Op het puntje van m’n stoel

‘Naked’ kwam voorbij op het opname-overzicht van m’n digitale videorecorder, ik scrolde verder langs ‘Budrus’ tot ik bij ‘Klass’ aankwam, een Estlandse film. Heb ik daar wel zin in, vroeg ik me af. In een opwelling klikte ik op OK en zag vervolgens de tekst ‘Gebaseerd op waargebeurde feiten‘ op m’n tv-scherm verschijnen. Heb je ook niet-waargebeurde feiten ging het nog even door m’n hoofd, maar algauw werd ik meegezogen door de acteurs* en het verhaal. Griezelig levensecht vertolkt, aangrijpend die eenzaamheid, het anderszijn, de wanhoop van de eenling enerzijds en de pesterijen, de onverschilligheid en de wreedheid van de groep anderzijds.

Flarden van m’n schooltijd komen naar boven, die periode tussen m’n twaalfde en m’n veertiende, een paar voorvallen staan in m’n geheugen gegrift, ook de namen herinner ik me nog, Michiel M., klein voor z’n leeftijd, intelligent, achterbaks en dommekracht Colin C., groot en sterk. De rest is vaag, m’n onderbewuste heeft het geblokkeerd. Wel weet ik nog de tranen die vloeiden bij tekenles, spullen die de lucht in vlogen, klemgezet worden en het vreselijk eenzame gevoel van bij niemand terecht kunnen. Nooit, nooit meer naar school willen. Was het zo erg? Ja. Is het hiermee te vergelijken? Nee. Dit is vele malen erger.


Deze film neemt je mee in het leven van twee zestienjarige jongens. De een, Joosep, wordt getreiterd, de ander, Kaspar, gaat hem uiteindelijk verdedigen wat hem door de leider van de klas bepaald niet in dank wordt afgenomen. Als er iets duidelijk wordt is het wel dat vernedering een van de ergste dingen is die je een ander aan kunt doen. Tegelijkertijd is het ook duidelijk dat zonder laffe meelopers dit soort leiders geen levensvatbaarheid hebben, iets wat evenzeer geldt voor mensen die stoken en voor roddelbladen als Privé. Ze zijn niets zonder een gewillig publiek dat elke leugen voor zoete koek slikt en verlangt naar meer. De vraag is wie erger is, de klootzak die alles loopt uit te lokken of het braafste jongetje van de klas dat goede cijfers haalt terwijl achter die façade een gemeen mannetje schuilt. Aan het einde van de film, ik kan me niet herinneren dat ik ooit eerder die emotie heb gevoeld, wilde ik ze ook neerknallen. Vooral díe twee.
Marjelle

* De film ontstond uit dramaworkshops met scholieren

Nothing Else Matters Metallica

Foto Internet

15 Reacties op “Op het puntje van m’n stoel

  1. Bedankt voor je ‘Like’, Blew. (Begrijp nog steeds niet hoe dat kan, want ik heb die knop uitgezet.) 😉

  2. En dan te weten dat die pestmannetjes juist van die onzekere tiepjes zijn. Anders hadden ze geen behoefte aan dat afreageren op anderen.

    • Klopt, Kitty, daarom opereren ze ook altijd in groepsverband, ze zijn te laf om het in hun eentje te doen en ik heb voor veel dingen begrip, maar niet voor lafheid en achterbaksheid. 1-op-1 had ik dat mannetje makkelijk aangekund. 😉
      Meeslepende film, aanrader (voor wie ertegen kan, één scène kon ik nauwelijks uitkijken).

  3. Niet bepaald een genre dat mij ligt. Ik moet nog steeds Ben-X kijken, een Vlaamse film. Gaat over een autistische jongen die zodanig wordt gepest op school dat hij uiteindelijk zelfmoord pleegt. Ik kom er niet toe de film op te zetten, ligt al jaren in de kast. By the way: ik heb net een nieuw blog gepubliceerd over Occupy Antwerp. Mocht je interesse hebben …

    • Tijdens het bakken van een biologisch tartaartje nog even een reactie, maar eerst wil-het omgedraaid. 😉 Als dit genre je niet ligt, dan kun je idd beter helemaal niet kijken. Kom later nog even langs.

  4. De film lijkt me zeker wat om te kijken maar kan ‘m niet downloaden 🙁
    nog effe verder zoeken 🙂

  5. Ik heb gisteren op youtube gekeken. Met Spaanse ondertiteling (!) in 10 delen (pff).
    Heftig maar waarachtig. Ik moest denken aan Columbine.

  6. Bedankt voor je link, Henk! 🙂 Nou weet ik niet wat een torrentclient is, maar dat ligt niet aan jou, i.i.g. kunnen geinteresseerde lezers met tc nu de film kijken.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.