Bij het idee dat je opgesloten wordt, vervolgens de deur in het slot hoort vallen en er niet meer uit kunt, draait m’n maag om. De laatste plek waar ik ooit terecht wil komen is wel de gevangenis. Op de een of andere manier fascineert het systeem en de mensen me, ik kijk dan ook regelmatig naar docu’s over het leven in een gevangenis. De documentaires van Louis Theroux bijvoorbeeld zijn een aanrader en ook ‘Septembers’ was boeiend om naar te kijken. Het plan om als vrijwilliger bij een gedetineerde op bezoek te gaan leefde al langer. Tot nu toe is het er nog niet van gekomen, wat vooral met claustrofobie te maken heeft. Liften mijd ik zoveel mogelijk en ingeklemd zitten tussen haperende draaideuren is ook niet mijn favoriete bezigheid. De stap om daadwerkelijk een gevangenis binnen te lopen – deuren hermetisch gesloten, omringd door getraliede ramen – heb ik vandaag dan toch genomen.
Mijn contactpersoon bij Humanitas die ik verteld had over m’n claustrofobie bood aan om mee te gaan voor een proefbezoek, zodat ik zelf kon ervaren of ik het Spaans benauwd kreeg daarbinnen of dat het wel meeviel. Een aparte ervaring als je dat gebouw in stapt, voordat je door de tweede deur heen mag moet je je pas afgeven, vervolgens wordt je gevraagd of je een mobieltje, een mes of een wapen bij je hebt. Zelfs m’n flesje Spawater werd ingenomen en dat kreeg ik pas aan het eind weer terug. Daarna moest ik door een detectiepoortje wat bij het minste of geringste afging. Het geluid deed pijn aan m’n oren die toch al zoveel te verduren hebben de afgelopen maanden. Relatief veel bewakers, kleine bezoekruimtes, een labyrint van gangen, ik moest in een flits aan Wolfenstein denken. Na drie kwartier mocht ik er weer uit, eerst m’n spullen uit de kluis halen en toen naar buiten, het zonlicht weer tegemoet.
Marjelle
Een gevangenis zonder tralies 24-11-2012
‘Bad boys’ 14-11-2011
Veroordeeld 04-05-2010
