Bij het idee dat je opgesloten wordt, vervolgens de deur in het slot hoort vallen en er niet meer uit kunt, draait m’n maag om. De laatste plek waar ik ooit terecht wil komen is wel de gevangenis. Op de een of andere manier fascineert het systeem en de mensen me, ik kijk dan ook regelmatig naar docu’s over het leven in een gevangenis. De documentaires van Louis Theroux bijvoorbeeld zijn een aanrader en ook ‘Septembers’ was boeiend om naar te kijken. Het plan om als vrijwilliger bij een gedetineerde op bezoek te gaan leefde al langer. Tot nu toe is het er nog niet van gekomen, wat vooral met claustrofobie te maken heeft. Liften mijd ik zoveel mogelijk en ingeklemd zitten tussen haperende draaideuren is ook niet mijn favoriete bezigheid. De stap om daadwerkelijk een gevangenis binnen te lopen – deuren hermetisch gesloten, omringd door getraliede ramen – heb ik vandaag dan toch genomen.
Mijn contactpersoon bij Humanitas die ik verteld had over m’n claustrofobie bood aan om mee te gaan voor een proefbezoek, zodat ik zelf kon ervaren of ik het Spaans benauwd kreeg daarbinnen of dat het wel meeviel. Een aparte ervaring als je dat gebouw in stapt, voordat je door de tweede deur heen mag moet je je pas afgeven, vervolgens wordt je gevraagd of je een mobieltje, een mes of een wapen bij je hebt. Zelfs m’n flesje Spawater werd ingenomen en dat kreeg ik pas aan het eind weer terug. Daarna moest ik door een detectiepoortje wat bij het minste of geringste afging. Het geluid deed pijn aan m’n oren die toch al zoveel te verduren hebben de afgelopen maanden. Relatief veel bewakers, kleine bezoekruimtes, een labyrint van gangen, ik moest in een flits aan Wolfenstein denken. Na drie kwartier mocht ik er weer uit, eerst m’n spullen uit de kluis halen en toen naar buiten, het zonlicht weer tegemoet.
Marjelle
Een gevangenis zonder tralies 24-11-2012
‘Bad boys’ 14-11-2011
Veroordeeld 04-05-2010
Petje af. Echt. Ik zie het me niet doen.
Dit was de eerste keer en ik moet nu nadenken of ik het zie zitten om dat in de toekomst regelmatig te gaan doen. Waardoor zie je jezelf het niet doen of is het iets wat gewoon niks voor jou is?
Mooi dat je dit gedaan hebt, Marjelle. Zelf ben ik in Bangkok een keer bij een Nigeriaanse gevangene op bezoek geweest in de beruchte Bang Kwang gevangenis. Deze man heeft 99 jaar gekregen voor de smokkel van XTC. Hij krijgt nooit bezoek, de ambassade laat hem rotten en van zijn familie hoort hij nooit iets. Vreselijk..
Dat zijn idd vreselijke omstandigheden. Heel triest dat iemand dan helemaal aan z’n lot wordt overgelaten. Uitzichtloze situatie.
Of ik ermee kan doorgaan weet ik nog niet, qua claustrofobie is het wrs wel te doen maar oorsuizen/hyperacusis is wel weer erger sinds gisteren en daar maak ik me zorgen over.
Heb je ook echt met iemand gesproken of was het alleen een verkenning van het gebouw zelf?
Ik heb niet met een gedetineerde gesproken. Het ging er louter om te kijken of het qua claustrofobie voor mij te doen was om in een gevangenis te zijn en dan in de toekomst event. regelmatig bij een gedetineerde op bezoek te gaan.
Uit je antwoord aan hettriumviraat leid ik af dat dat twijfelachtig is.
Dat klopt idd. Denk er nog even over na.
Als ervaringsdeskundige kan ik beamen dat in de gevangenis zitten het tegenovergestelde van leuk is (zeker als je niets misdaan hebt). Je hoeft niet noodzakelijkerwijs op bezoek te gaan in de gevangenis, brieven of andere communicatie helpen ook.
Dat klinkt niet best, hoe lang & waar heb je toen in de gevangenis gezeten? Of wil je er liever niet over praten?
Klopt, maar direct contact vind ik veel persoonlijker en aangezien ik toch al veel te veel typ wil ik dat juist meer gaan inperken.
24 dagen in hongerstaking in Vught, 1991, toen er nog dienstplicht was in Nederland. En, inderdaad, ik praat er normaal niet over, maar dit stukje bracht weer nare herinneringen boven.
En dan ook nog in hongerstaking, dat maakt het helemaal zwaar.