Er hangt een vage geur van bloemen, het nummer Ain’t nobody klinkt op de achtergrond, de blaadjes van de boom werpen schaduwen voor de zon, hier in Het Park waar ik voor het eerst weer ben na het debâcle van vorige keer. Ik móest er even uit en heb de neiging weerstaan om terug te kruipen onder m’n laken en de wereld buiten te sluiten. ‘Het is veel te mooi weer om binnen te blijven’, zegt een stemmetje in m’n hoofd, ‘eindeloze regendagen komen er nog genoeg’, gaat de stem onverstoorbaar verder. Vandaag is het zomer in Rotterdam. Ik sla een blik op de laatste Psychologie die voor me ligt waarvan ik het abonnement nog moet opzeggen net als van de hosting van m’n vier websites die al zo lang stilliggen.
‘Onderzoek: mannen worden blij van seks, vrouwen van vriendschap’ kopt het blad, en ik van allebei, denk ik erachteraan. Ook wat dat betreft heb ik een leven van uitersten geleid, van non tot hoer gaat wat te ver, al was dat eerste jarenlang wel het geval tijdens m’n relatie met H. Ik pak de menukaart en kies een tosti, broodjes durf ik hier niet meer te bestellen. Als ik even later de wit weggetrokken sneetjes op m’n bord bekijk, blijkt dat ik toch te optimistisch was. Ik laat de helft liggen, besluit een glas witte wijn te nemen en krijg een déjà vu-gevoel. Aanstaande vrijdag gaat ook door m’n hoofd, dan ga ik iets doen waar ik me ooit in een middernachtelijke vlaag van verstandsverbijstering voor opgegeven heb en nu tegen opzie. Misschien stuur ik m’n alter ego wel en luister ik zelf mee achter het gordijn.
Gregoriaanse klanken vloeien uit de luidsprekers, dit soort muziek doet me altijd denken aan m’n vader, die de laatste maanden voor z’n dood niets anders draaide, en aan het moeizame contact tussen hem en mij toen. Inmiddels klinkt Satie liefelijk in m’n oor, een van de weinige klassiek componisten die me raakt. M’n gedachten worden onderbroken door de aardige jongen die informeert of het lekker was. Naar waarheid antwoord ik nee.
‘Mooi zo’n groot wijnglas dat fonkelt in de zon’, mijmer ik, de sfeer op het terras is ongedwongen, niemand let op mij en dat is prima. Ik kijk uit over een grasveld nog groener dan Bob Ross het had kunnen bedenken, de zon en het gekabbel van stemmen om me heen maken me loom. Het is zomer in Rotterdam, maar ik mis iets.
Marjelle
Gnossiennes 1 Satie
@ het zal de liefde zijn.
De muziek is vooral erg mooi.
Dat is ook zo, Sjaal.
Bedoel je met vooral erg mooi dat het je misschien minder raakt?
Het raakt mij niet maar wel het onderwerp is mooi…
Groet Robert Kruzdlo
Zo herkenbaar Marjelle, ik ben al een jaar of vier bezig InZicht ( blad over non-dualisme ) op te zeggen, aanstalten daartoe te maken. Pisces zeker?
Gregoriaans speelde een grote rol toen mijn vader op sterven lag; zijn kinderen zette het op en hij kon geen weerstand meer bieden.
Bob Ross roept altijd een fluisterende glimlach bij me op, met wat "titanium white" vanzelfsprekend.
Lieve groet.
*M’n vraag aan Sjaal ging over de muziek van Satie, Robert, of bedoelde je wat anders?
Ik heb je reactie gelezen in je blog, kijk maar of en wat je ermee doet, het is aan jou verder. 🙂
*Nou was dat heel recent dat ik heb besloten om die abonnementen op te zeggen, Joost, en idd nog meer knopen (idd die eindelijk wel) door te hakken. Ik ben een vis, zeker, maar volgens mij heeft dat in dit geval meer met andere dan vissendingen te maken. 😉
Wel bijzonder dat Gregoriaans ook bij jouw vader een grote rol speelde vlak voor zijn dood.
Bob Ross sometimes made me smile a little when I heard his soothing voice in the middle of the night. 🙂
Sweet dreams.
Haha, welterusten Marjelle.
Bedankt Joost, volgens mij zijn wij nog de enige nachtbrakers hier. 😉 Maar als ik morgen nog enigszins in de buurt van strand & zee wil komen, moet ik echt wel eens naar m’n mandje gaan.
Ze zijn wel consequent, in die Fawlty Towers keuken daar, haha…ooit gaat het een keer goed…. 🙂
Ikzelf heb me nu even in huis teruggetrokken, beu van de warmte, blij dat die gelegenheid er nu weer even is…
Het schijnt te gaan spoken, eind van de middag…storm and thunder…
Dat kun je wel zeggen, Bart, Fawlty Towers is er niets naast idd. 😉 De tosti was weer gratis trouwens, maar ik heb liever eentje die lekker is.
M’n strandplannen zijn in het water gevallen, m.a.w. die heb ik net definitief opgegeven toen ik het windalarm zag en ook de kans op hagelbuien. Ik dacht ‘echt iets voor mij om voor het eerst in jaren naar het strand te gaan en dan de zee ‘ingesmeten’ te worden of tegen een paal aan te knallen’. 😉
Dan stap ik zo toch maar op de fiets om uit dit benauwde hol te ontsnappen, and see where the wind blows me…
Succes met ontsmelten! 🙂
Ja mooi muziekstuk van Satie, melancholiek, mysterieus en toch ook een zekere kracht, klare klater. Mooie foto weer van die nimf, nu kan ik de boom erachter van een ander gezichtspunt uit bezien; rijp loof. Vind het wel prima als vandaag, misschien nog een beetje vroeg, of de komende dagen een flinke onweer losbreekt.
Wat die laatste opmerking betreft de korte toevoeging: wel jammer voor jouw recente strandplannen natuurlijk Marjelle. Maar goed, die kust loopt niet weg. Komt nog wel.
Mooi en melancholiek idd, John. Ja, de nimf wilde op meer foto’s. 😉 Dat onweer vind ik ook wel een goed idee, even wat frisse lucht en dan morgen een onbewolkte 20-24 graden. 🙂
Klopt, ik heb nu al zolang de zee niet gezien dat een paar dagen er ook nog wel bij kunnen.
Een blog met weer wat intrigerende zinnen er in. Dat is altijd weer bijzonder aan je blogs 🙂
Ga ze nu niet noemen op de valreep.. te weinig gelegenheid om het er rustig met je over te hebben.
Dus: ga zo door!
Mooi, Aad, en dank. 🙂 Ik hou ook van lagen, dat is een beetje mijn manier van schrijven, het moet niet allemaal meteen duidelijk zijn, al lijkt het bij mij wrs op het eerste gezicht juist wel zo, maar niet alles is wat het lijkt. 😉 Ik denk dat ik grotendeels wel weet welke zinnen je bedoelt (nu moet ik oppassen met wat ik zeg natuurlijk ;)), maar ik begrijp dat je nu even wat minder tijd hebt, leuk dat je nog even langskwam. 🙂
"Mijmering" is het mooie woord wat bij me opkomt.
Satie vult de gaten in je ziel
*Mijmering van buiten, Iris, worsteling van binnen. En ik vind je reactie wel mooi, ik bedoel het niet negatief. 🙂
*Heel even, Blew, maar het blijft mooie muziek. 🙂 En met sommige gaten moet je leren leven, op de een of andere manier die telkens uit je handen glipt.
Oeh, ik vind Satie, Trois Gymnopédies, zo mooi.
Debussy.
Wat ook zo mooi is, Oblivion van Piazolla. (Gidon Kremer op viool, althans dat vind ik de mooiste uitvoering) het staat op youtube. maar vermoedelijk ken je het.
Hm, en over nachtbraken gesproken. Wel leuk idee, dat jullie ook nog op zijn vermoedelijk.
Die is ook mooi, Gus. 🙂
‘Oblivion’ ken ik niet, dat zal ik eens zoeken op Youtube.
Ik was idd nog op, maar m’n ogen vielen wel steeds meer dicht. 😉