Toen ik vanmiddag de deur uitging dacht ik weer aan hem. Hij zit op de gekste momenten in m’n hoofd, laatst klonk bij elke stap die ik zette z’n naam. Het deed me even aan vroeger denken toen ik als kind bepaalde tegels altijd moest overslaan, maar verder hopelijk wel gelukkig was. Foto’s zeggen niet alles en sommige van mijn herinneringen zijn vaag.
Wat is er gebeurd waardoor dat kleine meisje van toen nu een leven leidt waar ze nooit van gedroomd heeft, vraag ik me weleens af de afgelopen jaren. Soms komen nachtmerries uit – ik denk aan de onheilsboodschap van m’n moeder lang geleden die uiteindelijk toch bewaarheid is geworden – en is het erg lastig om er weer een sprookjesachtige draai aan te geven als je al moe opstaat en alle bierkaaigevechten inmiddels meer dan beu bent. Je best doen is prima, maar niet jaren achter elkaar.
Doorworstelen tot in het oneindige, ik heb er steeds vaker geen zin meer in.
Mag ik dat hardop zeggen? Ja, dat mag. Niemand is er ooit iets mee opgeschoten met steeds dingen onder dat verdomde tapijt te vegen. Integendeel. In de loop der tijd ballen die ondergeschoven krachten zich samen tot de boel ontploft.
‘Hoe kwetsbaar kun je zijn’.
Ik weet ook niet waarom dit ene zinnetje blijft hangen, maar toch is het zo.
Marjelle
Breakable Ingrid Michaelson
Small blue thing Suzanne Vega
Gratis e-books
-
Recente reacties
- Marielle op Tilburg spoort wel!
- Ron op Tilburg spoort wel!
-
Recente berichten
Categorieën
MEER LEZEN?
Berichten RSS
Links
Gedachtenwolk
beer blijdorp blog blogger buren burenoverlast crooswijk dieren Diergaarde Blijdorp festival fietsen film foto fotograferen fotografie gedicht gedichten gezondheid ingrid michaelson kralingse plas kunst kunsthal lente liefde Loesje mensen Moerenburg muziek natuur natuurfotografie persoonlijk politiek rotterdam scheveningen strand stress tilburg verhuizen verhuizing vriendschap winter witold riedel zee zomer zoo
De tekst bevat pijnlijke waarheden en herken het maar al te goed. Maar het is zoals je blog is benoemd. Het nieuwe komt achter de punt!
Mooie foto. Mooi lijnenspel. Valt vast iets symbolisch in te zien.
Van jouw hoed en jouw rand weet ik verder niet, maar als het om je best doen gaat weet ik wel iets. Ook van moe opstaan en bierkaaigevechten. Maar ik weet inmiddels ook dat ‘je best doen’ een levenswerk kan zijn voor sommige mensen. Zoiets van vallen, opstaan, vallen, opstaan. Iets langer overeind blijven, vallen, nog langer overeind blijven… Er is geen andere weg dan steeds weer op te staan. Maar soms moet je misschien even blijven liggen, vloeken, huilen en een beetje jammeren. Niet te lang. Nooit te lang, want je moet steeds weer op kunnen staan.
Ik hoop dat je mijn woorden niet te bemoeierig, betweterig en aanmatigend vind. Ze zijn goed bedoeld, maar ook niet meer dan dat. Ik put slechts uit ervaring. Slechts mijn ervaring.
groet,
*Klopt dat het pijnlijk is, The Tree. Het nieuwe achter de punt kan van alles zijn, positief, negatief, zozo lala, nieuw is geen garantie voor beter, wel voor anders. Ik denk even hardop verder (niet dat jij dat wel zegt, hoor :-)).
*Mooie en duidelijke reactie, Guzzler. 🙂 Precies, iedereen kan alleen maar uit eigen ervaring putten en nooit voor een ander denken, meedenken is dan weer heel wat anders.
Vallen en weer opstaan, ik weet er alles van. Veel i.i.g. Soms kun je je mss maar beter eens helemaal laten gaan, toegeven aan hoe het is, heb ik weleens vaker gedacht, maar nooit echt aan toegegeven.
Dank, de foto ademt voor mij vervreemding, iedereen langs elkaar heen, de nietigheid van mensen.
Dit duurt een jaar of vijf. Zinnen laten zich niet zo snel verzetten of verslijten.
Sterkte.
Niemand is er ooit iets mee opgeschoten met steeds dingen onder dat verdomde tapijt te vegen"
Moet je ook nooit doen.Van rotooi onder het tapijt moet je alleen maar schoonmaken.
oveigens schreef Dramaru zelf de tekst van tuintje in het hart. Ik doe het licht uit
*Je kent mij en de situatie niet, Kat, dus dan kun je nooit dit soort conclusies trekken.
*Weet ik, Paco, doe ik dus ook niet, en dat heeft weer andere consequenties.
Hij zingt het i.i.g. met overtuiging, dat dan weer wel. 😉 Licht uit?
Van buitenaf kan niemand (en ik dus ook niet) ‘wijze adviezen’ geven waar je ook niet op zit te wachten.
Wat mij heeft geholpen is de Boedhistische aanpak die ik maar even kort door de bocht omschrijf als: in het nu leven, en het nu bewust beleven.
Ook maar een methode, om ergens mee om te gaan…
Helemaal eens met je eerste zin, Aad. 🙂
De aanpak die je omschrijft is er een die ik de laatste jaren ook veel meer toepas dan ooit tevoren, als manier van overleven, maar ook omdat het denk ik de enige manier is waar je iets aan hebt. Dus zeker niet stilstaan bij de triviale dingen (en dat zijn er een hoop!) en je juist bewust zijn van de kleine dingen in het hier en nu en er plezier uithalen (nu heb ik daar godzijdank altijd al aanleg voor gehad, maar stond er ook open voor), enz. Nou ja, ik hoef het jou niet uit te leggen. 😉
Dat betekent niet (en ik weet dat jij dat ook heel goed weet) dat je niet dood- en doodmoe kunt worden van niet alleen letterlijk chronisch slaapgebrek, maar ook van een aantal andere dingen als het missen van, verdriet, en andere beladen dingen waar ik het nu niet over ga hebben en in ‘Remember my name’ geef ik uitdrukking aan dat gevoel.
Bedankt voor je reactie, ik heb de indruk dat het voor veel(?) mensen moeilijker is om op dit soort persoonlijke blogs te reageren en daarom waardeer ik het extra als mensen het wel doen.
Het leven is twee stappen vooruit en eentje achteruit. Soms zijn er perioden dat het andersom is..
Wat me overigens weer even doet denken aan Thich-Nhat-Hanh..
Die ook een paar dunne boekjes schreef over wandelen.. (bieb)http://www.katinkahesselink.net/boeddha/Thich-Nhat-Hanh.html
Hij heeft nog geen fietsboekje geschreven :-))
In zo’n periode zit ik, Aad, alleen duren die af en toe langer dan soms menselijkerwijs op te brengen is. Vind ik, weet ik. Bedankt voor je link, alleen wandelen & ik, pffft, jammer, dat hij geen fietsboekje geschreven heeft. ;)) Ik zie trouwens de wandellink niet, maar wel andere dingen die ik straks op m’n gemak ga lezen.De sneeuw valt,
elke vlok komt op zijn eigen plek neer.
Wandelen: deze bijvoorbeeld.. "wandelen in vreugde"http://www.bol.com/nl/p/boeken/wandelen-in-vreugde/666821408/index.html
Bedankt, Aad. 🙂 Mss dat ik straks even ga fietsen in de hitte van de grote stad op zoek naar de verkoelende Bergse Plas waar ik nooit eerder geweest ben. Dus als je niets meer van me hoort, dan ben ik of hopeloos verdwaald of er ingevallen.
Ik kan je geen wijze raad bieden, anders dan hier al gezegd is…
het genieten van, en opgaan in het moment, en proberen ontspanning te vinden in de lopende dag zelf, wil wel verlichting brengen…al zal dat dan voor ieder persoonlijk weer anders ervaren worden.
Als je gaat fietsen, rustig aan hoor, het wordt vandaag erg warm! 🙂
Soms zit er niks anders op dan te wachten tot de boel ontploft.
Meestal vergaat zelfs dan de wereld nog niet.
Maar het je bent liever voor jezelf als je dit met kleine stapjes kan voorkomen.
Door bijvoorbeeld te stoppen met doorworstelen, waar je toch al geen zin in hebt.
En proberen rustig te kijken wat er dan gebeurt
O ja, en mijn allerbeste therapeut zei ooit:
‘Stop in godsnaam met je best doen. Gewoon goed is goed genoeg’
Wat was dat een bevrijding.
De fragiliteit waarmee je schrijft……
En die foto….
Beiden zijn prachtig!
*Hoeft ook niet, Bart, maar een reactie is wel fijn. :))
Beer barst van de wijze raad, zegt-ie net. 😉
Idd en dat zal ik zo weer even in de praktijk brengen op de fiets door het niet te hard te doen. Zzzachtjes trappen op de pedalen naar de middle of anywhere… 🙂
*Bedankt voor je reactie, j-p, ik begrijp wel wat je bedoelt, denk ik, en zou daar veel meer over kunnen zeggen, maar merk weer dat het via typen te lastig is om goed uit te drukken wat ik werkelijk bedoel.
Om je laatste bericht moest ik echt lachen. 🙂 (Ik barst nl. van de humor, heb alleen het verkeerde leven de laatste jaren, ach ja, een kniesoor die daar op let. ;))
Toch is dat wel een interessant punt, niet om te muggenziften, maar het verschil tussen je best doen en gewoon goed is soms lastig, omdat het elkaar ook enigszins overlapt. Iets goed willen doen houdt ook al in dat je op een bepaalde manier je best doet en daar is weer niks mis mee. Extreem je best doen, zoals mijn ex-beste vriend ooit, en je altijd willen bewijzen is het andere uiterste en niet goed idd (en slopend), maar dat doe ik zelf dan weer helemaal niet op die manier. Maar goed, ik leg weer veel te veel uit, ik ga / moet / wil / zal fietsen nu. 😉
Onze reacties kruisten elkaar, Annet. 🙂
Bedankt voor fragiliteit en prachtig!
Liefs
Blue – bleu (NL) – blues
Dit muzieknummer vind ik ook wel aardig Marjelle:
Small Blue Thing – Suzanne Vegahttp://www.youtube.com/watch?v=PBFG372HsW8&feature=PlayList&p=EC8C675B495A2580&playnext=1&playnext_from=PL&index=38
Zangtekst: http://www.metrolyrics.com/small-blue-thing-lyrics-suzanne-vega.html
Mooi nummer van Suzanne Vega, John, past heel goed bij m’n blog, dank! 🙂
Ik zet de link erbij.
Prachtige foto werkt zoveel krachtiger in zijn eentje! Mooi melancholiek je tekst. Ik dacht meer aan The Ballad of Lucy Jordan (Marianne Faithfull, 1979) maar ik ga niet zitten linken naar youtube.
Dank, Blew! ‘The ballad of Lucy Jordan’ ken ik wel idd. Link hoeft niet hoor, maar heb je iets tegen Youtube of mis ik iets? 😉
M.b.t. één foto in een blog, daar zijn we het dus roerend over eens, alleen kan (wil) ik het af en toe niet laten nu ik sinds kort met fotograferen begonnen ben en soms veel wil laten zien of een impressie geven zoals in ‘Tot slot’ bv. (Zeist). Dat het een minder krachtig effect heeft klopt, maar neem ik dan voor lief.
Een van de redenen trouwens dat ik met ‘Bloggers in beeld‘ begonnen ben waarbij ik me moest beperken (van mezelf) tot 1 foto per blog. Daarnet alweer even zitten dubben of ik er niet toch twee neer ging zetten voor deel 3. Nee dus.
moest meteen aan gedicht van Neeltje Maria Min denken; kwam wellicht door ‘naam’ en ‘moeder’….Zag haar paar dagen geleden in doc op lokale tv; laat dat gedicht hier maar voor je achter:
Mijn moeder is mijn naam vergeten
Mijn moeder is mijn naam vergeten.
Mijn kind weet nog niet hoe ik heet.
Hoe moet ik mij geborgen weten?
Noem mij, bevestig mijn bestaan,
Laat mijn naam zijn als een keten.
Noem mij, noem mij, spreek mij aan,
o, noem mij bij mijn diepste naam.
Voor wie ik liefheb, wil ik heten.
Neeltje Maria Min
liefs
Kornelis
Bedankt en mooi dat je juist aan dit gedicht moest denken, Kornelis. 🙂 Het is een van m’n favoriete gedichten en heeft in m’n vorige blog een tijdje in m’n infoblok gestaan. Dit gedicht verwoordt voor mij de essentie op een bepaalde manier.
Liefs terug