Tagarchief: alleen

Zal ik weggaan of zal ik blijven?

Wat zal ik doen? M’n ex bellen naar aanleiding van z’n mail over puzzeldingen en andere dingen die voorbijgaan, een nummer van de Fleet Foxes opzetten, piekeren over de verkeerde dingen en mensen, nog meer toegeven aan m’n Tweetbui, van het kastje naar de muur lopen, kijken of er tussen wolk en zon nu wel een regenboog tevoorschijnkomt, niet aan H. denken en ook niet aan–, googlen op fitness-dvd’s, m’n mail checken, gro(o)t(s)e plannen maken, een duik nemen in de kast op zoek naar chocola, een druilerig zondagmiddagblogje schrijven, Ceylon-thee zetten, hopen dat het morgen niet regent in verband met m’n wandelafspraak, alvast een ei hardkoken voor in de sla, een wereld aan mogelijkheden strekt zich voor me uit, maar om met het begin te eindigen…
Zal ik weggaan of zal ik blijven?

Marjelle

Mykonos Fleet Foxes

Zal ik weggaan?
Zal ik verdrietig worden en weggaan?
Zal ik het leven eindelijk eens onbelangrijk vinden,
mijn schouders ophalen
en weggaan?
Zal ik de wereld neerzetten (of aan iemand anders geven), denken:
zo is het genoeg,
en weggaan?
Zal ik een deur zoeken,
en als er geen deur is: zal ik een deur maken,
hem voorzichtig opendoen
en weggaan- met kleine zachtmoedige passen?
Of zal ik blijven?

Zal ik blijven?
Toon Tellegen

Remember my name

Toen ik vanmiddag de deur uitging dacht ik weer aan hem. Hij zit op de gekste momenten in m’n hoofd, laatst klonk bij elke stap die ik zette z’n naam. Het deed me even aan vroeger denken toen ik als kind bepaalde tegels altijd moest overslaan, maar verder hopelijk wel gelukkig was. Foto’s zeggen niet alles en sommige van mijn herinneringen zijn vaag.



Wat is er gebeurd waardoor dat kleine meisje van toen nu een leven leidt waar ze nooit van gedroomd heeft, vraag ik me weleens af de afgelopen jaren. Soms komen nachtmerries uit – ik denk aan de onheilsboodschap van m’n moeder lang geleden die uiteindelijk toch bewaarheid is geworden – en is het erg lastig om er weer een sprookjesachtige draai aan te geven als je al moe opstaat en alle bierkaaigevechten inmiddels meer dan beu bent. Je best doen is prima, maar niet jaren achter elkaar.



Doorworstelen tot in het oneindige, ik heb er steeds vaker geen zin meer in.
Mag ik dat hardop zeggen? Ja, dat mag. Niemand is er ooit iets mee opgeschoten met steeds dingen onder dat verdomde tapijt te vegen. Integendeel. In de loop der tijd ballen die ondergeschoven krachten zich samen tot de boel ontploft.

‘Hoe kwetsbaar kun je zijn’.
Ik weet ook niet waarom dit ene zinnetje blijft hangen, maar toch is het zo.

Marjelle



Breakable Ingrid Michaelson
Small blue thing Suzanne Vega