Tagarchief: het park

Balcony go crazy!


Klik op de foto’s voor een groter formaat en klik hier voor muziek

Mooi optreden van Balcony Players op een winderige ZomerZondag

Balcony Players ZomerZondagen 2011

Verstoppertje


Klik op de foto voor een groter formaat

ZomerZondag in Het Park

Of je verstoppen onder een hoofddoek

‘In my country we go to prison first and then become president’


Klik op de foto voor een groter formaat

‘For to be free is not merely to cast off one’s chains, but to live in a way that respects and enhances the freedom of others’
Nelson Mandela

Bevrijdingsfestival Rotterdam

Zoenoffer voor de weergoden


Laat de lente nu maar komen!

Is de nieuwe weergod ons goed gezind? HP/de Site 06-02-2013

Groentjes?

Klik op de foto voor meer groen

Sit down beside me Patrick Watson

Blikvanger!

Gnossienne no. 1 Erik Satie (filmscéne uit ‘The Painted Veil’)

Een zomerzondag in het park

Nadat ik bij toeval een optredenvan het Manuel di Candinho Quintet meemaak op het overvolle terras van de Kunsthal rij ik door naar Het Park. Vandaag is de laatste voorstelling in de ZomerZondagenreeks, precies op tijd zet ik m’n fiets naast een ijscokar. Op het met bloemen versierde podium op het veld tegenover het koetshuis zijn de Balcony Players net begonnen, hun muziek is een opzwepende mix van klezmer & gypsy. Het is druk in het park, jong, oud, dik, dun, met of zonder hond en kids, alles staat of ligt in het gras, de sfeer is ontspannen en de zon bij vlagen heet.

Onder de bezielende leiding van de violiste wordt het ene na het andere nummer vol overtuiging gebracht. Een stel kleintjes zit inmiddels zelfs al op het podium, mensen dansen, klappen en hebben het naar hun zin. Het enthousiasme spat dan ook van de jonge muzikanten af, een kleurrijke en internationale band, de een heeft z’n wortels in Peru, de anderen komen uit Nederland, België en de VS.  Leuk optreden en een mooi initiatief zo’n gratis festival voor alle Rotterdammers. Volgend jaar ga ik een aantal ZomerZondagen eerder op pad neem ik mezelf voor.
Marjelle

Holland-Amerika: 1-0

Zou Chalet Suisse inmiddels heropend zijn, vraag ik me af op de terugweg van Het Park naar de bebouwde wereld. Ik heb warme herinneringen aan dat idyllisch gelegen restaurant. Ooit heb ik er met m’n eerste liefde, Martin uit Zuid, heerlijk gefondued. Het was romantisch, een woord dat ik zelden of nooit gebruik, het is zo’n beetje het equivalent geworden van ‘kaarsen, wijn & toastjes met’. Uiteindelijk gaat het vooral om je partner van dat moment en de al dan niet hogere sferen waarin je verkeert.

Opeens hoor ik een zware fluit en zie in de verte een gevaarte voorbijkomen. Zonder nadenken versnel ik  en race het schip achterna. Harder, harder, nog harder wil ik. Als ik eenmaal hijgend op de kade aankom waar een aantal fotografen met megalenzen en dito statieven op hun gemak plaatjes staan te schieten, kan ik nog net een foto van de ms Rotterdam maken. Weer moet ik om mezelf lachen, het is voor het eerst dat ik probeer een boot in te halen. En dat op de fiets.
Marjelle

The sea Morcheeba

Park Avenue

Er hangt een vage geur van bloemen, het nummer Ain’t nobody klinkt op de achtergrond, de blaadjes van de boom werpen schaduwen voor de zon, hier in Het Park waar ik voor het eerst weer ben na het debâcle van vorige keer. Ik móest er even uit en heb de neiging weerstaan om terug te kruipen onder m’n laken en de wereld buiten te sluiten. ‘Het is veel te mooi weer om binnen te blijven’, zegt een stemmetje in m’n hoofd, ‘eindeloze regendagen komen er nog genoeg’, gaat de stem onverstoorbaar verder. Vandaag is het zomer in Rotterdam. Ik sla een blik op de laatste Psychologie die voor me ligt waarvan ik het abonnement nog moet opzeggen net als van de hosting van m’n vier websites die al zo lang stilliggen.

‘Onderzoek: mannen worden blij van seks, vrouwen van vriendschap’ kopt het blad, en ik van allebei, denk ik erachteraan. Ook wat dat betreft heb ik een leven van uitersten geleid, van non tot hoer gaat wat te ver, al was dat eerste jarenlang wel het geval tijdens m’n relatie met H. Ik pak de menukaart en kies een tosti, broodjes durf ik hier niet meer te bestellen. Als ik even later de wit weggetrokken sneetjes op m’n bord bekijk, blijkt dat ik toch te optimistisch was. Ik laat de helft liggen, besluit een glas witte wijn te nemen en krijg een déjà vu-gevoel. Aanstaande vrijdag gaat ook door m’n hoofd, dan ga ik iets doen waar ik me ooit in een middernachtelijke vlaag van verstandsverbijstering voor opgegeven heb en nu tegen opzie. Misschien stuur ik m’n alter ego wel en luister ik zelf mee achter het gordijn.

Gregoriaanse klanken vloeien uit de luidsprekers, dit soort muziek doet me altijd denken aan m’n vader, die de laatste maanden voor z’n dood niets anders draaide, en aan het moeizame contact tussen hem en mij toen. Inmiddels klinkt Satie liefelijk in m’n oor, een van de weinige klassiek componisten die me raakt. M’n gedachten worden onderbroken door de aardige jongen die informeert of het lekker was. Naar waarheid antwoord ik nee.
‘Mooi zo’n groot wijnglas dat fonkelt in de zon’, mijmer ik, de sfeer op het terras is ongedwongen, niemand let op mij en dat is prima. Ik kijk uit over een grasveld nog groener dan Bob Ross het had kunnen bedenken, de zon en het gekabbel van stemmen om me heen maken me loom. Het is zomer in Rotterdam, maar ik mis iets.
Marjelle

Gnossiennes 1 Satie

Broodje aap?

Vanmiddag gaat het voor het eerst mis met m’n bestelling. In plaats van een broodje kaas-naturel krijg ik een tostini rijkelijk besmeerd met tomatensaus en belegd met ham én kaas, die ik vriendelijk weer teruggeef aan het meisje dat op dat gebied nog wel iets van mij kan leren, bedenk ik, als ik naar haar chagrijnige gezicht kijk. Op het tweede bord dat een tijdje later gebracht wordt blijkt nu een tosti de plaats van een tostini te hebben ingenomen, en jawel… daar piept weer een plak ham ondeugend onder de kaas uit. Ik zeg lachend tegen het andere wel-aardige meisje dat er alweer ham opzit en zie op de achtergrond de vorige naar mij kijken en hardop verzuchten ‘wat is er nóu weer!’


Die opmerking en toon bevallen me niet zo en ik twijfel even of ik mijn assertieve ik tevoorschijn tover en er vriendelijk maar duidelijk iets van zeg of dat ik me een beetje ongemakkelijk blijf voelen hier op dit zonnige terras midden in Het mooie Park. Ik besluit tot het eerste en spreek haar aan. ‘Nee’, zegt ze verontschuldigend en legt uit dat ze het helemaal niet tegen mij had, maar tegen de keuken waar ze ruzie mee heeft en die steeds fouten maakt. ‘Sorry, hoor’, vervolgt ze. ‘Oké’, reageer ik, ‘ik begreep het al niet, want ik had niets verkeerds besteld en zit hier voor m’n lol’, voeg ik er glimlachend aan toe.

Later komt dan de derde poging, driemaal is…? Deze keer een mix van tosti en tostini, wat inhoudt een paar slappe sneetjes brood bedolven onder een berg kaas met daaronder rauwe tomaatjes die bulten vormen onder de kaasvlakte.  Het lijkt wel een maanlandschap, maar dan vergeeld. Manmoedig neem ik er een hap van en pulk de koude tomaatjes eronderuit. Dit is gewoon echt niet te (vr)eten, concludeer ik en dat zeg ik vrijwel nooit. Ik schuif het bordvol kaastomaten na een paar happen aan de kant, besluit een glas witte wijn te bestellen en er verder niets meer over te zeggen.



Mijn vertrouwen in een goede broodjekaasafloop is inmiddels verdwenen als sneeuw voor de zon – en het is warm vandaag. Later hoor ik dat ik noch de thee noch de gemuteerde tosti hoef te betalen, wat fijn is, alleen denkt m’n maag daar heel anders over.
M’n blik valt opeens op het bordje tegenover me, ik vraag aan de aardige serveerster of het betekent wat ik denk dat het betekent. Grappig dat uitgerekend ik naast een wespennest kom te zitten, grinnik ik, terwijl ik nog wat ijsklontjes in m’n wijn gooi en een slokje neem. Humor is overal.

Marjelle


Be OK Ingrid Michaelson



Broodje aap


dat ene glas wijn was toch iets teveel op een lege maag blijkbaar