Tagarchief: septembers

In de bajes

Bij het idee dat je opgesloten wordt, vervolgens de deur in het slot hoort vallen en er niet meer uit kunt, draait m’n maag om. De laatste plek waar ik ooit terecht wil komen is wel de gevangenis. Op de een of andere manier fascineert het systeem en de mensen me, ik kijk dan ook regelmatig naar docu’s over het leven in een gevangenis. De documentaires van Louis Theroux bijvoorbeeld zijn een aanrader en ook ‘Septembers’ was boeiend om naar te kijken. Het plan om als vrijwilliger bij een gedetineerde op bezoek te gaan leefde al langer. Tot nu toe is het er nog niet van gekomen, wat vooral met claustrofobie te maken heeft. Liften mijd ik zoveel mogelijk en ingeklemd zitten tussen haperende draaideuren is ook niet mijn favoriete bezigheid. De stap om daadwerkelijk een gevangenis binnen te lopen – deuren hermetisch gesloten, omringd door getraliede ramen – heb ik vandaag dan toch genomen.


Mijn contactpersoon bij Humanitas die ik verteld had over m’n claustrofobie bood aan om mee te gaan voor een proefbezoek, zodat ik zelf kon ervaren of ik het Spaans benauwd kreeg daarbinnen of dat het wel meeviel. Een aparte ervaring als je dat gebouw in stapt, voordat je door de tweede deur heen mag moet je je pas afgeven, vervolgens wordt je gevraagd of je een mobieltje, een mes of een wapen bij je hebt. Zelfs m’n flesje Spawater werd ingenomen en dat kreeg ik pas aan het eind weer terug. Daarna moest ik door een detectiepoortje wat bij het minste of geringste afging. Het geluid deed pijn aan m’n oren die toch al zoveel te verduren hebben de afgelopen maanden. Relatief veel bewakers, kleine bezoekruimtes, een labyrint van gangen, ik moest in een flits aan Wolfenstein denken. Na drie kwartier mocht ik er weer uit, eerst m’n spullen uit de kluis halen en toen naar buiten, het zonlicht weer tegemoet.
Marjelle

Een gevangenis zonder tralies 24-11-2012
‘Bad boys’
14-11-2011
Veroordeeld 04-05-2010

Veroordeeld

Na wat zappen val ik midden in ‘Septembers’, een beklemmend-mooie documentaire over het leven in de Soto del Real-gevangenis in Madrid. De rode draad is muziek en liefde. Een jaar lang werden acht mensen gevolgd, wat zeer persoonlijke verhalen opleverde. Hoe mensen weten te overleven tussen vier muren zonder de moed op te geven en tegelijkertijd ook te blijven geloven in de liefde. De titel verwijst naar de karaokewedstrijd die er elk jaar in september plaatsvindt en waarvan beelden tussen de verhalen door worden uitgezonden. Het deed me denken aan ‘Veroordeeld’, een andere documentaire die toentertijd veel indruk op me heeft gemaakt met indringende muziek van Astrid Seriese.

Arturo, die al twee jaar op z’n vonnis wacht en het portret van z’n vrouw op z’n borst heeft laten tatoeëren, zodat ze toch altijd een beetje bij hem is. Z’n echtgenote brengt de dagen door met poetsen en denken aan hem, ze blijft loyaal, ook als hij uiteindelijk tot tien jaar wordt veroordeeld.
Mooie sterke Norma, met haar lange blonde vlecht, die de sterren van de hemel zingt en opnieuw de zangwedstrijd wint. Haar verhaal is schrijnend, en haar kinderen weten nog steeds niet dat ze in de gevangenis zit.
Fortu, die binnenkort gaat trouwen met de man die ze binnen de poorten heeft ontmoet en die nu een eventuele overplaatsing boven het hoofd hangt.
Rudolf, die in z’n leven meer tijd in de cel dan erbuiten heeft doorgebracht en nog steeds hoop heeft dat het ooit goed komt, zeker nu hij weer een vriendin heeft.


De beelden ontroeren, mensen die ondanks gemaakte fouten de hoop niet opgeven, hun ziel en zaligheid in de muziek leggen en openstaan voor de liefde— Opeens denk ik aan de mail die ik heb gekregen waarin wantrouwen de boventoon voerde. Triest dat sommige mensen zich vooral daardoor laten leiden in plaats van open te staan. Wat een schril contrast met de hoofdpersonen uit de docu gaat het door m’n hoofd. M’n hart gaat uit naar echte mensen met zo min mogelijk maskers, af en toe net zo bang als jij en ik, en die dat niet uiten middels argwaan. Soms moet je een hoop ellende meemaken om er mooier* uit te komen.
Marjelle 

Blow wind blow Astrid Seriese (cover Tom Waits)

*Waarmee ik niet goedpraat wat ze hebben gedaan, maar er is ook een andere kant