Klik op de foto voor een heel ander gezicht van Rotterdam

M’n camera is meteen gefocust op de tattoo man, na een rondje vergezichten en portretten, waarbij het bijzondere schilderij De puinhopen van Rotterdam van Gerard van Zwieten me bijblijft, zie ik ook voor het eerst een foto van het oude CS met de ode ‘TRAAN LATEN’ in plaats van ‘CENTRAAL STATION’. Ik kijk en fotografeer nog even wat filmbeelden die voorbijkomen met ondermeer Pim Fortuyn en loop vervolgens terug naar beneden via de exposities ‘Familie’ en ‘Werkstijl’. Een paar minuten voor sluitingstijd glip ik de vestibule in om nog gauw m’n tas en plu uit hun kluisje te bevrijden en stap de inmiddels donkere buitenwereld weer in.
Marjelle

Nooit meer naar huis

Gisteren
De zomer is terug
, Rotterdam veert op. Wat een verschil met het regengordijn dat wekenlang boven de stad hing en zelfs de groenste plekjes in een grauwsluier dompelde. Toch voel ik me niet in een juichstemming, de situatie met vriendin zit me dwars en het gesprek met M., bijzondere vrouw, heeft nog meer vragen opgeroepen. Omstandigheden kunnen veranderen, dat begrijp ik, maar daarmee hoeft de intentie, empathie en interesse niet minder te worden. Als dat wel gebeurt wordt het tijd om te praten. Iets waar ik niet naar uitkijk, mensen voelen zich algauw aangevallen terwijl ik alleen maar duidelijkheid wil in plaats van afwachten wat ik te vaak gedaan heb. Met vriendin nog in m’n hoofd besluit ik naar Trompenburg Tuinen te gaan, dankzij Rotterdampas kan ik deze keer gratis naar binnen.

Ik heb behoefte aan rust, aan natuur om me heen, puur & ongekunsteld, even ver weg van lawaaierige buren en oppervlakkige contacten. Het weer is prachtig, de botanische tuinen schitterend, maar het knagende gevoel blijft. Ik mis de laatste jaren herkenning, iemand met dezelfde humor, intelligent, niet doorsnee. Op de terugweg kom ik langs de flat van H., ex-liefste vriend, ertegenover zie ik een makelaar en in een opwelling loop ik naar binnen. ‘We verhuren voornamelijk aan expats’, zegt de man en kijkt naar m’n hoopvolle verhitte gezicht, ‘vanaf 1100 euro begint het zo’n beetje.’ Dat is vér boven m’n budget. Ik dwaal verder over de Oostmaaslaan langs luxeappartementen en koophuizen. De term haves and have-nots komt opeens in me op, die tweedeling is ook in Rotterdam steeds meer zichtbaar.

H. zei ooit tegen me toen we nog in Kralingen woonden op een achenebbisj etage met boven en onder slaande en stonede buren, ‘ik wil aan de goede kant terechtkomen later’. Hem is dat gelukt, en gegund denk ik erachteraan, ik zit nu al bijna vier jaar vast in Crooswijk in een van de meest gehorige flats die ik ooit heb gehad, je hoort hier letterlijk het water van de buren stromen. Het doet me denken aan een nummer van Tom Waits, Fumblin’ with the blues. Ik wandel verder in de brandende zon, zie de Willemsbrug in de verte, m’n voeten doen pijn van het urenlang lopen maar ik wil nog niet naar huis. Nooit meer terug naar stampende buren, stress en slaapproblemen, naar de eindeloze cirkel die me soms de adem beneemt. Opeens zie ik rechts een leuke flat, ‘daar zou ik wel willen wonen’, denk ik. Dan valt m’n oog op het bord ernaast: Wilt u hier huren? Já, zeg ik, maar niemand die het hoort.
Marjelle

Vandaag voel ik me beter na een wandeling met L. rond de Kralingse plas, Rotterdam is mooi, ik hou van de zomer. Bij thuiskomst vind ik een uitnodiging voor de bezichtiging van een fout huis (duurder, kleiner, mensen boven me) op een goede locatie (Blijdorp) op dezelfde tijd als morgen mijn gesprek is met de woningbouw en bovenburen. Donderdag ga ik een goed huis bekijken (gerenoveerd, maisonettemodel, geen bovenburen) op een foute locatie (Spangen). Geen idee of ik überhaupt voor een van beide in aanmerking kom.

Closer to you

Nadat N. de afspraak heeft afgezegd wegens ziekte heb ik opeens zeeën van tijd. Ik zou hem wegwijs maken in het kader van Welkom in Rotterdam, een mooi initiatief wat helaas ook wegbezuinigd wordt door Rutte-rechts, eind juni vindt de laatste mixbijeenkomst plaats. Waar heb ik zin in? Iets waarbij m’n camera aan z’n trekken komt bijvoorbeeld. Vaag herinner ik me een artikel over een fototentoonstelling in de Kunsthal. Het bijbehorende terras ken ik maar al te goed, de hal zelf heb ik nog nooit van binnen gezien. Dankzij de Rotterdampas kan ik er gratis in, dat stimuleert zeker om een kijkje te gaan nemen.

[slideshow]

Normaal ben ik niet zo’n museumganger alleen maak ik soms voor exposities met aansprekende titels, in dit geval ‘Closer to You’ en ‘Zoet&Zout’, een uitzondering. Om vier uur wandel ik de grote hal binnen, een aardige suppoost wijst me de weg naar de garderobe waar ik m’n kletsnatte plu afgeef. Ik wervel door de zalen, m’n camera en ik zien prachtige foto’s en genieten van bruisende onderwaterbeelden. Ik dwaal van Zoet naar Closer, loop trappen op en neer, onderweg wip ik nog even langs bij Andy Warhol en sta opeens oog in oog met een glimlachende John Lennon. Veel te vroeg is het alweer tijd om naar huis te gaan, de volgende keer ga ik langer en ook nog even bij de buurman langs.
Marjelle

Look at me John Lennon

Krijtstreep?

Muziek ‘Hammock’ Howls